Το παιχνίδι είναι το κυρίαρχο εκπαιδευτικό μέσο για κάθε άνθρωπο.
Αυτό δημιουργεί οράματα, στόχους και αρχετυπικά πάθη στην εύπλαστη ηλικία.
Σε προηγούμενες αναρτήσεις περιέγραψα την δημιουργία ενός παιχνιδιού, κάτι σαν ΣΚΑΚΙ. Για διαφόρους λόγους που εξηγώ σε σχετικές αναρτήσεις, διαφωνώ με το σκάκι και δεν μου αρέσει. Έτσι έφτιαξα κάτι άλλο που μου άρεσε να παίζω.
Σήμερα, βλέποντας ανθρώπους να σκοτώνονται για ένα παιχνίδι σκέφτομαι το πόσο κακό έχει κάνει η MONOPOLY που απεχθάνομαι.
Ως έκφραση του αγριότερου καπιταλισμού, η MONOPOLY αντιλαμβάνεται με χρηματοπιστωτικά κριτήρια την δράση του ανθρώπου στην κοινωνία, τον παίχτη, μόνο-του, σκοπό και στόχο το χρήμα-του και το κεφάλαιό-του.
Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μόνος του. Οφείλει να λειτουργεί ως πολίτης στην πολιτεία και οφείλει να έχει μια αειφόρο αντίληψη, σύμφωνα με την οποία, οι ανάγκες του σήμερα δεν θα υπονομεύουν τις ανάγκες του αύριο.
Στην προσπάθεια να διατυπώσω την διαδρομή της ζωής, μέσω μιας άλλης αντίληψης, σε παρακάτω αναρτήσεις θα σχεδιάσω ένα άλλο παιχνίδι που θα προσπαθήσει να εκφράσει τις σκέψεις: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία (ένα σχόλιο)
«… σήμερα ζούμε χωρίς κατευθύνουσα ιδέα αλλά και χωρίς την αποδεικτική μέθοδο της συνειδητής επαγωγής.
Δοκιμάζουμε στην τύχη σαν μαϊμούδες.»
Musil R., Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, εκδ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ, Αθήνα 1992
Υ.Γ.
Βλ. Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
στο οποίο διαπραγματεύομαι μια εναλλακτική λύση του αδιεξόδου που περιγράφεται.
Ενάντια στις φούσκες και τα ψέματα που βαρέθηκα ν' ακούω.
Δοκιμάζουμε στην τύχη σαν μαϊμούδες.»
Musil R., Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, εκδ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ, Αθήνα 1992
Υ.Γ.
Βλ. Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
στο οποίο διαπραγματεύομαι μια εναλλακτική λύση του αδιεξόδου που περιγράφεται.
Ενάντια στις φούσκες και τα ψέματα που βαρέθηκα ν' ακούω.
Για τον στρατό
Τι είναι στρατός?
Αξιωματικός ε.α. μου είχε πει κάποτε ότι: στρατός είναι ένα σύνολο ανθρώπων που, αν δεν υπάρχει η πειθαρχία και το ομοιόμορφο της στολής, θα ήταν ένας όχλος παρανόμως οπλοφορών.
Το παρακάτω σχετικό ανέκδοτο, μου εστάλη με e-mail και το θεωρώ εξαιρετικά αστείο.
Αξιωματικός ε.α. μου είχε πει κάποτε ότι: στρατός είναι ένα σύνολο ανθρώπων που, αν δεν υπάρχει η πειθαρχία και το ομοιόμορφο της στολής, θα ήταν ένας όχλος παρανόμως οπλοφορών.
Το παρακάτω σχετικό ανέκδοτο, μου εστάλη με e-mail και το θεωρώ εξαιρετικά αστείο.
ΑΝΕΚΔΟΤΟ
Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟ ΔΙΑΤΑΓΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΕΛΕΙΣ ΤΟΥ:
Αύριο το βράδυ περί τις 20.00 ο κομήτης του Χάλλεϋ θα ειναι ορατός στην περιοχή μας, γεγονός το οποίον συμβαίνει μόνο μία φορά κάθε 75 χρόνια. Οι άνδρες, με στολή ασκήσεων, να βρίσκονται συγκεντρωμένοι στον χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος οπου θα τους εξηγήσω το σπάνιο αυτό φαινόμενο. Σε περίπτωση βροχής, δεν θα μπορούμε να δούμε τίποτε, οπότε συγκεντρώσατε τους άνδρες στο αμφιθέατρο και θα τους δείξω ταινίες του φαινομένου.
Ο ΕΠΙΤΕΛΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΧΑΓΟ:
Κατά διαταγή του Διοικητού, αύριο περί την 20.00, ο κομήτης του Χάλλεϋ θα εμφανιστεί πάνω από τον χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος. Αν βρέξει συγκεντρώστε τους άνδρες έξω με στολή ασκήσεων και φέρτε τους με βήμα στο αμφιθέατρο, οπου θα λάβει χώρα το σπάνιο αυτό φαινόμενο, κάτι που συμβαίνει μια φορά κάθε 75 χρόνια.
Ο ΛΟΧΑΓΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΜΟΙΡΙΤΕΣ:
Κατά διαταγή του Διοικητού, με στολή ασκήσεων περί τις 20.00 αύριο το βράδυ, το φαινόμενο του κομήτη του Χάλλεϋ θα εμφανιστεί στο αμφιθέατρο. Σε περίπτωση βροχής στο χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος, ο Διοικητής θα δώσει αλλη διαταγή, κάτι το οποίο συμβαίνει μιά φορά κάθε 75 χρόνια.
Ο ΔΙΜΟΙΡΙΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΧΙΑ:
Αύριο περί τις 20.00 ο διοικητής θα εμφανιστεί στο αμφιθέατρο με τον κομήτη του Χάλλεϋ κάτι το οποίο συμβαίνει κάθε 75 χρόνια. Αν βρέξει ο Διοικητής θα διατάξει τον κομήτη στο χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος.
Ο ΛΟΧΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΜΟΙΡΙΑ:
Οταν βρέξει αύριο περί τις 20.00, ενα φαινόμενο, ο 75χρονος Στρατηγός Χάλλεϋ, συνοδευόμενος απο το Διοικητή, θα διασχίσει οδηγώντας τον κομήτη του, το χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος, με στολή ασκήσεων.
ΔΥΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ:
Ρε μαλάκα ήρθε ο Στρατηγός μεσ' τη βροχή, με μιά Χάρλεϋ, σαν κομήτης και φορούσε στολή ασκήσεων.
Αύριο το βράδυ περί τις 20.00 ο κομήτης του Χάλλεϋ θα ειναι ορατός στην περιοχή μας, γεγονός το οποίον συμβαίνει μόνο μία φορά κάθε 75 χρόνια. Οι άνδρες, με στολή ασκήσεων, να βρίσκονται συγκεντρωμένοι στον χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος οπου θα τους εξηγήσω το σπάνιο αυτό φαινόμενο. Σε περίπτωση βροχής, δεν θα μπορούμε να δούμε τίποτε, οπότε συγκεντρώσατε τους άνδρες στο αμφιθέατρο και θα τους δείξω ταινίες του φαινομένου.
Ο ΕΠΙΤΕΛΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΧΑΓΟ:
Κατά διαταγή του Διοικητού, αύριο περί την 20.00, ο κομήτης του Χάλλεϋ θα εμφανιστεί πάνω από τον χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος. Αν βρέξει συγκεντρώστε τους άνδρες έξω με στολή ασκήσεων και φέρτε τους με βήμα στο αμφιθέατρο, οπου θα λάβει χώρα το σπάνιο αυτό φαινόμενο, κάτι που συμβαίνει μια φορά κάθε 75 χρόνια.
Ο ΛΟΧΑΓΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΜΟΙΡΙΤΕΣ:
Κατά διαταγή του Διοικητού, με στολή ασκήσεων περί τις 20.00 αύριο το βράδυ, το φαινόμενο του κομήτη του Χάλλεϋ θα εμφανιστεί στο αμφιθέατρο. Σε περίπτωση βροχής στο χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος, ο Διοικητής θα δώσει αλλη διαταγή, κάτι το οποίο συμβαίνει μιά φορά κάθε 75 χρόνια.
Ο ΔΙΜΟΙΡΙΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΧΙΑ:
Αύριο περί τις 20.00 ο διοικητής θα εμφανιστεί στο αμφιθέατρο με τον κομήτη του Χάλλεϋ κάτι το οποίο συμβαίνει κάθε 75 χρόνια. Αν βρέξει ο Διοικητής θα διατάξει τον κομήτη στο χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος.
Ο ΛΟΧΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΜΟΙΡΙΑ:
Οταν βρέξει αύριο περί τις 20.00, ενα φαινόμενο, ο 75χρονος Στρατηγός Χάλλεϋ, συνοδευόμενος απο το Διοικητή, θα διασχίσει οδηγώντας τον κομήτη του, το χώρο συγκεντρώσεως του τάγματος, με στολή ασκήσεων.
ΔΥΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ:
Ρε μαλάκα ήρθε ο Στρατηγός μεσ' τη βροχή, με μιά Χάρλεϋ, σαν κομήτης και φορούσε στολή ασκήσεων.
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία 12. Η ισονομία
Περπατώντας στην πόλη, σε κάθε μεγα-πόλη, ο καθ' ένας μπορεί να δει σκιές ανθρώπων σε δρόμους και πεζοδρόμια, που με το δικό-τους Δίκιο-Δίκαιο, πουλάν-αγοράζουν ναρκωτικά, σάρκα, έρωτα κ.α. Οι χώροι αυτοί, "decadence" αποποινικοποιημένες ζώνες, στις οποίες η πολιτεία κάνει (αυτό που-λεν) τα στραβά μάτια σε άνομες πράξεις.
Βλέποντας ειδήσεις, σε κάθε μεγα-κανάλι, ο κάθ' ένας μπορεί να δει καρεκλο-κύριους στο γυαλί, που με το δικό-τους Δίκιο-Δίκαιο, πουλάν-αγοράζουν ελπίδες, ακίνητα, καράβια κ.α. Οι χώροι αυτοί, "glamour" αποποινικοποιημένες ζώνες, στις οποίες η πολιτεία κάνει πάλι (αυτό που-λεν) τα στραβά μάτια σε άνομές πράξεις.
Αλλά νόμος δεν είναι: σύμβαση ενός κώδικα συμπεριφοράς μεταξύ πολιτείας-πολιτών και πολιτών μεταξύ τους?
Και για ποιόν λόγο, οι συμβάσεις αυτές υπάρχουν κάπου και δεν υπάρχουν αλλού?
Γιατί να καλύπτονται σε μια χαοτική πολυπλοκότητα μορφές αταξίας που τις αφήνουμε να εκτονωθούν στα ράφια μιας λουσάτης ή θλιβερής βιτρίνας (περπατώντας γρήγορα-κάνοντας πως δεν την βλέπουμε)? Για να υποκρινόμαστε την εύτακτη πολιτεία που τελικά αγοράζει-πουλάει (δηλαδή καταναλώνει) την παραβίαση των νόμων?
Ο νόμος δεν είναι ευχόλογο ηθικο-λόγιο. Ούτε υπάρχει για κάποιους και όχι για άλλους. Γιατί (αν αυτό συμβαίνει) χωράν στην πολιτεία αποποινικοποιημένες ζώνες για άνομες συμπεριφορές και οι νόμοι είναι άνευ ουσίας (αφού υπάρχουν απλά και μόνο για να ξεπουλιόνται).
Ας διερευνηθούν και ας διατυπωθούν: τα πραγματικά όρια της επιλογής (και όχι τα φανταστικά που υπάρχουν σήμερα). Χωρίς αποποινικοποιημένες ζώνες, με απλή και καθαρή μορφή, με στόχο την ισότητα στην αξιολόγηση της συμπεριφοράς και με όραμα την αξιοπρέπεια της ύπαρξης, του κάθε πολίτη.
Αυτό, μου φαίνεται πως είναι, ένα από τα μεγάλα FORMAT που θα έπρεπε να κάνει το σύστημα.
Υ.Γ. 1
Βλ. σχετικό κείμενο: Η αποποινικοποίηση της επιλογής
Υ.Γ. 2
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Βλέποντας ειδήσεις, σε κάθε μεγα-κανάλι, ο κάθ' ένας μπορεί να δει καρεκλο-κύριους στο γυαλί, που με το δικό-τους Δίκιο-Δίκαιο, πουλάν-αγοράζουν ελπίδες, ακίνητα, καράβια κ.α. Οι χώροι αυτοί, "glamour" αποποινικοποιημένες ζώνες, στις οποίες η πολιτεία κάνει πάλι (αυτό που-λεν) τα στραβά μάτια σε άνομές πράξεις.
Αλλά νόμος δεν είναι: σύμβαση ενός κώδικα συμπεριφοράς μεταξύ πολιτείας-πολιτών και πολιτών μεταξύ τους?
Και για ποιόν λόγο, οι συμβάσεις αυτές υπάρχουν κάπου και δεν υπάρχουν αλλού?
Γιατί να καλύπτονται σε μια χαοτική πολυπλοκότητα μορφές αταξίας που τις αφήνουμε να εκτονωθούν στα ράφια μιας λουσάτης ή θλιβερής βιτρίνας (περπατώντας γρήγορα-κάνοντας πως δεν την βλέπουμε)? Για να υποκρινόμαστε την εύτακτη πολιτεία που τελικά αγοράζει-πουλάει (δηλαδή καταναλώνει) την παραβίαση των νόμων?
