Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

Νέο σημείο στίξης

Ας μου επιτραπεί η «κατηγοριοποίηση» ανθρώπων (για τις ανάγκες του κειμένου και μόνον) σε έξυπνους, βλάκες, εύστροφους και αργόστροφους. Νομίζω ότι μπορούμε γενικά να παρατηρήσουμε έξυπνους αργόστροφους, έξυπνους εύστροφους, βλάκες αργόστροφους και βλάκες εύστροφους (αυτοί είναι οι χειρότεροι).

Δεν ξέρω αν είμαι έξυπνος ή βλάκας. Ξέρω όμως ότι είμαι μάλλον αργόστροφος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σκέφτομαι, αλλά ξέρω ότι: για να σκεφτώ καλά χρειάζομαι τουλάχιστον ένα βράδυ.

Η σκέψη, η κάθε σκέψη μου, μορφοποιείται καλύτερα το βράδυ. Το φως αποκαλύπτει τον κόσμο και με αποσπά με διάφορα ερεθίσματα παίζοντας διαλυτικό ρόλο στην «συγκέντρωση». Και χρειάζομαι απαραίτητα χρόνο για την επεξεργασία. Αυτό παθαίνω και θαυμάζω τους εύστροφους ανθρώπους (ακόμα και τους βλάκες-εύστροφους).

Άμα λοιπόν είμαι λίγο «χαλαρός», παρατηρώ σε μένα αυτά τα τόσο ενοχλητικά εεε…. με εξαιρετικά ενοχλητικές παύσεις … συνοδευόμενες από απλανές βλέμμα.

Το ίδιο, έχω παρατηρήσει ότι το παθαίνω και στον γραπτό λόγο.

Πολλές φορές βλέπω κείμενά μου να κόβονται από τρεις τελείες. Συνέχεια, τρεις τελείες, αποσιωπούν, σκοτώνουν τον λόγο. Το παρατηρώ συχνότατα στα e-mail. Τα επεξεργάζομαι αργότερα και τις σβήνω -αλλά πάλι- κάτι λείπει.

Τολμώ να πω ότι αυτές οι τρεις τελείες δεν με καλύπτουν. Νιώθω την σκέψη μου και τον λόγο μου να κάνουν διαλείψεις αλλά όχι γιατί πεθαίνουν, αλλά μάλλον γιατί κάπου αλλού θέλουν να πάνε. Τα νιώθω συχνά να θέλουν να «την κάνουν» σε κάποιο άλλο ερέθισμα. Και απασχολώντας την τρέχουσα «μνήμη», εμποδίζεται η ροή της σκέψης.

Στα πλαίσια αυτά ας μου επιτραπεί να τολμήσω να προτείνω ένα νέο σημείο στίξης. Αντί λοιπόν για τα αποσιωπητικά (…), θα ήθελα να εισηγηθώ τα «αποφωνητικά» (.·.) τελεία-άνω τελεία-τελεία.

Μου φαίνεται ότι τα «αποφωνητικά», μπορούν να συμβολίσουν καλύτερα μια φωνή που δεν μπορεί να βγει. Μια φωνή που μπορεί να υπάρχει, χωρίς να διατυπώνεται. Μια φωνή που πιθανών να αξίζει να εννοείται με αυτόν τον τρόπο.

Τα «αποφωνητικά» εμφανίζονται σαν μια πρόταση που δεν ακούγεται. Η πρόταση αυτή ήταν αρκετή για να παίξει έναν χωρικό ρόλο στον από-συντονισμό της σκέψης.

Αυτό που με γοήτευσε στην ιδέα των «αποφωνητικών» είναι ότι πιάνουν χώρο στο επίπεδο δημιουργώντας ένα τρίγωνο. Έτσι έχουν μια δυναμική η οποία είναι ικανή να διαλύσει την προηγούμενη ροή του λόγου

Σε αντίθεση με τα αποσιωπητικά που σχηματοποιούν μια οριζόντια-νεκρική μορφή σκέψης.



Υ.Γ. 1

Μια σκέψη έκανα Δημήτρη μου.·.

Με όλο το θάρρος :-)

Υ.Γ. 2

Διαπραγματεύομαι τον όρο «αποφωνητικά».

Δεν μου ακούγεται ιδιαίτερα εύηχος.

Υ.Γ. 3

Μου αρέσει η σκέψη του ονόματος «συμφορητικά» που δηλώνει την συμφόρηση στην σκέψη και τον λόγο.