Ο νόμος δεν είναι ευχόλογο ηθικο-λόγιο. Ούτε υπάρχει για κάποιους και όχι για άλλους. Γιατί (αν αυτό συμβαίνει) χωράν στην πολιτεία αποποινικοποιημένες ζώνες για άνομες συμπεριφορές και οι νόμοι είναι άνευ ουσίας (αφού υπάρχουν απλά και μόνο για να ξεπουλιόνται).
Ας διερευνηθούν και ας διατυπωθούν: τα πραγματικά όρια της επιλογής (και όχι τα φανταστικά που υπάρχουν σήμερα). Χωρίς αποποινικοποιημένες ζώνες, με απλή και καθαρή μορφή, με στόχο την ισότητα στην αξιολόγηση της συμπεριφοράς και με όραμα την αξιοπρέπεια της ύπαρξης, του κάθε πολίτη.
Αυτό, μου φαίνεται πως είναι, ένα από τα μεγάλα FORMAT που θα έπρεπε να κάνει το σύστημα.
Υ.Γ. 1
Βλ. σχετικό κείμενο: Η αποποινικοποίηση της επιλογής
Υ.Γ. 2
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία 11. Τα αγαθά
Συνηθίζουμε να θεωρούμε ότι τα πράγματα είναι αγαθά. Γι αυτό τα λέμε καταναλωτικά αγαθά. Αλλά το κενό που γεμίζουν απ’ το μέσα/χώρο-μου, είναι μόνο η φούσκα της κατανάλωσης, που άλλοι μου έχουνε φουσκώσει.
Έτσι νιώθω πως η πολιτεία, οφείλει να διασφαλίζει ορισμένα (ενδεχομένως περισσότερο «αφαιρετικά») πραγματικότερα αγαθά, απ’ τα πράγματα.
Έτσι νιώθω πως η πολιτεία, οφείλει να διασφαλίζει ορισμένα (ενδεχομένως περισσότερο «αφαιρετικά») πραγματικότερα αγαθά, απ’ τα πράγματα.
Για όλους/Όλοι-μαζί και τον/ο καθένα/ς χώρια:
Ελευθερία
Ειρήνη
Αξιοπρέπεια
Υ.Γ.
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία 10. Η έρευνα και η γνώση
Καλώς ερευνά-όποιος ερευνά τον Κόσμο. Χρέος του είναι, την γνώση που αποκτά να την αποδίδει πίσω στην πολιτεία και η εργασία αυτή να γίνεται: Συλλογική Γνώση.
Η γνώση εξελίσσει τον άνθρωπο και τον πάει βήματα-μετά, του παγανισμού και των προκαταλήψεων. Είναι σπουδαία η διαδικασία προσέγγισης κάθε «θεϊκής» έννοιας/μορφής και της ερμηνίας του Κόσμου μέσα αυτή (βλ. Υ.Γ. 1). Αλλά κυριότατα αφορά εσωτερικές ανάγκες του ανθρώπου, χωρίς να πρέπει, τα «θεϊκά» χαρακτηριστικά που αποδίδονται στον Κόσμο, να αποδίδουν ευστάθεια στην αντίληψη του ανθρώπου γι αυτόν.
Έτσι, όταν ο άνθρωπος γνωρίζει, αντιλαμβάνεται πως: πρέπει ο ίδιος να λύσει ευπρεπώς το νόημα της ύπαρξής του (βλ. Υ.Γ. 2).
Ξέρω πως οι περιορισμένες μου δυνατότητες και η εξέλιξη της επιστήμης, δεν θα μου επιτρέψουν να ασχοληθώ με τα ανώτερα μαθηματικά και ειδικούς τομείς τις φυσικής. Αλλά αφορά το συλλογικό έργο της πολιτείας (και μένα παρέα) να γίνεται έρευνα γι αυτά. Και κάθε τομέας της Βασικής Έρευνας, κάθε νεπέριος λογάριθμος, κάθε ολοκλήρωμα και κάθε μέρος του ατόμου, θα 'θελα να διερευνηθούν από ανθρώπους με κέφι και μεράκι.
Δεν είναι έργο-τους αυτό, αλλά (ξανα-λέω) σπουδαίο συλλογικό έργο. Γιατί, μέσω της Γνώσης αυτών των ανθρώπων-και 'γω γνωρίζω.
Γι' αυτό η πολιτεία, οφείλει να αγκαλιάζει, τους ερευνητές και το έργο τους.
Υ.Γ. 1
Ο μύθος είναι έκφραση του συλλογικού ασυνειδήτου. Η γένεσή του είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας του ανθρώπου να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του μέσα από ενστικτώδεις, ανθρωποκεντρικές εικασίες και όχι μέσω της ορθολογικής σκέψης. Με ψυχολογικούς όρους, ο μύθος καλύπτει περισσότερο τα ανθρώπινα συναισθήματα παρά μία αντικειμενική παρατήρηση του Κόσμου. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία πρωτόγονη επιστήμη...
Διαβάστε περισσότερα στις σχετικές εργασίες:
Υ.Γ. 2
Η ύπαρξη κουλτούρας εντάσσεται, όχι μόνο στην επιστήμη, αλλά και σε όλες τις μορφές της γλώσσας δηλαδή τους μύθους, τη θρησκεία και την τέχνη. Όλες αυτές οι μορφές είναι μορφές Γνώσης. Πολλές φορές, η κριτική της λογικής (που εκφράζεται μέσα από την επιστήμη) γίνεται κριτική της ευρύτερης κουλτούρας. Αλλά η λογική είναι ένας εντελώς ανεπαρκής όρος για να κατανοήσουμε τις μορφές της πολιτισμικής ζωής σε όλο τους τον πλούτο και την ποικιλία... (βλ. παλαιότερη ανάρτηση: Για την Τέχνη)
Υ.Γ. 3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Η γνώση εξελίσσει τον άνθρωπο και τον πάει βήματα-μετά, του παγανισμού και των προκαταλήψεων. Είναι σπουδαία η διαδικασία προσέγγισης κάθε «θεϊκής» έννοιας/μορφής και της ερμηνίας του Κόσμου μέσα αυτή (βλ. Υ.Γ. 1). Αλλά κυριότατα αφορά εσωτερικές ανάγκες του ανθρώπου, χωρίς να πρέπει, τα «θεϊκά» χαρακτηριστικά που αποδίδονται στον Κόσμο, να αποδίδουν ευστάθεια στην αντίληψη του ανθρώπου γι αυτόν.
Έτσι, όταν ο άνθρωπος γνωρίζει, αντιλαμβάνεται πως: πρέπει ο ίδιος να λύσει ευπρεπώς το νόημα της ύπαρξής του (βλ. Υ.Γ. 2).
Ξέρω πως οι περιορισμένες μου δυνατότητες και η εξέλιξη της επιστήμης, δεν θα μου επιτρέψουν να ασχοληθώ με τα ανώτερα μαθηματικά και ειδικούς τομείς τις φυσικής. Αλλά αφορά το συλλογικό έργο της πολιτείας (και μένα παρέα) να γίνεται έρευνα γι αυτά. Και κάθε τομέας της Βασικής Έρευνας, κάθε νεπέριος λογάριθμος, κάθε ολοκλήρωμα και κάθε μέρος του ατόμου, θα 'θελα να διερευνηθούν από ανθρώπους με κέφι και μεράκι.
Δεν είναι έργο-τους αυτό, αλλά (ξανα-λέω) σπουδαίο συλλογικό έργο. Γιατί, μέσω της Γνώσης αυτών των ανθρώπων-και 'γω γνωρίζω.
Γι' αυτό η πολιτεία, οφείλει να αγκαλιάζει, τους ερευνητές και το έργο τους.
Υ.Γ. 1
Ο μύθος είναι έκφραση του συλλογικού ασυνειδήτου. Η γένεσή του είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας του ανθρώπου να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του μέσα από ενστικτώδεις, ανθρωποκεντρικές εικασίες και όχι μέσω της ορθολογικής σκέψης. Με ψυχολογικούς όρους, ο μύθος καλύπτει περισσότερο τα ανθρώπινα συναισθήματα παρά μία αντικειμενική παρατήρηση του Κόσμου. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία πρωτόγονη επιστήμη...
Διαβάστε περισσότερα στις σχετικές εργασίες:
Υ.Γ. 2
Η ύπαρξη κουλτούρας εντάσσεται, όχι μόνο στην επιστήμη, αλλά και σε όλες τις μορφές της γλώσσας δηλαδή τους μύθους, τη θρησκεία και την τέχνη. Όλες αυτές οι μορφές είναι μορφές Γνώσης. Πολλές φορές, η κριτική της λογικής (που εκφράζεται μέσα από την επιστήμη) γίνεται κριτική της ευρύτερης κουλτούρας. Αλλά η λογική είναι ένας εντελώς ανεπαρκής όρος για να κατανοήσουμε τις μορφές της πολιτισμικής ζωής σε όλο τους τον πλούτο και την ποικιλία... (βλ. παλαιότερη ανάρτηση: Για την Τέχνη)
Υ.Γ. 3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008
Για το πανεπιστημιακό άσυλο και το κτήριο Αβέρωφ
Ως κοινωνός του χώρου, έχω ζήσει-ακούσει-συμμετάσχει σε πολλές συζητήσεις για το πανεπιστημιακό άσυλο.
Ως υπάλληλος και βοηθός επιβλέπων του έργου «Aποκατάσταση του κτηρίου Αβέρωφ» , σιγά-σιγά, τώρα που φεύγουν οι σκαλωσιές, αρχίζει να μου αποκαλύπτεται ένα άλλο νόημά-του.
Το έργο αυτό ξεπερνούσε την αντίληψή μου. Προσπάθησα να κάνω-κάτι-και ‘γώ, αλλά νιώθω περισσότερο πως εκπαιδεύτηκα από το αρχιτεκτόνημα και τους ανθρώπους που ασχολήθηκαν με αυτό (αρχιτέκτονες- μαστόρους), παρά πως κάτι-έκανα.
Τώρα όμως που το έργο αποκαλύπτεται, αντιλαμβάνομαι κάτι άλλο, αλλά οφείλω να δηλώσω επιστημονική αδυναμία για τις σκέψεις που θα διατυπώσω. Ως Πολιτικός Μηχανικός, δεν «νομιμοποιούμαι» να μιλάω για μορφές και σύμβολα. Καλύτερα να μιλάν' οι αρχιτέκτονες με αυτά και γι' αυτά. Αλλά: «Όταν το πνεύμα επιχειρεί την διερεύνηση ενός συμβόλου οδηγείται σε ιδέες που βρίσκονται πέρ’ από κείνο που μπορεί να συλλάβει το λογικό μας… … Σ’ αυτό το σημείο το λογικό μας είν’ υποχρεωμένο να δηλώσει αναρμοδιότητα...» (βλ. Υ.Γ. 1). Ανεξιχνίαστη βόλτα φαίνεται αυτή, αλλά λέω να την κάνω.
Σήμερα, η μορφή του κτηρίου Αβέρωφ, φαντάζει στα μάτια μου κάτι το «θεϊκό». Και το αντιλαμβάνομαι σαν Ναό της Γνώσης.
Δεν γνωρίζω πότε εδραιώθηκε η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου (κάπου στους Μέσους Χρόνους μου φαίνεται). Νομίζω όμως ότι ευρύτερα η έννοια του ασύλου προκύπτει από κάτι «θεϊκό».
Και η μορφή του κτηρίου, διεκδικεί: το «θεϊκό», που συνεπάγεται το άσυλο.
Αλλά, αν η Γνώση εικονίζεται στο κτήριο με «θεϊκά» χαρακτηριστικά και διεκδικεί το άσυλο, αυτή είναι η λειτουργία του χώρου. Δηλαδή, αυτό που έχουμε ξεχάσει να λέμε είναι πως: δεν θέλουμε απλά το άσυλο για να διακινούμε ελεύθερα τις ιδέες μας, θέλουμε το άσυλο για να διακινούμε ελεύθερα τις ιδέες μας μέσω των οποίων υπηρετούμε την Γνώση. Και η Γνώση είναι το ζητούμενο.
Με το σκεπτικό αυτό, μέσα στο πανεπιστήμιο υπάρχει μια λειτουργία σύμφωνα με την οποία Δάσκαλοι και Μαθητές, λειτουργούν ως εκκλησίασμα, υπηρετώντας αυτόν το «θεϊκό» σκοπό.
Αλλά δεν είναι τυφλός ο χώρος του ασύλου. Το άσυλο το διεκδικεί πρώτα και κύρια η πολιτεία όταν αντιλαμβάνεται ότι εκεί συμβαίνει, αυτό το «θεϊκό» συμβάν.
Η απαξίωση όμως των χώρων, οι καταλήψεις (γιατί (?) να γίνεται κατάληψη σε αυτόν που είναι ο (!), ξαναλέω: Ο Χώρος) , η άρνηση στην αξιολόγηση (σύμφωνα με την οποία ο χώρος και οι άνθρωποι δεν δείχνουν το πρόσωπό-τους στην πολιτεία) και οι βίαιες συμπεριφορές, ακυρώνουν αυτό το «θεϊκό» χαρακτηριστικό του χώρου στα μάτια της πολιτείας.
Γιατί, αν πάω εγώ και πέντε φίλοι μου, σε ένα χωράφι και λατρεύουμε τον Μπομπ, σαν τον γέρο-Χάδαζο του πλανήτη Και-Τώρα-Τι που περιγράφει ο Douglas Adams, θα με νομιμοποιήσει κανείς αν πω ότι το χωράφι μου είναι άσυλο? Θα πουν απλά: το παιδί τρελάθηκε, να το μαζέψουμε.
Η κατακόρυφη κατάληξή του, είναι η αιχμή του αετώματος.
Ως υπάλληλος και βοηθός επιβλέπων του έργου «Aποκατάσταση του κτηρίου Αβέρωφ» , σιγά-σιγά, τώρα που φεύγουν οι σκαλωσιές, αρχίζει να μου αποκαλύπτεται ένα άλλο νόημά-του.