Σχετική "βιβλιογραφία": Γραπτά μηνύματα, «Ποιητική συλλογή» που γράφτηκε μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο τον καιρό που ανεβοκατεβαίναμε στο Λαύριο.

Σχετική αναφορά σε "σημεία στίξης" που χρησιμοποιούμε βρίσκεται στις σελίδες 66 έως 70.

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Requiem για τρία τρυπανάκια, δύο βίδες και μια πρόκα

Στα πλαίσια της μετακόμισης, και ενώ έχουμε μετακομίσει τα περισσότερα εργαλεία στο νέο μας σπίτι, βρήκαμε πεταμένα στο μπαλκόνι τρία τρυπανάκια, δύο βίδες και μία πρόκα.

Σκεφτήκαμε να τα πετάξουμε, αλλά ποτέ δεν μου πάει να πετάω κάτι με ελαφριά συνείδηση. Ιδιαίτερα τα εργαλεία με τα οποία δουλεύω, με τα οποία σχετίζομαι και τελικά προσωποποιώ.

Την λίμα μου για τα μέταλλα την έχω από τότε που ενηλικιώθηκα, ενώ έναν ματρακά χειροποίητο, που μου είχε φτιάξει ο μαστρο-Στέφανος πριν είκοσι χρόνια, τον θεωρώ τόσο σημαντικό, που η θέση του είναι στην βιβλιοθήκη μου. Δίπλα στα πιο αγαπημένα μου βιβλία.

Βέβαια, ένα εργαλείο οφείλει και πρέπει να δουλεύεται, αλλά δεν έχω ακόμα αξιωθεί να σκαλίσω μάρμαρο (δουλειά για την οποία είναι κατάλληλος αυτός ο ματρακάς).

Ο Adorno έλεγε ότι «η μεταφυσική διαλεκτική είναι η διαλεκτική των ηλιθίων». Στα πλαίσια αυτά, μάλλον είμαι ηλίθιος, αλλά η προσωποποίηση «άψυχων» δημιουργημάτων με γοητεύει πάραυτα.

Αν τελικά πετάξουμε αυτά τα τρία τρυπανάκια, τις δύο βίδες και την πρόκα, σκέφτηκα να τους αφιερώσω-τιμητικά τουλάχιστον-αυτή την ανάρτηση.

Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

Τυπογραφικό λάθος

Χθες πήγα στο Λαύριο και έδωσα στον Κυριάκο, τον Αντρέα και τον Βασίλη την πρόσκληση για την έκθεση "φίλοι που θά 'θελα να τά 'πινα μαζί" (βλ σχετική ανάρτηση: Κάτι σαν δελτίο τύπου για την έκθεση γλυπτικής). Και βρήκα το λάθος:

Μου λέει ο Αντρέας: το δικό μου επώνυμο (Χαμπαίος) γράφεται με άλφα γιώτα, ψάξτε να βρείτε τον Χαμπέο-με έψιλον που θα κάτσει πίσω απ' την μπάρα στις 4 Ιουλίου.

Γέλασα πολύ, αλλά στεναχωρήθηκα κι όλας γιατί τον αγαπάω πολύ τον Αντρέα Χαμπαίο μου!!!

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Προσκλήσεις και μετακόμιση

Γενικά, αυτόν τον καιρό βρίσκομαι σε κατάσταση ελαφρού "πανικού" μιας και μετακομίζω την περίοδο που οργανώνω την έκθεση "φίλοι που θά 'θελα τα τά 'πινα μαζί" (βλ σχετική ανάρτηση: Κάτι σαν δελτίο τύπου για την έκθεση γλυπτικής)

Στα πλαίσια αυτά σας ενημερώνω ότι αν δεν έχετε λάβει και θέλετε να λάβετε πρόσκληση σε hard copy (το σχετικό "χαρτάκι" με την πολύ ωραία εκτύπωση των φίλων μου Γιώργου Βλαχάκη και Δημήτρη Κάτση-για καθαρά συλλεκτικούς λόγους) για την έκθεση, στείλτε μου ένα e-mail με την διεύθυνσή σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση: Fivos.Sargentis@gmail.com

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Κάτι σαν δελτίο τύπου για την έκθεση γλυπτικής

Εμπνευσμένος από τον πραγματικά-πολύ-χρόνο που είχε περάσει στο Surf Café (ή αλλιώς «αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο») ο Φοίβος Σαργέντης δημιουργεί μία παρέα από γλυπτά η οποία η οποία συμπάσχει και συμπαρίσταται στη γλυκιά μοναχικότητα της μπάρας.

«Έχοντας λοιπόν περάσει πολύ χρόνο μόνος μου (αλλά πάντα μαζί με τους αγαπημένους μου Αντρέα, Βασίλη και Κυριάκο) σε αυτή την αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο, μορφοποίησα κάποιους φίλους που θα ‘θελα να είχα δίπλα μου όταν τά ‘πινα εκεί. Ως μνήμη του παρελθόντος χρόνου μου, η έκθεση αυτή είναι το ευχαριστώ μου σε αυτόν τον υπέροχο-πολυαγαπημένο χώρο καθώς και μία «φαντασιακή» απόπειρα μιας άλλης ενδιαφέρουσας συντροφιάς.»

Στα πλαίσια αυτά, θα παρουσιαστούν γλυπτά εμπνευσμένα από πρόσωπα και χαρακτήρες όπως: o Louis Armstrong, ο Marlon Brando (Godfather), ο Gérard Depardieu (Cyrano de Bergerac), ο Alfred Hitchcock, ο Herbert von Karajan, ο Jack Nicholson (one flew over the cuckoo"s nest), ο Georges Perec, ο Al Pacino (Scarface), ο Sancho Panza, ο Don Quixote de la Mancha, ο Ελισσαίος Βλάχος, ο Γιάννης Δρακόπουλος, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Ηλίας Πετρόπουλος.

Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο της πρόσκλησης:

Ο Κυριάκος Κατσουνάκης, ο Αντρέας Χαμπαίος και ο Βασίλης Ασημακόπουλος σας προσκαλούν στην παρουσίαση της έκθεσης γλυπτικής του Γ.-Φοίβου Σαργέντη με θέμα «Φίλοι που θα ‘θελα να τα ‘πινα μαζί» στο Surf Café την Παρασκευή 4.7.08 και ώρα 21:00

Διάρκεια έκθεσης. 04.07.08-13.07.08

Surf Café

Διεύθυνση: Κουντουριώτου 6 Λιμάνι Λαυρίου

Τηλέφωνο: 22920-26222






Σχετική "βιβλιογραφία": Γραπτά μηνύματα, «Ποιητική συλλογή» που γράφτηκε μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο τον καιρό που ανεβοκατεβαίναμε στο Λαύριο




Σχετικά κείμενα

Γιατί το κάνω εγώ αυτό?

Για τους φίλους

Λίγα λόγια για τα έργα της έκθεσης

Λίγα λόγια για την αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο

Σχετικός σύνδεσμος

Γ.-Φοίβος Σαργέντης Γλυπτική: http://www.itia.ntua.gr/~fivos/sculpt/

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Αποσπάσματα από ΤΑ ΝΕΑ 17.06.08 και σχόλια

«… στενός συνεργάτης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ προχθές προδιαγράφοντας το μέλλον του κ. Παπαδόπουλου στο Κίνημα: ο Αλέκος κρατάει κάτω από τη μασχάλη του το κεφάλι του και εάν κάνει κάποια απότομη κίνηση θα του πέσει.»
(βλ. κάτω αριστερά μέρος της σελίδας)

… Ανατρίχιασα (!)

«…αντιθέτως, ο Αλέκος λειτουργεί με όρους ατομικού αυτοπροσδιορισμού. Ο ίδιος αρέσκεται να λέει πως αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως περίπτερο. Και στο περίπτερο χωράει, ως γνωστόν, μόνον ένας- αν και περνούν πολλοί. Άλλοι ψωνίζουν. Άλλοι χαζεύουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Άλλοι δίνουν εκεί ραντεβού.»

Αυτό το αντιλήφθηκα σαν μια «πολιτική αντίληψη» που συνάδει με τα ιστολόγια (blogs) και (σε αντίθεση με τον συνεργάτη του προέδρου) ένιωσα πως, αυτός ο άνθρωπος, το κεφάλι του το έχει για την πάρτη του (σαν εμάς τους κοινούς θνητούς και όχι σαν κάτι άλλους που το βάζουν όπου να-ναι).

Και ως «ιστολόγιος» (bloger) μου αρέσει να νιώθω «περίπτερος».