Το έργο αυτό ξεπερνούσε την αντίληψή μου. Προσπάθησα να κάνω-κάτι-και ‘γώ, αλλά νιώθω περισσότερο πως εκπαιδεύτηκα από το αρχιτεκτόνημα και τους ανθρώπους που ασχολήθηκαν με αυτό (αρχιτέκτονες- μαστόρους), παρά πως κάτι-έκανα.
Τώρα όμως που το έργο αποκαλύπτεται, αντιλαμβάνομαι κάτι άλλο, αλλά οφείλω να δηλώσω επιστημονική αδυναμία για τις σκέψεις που θα διατυπώσω. Ως Πολιτικός Μηχανικός, δεν «νομιμοποιούμαι» να μιλάω για μορφές και σύμβολα. Καλύτερα να μιλάν' οι αρχιτέκτονες με αυτά και γι' αυτά. Αλλά: «Όταν το πνεύμα επιχειρεί την διερεύνηση ενός συμβόλου οδηγείται σε ιδέες που βρίσκονται πέρ’ από κείνο που μπορεί να συλλάβει το λογικό μας… … Σ’ αυτό το σημείο το λογικό μας είν’ υποχρεωμένο να δηλώσει αναρμοδιότητα...» (βλ. Υ.Γ. 1). Ανεξιχνίαστη βόλτα φαίνεται αυτή, αλλά λέω να την κάνω.
Σήμερα, η μορφή του κτηρίου Αβέρωφ, φαντάζει στα μάτια μου κάτι το «θεϊκό». Και το αντιλαμβάνομαι σαν Ναό της Γνώσης.
Δεν γνωρίζω πότε εδραιώθηκε η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου (κάπου στους Μέσους Χρόνους μου φαίνεται). Νομίζω όμως ότι ευρύτερα η έννοια του ασύλου προκύπτει από κάτι «θεϊκό».
Και η μορφή του κτηρίου, διεκδικεί: το «θεϊκό», που συνεπάγεται το άσυλο.
Αλλά, αν η Γνώση εικονίζεται στο κτήριο με «θεϊκά» χαρακτηριστικά και διεκδικεί το άσυλο, αυτή είναι η λειτουργία του χώρου. Δηλαδή, αυτό που έχουμε ξεχάσει να λέμε είναι πως: δεν θέλουμε απλά το άσυλο για να διακινούμε ελεύθερα τις ιδέες μας, θέλουμε το άσυλο για να διακινούμε ελεύθερα τις ιδέες μας μέσω των οποίων υπηρετούμε την Γνώση. Και η Γνώση είναι το ζητούμενο.
Με το σκεπτικό αυτό, μέσα στο πανεπιστήμιο υπάρχει μια λειτουργία σύμφωνα με την οποία Δάσκαλοι και Μαθητές, λειτουργούν ως εκκλησίασμα, υπηρετώντας αυτόν το «θεϊκό» σκοπό.
Αλλά δεν είναι τυφλός ο χώρος του ασύλου. Το άσυλο το διεκδικεί πρώτα και κύρια η πολιτεία όταν αντιλαμβάνεται ότι εκεί συμβαίνει, αυτό το «θεϊκό» συμβάν.
Η απαξίωση όμως των χώρων, οι καταλήψεις (γιατί (?) να γίνεται κατάληψη σε αυτόν που είναι ο (!), ξαναλέω: Ο Χώρος) , η άρνηση στην αξιολόγηση (σύμφωνα με την οποία ο χώρος και οι άνθρωποι δεν δείχνουν το πρόσωπό-τους στην πολιτεία) και οι βίαιες συμπεριφορές, ακυρώνουν αυτό το «θεϊκό» χαρακτηριστικό του χώρου στα μάτια της πολιτείας.
Γιατί, αν πάω εγώ και πέντε φίλοι μου, σε ένα χωράφι και λατρεύουμε τον Μπομπ, σαν τον γέρο-Χάδαζο του πλανήτη Και-Τώρα-Τι που περιγράφει ο Douglas Adams, θα με νομιμοποιήσει κανείς αν πω ότι το χωράφι μου είναι άσυλο? Θα πουν απλά: το παιδί τρελάθηκε, να το μαζέψουμε.
Το ίδιο θα γίνει αν μπω σε μια εκκλησία, κάνω «κατάληψη» σε έναν χώρο της, χορεύοντας τον χορό της βροχής, επικαλούμενος τον Μεγάλο Μανιτού ή αρχίσω να καίω τις εικόνες της.
Επανέρχομαι λοιπόν στο άσυλο: το θέλω να υπάρχει, το διεκδικώ με την παρουσία μου και την λειτουργία μου εκεί. Αλλά νιώθω πως οφείλει το εκκλησίασμα του χώρου, να αναδείξει με ωριμότητα την λειτουργία του στην πολιτεία και να δείξει ευπρεπώς και αξιολογούμενο απ' αυτήν και σε αυτήν πως υπηρετεί το Ιερό Έργο της Γνώσης.
Και το κτήριο Αβέρωφ διεκδικεί αυτό το ρόλο.
Γιατί εκτός της τυπικής μορφολογίας του και της εξαίρετης συμμετρίας του, δεν φαίνεται τυχαίο ότι το πρόπυλο του κτηρίου, στηρίζεται στον χώρο που ονομάζουμε Δωρική Στοά, έναν χώρο κλειστό, κλεισμένο από ντουβάρια, σκοτεινό, σαν τον Δωρικό πολιτισμό (που τόσο λίγα ξέρουμε) . Η οροφή του χώρου αυτού, στηρίζεται σε κίονες με δωρικά κιονόκρανα
Πάνω σε αυτόν και στην κατακόρυφη προέκτασή του, στηρίζεται ο χώρος που ονομάζουμε Ιωνική Στοά, ο φωτεινός χώρος με τα υπέροχα ύψη και τους κίονες με τα Ιωνικά κιονόκρανα, κάπως-όπως στηρίχθηκαν οι Ίωνες στους Δωριείς για να εξελίξουν την σκέψη τους.
Η κατακόρυφη κατάληξή του, είναι η αιχμή του αετώματος.Έτσι, η ίδια η όψη του κτηρίου, διηγείται την πορεία της Γνώσης, την αφετηρία της και τον στόχο της, το άγγιγμα του «θεϊκού» μέσω της Γνώσης και της πορείας του πολιτισμού.
Σε άλλο χώρο, μέσα στο αίθριο του κτηρίου, η στέψη του δώματος τελαρώνει τον ουρανό. Έτσι, άμα κινούνται τα σύννεφα, νιώθεις πως βρίσκεσαι σε Άλλο-Τόπο, ξέχωρο από τον κόσμο. Ο κόσμος κινείται ανεξάρτητα, ενώ εσύ, βρίσκεσαι σε έναν ευσταθή-συμπαγή Χώρο (Αυτόν που Γνωρίζει). Η παρατήρηση κινουμένων σύννεφων, μέσα απ’ το αίθριο, αγγίζει τα όρια της παρ-αίσθησης και του ονείρου.
Στην Αίθουσα Τελετών αποκαλύφθηκε και κάτι άλλο που πολλά χρόνια ήταν κρυμμένο εξ’ αιτίας της ψευδοροφής που υπήρχε εκεί. Ο εξαίρετος θόλος της ροτόντας ο οποίος, με μορφή ουράνιου στερεώματος, καλύπτει την αίθουσα. Παράλληλα και στην οροφή του φανού της αίθουσας, στην προβλεπόμενη θέση του ομιλητή από κάτω, η οροφή διηγείται το οκτάγωνο (και την αναγέννηση που αυτό σημαίνει) (βλ. Υ.Γ. 2).
Έτσι-εγώ ερμήνευσα ορισμένα σημεία που εκφράζουν την συμβολική λειτουργία του κτηρίου αλλά και του χώρου, στα μάτια-μου, επισημαίνοντας και πάλι, τον αντι-επιστημονικό χαρακτήρα του εγχειρήματός, λόγω της αναρμοδιότητας της λογικής στα θέματα αυτά, αλλά και των σπουδών μου.
Υ.Γ. 1
Καρλ Γκ. Γιούνγκ, Ο άνθρωπος και τα σύμβολά του, μτφ. Αντιγόνη Χατζηθεοδώρου, εκδ. Αρσενίδη, Αθήνα
Υ.Γ. 2
«Στον αρχαίο ανατολικό και μεσογειακό κόσμο, το οκτώ ως αριθμός και ως σχήμα είναι το σύμβολο των στηριγμάτων της γής στα μυθικά της πέρατα. Στο ρόλο αυτό εναλλάσσεται με το τέσσερα. Συνεπώς, το οκτώ είναι ο αριθμός της κοσμικής ισορροπίας, ο αριθμός των 4 κυρίων και 4 δευτερεουσών κατευθύνσεων του ορίζοντα. Είναι ο αριθμός των ακτίνων του τροχού των Κελτών και του τροχού του νόμου των Βουδδιστών. Είναι ο αριθμός των μεγάλων συμβόλων της Άπω-ανατολικής Μυστικής Παράδοσης: των πετάλων του Λωτού, των κιόνων του Μινγ-Τανγκ, του κινέζικου «οίκου του ημερολογίου», των τριγραμμάτων του Ι-Τσίνγκ και των μονοπατιών της διδασκαλίας του Βούδδα. Το οκτάγωνο παίρνει κατόπιν τη σημασία του μεσολαβητή μεταξύ του τετραγώνου και του κύκλου, του Ουρανού και της γης. Σχετίζεται έτσι με τον ενδιάμεσο κόσμο, τη γέφυρα, την μετάβαση από το φθαρτό στο αιώνιο, και συνεπάγεται την αναγέννηση.»
Προκοπίου Γ., Σύμβολο και μορφή στο Παλαιοχριστιανικό Βαπτιστήριο, εκδ. Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 1985.
Υ.Γ. 3
Βλ. σχετικές αναρτήσεις και συνδέσμους:
Ιστοσελίδα του έργου της αποκατάστασης του κτηρίου Αβέρωφ
Για το κτήριο Αβέρωφ
Για τους μαστόρους του εργοταξίου του κτηρίου Αβέρωφ
Άλλα κείμενα του ιστολογίου για την εκπαίδευση κ.α. αμαρτίες
Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008
Για το REBOOT στην κρίση
Είναι προφανές ότι η αυτοκίνητο-βιομηχανία είναι TO (!) θύμα στην κρίση.
Αλλά αφού παράγει άχρηστα-ακριβά αυτοκίνητα που "τρών-κουβάδες", γιατί να την πληρώσουμε να επιβιώσει?
Έχω την αίσθηση όμως ότι το ζητούμενο είναι αλλού. Και αυτό είναι το σε ποια εποχή θα ισορροπήσει ο κόσμος (όχι η κρίση).
Δηλαδή αν ισορροπήσει εκεί που δεν υπάρχει αυτοκίνητο, ας σηκώσουμε ψηλά τα χέρια.
Αλλά αν ισορροπήσει σε ένα άλλο επίπεδο (έχω την ελπίδα ότι θα είναι γύρω στις δεκαετίες του 1960-70) η λύση που φαντάζομαι είναι: να διαμορφώσουν οι επιχειρήσεις την αντίληψη ότι τώρα δεν χρειάζονται ακριβά-λουσάτα αυτοκίνητα, αλλά ένα απλό αυτοκίνητο, γερό και ανθεκτικό, που θα κάνει την δουλειά του, δεν θα χαλάει, θα "τρώει λίγο" και θα επισκευάζεται εύκολα (σαν το αυτοκίνητο στην παρακάτω εικόνα-μόνο που αυτό "έτρωγε" πολύ).
Καλώς ή κακώς, αυτά που έχουμε σήμερα, είναι σκουπίδια και πλέον δεν πείθουν.
Πιστεύω πως υπάρχει πραγματικά η δυνατότητα να κάνουν το άλμα οι επιχειρήσεις, ξανα-σχεδιάζοντας απλά και όμορφα, δελεαστικά φτηνά-ανθεκτικά-οικολογικά προϊόντα. Έτσι γίνεται το ζητούμενο REBOOT. Και αντί να απολύουν τους εργαζομένους να εντατικοποιούν την έρευνα (και μετά την παραγωγή) για δώσουν στην αγορά το (πραγματικά) ζητούμενο αγαθό-πράγμα στον κόσμο. Στοχεύοντας στην ουσία, στην χρησιμότητα του αντικειμένου.
Χωρίς κλιματισμό και ενάντια στα ηλεκτρικά παράθυρα!
Γιατί, δείτε μετά: αν δεν υπάρξει αγορά, θα υπάρξει ζούγκλα. Και το σύστημα, αντί να ισορροπήσει στο 1960-70 μ.Χ., όπως θα μπορούσε, υπάρχει το ενδεχόμενο να ισορροπήσει στο 5.0000-6.0000 π.Χ. αφού μια κοινωνική αναταραχή χωρίς όραμα, μέλλον και άλλη-λύση, μου φαίνεται ότι οδηγεί σε αυτή την κατάσταση.
Υ.Γ. 1
Η εμπειρία μου, μου έλεγε ότι: η Τέχνη και τα προϊόντα της είναι το πρώτο θύμα σε περιόδους κρίσης. Αυτό, λόγω της "αχρηστίας" της, επειδή τα πράγματα που φτιάχνει δεν είναι χρηστικά, δεν είναι ζητούμενα για την επιβίωση και την ποιότητα ζωής.
Φαίνεται όμως ότι τα (κατ' επίφαση) αναγκαία πράγματα που έχουμε μάθει να καταναλώνουμε, είναι ακόμα περισσότερο άχρηστα και είναι καλό που ο Δείκτης Αχρηστίας τους αναδεικνύεται, ακόμα και σε τέτοιες περιόδους.