Πολύ μου άρεσε.

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Λιαρ τζετ

"Το αεροδρόμιο του Στρασβούργου είναι γεμάτο από λίαρ τσέτ βαθύπλουτων Ρώσων που πήγαν εκεί για να δουν τον αγώνα της Ρωσίας στο Euro από τις θέσεις των επισήμων". (ΝΕΤ ειδήσεις σήμερα)

Αναρωτιέμαι πως θα ακούγονταν αυτή η είδηση 20 χρόνια πριν.

Έκθεση γλυπτικής. Φίλοι που θά 'θελα να τά 'πινα μαζί

Θα εκτεθώ!

Εκτίθεμαι συχνά, και μου αρέσει αυτή η διαδικασία. Είναι διαδικασία βελτιστοποίησης, αποκάλυψης των αδυναμιών και αυτοκριτικής, αισθητικής και νοηματικής συμπύκνωσης και πάνω απ' όλα -όσον αφορά την Τέχνη- εξομολόγησης (όπως μου έλεγε ο Δημήτρης χθές).

Έχοντας περάσει πολύ χρόνο μόνος μου (αλλά πάντα μαζί με τους αγαπημένους μου Αντρέα, Βασίλη και Κυριάκο) σε αυτή την αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο, μορφοποίησα κάποιους φίλους που θα ‘θελα να είχα δίπλα μου όταν τά ‘πινα εκεί.

Ως μνήμη του παρελθόντος χρόνου μου, η έκθεση αυτή είναι το ευχαριστώ μου σε αυτόν τον υπέροχο-πολυαγαπημένο χώρο καθώς και μία «φαντασιακή» απόπειρα μιας άλλης ενδιαφέρουσας συντροφιάς.

Στα πλαίσια αυτά, θα παρουσιαστούν γλυπτά εμπνευσμένα από πρόσωπα και χαρακτήρες όπως: o Louis Armstrong, ο Marlon Brando (Godfather), ο Gérard Depardieu (Cyrano de Bergerac), ο Alfred Hitchcock, ο Herbert von Karajan, ο Jack Nicholson (one flew over the cuckoo"s nest), ο Georges Perec, ο Al Pacino (Scarface), ο Sancho Panza, ο Don Quixote de la Mancha, ο Ελισσαίος Βλάχος, ο Γιάννης Δρακόπουλος, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Ηλίας Πετρόπουλος

Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο της πρόσκλησης:

Ο Κυριάκος Κατσουνάκης, ο Αντρέας Χαμπαίος και ο Βασίλης Ασημακόπουλος σας προσκαλούν στην παρουσίαση της έκθεσης γλυπτικής του Γ.-Φοίβου Σαργέντη με θέμα «Φίλοι που θα ‘θελα να τα ‘πινα μαζί» στο Surf Café την Παρασκευή 4.7.08 και ώρα 21:00

Διάρκεια έκθεσης. 04.07.08-13.07.08

Surf Café

Διεύθυνση: Κουντουριώτου 6 Λιμάνι Λαυρίου

Τηλέφωνο: 22920-26222





Σχετική "βιβλιογραφία": Γραπτά μηνύματα, «Ποιητική συλλογή» που γράφτηκε μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο τον καιρό που ανεβοκατεβαίναμε στο Λαύριο




Σχετικά κείμενα

Κάτι σαν δελτίο τύπου για την έκθεση

Γιατί το κάνω εγώ αυτό?

Για τους φίλους

Λίγα λόγια για τα έργα της έκθεσης

Λίγα λόγια για την αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο


Σχετικός σύνδεσμος

Γ.-Φοίβος Σαργέντης Γλυπτική: http://www.itia.ntua.gr/~fivos/sculpt/

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Για την μπάλα (Euro κ.α.)

Δεν βλέπω μπάλα.

Ίσως να χάνω κάτι.

Προφανώς οφείλεται στα παιδικά μου βιώματα, μιας και πάντα έβγαινα προ-τελευταίος στο τρέξιμο και ήμουν τελείως ανίκανος να «παίξω μπάλα».

Άρα έχω εξαιρετικά αρνητική προδιάθεση.

Είχα παρατηρήσει πάντως, το εξής στο προηγούμενο Euro.

Στον τελικό κοιμόμουνα και ξύπνησα από φωνές και ουρλιαχτά. Αναρωτήθηκα τι να «σκαει» (!) μέσα από τον κόσμο με αφορμή αυτό το κύπελλο...

Ξανακοιμήθηκα αλλά παρατήρησα ότι τις επόμενες μέρες είχε αλλάξει το «θυμικό» του κόσμου.

Πρώτη φορά ένοιωσα να περπατάω στον τόπο και ο Έλληνας να είναι υπερήφανος.

Θεωρώ ότι ήταν μεγάλη «τύχη» (?) που το γεγονός αυτό συσπείρωσε τους Έλληνες και στα πλαίσια αυτά κάναμε «καλούς» και «χωρίς απρόοπτα» Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αλλά εγώ δεν είμαι υπερήφανος γι το Euro 2004.

Ούτε για την Eurovision είμαι περήφανος.

Με «ψηλώνει» πάντως που αυτός ο τόπος έχει «βγάλει» τον Αυλωνίτη, τον Φωτόπουλο, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Τσιτσάνη και τόσους άλλους, πραγματικά Μεγάλους.

Θλίβομαι και αναρωτιέμαι όμως: γιατί να μην μπορούμε να βρούμε σήμερα, κάτι περισσότερο ουσιαστικό από την μπάλα και την Eurovision, που να είμαστε πραγματικά περήφανοι γι αυτό?

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Σχέδιο κειμένου για τα αντικαπνιστικά μέτρα

Σκέφτηκα ότι αφού τα φάρμακα για να κόψουμε το κάπνισμα, μας τα χορηγούν πλέον τα Δημόσια Ταμεία, εύλογο είναι να σκεφτεί κανείς πως το κράτος αναγνωρίζει επίσημα ότι είμαστε άρρωστοι.

Άτομα αδύναμου χαρακτήρα (γιατί δεν μπορούμε να κόψουμε το κάπνισμα), με ειδικές ανάγκες (να καπνίζουμε) μειωμένες αντοχές και αναπνευστικά προβλήματα, ανίκανοι σεξουαλικά και μάλλον ηλίθιοι (σύμφωνα με τις σχετικές διαφημίσεις του και τα δημοσιεύματά του).

Καταγγέλλοντας τον καπνιστικό φασισμό με τον οποίο επιβάλλω (ως άρρωστος) σε «άκαπνους» συνανθρώπους μου τον καπνό μου, απαιτώ: Την αντιμετώπισή μου και την ομαλή επανένταξή μου στην κοινωνία, χωρίς κοινωνικό ρατσισμό που αναπτύσσεται προς τα μένα με τις ρεκλάμες του Υπουργείου Υγείας, με αφορμή την χαρακτηριστική "αδυναμία" μου.

Στα πλαίσια αυτά προτείνω:

  • Ειδικά βαγόνια στο τρένο για καπνιστές ή καλό εξαερισμό και να επιτρέπεται το κάπνισμα σε συγκεκριμένους χώρους
  • Μόρια για την πρόσληψη καπνιστών στο Δημόσιο (αφού λέτε ότι ο καπνιστής είναι περίπου ηλίθιος και δεν θα μπορεί να βρει δουλειά κάπου αλλού)
  • Να διαμορφωθεί ο χώρος εργασίας των καπνιστών δημοσίων υπαλλήλων με ξεχωριστά δωμάτια, καλό αερισμό και τις απαραίτητες ανέσεις για να μην ενοχλούν τους «άκαπνους» συναδέλφους τους και οι καπνιστές να ζουν με αξιοπρέπεια
  • Επιδότηση για αγορά Viagra (αφού λέτε ότι ο καπνιστής είναι περίπου ανίκανος). Και δεν ντρέπομαι: ΦΕΡΤΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΡΕ! Εσείς πρέπει να ντρέπεστε. Για να μάθετε να με λέτε ανίκανο
  • Ειδικά δρομολόγια στα αεροπλάνα για καπνιστές (ενάντια στον κοινωνικό ρατσισμό και την ομαλή επανένταξή μου στην κοινωνία)
Και επειδή λέτε ότι οι καπνιστές έχουν μειωμένες αντοχές και αναπνευστικά προβλήματα απαιτώ τα παρακάτω:
  • Ειδικές θέσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς για καπνιστές
  • Ειδικές ράμπες και εύκολη πρόσβαση στα μέσα μαζικής μεταφοράς
  • Ειδικές θέσεις στάθμευσης κοντά στις στάσεις του μετρό
  • Προτεραιότητα σε "ουρές"

Εν κατακλείδι καταγγέλλω τα μέτρα που ανακοινώνει το Υπουργείο Υγείας με τα οποία μας πλένει το κεφαλάκι μας (πλύση εγκεφάλου) χωρίς την απαραίτητη υποδομή για την ομαλή ένταξη (εμάς των καπνιστών) στην κοινωνία.