Υ.Γ. 2
Βλ. σχετική ανάρτηση: Για την πολιτεία. Τα πράγματα
Αλλά αφού παράγει άχρηστα-ακριβά αυτοκίνητα που "τρών-κουβάδες", γιατί να την πληρώσουμε να επιβιώσει?
Έχω την αίσθηση όμως ότι το ζητούμενο είναι αλλού. Και αυτό είναι το σε ποια εποχή θα ισορροπήσει ο κόσμος (όχι η κρίση).
Δηλαδή αν ισορροπήσει εκεί που δεν υπάρχει αυτοκίνητο, ας σηκώσουμε ψηλά τα χέρια.
Αλλά αν ισορροπήσει σε ένα άλλο επίπεδο (έχω την ελπίδα ότι θα είναι γύρω στις δεκαετίες του 1960-70) η λύση που φαντάζομαι είναι: να διαμορφώσουν οι επιχειρήσεις την αντίληψη ότι τώρα δεν χρειάζονται ακριβά-λουσάτα αυτοκίνητα, αλλά ένα απλό αυτοκίνητο, γερό και ανθεκτικό, που θα κάνει την δουλειά του, δεν θα χαλάει, θα "τρώει λίγο" και θα επισκευάζεται εύκολα (σαν το αυτοκίνητο στην παρακάτω εικόνα-μόνο που αυτό "έτρωγε" πολύ).
Καλώς ή κακώς, αυτά που έχουμε σήμερα, είναι σκουπίδια και πλέον δεν πείθουν.
Πιστεύω πως υπάρχει πραγματικά η δυνατότητα να κάνουν το άλμα οι επιχειρήσεις, ξανα-σχεδιάζοντας απλά και όμορφα, δελεαστικά φτηνά-ανθεκτικά-οικολογικά προϊόντα. Έτσι γίνεται το ζητούμενο REBOOT. Και αντί να απολύουν τους εργαζομένους να εντατικοποιούν την έρευνα (και μετά την παραγωγή) για δώσουν στην αγορά το (πραγματικά) ζητούμενο αγαθό-πράγμα στον κόσμο. Στοχεύοντας στην ουσία, στην χρησιμότητα του αντικειμένου.
Χωρίς κλιματισμό και ενάντια στα ηλεκτρικά παράθυρα!
Γιατί, δείτε μετά: αν δεν υπάρξει αγορά, θα υπάρξει ζούγκλα. Και το σύστημα, αντί να ισορροπήσει στο 1960-70 μ.Χ., όπως θα μπορούσε, υπάρχει το ενδεχόμενο να ισορροπήσει στο 5.0000-6.0000 π.Χ. αφού μια κοινωνική αναταραχή χωρίς όραμα, μέλλον και άλλη-λύση, μου φαίνεται ότι οδηγεί σε αυτή την κατάσταση.
Υ.Γ. 1
Η εμπειρία μου, μου έλεγε ότι: η Τέχνη και τα προϊόντα της είναι το πρώτο θύμα σε περιόδους κρίσης. Αυτό, λόγω της "αχρηστίας" της, επειδή τα πράγματα που φτιάχνει δεν είναι χρηστικά, δεν είναι ζητούμενα για την επιβίωση και την ποιότητα ζωής.
Φαίνεται όμως ότι τα (κατ' επίφαση) αναγκαία πράγματα που έχουμε μάθει να καταναλώνουμε, είναι ακόμα περισσότερο άχρηστα και είναι καλό που ο Δείκτης Αχρηστίας τους αναδεικνύεται, ακόμα και σε τέτοιες περιόδους.
Υ.Γ. 2
Βλ. σχετική ανάρτηση: Για την πολιτεία. Τα πράγματα
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία 9. Το άσυλο
Έχει επικρατήσει να υπάρχουν, μέσα στην πολιτεία, ιδιαίτερες μορφές χώρων που τους χαρακτηρίζουμε άσυλο.
Αυτό που λέμε άσυλο υπάρχει: όσο αυτοί που λειτουργούν στο άσυλο διεκδικούν, μέσ' απ' ότι "θεϊκό" έχει ταυτο-ποιήσει τον χώρο και το Πνεύμα του Τόπου, την αγκαλιά του και την φιλοξενία του.
Εκτός της προβλεπόμενης λειτουργίας του, μέσα στο άσυλο, υπάρχει το ενδεχόμενα να φιλοξενηθούν και εκφράσεις που διατυπώνουν ότι: αυτό που δεν είναι καλό για εδώ/τώρα, δεν είναι απαραίτητα κακό.
Αλλά δεν ζει κανείς μέσα στο άσυλο. Θα βγει από αυτό και θα συγκρουστεί με τις επιλογές της συμπεριφοράς του, θα είναι υπόλογος στην πολιτεία. Διεκδικεί όμως μια παράταση, έτσι ώστε, να μην επικρατήσουν στην πολιτεία συνθήκες πανικού και να της επιτρέψουν να σκεφτεί με ωριμότητα την στάση της απέναντί του.
Βέβαιο είναι όμως, ότι συμπεριφορές που δεν συνάδουν με το Πνεύμα του Τόπου, ακυρώνουν την λειτουργία του και ακυρώνουν αυτο-στιγμή την έννοια του ασύλου.
Υ.Γ.
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Αυτό που λέμε άσυλο υπάρχει: όσο αυτοί που λειτουργούν στο άσυλο διεκδικούν, μέσ' απ' ότι "θεϊκό" έχει ταυτο-ποιήσει τον χώρο και το Πνεύμα του Τόπου, την αγκαλιά του και την φιλοξενία του.
Εκτός της προβλεπόμενης λειτουργίας του, μέσα στο άσυλο, υπάρχει το ενδεχόμενα να φιλοξενηθούν και εκφράσεις που διατυπώνουν ότι: αυτό που δεν είναι καλό για εδώ/τώρα, δεν είναι απαραίτητα κακό.
Αλλά δεν ζει κανείς μέσα στο άσυλο. Θα βγει από αυτό και θα συγκρουστεί με τις επιλογές της συμπεριφοράς του, θα είναι υπόλογος στην πολιτεία. Διεκδικεί όμως μια παράταση, έτσι ώστε, να μην επικρατήσουν στην πολιτεία συνθήκες πανικού και να της επιτρέψουν να σκεφτεί με ωριμότητα την στάση της απέναντί του.
Βέβαιο είναι όμως, ότι συμπεριφορές που δεν συνάδουν με το Πνεύμα του Τόπου, ακυρώνουν την λειτουργία του και ακυρώνουν αυτο-στιγμή την έννοια του ασύλου.
Υ.Γ.
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Για την πολιτεία 8. Το κακό
Η πολιτεία αντιλαμβάνεται κάτι ως καλό και κάτι άλλο ως κακό. Αυτά θεμελιώνεται στις αξίες της. Οι αξίες της, διατυπώνονται ως νόμοι, συμβάσεις συμπεριφοράς μεταξύ πολιτείας-πολιτών και πολιτών μεταξύ τους.
Στον χώρο της πολιτείας, η ανυπακοή σε αυτές τις συμβάσεις θεωρείται κακό και αποτελεί κάτι άτακτο για την πολιτεία (που το γνωρίζει όμως πολύ καλά και οφείλει να το προβλέψει).
Είναι πολλές οι μορφές με τις οποίες, η πολιτεία παρεμβαίνει για να καταστείλει το κακό. Σήμερα, υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι καταστολής του: Τον πρώτο τον λέμε Αστυνομία, τον δεύτερο λέμε Θρησκεία.
Έτσι, έχουμε τον φύλακα-έξω που κουνάει τα χέρια του για να περάσουμε το φανάρι ή μας κυνηγάει αν δείρουμε κάποιον άλλο. Μαζί με αυτόν, έχουμε και τον φύλακα-μέσα που προγκάει την «κακή» σκέψη. Πόσο αναγκαίοι είναι όμως αυτοί οι φύλακες? Γιατί μου φαίνεται απαραίτητος ο συντονισμός της κίνησης της πόλης και η ασφάλεια στην ύπαρξη (καθορίζει την τάξη της). Αλλά εάν ο πολίτης, χτίσει την μορφή του σε αξίες, ποια η χρησιμότητα του μέσα-φύλακα?
Όπως και να ‘χει όμως, η πολιτεία οφείλει να απομονώσει το κακό (την αταξία κατά την αντίληψή της) για να μπορέσει να λειτουργήσει εύτακτα-εύρυθμα, σύμφωνα με τις συμβάσεις με τις οποίες έχει δεσμευθεί να το κάνει.
Υ.Γ. 1
Προσπάθησα να σκεφτώ πως μπορεί να απομονώσει κανείς το κακό-την αταξία, αλλά σκαλώνω. Μου είναι αδύνατο να διατυπώσω το πως η πολιτεία μπορεί δόκιμα να το κάνει αυτό εκτός απ' το να το προβλέψει νωρίς, με το καλό σχολείο. Όμως διατυπώνω το τί μου φαίνεται α-δόκιμο.
Υ.Γ. 2
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Στον χώρο της πολιτείας, η ανυπακοή σε αυτές τις συμβάσεις θεωρείται κακό και αποτελεί κάτι άτακτο για την πολιτεία (που το γνωρίζει όμως πολύ καλά και οφείλει να το προβλέψει).
Είναι πολλές οι μορφές με τις οποίες, η πολιτεία παρεμβαίνει για να καταστείλει το κακό. Σήμερα, υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι καταστολής του: Τον πρώτο τον λέμε Αστυνομία, τον δεύτερο λέμε Θρησκεία.
Έτσι, έχουμε τον φύλακα-έξω που κουνάει τα χέρια του για να περάσουμε το φανάρι ή μας κυνηγάει αν δείρουμε κάποιον άλλο. Μαζί με αυτόν, έχουμε και τον φύλακα-μέσα που προγκάει την «κακή» σκέψη. Πόσο αναγκαίοι είναι όμως αυτοί οι φύλακες? Γιατί μου φαίνεται απαραίτητος ο συντονισμός της κίνησης της πόλης και η ασφάλεια στην ύπαρξη (καθορίζει την τάξη της). Αλλά εάν ο πολίτης, χτίσει την μορφή του σε αξίες, ποια η χρησιμότητα του μέσα-φύλακα?
Όπως και να ‘χει όμως, η πολιτεία οφείλει να απομονώσει το κακό (την αταξία κατά την αντίληψή της) για να μπορέσει να λειτουργήσει εύτακτα-εύρυθμα, σύμφωνα με τις συμβάσεις με τις οποίες έχει δεσμευθεί να το κάνει.
Υ.Γ. 1
Προσπάθησα να σκεφτώ πως μπορεί να απομονώσει κανείς το κακό-την αταξία, αλλά σκαλώνω. Μου είναι αδύνατο να διατυπώσω το πως η πολιτεία μπορεί δόκιμα να το κάνει αυτό εκτός απ' το να το προβλέψει νωρίς, με το καλό σχολείο. Όμως διατυπώνω το τί μου φαίνεται α-δόκιμο.
Υ.Γ. 2
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος στην Ελευθεροτυπία
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του κ. Α. Παπαδόπουλου στην Ελευθεροτυπία: Ο λαϊκισμός μαστουρώνει την χώρα
Για τις φυλακές
Έχω καταλάβει πως η πολιτεία στέλνει ανθρώπους-κρατούμενους στις φυλακές για να τους «σωφρονίσει» όχι να τους σκοτώσει.
Αλλά τι υποκρισία (!) να λες Πολιτεία πως: στέλνεις έναν άνθρωπο στην φυλακή (χωρίς να αποδέχεσαι την θανατική ποινή) και η προβλεπόμενη κατάσταση είναι να παραλάβεις ένα πτώμα ή στην καλύτερη περίπτωση, την Σκιά ενός ανθρώπου?
Από τη μια.
Και από την άλλη να εν-αγκαλιάζεις, τους κύριους Αυτούς (είναι τόσοι πολλοί οι σύνδεσμοι εδώ...) που έχουν το δικό-τους Δίκιο-Δίκαιο, γλαρο-κοιτώντας τους ναζιάρικα μέσα απ’ τις Παρωπίδες σου.
Αλλά τι υποκρισία (!) να λες Πολιτεία πως: στέλνεις έναν άνθρωπο στην φυλακή (χωρίς να αποδέχεσαι την θανατική ποινή) και η προβλεπόμενη κατάσταση είναι να παραλάβεις ένα πτώμα ή στην καλύτερη περίπτωση, την Σκιά ενός ανθρώπου?
Από τη μια.
Και από την άλλη να εν-αγκαλιάζεις, τους κύριους Αυτούς (είναι τόσοι πολλοί οι σύνδεσμοι εδώ...) που έχουν το δικό-τους Δίκιο-Δίκαιο, γλαρο-κοιτώντας τους ναζιάρικα μέσα απ’ τις Παρωπίδες σου.
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Κουλτουρο-παιδεία
Πρέσβεις του πολιτισμού διδάσκουν στην πολιτεία Ηθική, Δίκαιο, "περί Ασύλου πράξεις" και κώδικες συμπεριφοράς.
Και δεν είναι πλάκα αυτό. Αυτοί δημιουργούν τα προϊόντα της επικρατούσας "κουλτούρας" μας τα οποία βλέπουμε, ακούμε και εξάγουμε. Με αυτά εκπαιδευόμαστε και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος, που εσείς (όχι εγώ) τους έχετε δώσει.
Εδώ αρχινάνε ΟΛΑ!!!
Και δεν είναι πλάκα αυτό. Αυτοί δημιουργούν τα προϊόντα της επικρατούσας "κουλτούρας" μας τα οποία βλέπουμε, ακούμε και εξάγουμε. Με αυτά εκπαιδευόμαστε και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος, που εσείς (όχι εγώ) τους έχετε δώσει.
Εδώ αρχινάνε ΟΛΑ!!!
Σαλταρίσματα
Τους βλέπω και σαλτάρω!
Αφού όλη η πολιτική ζωή του τόπου ασχολείται με το κουστούμι (βλέπω όλους να ράβουν σμόκιν-των άλλων φθάρηκαν ως φαίνεται), ας ετοιμαστούμε να καλωσορίσουμε το νέο καρναβάλι.
Και επειδή είμαι βέβαιος πως δεν θα φορέσει κανένας τζιν (όχι για στυλ, αλλά για να δουλέψει στο σπουδαίο εργοτάξιο του πολιτικού έργου) προκαταβάλλομαι να μην στεναχωρηθώ-και πάλι να κλα(υ)σω-γελάω.
Υ.Γ.
Βλ. παλαιότερη ανάρτηση: Απ' το Σχολείο της Πορνείας
Βλ. σχετικά κείμενα του ιστολογίου: Για το Δίχτι την εκπαίδευση κ.α. αμαρτίες
Αφού όλη η πολιτική ζωή του τόπου ασχολείται με το κουστούμι (βλέπω όλους να ράβουν σμόκιν-των άλλων φθάρηκαν ως φαίνεται), ας ετοιμαστούμε να καλωσορίσουμε το νέο καρναβάλι.
Και επειδή είμαι βέβαιος πως δεν θα φορέσει κανένας τζιν (όχι για στυλ, αλλά για να δουλέψει στο σπουδαίο εργοτάξιο του πολιτικού έργου) προκαταβάλλομαι να μην στεναχωρηθώ-και πάλι να κλα(υ)σω-γελάω.
Υ.Γ.
Βλ. παλαιότερη ανάρτηση: Απ' το Σχολείο της Πορνείας
Βλ. σχετικά κείμενα του ιστολογίου: Για το Δίχτι την εκπαίδευση κ.α. αμαρτίες
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
Για τον "τριήμερο εορτασμό της 17 Νοεμβρίου t973" στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο το 2008
Έχουν περάσει τριάντα πέντε χρόνια από την 17 Νοεμβρίου του 1973.
Και όλοι θα πουν για το πόσο επίκαιρα είναι τα συνθήματα που διατύπωσε-τότε η εξέγερση των νέων.
Ως υπάλληλος του Ε.Μ.Πολυτεχνείου σήμερα, βλέπω περισσότερο το Πολυτεχνείο ως Σχολείο. Και αντιλαμβάνομαι πως ο ρόλος του είναι να μαθαίνει γράμματα στα παιδιά, κάτι που οφείλει να το κάνει σε ελεύθερους και εύτακτους χώρους.
Όμως ο ρόλος και οι χώροι ακυρώνονται συστηματικά, από ποικίλες πολιτικές εκφράσεις οι οποίες, δεν νιώθω να συνάδουν με αυτόν.
Γιατί, όπως είπα και πριν, ο ρόλος του (που εγώ-τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι) είναι η εκπαίδευση σε ελεύθερους και εύτακτους χώρους. Αυτό είναι το Σχολείο.
Θέλω να επισημάνω το εξής:
Θεωρώ περισσότερο επίκαιρο από τα συνθήματα θα φωνάξουνε, το σύνθημα «Αέρα» ενάντια στην -Φασιστευομένη- Δημοκρατία που σήμερα νιώθω να ζω.
Δεν θα το φωνάξω όμως. Αλλά θα γράψω σιωπηλά, ότι υποκλίνομαι σε όλους αυτούς που αγωνιστήκανε, σε διάφορες χρονικές περιόδους, για να υπάρχω ελεύθερος.
Τιμώ τους αγώνες του πριν και με συγκινούν, αλλά συγχρόνως αγωνιώ για τους αγώνες της διαδρομής της Γνώσης, για το μέλλον που χτίζεται για το μετά.
Υ.Γ.
Βλ. σχετικά κείμενα του ιστολογίου: Για το Δίχτι την εκπαίδευση και άλλες αμαρτίες
Και όλοι θα πουν για το πόσο επίκαιρα είναι τα συνθήματα που διατύπωσε-τότε η εξέγερση των νέων.
Ως υπάλληλος του Ε.Μ.Πολυτεχνείου σήμερα, βλέπω περισσότερο το Πολυτεχνείο ως Σχολείο. Και αντιλαμβάνομαι πως ο ρόλος του είναι να μαθαίνει γράμματα στα παιδιά, κάτι που οφείλει να το κάνει σε ελεύθερους και εύτακτους χώρους.
Όμως ο ρόλος και οι χώροι ακυρώνονται συστηματικά, από ποικίλες πολιτικές εκφράσεις οι οποίες, δεν νιώθω να συνάδουν με αυτόν.
Γιατί, όπως είπα και πριν, ο ρόλος του (που εγώ-τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι) είναι η εκπαίδευση σε ελεύθερους και εύτακτους χώρους. Αυτό είναι το Σχολείο.
Θέλω να επισημάνω το εξής:
Θεωρώ περισσότερο επίκαιρο από τα συνθήματα θα φωνάξουνε, το σύνθημα «Αέρα» ενάντια στην -Φασιστευομένη- Δημοκρατία που σήμερα νιώθω να ζω.
Δεν θα το φωνάξω όμως. Αλλά θα γράψω σιωπηλά, ότι υποκλίνομαι σε όλους αυτούς που αγωνιστήκανε, σε διάφορες χρονικές περιόδους, για να υπάρχω ελεύθερος.
Τιμώ τους αγώνες του πριν και με συγκινούν, αλλά συγχρόνως αγωνιώ για τους αγώνες της διαδρομής της Γνώσης, για το μέλλον που χτίζεται για το μετά.
Υ.Γ.
Βλ. σχετικά κείμενα του ιστολογίου: Για το Δίχτι την εκπαίδευση και άλλες αμαρτίες
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία 7. Η κλίμακα της ανάπτυξης
"Δεν υπάρχει τίποτε το απάνθρωπο στην πόλη, εκτός απ’ τους ανθρώπους της" έλεγε ο Perec.
Αυτή όμως η απάνθρωπη συμπεριφορά των ανθρώπων προκύπτει από την ίδια την ύπαρξη της πόλης-πολιτείας, με τον τρόπο που υφίσταται σήμερα. Και αυτό γιατί τα όριά της, είναι κατ’ ουσία απροσδιόριστα.
Γι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντική η κλίμακα της διαχείρισης. Γιατί όταν διαχειρίζεται κανείς απρόσωπα την πολιτεία, όταν οι επιλογές του δεν αφορούν ανθρώπους αλλά στατιστικές μελέτες, σκοντάφτει σε μια από-προσωποποίηση των προβλημάτων.
Άμα όμως ο άνθρωπος, δεν βρίσκεται στο πρόβλημα, βρίσκεται μια -κατά συνθήκη- απάνθρωπη λύση.
Γι αυτό, η κλίμακα της ανάπτυξης είναι εξαιρετικά σπουδαία.
Και νιώθω ότι είναι λύση το κριτήριο αυθύπαρκτων-αυτόνομων πολιτειών, που θα μπορούν να οριοθετήσουν τον χώρο τους, με το ανθρωπικό , το οικονομικό και το οικολογικό τους αποτύπωμα, εξυπηρετώντας τις ανάγκες του κάθε πολίτη.
Υ.Γ.
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Αυτή όμως η απάνθρωπη συμπεριφορά των ανθρώπων προκύπτει από την ίδια την ύπαρξη της πόλης-πολιτείας, με τον τρόπο που υφίσταται σήμερα. Και αυτό γιατί τα όριά της, είναι κατ’ ουσία απροσδιόριστα.
Γι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντική η κλίμακα της διαχείρισης. Γιατί όταν διαχειρίζεται κανείς απρόσωπα την πολιτεία, όταν οι επιλογές του δεν αφορούν ανθρώπους αλλά στατιστικές μελέτες, σκοντάφτει σε μια από-προσωποποίηση των προβλημάτων.
Άμα όμως ο άνθρωπος, δεν βρίσκεται στο πρόβλημα, βρίσκεται μια -κατά συνθήκη- απάνθρωπη λύση.
Γι αυτό, η κλίμακα της ανάπτυξης είναι εξαιρετικά σπουδαία.
Και νιώθω ότι είναι λύση το κριτήριο αυθύπαρκτων-αυτόνομων πολιτειών, που θα μπορούν να οριοθετήσουν τον χώρο τους, με το ανθρωπικό , το οικονομικό και το οικολογικό τους αποτύπωμα, εξυπηρετώντας τις ανάγκες του κάθε πολίτη.
Υ.Γ.
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Για την πολιτεία 6. Οι φόροι
Κάθε πολίτης και κάθε νέος πολίτης, οφείλει να είναι ασφαλής στην πολιτεία.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει: να γεννηθεί σε ασφαλές νοσοκομείο, αν αρρωστήσει να γίνει καλά, αν του κάτσει μια "στραβή" να μπορέσει "να την βγάλει" και όταν γεράσει να πάρει σύνταξη. Επίσης πρέπει να κυκλοφορεί με ασφάλεια στον-όλο χώρο.
Αυτό, μαζί με το σχολείο και την εκπαίδευση μετά το σχολείο, είναι κάτι που πρέπει να το έχει ο κάθε πολίτης.
Και η πολιτεία οφείλει να έχει φροντίσει να κάνει έργο: να παρέχονται απλόχερα αυτά σε κάθε πολίτη.
Άρα πρέπει να υπάρχει η δίκαιη κατανομή, σύμφωνα με την οποία. καθ’ ένας να γνωρίζει ότι μέρος της εργασίας του, αποδίδεται στο εξαιρετικά σημαντικό συλλογικό έργο της πολιτείας.
Και γι αυτό πληρώνω τους φόρους στην πολιτεία.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο "καλός" και ο "δίκαιος" φόρος. Ξέρω όμως ότι πρέπει να υπάρχει και πρέπει όλοι να επιμερίζουν ένα ουσιαστικό μέρος της εργασίας τους σε αυτόν.
Αυτό που ξέρω επίσης είναι ότι: όσο περισσότερο πολύπλοκα γίνονται τα συστήματα φορολόγησης, ο ανθρωπάκος θα αδράξει την ευκαιρία, για να ξεγελάσει την πολιτεία.
Γι αυτό απαιτούνται ορθά και κυρίως απλά συστήματα φορολόγησης.
Γιατί μόνο μέσα στην απλότητα του συστήματος, υπάρχει το ενδεχόμενο της συλλογικής έκθεσης, ελέγχου και αξιολόγησης του κάθε πολίτη (βλ. Υ.Γ.1).
Υ.Γ. 1
Δηλαδή, αυτό που οφείλει κανείς να καταγγείλει στις ελληνικές τράπεζες, δεν είναι η συγκέντρωση και η κυκλοφορία του χρήματος (ο ρόλος τους είναι, ας έχουν την ωριμότητα οι πολίτες να μην πάρουν τα δάνεια). Είναι όμως η μη-ανταποδοτικότητά τους στο έργο της πολιτείας και την λειτουργία της πόλης, αυτό που στις τράπεζες φαίνεται και το κρίνουμε.
Όμως είναι εξαιρετικά χρήσιμο, ο καθένας να εκτίθεται, να εκθέτει τα έσοδα- έξοδά του και τους φόρους που πληρώνει (την προσφορά του στο συλλογικό έργο της πολιτείας). Και ας τον αξιολογεί η πολιτεία, οι συν-πολίτες του, γι αυτό.
Ποσώς με αφορά το Facebook. Αλλά θα ’θελα πολύ να δω ένα απλό-εύχρηστο και απ' όλους προσβάσιμο Taxisbook (που θα αφορά και τον πολίτη, αλλά και την πολιτεία).
Υ.Γ. 2
Είναι κακό δηλαδή να ξέρουμε ποιός πληρώνει τί και τί γίνονται αυτά, αντί να νομίζει, ο κάθε ένας, πως χώνει -μόνος του- λεφτά σε μια μαύρη τρύπα?
Υ.Γ. 3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει: να γεννηθεί σε ασφαλές νοσοκομείο, αν αρρωστήσει να γίνει καλά, αν του κάτσει μια "στραβή" να μπορέσει "να την βγάλει" και όταν γεράσει να πάρει σύνταξη. Επίσης πρέπει να κυκλοφορεί με ασφάλεια στον-όλο χώρο.
Αυτό, μαζί με το σχολείο και την εκπαίδευση μετά το σχολείο, είναι κάτι που πρέπει να το έχει ο κάθε πολίτης.
Και η πολιτεία οφείλει να έχει φροντίσει να κάνει έργο: να παρέχονται απλόχερα αυτά σε κάθε πολίτη.
Άρα πρέπει να υπάρχει η δίκαιη κατανομή, σύμφωνα με την οποία. καθ’ ένας να γνωρίζει ότι μέρος της εργασίας του, αποδίδεται στο εξαιρετικά σημαντικό συλλογικό έργο της πολιτείας.
Και γι αυτό πληρώνω τους φόρους στην πολιτεία.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο "καλός" και ο "δίκαιος" φόρος. Ξέρω όμως ότι πρέπει να υπάρχει και πρέπει όλοι να επιμερίζουν ένα ουσιαστικό μέρος της εργασίας τους σε αυτόν.
Αυτό που ξέρω επίσης είναι ότι: όσο περισσότερο πολύπλοκα γίνονται τα συστήματα φορολόγησης, ο ανθρωπάκος θα αδράξει την ευκαιρία, για να ξεγελάσει την πολιτεία.
Γι αυτό απαιτούνται ορθά και κυρίως απλά συστήματα φορολόγησης.