Εμάς των (αδύναμων-προβληματικών-κουτών και ανίκανων) καπν-ανθρώπων.


Υ.Γ.
Σχετικά κείμενα: Καπνιστική διαλεκτική, Η αποποινικοποίηση της επιλογής

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Τα χάλια της εκπαίδευσης διατυπωμένα με κακής ποιότητας αναλώσιμο χιούμορ.

Σήμερα πήγα στην δουλειά μου (στο Πολυτεχνείο) και είδα ότι κάποιος ευφυολόγος έγραψε σε: ένα ντουβάρι «Η δουλειά δεν είναι ντροπή, είναι μαλακία».

Αν το πρόβλημα των νέων είναι ότι παίρνουν 700 ευρώ και δεν μπορούν να διασκεδάσουν όσο θέλουν (αντί να βγαίνουν στα μπαρ πίνουν σπίτι τους) χωρίς να έχουν την αντίληψη της εργασίας στο Σχολειό τους, ακυρώνοντας παράλληλα κάθε εργασία στον χώρο, αναρωτιέμαι: τί κάνω εγώ εδώ πέρα?

Ακόμα και ο κακομοίρης ο Λαφαργκ, δεν νομίζω ότι διατύπωνε αυτές τις ιδέες. Έλεγε ότι πρέπει να εργαζόμαστε. Τρεις ώρες ο κάθε ένας άλλά πρέπει. Αν και πρέπει πάλι να έχουμε υπ' όψη μας ότι οι σκέψεις του βρίσκονταν στα πλαίσια μιας άλλης εποχής (1880) μολονότι είναι πάντα γοητευτικές.

Και υποστηρίζω τον νεκρό χρόνο (βλ. σχετικό κείμενο) αλλά σέβομαι ιδιαίτερα την εργασία των άλλων και αγαπάω την δουλειά μου.

Και αν το γράφω αυτό, είναι γιατί φοβάμαι οτι το πρόβλημα στην εκπαίδευση βρίσκεται στην διαλεκτική των ντουβαριών και την τεμπελιά.

Τα υπόλοιπα (νομοσχέδια, αναθεωρήσεις κ.λ.π.) τα νιώθω ως απλές αφορμές για την διεκδίκηση ενός διεστραμμένου δικαιώματος (?) άρνησης στην δημιουργία.


Σχετική βιβλιογραφία

ΛΑΦΑΡΓΚ, Πωλ, Το δικαίωμα στην τεμπελιά, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1981

Σταχυολογημένα αποσπάσματα από το παραπάνω βιβλίο (βλ. σχετικό σύνδεσμο)

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Για τους φίλους

Προχθές άκουσα το εξής: Έχω δύο φίλους και πολλούς γνωστούς. Το έχω ξανακούσει αυτό ακόμα πιο σκληρά από κάποιον άλλο που έλεγε: δεν έχω φίλους, έχω μόνο γνωστούς.

Εγώ έχω πολλούς φίλους.

Άλλους τους ξέρω πολύ-άλλους λίγο, άλλους τους αγαπάω πολύ-άλλους λίγο, άλλοι είναι μεγαλύτεροί μου-άλλοι μικρότεροι, άλλοι είναι χαζοί-άλλοι έξυπνοι, άλλους νοιάζομαι πολύ-άλλους λίγο, με άλλους μιλάω κάθε μέρα-με άλλους ποτέ, με κάποιους είμαι τσακωμένος και μερικούς από αυτούς τους θεωρώ καθίκια.

Και από αυτούς, άλλοι με ξέρουν πολύ-άλλοι λίγο, άλλοι με αγαπάν πολύ-άλλοι λίγο, κάποιοι με θεωρούν μικρότερο άλλοι μεγαλύτερο, άλλοι με εκτιμάνε-άλλοι όχι, άλλοι με νοιάζονται πολύ-άλλοι λίγο, άλλοι μου μιλάνε κάθε μέρα-άλλοι ποτέ, κάποιοι είναι τσακωμένοι μαζί μου και μερικοί από αυτούς με θεωρούν καθίκι.