Γιατί μόνο μέσα στην απλότητα του συστήματος, υπάρχει το ενδεχόμενο της συλλογικής έκθεσης, ελέγχου και αξιολόγησης του κάθε πολίτη (βλ. Υ.Γ.1).
Υ.Γ. 1
Δηλαδή, αυτό που οφείλει κανείς να καταγγείλει στις ελληνικές τράπεζες, δεν είναι η συγκέντρωση και η κυκλοφορία του χρήματος (ο ρόλος τους είναι, ας έχουν την ωριμότητα οι πολίτες να μην πάρουν τα δάνεια). Είναι όμως η μη-ανταποδοτικότητά τους στο έργο της πολιτείας και την λειτουργία της πόλης, αυτό που στις τράπεζες φαίνεται και το κρίνουμε.
Όμως είναι εξαιρετικά χρήσιμο, ο καθένας να εκτίθεται, να εκθέτει τα έσοδα- έξοδά του και τους φόρους που πληρώνει (την προσφορά του στο συλλογικό έργο της πολιτείας). Και ας τον αξιολογεί η πολιτεία, οι συν-πολίτες του, γι αυτό.
Ποσώς με αφορά το Facebook. Αλλά θα ’θελα πολύ να δω ένα απλό-εύχρηστο και απ' όλους προσβάσιμο Taxisbook (που θα αφορά και τον πολίτη, αλλά και την πολιτεία).
Υ.Γ. 2
Είναι κακό δηλαδή να ξέρουμε ποιός πληρώνει τί και τί γίνονται αυτά, αντί να νομίζει, ο κάθε ένας, πως χώνει -μόνος του- λεφτά σε μια μαύρη τρύπα?
Υ.Γ. 3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Για την πολιτεία 5. Τα πράγματα
Σήμερα υπάρχει ποικιλία πραγμάτων που τα λέμε καταναλωτικά "αγαθά".
Αυτά διαχωρίζονται σε πράγματα-αγαθά που αγοράζουμε και που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής μας και τα κατ’ επίφαση "αγαθά".
Έτσι υπάρχουν τα πράγματα τα οποία θέλω να πάρω και υπάρχει και το καινούργιο αυτοκίνητο, το οποίο, δεν είναι ανάγκη (ούτε θέλω κατ' ουσία-αλλά άλλοι θέλουν) να πάρω.
Είναι όμορφα τα πράγματα που είναι εύχρηστα και λειτουργικά. Όμορφα είναι τα πράγματα που γερνάνε όμορφα μαζί μας.
Και είναι δόκιμο να έχει ο πολίτης την κρίση με την οποία θα διακρίνει τα ουσιαστικά πράγματα που θα έχει λόγο να τα καταναλώσει και με τα οποία θα είναι περισσότερο ευτυχισμένος, για μια καλύτερη ποιότητα ζωής (βλ. Υ.Γ.1).
Υ.Γ. 1
Γιατί έχω δει πολύ κόσμο που είναι δυστυχής επειδή δεν έχει καινούργιο αυτοκίνητο και καινούργιο κινητό τηλέφωνο.
Υ.Γ. 2
Για το REBOOT στην κρίση
Υ.Γ. 3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Αυτά διαχωρίζονται σε πράγματα-αγαθά που αγοράζουμε και που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής μας και τα κατ’ επίφαση "αγαθά".
Έτσι υπάρχουν τα πράγματα τα οποία θέλω να πάρω και υπάρχει και το καινούργιο αυτοκίνητο, το οποίο, δεν είναι ανάγκη (ούτε θέλω κατ' ουσία-αλλά άλλοι θέλουν) να πάρω.
Είναι όμορφα τα πράγματα που είναι εύχρηστα και λειτουργικά. Όμορφα είναι τα πράγματα που γερνάνε όμορφα μαζί μας.
Και είναι δόκιμο να έχει ο πολίτης την κρίση με την οποία θα διακρίνει τα ουσιαστικά πράγματα που θα έχει λόγο να τα καταναλώσει και με τα οποία θα είναι περισσότερο ευτυχισμένος, για μια καλύτερη ποιότητα ζωής (βλ. Υ.Γ.1).
Υ.Γ. 1
Γιατί έχω δει πολύ κόσμο που είναι δυστυχής επειδή δεν έχει καινούργιο αυτοκίνητο και καινούργιο κινητό τηλέφωνο.
Υ.Γ. 2
Για το REBOOT στην κρίση
Υ.Γ. 3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Για την πολιτεία 4. Το χρήμα
Με χρήμα πληρώνομαι και πληρώνω. Το χρήμα εξυπηρετεί την ποιότητα της ζωής μου, η οποία καθορίζεται από τις ανάγκες μου.
Με το χρήμα ανταλλάσσεται η εργασία του πολίτη ή τα προϊόντα που αυτός παράγει. Με την συνεπή-του εργασία, ο κάθε πολίτης, πρέπει να έχει τα χρήματα για να ζει με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Το χρήμα είναι ένα από τα μέσα που διευκολύνουν την δημιουργία. Όμως υπάρχουν κι άλλα μέσα (π.χ. η φαντασία). Αυτό είναι το εύκολο.
Το χρήμα λειτουργεί ως σύμβολο εξουσίας, αλλά κατ’ ουσία είναι μια δημιουργική δύναμη την οποία, όποιος την κυκλοφορεί, δίνει εργασία και κίνητρα σε άλλους πολίτες.
Ανάλογα με τα χρήματα που κατέχουν οι πολίτες, διαχωρίζονται σε αυτούς:
Ο κάθε ένας έχει τον δικό-του, εξαιρετικά χρήσιμο ρόλο στην πολιτεία. Σε κάθε θέση στην οποία εργάζεται, οφείλει να εργάζεται με συνέπεια και η εργασία του να αμείβεται με αξιοπρεπή ανταλλακτική αξία χρημάτων.
Όπως και να 'χει όμως, οφείλει να υπάρχει ένα σαφές όριο για την αξιοπρεπή διαβίωση του κάθε πολίτη.
Υ.Γ. 1
Εστιάστε:
Γράφω και ξανα-γράφω για την αξιοπρέπεια. Δεν το γράφω κατά λάθος, αφού το σήμερα, είναι ά-μετρο, απρεπές και χυδαίο (ή τουλάχιστον έτσι το νιώθω).
Υ.Γ. 3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Με το χρήμα ανταλλάσσεται η εργασία του πολίτη ή τα προϊόντα που αυτός παράγει. Με την συνεπή-του εργασία, ο κάθε πολίτης, πρέπει να έχει τα χρήματα για να ζει με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Το χρήμα είναι ένα από τα μέσα που διευκολύνουν την δημιουργία. Όμως υπάρχουν κι άλλα μέσα (π.χ. η φαντασία). Αυτό είναι το εύκολο.
Το χρήμα λειτουργεί ως σύμβολο εξουσίας, αλλά κατ’ ουσία είναι μια δημιουργική δύναμη την οποία, όποιος την κυκλοφορεί, δίνει εργασία και κίνητρα σε άλλους πολίτες.
Ανάλογα με τα χρήματα που κατέχουν οι πολίτες, διαχωρίζονται σε αυτούς:
- με πολλά χρήματα (οι πλούσιοι)
- με λιγότερα (η "μεσαία" τάξη)
- με λίγα ή καθόλου (οι φτωχοί)
Ο κάθε ένας έχει τον δικό-του, εξαιρετικά χρήσιμο ρόλο στην πολιτεία. Σε κάθε θέση στην οποία εργάζεται, οφείλει να εργάζεται με συνέπεια και η εργασία του να αμείβεται με αξιοπρεπή ανταλλακτική αξία χρημάτων.
Όπως και να 'χει όμως, οφείλει να υπάρχει ένα σαφές όριο για την αξιοπρεπή διαβίωση του κάθε πολίτη.
Και -αν δεν υπάρχει τεμπελιά- ας μην υπάρχει φτώχια.
Υ.Γ. 1
Εστιάστε:
- Στα πολύ φτωχά αφεντικά (επειδή, πολύ συχνά, απλά δεν θέλουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στους υπαλλήλους-μαστόρους-εργάτες τους και στην πολιτεία-τους φόρους τους).
- Στους πολύ πλούσιους υπαλλήλους (γιατί η εργασία τους, τους επιτρέπει κάποια "όρια πλουτισμού" και αφού τα ξεπερνούν, μάλλον είναι κλέφτες).
Γράφω και ξανα-γράφω για την αξιοπρέπεια. Δεν το γράφω κατά λάθος, αφού το σήμερα, είναι ά-μετρο, απρεπές και χυδαίο (ή τουλάχιστον έτσι το νιώθω).
Υ.Γ. 3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Για την πολιτεία 3. Η εκπαίδευση μετά το σχολείο
Μετά το τέλος του σχολείου η εκπαίδευση κάθε πολίτη οφείλει να είναι μαζική και φωτεινή:
να τον προετοιμάσει για την εξαιρετικά σημαντική παραγωγή του έργου, από την εργασία που θα έχει επιλέξει.
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία 2. Οι αξίες και το σχολείο
Άπό την στιγμή που γεννιέμαι, διαμορφώνομαι: να-με-χτίσω-πολίτη.
Και κάθε νέος πολίτης, πρέπει να εκπαιδευτεί γι αυτό.
Η εκπαίδευση του κάθε πολίτη, υλοποιείται από την προσχολική του ηλικία, από την συν-ύπαρξη με τους γονείς του, με Καλούς Δασκάλους, με άλλα παιδιά και τα παιχνίδια του.
Εκεί θεμελιώνεται, μέσα σε κάθε νέο πολίτη: το Καλό, το Δίκαιο, η Ελευθερία, η Εργασία και η Δημιουργία, το Ωραίο και η Τέχνη.
Και εκεί πρωτο-αντιλαμβάνομαι, το τί χρειάζομαι πραγματικά για να είμαι ευτυχισμένος (είναι τα ακριβά παιχνίδια? η οθόνη του υπολογιστή μου? μήπως η χαρά του κάνω-κάτι-και-'γώ, ή μήπως οι φίλοι μου?).
Σε αυτά τα χρόνια, οφείλει η πολιτεία να έχει δημιουργήσει τις συνθήκες που θα μου επιτρέψουν να συν-υπάρξω εκπαιδευόμενος και να κάνω τα πρώτα βήματα της δημιουργίας μου.
Η σπουδαιότητα αυτού του χρόνου είναι αδιαμφισβήτητη και οφείλει να είναι συλλογική-για όλους.
Όμοια και το σχολείο.
Σήμερα όμως, σε κάθε επίπεδο της εκπαίδευσης, διαμορφώνουμε τον "Δείκτη της επιτυχίας". Ο Δείκτης αυτός λέει ότι αξία είναι η "πανεπιστημιακή μόρφωση" και -αν δεν την πάρεις αυτή- είσαι αποτυχημένος (βλ. Υ.Γ.1).
Έτσι, αντί το σχολείο να είναι η πλατφόρμα των Αξιών και της Συλλογικής Γνώσης, είναι διαμορφωμένο ως πλατφόρμα επιτυχίας της δουλειάς.
Αλλά η δουλειά θα μπορούσε να είναι εργασία. Και κάθε εργασία είναι χρήσιμη και μπορεί να είναι εξαιρετικά δημιουργική (βλ. Υ.Γ.2).
Υ.Γ.1
Πίσω απ' τις γραμμές η διατύπωση είναι: να κάνεις μια δουλειά που να μήν κουράζεσαι και να είσαι "καθιστός" (και επειδή αξίες δεν υπάρχουν -ακόμα καλύτερα- "εγκάθετος").
Υ.Γ.2
Η ελευθερία ενός πολίτη που μπορεί (έχει την δυνατότητα) να επιλέξει στην μετα-εφηβική του ηλικία, την δική-του πορεία, νιώθοντας την χρησιμότητα και την σπουδαιότητα της κάθε του επιλογής, είναι μια εξαιρετικά σημαντική -ανθρωπική- διάκριση που τώρα δεν υπάρχει.
Υ.Γ.3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Και κάθε νέος πολίτης, πρέπει να εκπαιδευτεί γι αυτό.
Η εκπαίδευση του κάθε πολίτη, υλοποιείται από την προσχολική του ηλικία, από την συν-ύπαρξη με τους γονείς του, με Καλούς Δασκάλους, με άλλα παιδιά και τα παιχνίδια του.
Εκεί θεμελιώνεται, μέσα σε κάθε νέο πολίτη: το Καλό, το Δίκαιο, η Ελευθερία, η Εργασία και η Δημιουργία, το Ωραίο και η Τέχνη.
Και εκεί πρωτο-αντιλαμβάνομαι, το τί χρειάζομαι πραγματικά για να είμαι ευτυχισμένος (είναι τα ακριβά παιχνίδια? η οθόνη του υπολογιστή μου? μήπως η χαρά του κάνω-κάτι-και-'γώ, ή μήπως οι φίλοι μου?).
Σε αυτά τα χρόνια, οφείλει η πολιτεία να έχει δημιουργήσει τις συνθήκες που θα μου επιτρέψουν να συν-υπάρξω εκπαιδευόμενος και να κάνω τα πρώτα βήματα της δημιουργίας μου.
Η σπουδαιότητα αυτού του χρόνου είναι αδιαμφισβήτητη και οφείλει να είναι συλλογική-για όλους.
Όμοια και το σχολείο.
Σήμερα όμως, σε κάθε επίπεδο της εκπαίδευσης, διαμορφώνουμε τον "Δείκτη της επιτυχίας". Ο Δείκτης αυτός λέει ότι αξία είναι η "πανεπιστημιακή μόρφωση" και -αν δεν την πάρεις αυτή- είσαι αποτυχημένος (βλ. Υ.Γ.1).
Έτσι, αντί το σχολείο να είναι η πλατφόρμα των Αξιών και της Συλλογικής Γνώσης, είναι διαμορφωμένο ως πλατφόρμα επιτυχίας της δουλειάς.
Αλλά η δουλειά θα μπορούσε να είναι εργασία. Και κάθε εργασία είναι χρήσιμη και μπορεί να είναι εξαιρετικά δημιουργική (βλ. Υ.Γ.2).
Υ.Γ.1
Πίσω απ' τις γραμμές η διατύπωση είναι: να κάνεις μια δουλειά που να μήν κουράζεσαι και να είσαι "καθιστός" (και επειδή αξίες δεν υπάρχουν -ακόμα καλύτερα- "εγκάθετος").
Υ.Γ.2
Η ελευθερία ενός πολίτη που μπορεί (έχει την δυνατότητα) να επιλέξει στην μετα-εφηβική του ηλικία, την δική-του πορεία, νιώθοντας την χρησιμότητα και την σπουδαιότητα της κάθε του επιλογής, είναι μια εξαιρετικά σημαντική -ανθρωπική- διάκριση που τώρα δεν υπάρχει.
Υ.Γ.3
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία 1. Η ύπαρξη του πολίτη
Υπάρχω κατ' επιλογή.
Αν υπάρξω ως πολίτης, άλλοι πολίτες θα με καλέσουν να υπάρξω.
Και θα με καλέσουν σύμφωνα με την τις συνθήκες που επικρατούν, έτσι ώστε να υπάρξω με αξιοπρέπεια, σύμφωνα με τις ανάγκες που θα περιμένω να μου καλύψουν-αν είναι ώριμοι να το κάνουν αυτό.
Αλλά και η ίδια η πολιτεία οφείλει να έχει την ωριμότητα να δεχθεί με αξιοπρέπεια τους πολίτες της (βλ.Υ.Γ.1).
Υπάρχω στον δικό-μου σάκο, με το φαγητό-μου.
Είναι αυτό, το μόνο δικό-μου πράγμα που νιώθω πως υπάρχει και που, μόλις θα γεννηθώ, θα το χάσω. Και αντιλαμβάνομαι ότι ούτε αυτό ήταν δικό μου.
Κατ' ουσία, σε όλη την πορεία της ζωής μας χρησιμοποιούμε κάτι και πληρώνουμε το ενοίκιό του. Και η ιδιοκτησία, είναι μια άλλη μορφή ενοικίου με μια σύμβαση για κάποιο (ενδεχόμενα μεγάλο) χρονικό διάστημα.
Τίποτα όμως απ' όλα τα ιδιόκτητα αντικείμενα δεν πάρω μαζί μου, όταν φύγω από εδώ και η μόνη ιδιοκτησία που ίσως να πάρει κάποιος στην πορεία της ζωής του, είναι τα δύο μέτρα χώμα που δεν του ανήκουν, αλλά τα διεκδικεί: με τους φίλους του και με την πολιτεία του.
Είμαι ένας απλός ενοικιαστής-χρήστης του Κόσμου που πλήρωσε-πληρώνει και θα πληρώνει το νοίκι του.
Υ.Γ.1
Τα ένστικτα της εξέλιξης της Φυσικής Επιλογής τα αποφάσιζε η Φύση. Η πολιτεία, οφείλει να αποφασίσει με τα δικά της κριτήρια: οι πολίτες που θα 'ρθουν, να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε αυτήν.
Υ.Γ.2
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Αν υπάρξω ως πολίτης, άλλοι πολίτες θα με καλέσουν να υπάρξω.
Και θα με καλέσουν σύμφωνα με την τις συνθήκες που επικρατούν, έτσι ώστε να υπάρξω με αξιοπρέπεια, σύμφωνα με τις ανάγκες που θα περιμένω να μου καλύψουν-αν είναι ώριμοι να το κάνουν αυτό.
Αλλά και η ίδια η πολιτεία οφείλει να έχει την ωριμότητα να δεχθεί με αξιοπρέπεια τους πολίτες της (βλ.Υ.Γ.1).
Υπάρχω στον δικό-μου σάκο, με το φαγητό-μου.
Είναι αυτό, το μόνο δικό-μου πράγμα που νιώθω πως υπάρχει και που, μόλις θα γεννηθώ, θα το χάσω. Και αντιλαμβάνομαι ότι ούτε αυτό ήταν δικό μου.
Κατ' ουσία, σε όλη την πορεία της ζωής μας χρησιμοποιούμε κάτι και πληρώνουμε το ενοίκιό του. Και η ιδιοκτησία, είναι μια άλλη μορφή ενοικίου με μια σύμβαση για κάποιο (ενδεχόμενα μεγάλο) χρονικό διάστημα.
Τίποτα όμως απ' όλα τα ιδιόκτητα αντικείμενα δεν πάρω μαζί μου, όταν φύγω από εδώ και η μόνη ιδιοκτησία που ίσως να πάρει κάποιος στην πορεία της ζωής του, είναι τα δύο μέτρα χώμα που δεν του ανήκουν, αλλά τα διεκδικεί: με τους φίλους του και με την πολιτεία του.
Είμαι ένας απλός ενοικιαστής-χρήστης του Κόσμου που πλήρωσε-πληρώνει και θα πληρώνει το νοίκι του.
Υ.Γ.1
Τα ένστικτα της εξέλιξης της Φυσικής Επιλογής τα αποφάσιζε η Φύση. Η πολιτεία, οφείλει να αποφασίσει με τα δικά της κριτήρια: οι πολίτες που θα 'ρθουν, να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε αυτήν.
Υ.Γ.2
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία. Εισαγωγή
Γιατί θέλω την πολιτεία?
Η πολιτεία είναι σύστημα πύκνωσης της συν-ύπαρξης των ανθρώπων και αν δεν υπήρχε η πολιτεία, θα βόσκαγα τις μπανάνες μου στην Φύση.
Αντ' αυτού υπάρχω ως πολίτης.
Για να πυκνώσω όμως την κάθε διαδικασία στην Φύση (μέσα στην οποία υπάρχω/υπάρχει η πολιτεία) πρέπει να της δώσω "Τάξη".
Κάθε "Τάξη" την "μετράμε" με την εντροπία. Η εντροπία είναι: το μέτρο της μη αναλώσιμης ενέργειας σε ένα θερμοδυναμικό σύστημα, ή αλλιώς το μέτρο της αταξίας ενός συστήματος. Κατά το δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο, μακροπρόθεσμα η εντροπία πάντα αυξάνεται. Η αταξία μεγαλώνει , η εντροπία το ίδιο. Οποτεδήποτε επιτρέπεται σε ένα φυσικό σύστημα να διασκορπίσει ελεύθερα την ενέργειά του, το κάνει πάντα έτσι, ώστε να αυξάνεται η εντροπία του, ενώ ελαττώνεται η ενέργεια που διαθέτει για την παραγωγή έργου.
Και πρέπει να κάνω συνέχεια έργο για να είναι η πολιτεία μου τακτική και να παράγει το εξαιρετικά σημαντικό έργο της συν-ύπαρξης των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει διαχείριση της πολιτείας, δηλαδή πολιτική σκέψη και αντίληψη (η οποία οφείλει να είναι συλλογικό έργο, όχι μόνο έργο των επαγγελματιών του χώρου, δηλαδή των πολιτικών).
Κάθε πολιτισμός και κάθε σκέψη, έβαλε το λιθαράκι του στο -ευρύτερο- πολιτικό μόρφωμα που ζούμε σήμερα. Μέσα σε αυτό, υπάρχει η δυνατότητα να διακρίνουμε διάφορες απόψεις "ευταξίας" που προέκυψαν με την μέθοδο των διαδοχικών προσεγγίσεων στην διάρκεια της εξέλιξης της Ιστορίας.
Αυτές οι διαδοχικές προσεγγίσεις αλληλεπικαλύπτονται και ενδεχομένως αντικρούονται νεφελωδώς στα βάθη του χρόνου. Έτσι, γίνεται δυσδιάκριτο το γιατί υπάρχει ότι υπάρχει και οι διαδικασίες που έχουν επι-νοηθεί, και επι-νοούνται συνέχεια, αντί να μειώσουν την αταξία του συστήματος, κατ' άλλον τρόπο, την αυξάνουν.
Στην αρχή. ο άνθρωπος συγκρούστηκε με την Φύση για πυκνώσει την συν-ύπαρξή του. Σήμερα οφείλει να συγκρουστεί με τον εαυτό του επειδή (ως ο ίδιος έκφραση της Φύσης) αναπαράγει την δική-του αταξία εντός αυτού του μορφώματος στο οποίο προσπαθεί να συν-υπάρξει με άλλους.
Υ.Γ.
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Η πολιτεία είναι σύστημα πύκνωσης της συν-ύπαρξης των ανθρώπων και αν δεν υπήρχε η πολιτεία, θα βόσκαγα τις μπανάνες μου στην Φύση.
Αντ' αυτού υπάρχω ως πολίτης.
Για να πυκνώσω όμως την κάθε διαδικασία στην Φύση (μέσα στην οποία υπάρχω/υπάρχει η πολιτεία) πρέπει να της δώσω "Τάξη".
Κάθε "Τάξη" την "μετράμε" με την εντροπία. Η εντροπία είναι: το μέτρο της μη αναλώσιμης ενέργειας σε ένα θερμοδυναμικό σύστημα, ή αλλιώς το μέτρο της αταξίας ενός συστήματος. Κατά το δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο, μακροπρόθεσμα η εντροπία πάντα αυξάνεται. Η αταξία μεγαλώνει , η εντροπία το ίδιο. Οποτεδήποτε επιτρέπεται σε ένα φυσικό σύστημα να διασκορπίσει ελεύθερα την ενέργειά του, το κάνει πάντα έτσι, ώστε να αυξάνεται η εντροπία του, ενώ ελαττώνεται η ενέργεια που διαθέτει για την παραγωγή έργου.
Και πρέπει να κάνω συνέχεια έργο για να είναι η πολιτεία μου τακτική και να παράγει το εξαιρετικά σημαντικό έργο της συν-ύπαρξης των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει διαχείριση της πολιτείας, δηλαδή πολιτική σκέψη και αντίληψη (η οποία οφείλει να είναι συλλογικό έργο, όχι μόνο έργο των επαγγελματιών του χώρου, δηλαδή των πολιτικών).
Κάθε πολιτισμός και κάθε σκέψη, έβαλε το λιθαράκι του στο -ευρύτερο- πολιτικό μόρφωμα που ζούμε σήμερα. Μέσα σε αυτό, υπάρχει η δυνατότητα να διακρίνουμε διάφορες απόψεις "ευταξίας" που προέκυψαν με την μέθοδο των διαδοχικών προσεγγίσεων στην διάρκεια της εξέλιξης της Ιστορίας.
Αυτές οι διαδοχικές προσεγγίσεις αλληλεπικαλύπτονται και ενδεχομένως αντικρούονται νεφελωδώς στα βάθη του χρόνου. Έτσι, γίνεται δυσδιάκριτο το γιατί υπάρχει ότι υπάρχει και οι διαδικασίες που έχουν επι-νοηθεί, και επι-νοούνται συνέχεια, αντί να μειώσουν την αταξία του συστήματος, κατ' άλλον τρόπο, την αυξάνουν.
Στην αρχή. ο άνθρωπος συγκρούστηκε με την Φύση για πυκνώσει την συν-ύπαρξή του. Σήμερα οφείλει να συγκρουστεί με τον εαυτό του επειδή (ως ο ίδιος έκφραση της Φύσης) αναπαράγει την δική-του αταξία εντός αυτού του μορφώματος στο οποίο προσπαθεί να συν-υπάρξει με άλλους.
Υ.Γ.
Βλ.: Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
Για την πολιτεία. Ένα πείραμα
Έχω παρατηρήσει ότι πολλές αναρτήσεις αυτού του ιστο-λογίου (αλλά και άλλων) εκφράζουν έναν θυμό. Θυμώνω για κάτι, το γράφω, ξε-θυμώνω.
Είναι ιδιόμορφη διαδικασία αυτή, αλλά αναπαύει.
Επειδή όμως βλέπω πως ο θυμός αυτός, αναφορά την πολιτεία (βλ. σχετικά κείμενα για το δίχτι την εκπαίδευση και άλλες αμαρτίες, για το περιβάλλον κ.α.) και ίσως αυτές οι ιστο-λεκτικές διατυπώσεις εντοπίζουν κάποια προβλήματα (χωρίς όμως ενδεχόμενες λύσεις τους), σε επόμενες αναρτήσεις, θα προσπαθήσω να διατυπώσω άλλη μια (μεταξύ άλλων), την δικιά-μου ιδανική πολιτεία.
Βέβαιο είναι ότι θα είναι πρόχειρα κείμενα και α/ταξινόμητη σκέψη. Το γράφω όμως, για να δεσμευθώ ότι θα το κάνω, αφού δεν μ' αρέσει να παρεισδύω στο, τόσο γοητευτικό, Club των γκρινιάρηδων.
Και ίσως κάτι να βγει.
Υ.Γ. 1
Σχετικές αναρτήσεις:
Εισαγωγή
1. Η ύπαρξη του πολίτη
2. Οι αξίες και το σχολείο
3. Η εκπαίδευση μετά το σχολείο
4. Το χρήμα
5. Τα πράγματα
6. Οι φόροι
7. Η κλίμακα της ανάπτυξης
8. Το κακό
9. Το άσυλο
10. Η έρευνα και η γνώση
11. Τα αγαθά
12. Η ισονομία
13. Για την δομή της πολιτείας και ανάποδα
Υ.Γ. 2
Βλ. σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη: «Ντεκαφεϊνέ» και «γνήσιες» επαναστάσεις
Στο άρθρο αυτό, επισημαίνω σχετικό απόσπασμα στο οποιό διατυπώνεται το ατόπημα του εγχειρήματός μου:
«Η κοινωνία κατά τον Μπερκ είναι πολύπλοκη και οι γενικές αφηρημένες αρχές όχι μόνο δεν απαντούν στα προβλήματα των ανθρώπων, αλλά είναι πάντα ακραίες. Οι θεσμοί και η παράδοση μιας κοινωνίας είναι η κατακτημένη διά των αιώνων γνώση.»
Σχετικά με αυτό:
Αν το σύστημα του υπολογιστή μου έχει ιό, θα του βάλω αντι-VIRUS, έτσι ώστε να δουλέψει το σύστημα όπως θέλω εγώ-όχι όπως θέλει ο ιός.
Αν όμως ο ιός έχει επικρατήσει, θα του κάνω FORMAT και θα τον χτίσω βήμα-βήμα, έχοντας επιλέξει τα «καλά» του προγράμματα για να τα ξανα-στήσω. Απλά και όμορφα.
Σίγουρα κάτι θα ξε-χάσω.
Έχω όμως μια ελπίδα, πως το σύστημα θα μπορούσε να λειτουργεί καλύτερα.
Υ.Γ. 3
Επόμενα σχόλια:
Για την πολιτεία (ένα σχόλιο)
Για την πολιτεία και πάλι
Για την "λεπτότητα" των ορίων
Για το κράτος-τράπεζα
Γιατί Έλληνες;
Είναι ιδιόμορφη διαδικασία αυτή, αλλά αναπαύει.
Επειδή όμως βλέπω πως ο θυμός αυτός, αναφορά την πολιτεία (βλ. σχετικά κείμενα για το δίχτι την εκπαίδευση και άλλες αμαρτίες, για το περιβάλλον κ.α.) και ίσως αυτές οι ιστο-λεκτικές διατυπώσεις εντοπίζουν κάποια προβλήματα (χωρίς όμως ενδεχόμενες λύσεις τους), σε επόμενες αναρτήσεις, θα προσπαθήσω να διατυπώσω άλλη μια (μεταξύ άλλων), την δικιά-μου ιδανική πολιτεία.
Βέβαιο είναι ότι θα είναι πρόχειρα κείμενα και α/ταξινόμητη σκέψη. Το γράφω όμως, για να δεσμευθώ ότι θα το κάνω, αφού δεν μ' αρέσει να παρεισδύω στο, τόσο γοητευτικό, Club των γκρινιάρηδων.
Και ίσως κάτι να βγει.
Υ.Γ. 1
Σχετικές αναρτήσεις:
Εισαγωγή
1. Η ύπαρξη του πολίτη
2. Οι αξίες και το σχολείο
3. Η εκπαίδευση μετά το σχολείο
4. Το χρήμα
5. Τα πράγματα
6. Οι φόροι
7. Η κλίμακα της ανάπτυξης
8. Το κακό
9. Το άσυλο
10. Η έρευνα και η γνώση
11. Τα αγαθά
12. Η ισονομία
13. Για την δομή της πολιτείας και ανάποδα
Υ.Γ. 2
Βλ. σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη: «Ντεκαφεϊνέ» και «γνήσιες» επαναστάσεις
Στο άρθρο αυτό, επισημαίνω σχετικό απόσπασμα στο οποιό διατυπώνεται το ατόπημα του εγχειρήματός μου:
«Η κοινωνία κατά τον Μπερκ είναι πολύπλοκη και οι γενικές αφηρημένες αρχές όχι μόνο δεν απαντούν στα προβλήματα των ανθρώπων, αλλά είναι πάντα ακραίες. Οι θεσμοί και η παράδοση μιας κοινωνίας είναι η κατακτημένη διά των αιώνων γνώση.»
Σχετικά με αυτό:
Αν το σύστημα του υπολογιστή μου έχει ιό, θα του βάλω αντι-VIRUS, έτσι ώστε να δουλέψει το σύστημα όπως θέλω εγώ-όχι όπως θέλει ο ιός.
Αν όμως ο ιός έχει επικρατήσει, θα του κάνω FORMAT και θα τον χτίσω βήμα-βήμα, έχοντας επιλέξει τα «καλά» του προγράμματα για να τα ξανα-στήσω. Απλά και όμορφα.
Σίγουρα κάτι θα ξε-χάσω.
Έχω όμως μια ελπίδα, πως το σύστημα θα μπορούσε να λειτουργεί καλύτερα.
Υ.Γ. 3
Επόμενα σχόλια:
Για την πολιτεία (ένα σχόλιο)
Για την πολιτεία και πάλι
Για την "λεπτότητα" των ορίων
Για το κράτος-τράπεζα
Γιατί Έλληνες;
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
Η αφιέρωση στο παιχνίδι
Συνηθίζω να αφιερώνω κάπου τα κείμενά μου. Ειδικά αυτά που προκύπτουν ως καλές μελέτες, τευχάκια ή βιβλία.
Μετά από καιρό, όταν τα ξανα-κοιτάζω, μου αρέσουν πολύ αυτές οι αφιερώσεις γιατί είναι άλλο ένα στοιχείο επιλεκτικής-μου μνήμης.
Το παιχνίδι? Πού?
Διαβάζοντας και ξανα-διαβάζοντας το παιχνίδι, ερμηνεύοντας πρόχειρα την σκέψη μου (γιατί το έκανα εγώ αυτό), έβλεπα ότι, μέσα το παιχνίδι, απεικόνισα συμβολικά συμπεριφορές, διαφόρων ανθρώπων που ήταν γύρω μου και ορισμένες αξίες που μου μετάδωσαν.
Οι ορισμένες αυτές αξίες διαφοροποιούσαν στην πράξη μιαν απαρχαιωμένη αντίληψη του κόσμου, που ακόμα επικρατεί.
Το να γεννάς ποικιλία ιδεών, να τις στέλνεις στον κόσμο, να τις κάνεις (εσύ ή οι άλλοι) έργα και να καταφέρνεις τελικά να αναγεννηθείς μέσα από αυτό, ήταν κάτι που το έμαθα.
Οι κανόνες, ποιός κινείται που, τι σημαίνει, γιατί χάνει όποιος χάνει και "πόσο" χάνει, ήταν η δικιά μου εμπειρία, η οποία (στο παιχνίδι) αντικατοπτρίζει-συμβολικά στα μάτια μου, το παιχνίδι που παίζουμε στην ίδια την ζωή.
Το διατύπωσα περιληπτικά και αυτό που βγήκε ήταν κάτι αρκετά δύσχρηστο και όχι τόσο χρήσιμο για το ίδιο το παιχνίδι (βλ. σχετικό τεύχος http://www.g-fivos.gr/toy/game.pdf ) αφού το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί διαβάζοντας την συνοπτική του περιγραφή.
Όπως και να 'χει όμως και επειδή, το παιχνίδι αυτό, το θεωρώ ίσως το σημαντικότερο από τα -μέχρι τώρα- έργα μου, το αφιέρωσα: σε όσους με ‘μαθαν να παίζω βιωματικά το Παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο, εκφράζοντας την αγάπη για την δημιουργία των ιδεών-έργων, τον αγώνα της συν-ύπαρξης με τους άλλους και την αναγέννησή μας μέσα απ' αυτό.
Μετά από καιρό, όταν τα ξανα-κοιτάζω, μου αρέσουν πολύ αυτές οι αφιερώσεις γιατί είναι άλλο ένα στοιχείο επιλεκτικής-μου μνήμης.
Το παιχνίδι? Πού?
Διαβάζοντας και ξανα-διαβάζοντας το παιχνίδι, ερμηνεύοντας πρόχειρα την σκέψη μου (γιατί το έκανα εγώ αυτό), έβλεπα ότι, μέσα το παιχνίδι, απεικόνισα συμβολικά συμπεριφορές, διαφόρων ανθρώπων που ήταν γύρω μου και ορισμένες αξίες που μου μετάδωσαν.
Οι ορισμένες αυτές αξίες διαφοροποιούσαν στην πράξη μιαν απαρχαιωμένη αντίληψη του κόσμου, που ακόμα επικρατεί.
Το να γεννάς ποικιλία ιδεών, να τις στέλνεις στον κόσμο, να τις κάνεις (εσύ ή οι άλλοι) έργα και να καταφέρνεις τελικά να αναγεννηθείς μέσα από αυτό, ήταν κάτι που το έμαθα.
Οι κανόνες, ποιός κινείται που, τι σημαίνει, γιατί χάνει όποιος χάνει και "πόσο" χάνει, ήταν η δικιά μου εμπειρία, η οποία (στο παιχνίδι) αντικατοπτρίζει-συμβολικά στα μάτια μου, το παιχνίδι που παίζουμε στην ίδια την ζωή.
Το διατύπωσα περιληπτικά και αυτό που βγήκε ήταν κάτι αρκετά δύσχρηστο και όχι τόσο χρήσιμο για το ίδιο το παιχνίδι (βλ. σχετικό τεύχος http://www.g-fivos.gr/toy/game.pdf ) αφού το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί διαβάζοντας την συνοπτική του περιγραφή.
Όπως και να 'χει όμως και επειδή, το παιχνίδι αυτό, το θεωρώ ίσως το σημαντικότερο από τα -μέχρι τώρα- έργα μου, το αφιέρωσα: σε όσους με ‘μαθαν να παίζω βιωματικά το Παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο, εκφράζοντας την αγάπη για την δημιουργία των ιδεών-έργων, τον αγώνα της συν-ύπαρξης με τους άλλους και την αναγέννησή μας μέσα απ' αυτό.
Για τον Θ.
και τα παιδιά του
Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008
Ο κ. Βγενόπουλος στον ΑΝΤ1
Ο κ. Βγενόπουλος μίλησε στον ΑΝΤ1.
Δεν είπε κάτι τρομερό, απλά διατύπωσε έναν προφανή λόγο, την κοινή λογική για την διαχείριση κρίσεων (βλ. και σχετικές προηγούμενες δηλώσεις του).
Χωρίς να έχω την δυνατότητα να δω πίσω απ' τις γραμμές του λόγου του (γιατί το κάνει αυτός αυτό) ένιωσα ότι αυτά που είπε ήταν χρήσιμα.
Και πολλοί θα έπρεπε να είχαν ήδη διατυπώσει, την σύνθεση των επιχειρημάτων που παρουσίασε.
Όμως πιστεύω ότι αδυνατούν και εκτιμώ ότι η αδυναμία αυτή οφείλεται στην συναισθηματική τους αν-ωριμότητά (αφού Αυτοί και μόνον Αυτοί έχουν το Δίκιο-Δίκαιο και όλοι οι υπόλοιποι τις Παρωπίδες).
Φάτε τον-τώρα!
Υ.Γ.
Mου άρεσε αυτή η παρουσίαση αλλά δεν κατάλαβα: τι πρέπει να κάνω?
Να τον ψηφίσω ή να πάρω μετοχές?
Δεν είπε κάτι τρομερό, απλά διατύπωσε έναν προφανή λόγο, την κοινή λογική για την διαχείριση κρίσεων (βλ. και σχετικές προηγούμενες δηλώσεις του).
Χωρίς να έχω την δυνατότητα να δω πίσω απ' τις γραμμές του λόγου του (γιατί το κάνει αυτός αυτό) ένιωσα ότι αυτά που είπε ήταν χρήσιμα.
Και πολλοί θα έπρεπε να είχαν ήδη διατυπώσει, την σύνθεση των επιχειρημάτων που παρουσίασε.
Όμως πιστεύω ότι αδυνατούν και εκτιμώ ότι η αδυναμία αυτή οφείλεται στην συναισθηματική τους αν-ωριμότητά (αφού Αυτοί και μόνον Αυτοί έχουν το Δίκιο-Δίκαιο και όλοι οι υπόλοιποι τις Παρωπίδες).
Φάτε τον-τώρα!
Υ.Γ.
Mου άρεσε αυτή η παρουσίαση αλλά δεν κατάλαβα: τι πρέπει να κάνω?
Να τον ψηφίσω ή να πάρω μετοχές?
Ποιο Σχολείο?
Η φτώχεια έδιωξε 15.000 παιδιά απ' τα σχολεία! (Βλ. σχετικό άρθρο στα ΝΕΑ της 30.10.08 [1], [2]) Και είναι αυτό το Μεγάλο Γαμώτο (!) αφού ζούμε σε ένα κόσμο χωρίς ίσες ευκαιρίες που η πολιτική μας αντίληψη είναι στο ναδίρ!
Την επόμενη μέρα, ο Υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης επισκέφτηκε το ΤΕΙ Καρπενησίου.
Και σκέφτομαι τα παιδιά τα οποία:
Την επόμενη μέρα, ο Υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης επισκέφτηκε το ΤΕΙ Καρπενησίου.
Και σκέφτομαι τα παιδιά τα οποία:
- πάνε σχολείο και διαβάζουν για να πάνε στο ΤΕΙ
- πάνε στα ΤΕΙ και για διάφορους λόγους το ΤΕΙ υπο-λειτουργεί
- επειδή υπο-λειτουργεί, τα παιδιά δεν μαθαίνουν να εργάζονται
- βγαίνουν να δουλέψουν σε ένα νεφελώδες εργασιακό περιβάλλον και επειδή δεν έχουν μάθει να εργάζονται, δεν είναι παραγωγικά (ούτε για αυτά-τα ίδια, ούτε για την κοινωνία)
Ίσως όμως τελικά, με λίγο μυαλό, πειθαρχία και τάξη, τα παιδιά που δεν θα πάνε στα σχολεία, μπορέσουν να πάρουν μια άλλη (σκληρή και αδόκιμη) εκπαίδευση, αλλά ενδεχομένως περισσότερο αποδοτική για αυτά και για την κοινωνία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