Και τι σημαίνει φίλος?

Ένας εκ των φίλων μου, μου έλεγε τις προάλλες πως το μόνο πράγμα το οποίο αποδίδει δικαιοσύνη είναι ο θάνατος, αφού ο καθένας μας θα πάρει τα δύο μέτρα χώμα που του ανήκουν. Αυτά και μόνον.

Πως όμως αποδίδεται η δικαιοσύνη αυτή σήμερα? Γιατί σήμερα, ο έχων την οικονομική δυνατότητα μπορεί να φροντίσει να πληρώσει (αυτός ή οι κληρονόμοι του) ένα γραφείο τελετών και να τον φυτέψουνε με μία καλή κηδεία.

Την προηγούμενη βδομάδα όμως έφυγε η γιαγιά της καλής μου και η κηδεία ήταν στο χωριό.

Δύο-τρία στεφάνια απ’ τις φίλες της (φτιαχτά στο χέρι χωρίς τις «τυπικούρες» που ξέρουμε στην πόλη), ένα φέρετρο απλό, με λουλούδια απ’ τις αυλές.

Η νεκροφόρα ήρθε με έναν οδηγό. Και δεν ήρθανε άλλοι (οι ειδικοί) για να κουβαλήσουνε το φέρετρο. Όταν ήρθε η ώρα να φύγει η γιαγιά από το σπίτι, μπήκαν μπροστά τα παιδιά που μεγάλωσε η γιαγιά στην γειτονιά, άνθρωποι που την ζήσανε και την αγαπήσανε, άνθρωποι-φίλοι της. Και την μεταφέρανε.

Ήταν μία πολύ σκληρή ώρα αυτή. Λιγοψύχησα που δεν την κουβάλησα και ντράπηκα σιχτιρίζοντας τα αστικά μου βιώματα και καμαρώνοντας την συμπεριφορά των ανθρώπων του χωριού.

Αναρωτήθηκα τότε τι θα γίνονταν αν δεν υπήρχαν οι φίλοι της. Ποιος θα την κουβάλαγε? Τι διαστροφή είναι αυτή που λένε τα «πολιτισμικά μας φίλτρα» (μετουσιωμένα σε γραφεία κηδειών) πως μπορείς να πεθάνεις χωρίς φίλους?

Γιατί τελικά κάποιος πρέπει να κουβαλήσει το φέρετρο, για να πάρεις τα «δύο μέτρα χώμα» που σου ανήκουν.

Και γι αυτό είναι οι φίλοι. Για να τους κουβαλήσω και να με κουβαλήσουν μόλις κάποιος από εμάς διαβεί την άλλη όχθη, τότε που δεν θα υπάρχει καμία σχέση-καμία εξάρτηση, απ' αυτές που γνωρίζουμε στον κόσμο των ζωντανών.

Και αυτοί θα μου δώσουν, όταν έρθει η ώρα, τα δύο μέτρα χώμα, που τελικά δεν μου ανήκουν, αλλά τα διεκδικώ με αυτούς.


Για τον αγαπημένο μου Σπύρο Σκουτέρη
που έχει να μου μιλήσει δέκα χρόνια
γιατί ήμουν καθίκι

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Τρίτο Πρόγραμμα

Τις λίγες φορές που πάω με το αυτοκίνητο στην δουλειά άκουω πάντα τον Χρίστο Μιχαηλίδη.

Εξαιρετική μουσική, εξαιρετικά ποιοτικές σκέψεις που σου δίνουν την αίσθηση ότι θα βγεις σε μία καλύτερη Αθήνα από αυτή που θα δεις

Μόλις βγω από το αυτοκίνητο και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα απογοητεύομαι, αλλά μου αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση της διαδρομής.

Χθες άκουγα, άλλη ώρα, άλλο παραγωγό. Και στεναχωρήθηκα όταν προλογίζοντας ένα τραγούδι, διάβαζε λάθος (στα Ιταλικά) τον τίτλο του.

Και δεν ψάχνω να ακούσω παραγωγούς-αυθεντίες που πρέπει να ξέρουν-φαρσί δέκα γλώσσες.

Εγώ από μικρός αρνήθηκα να μάθω Αγγλικά και ακόμα τώρα, τα ψελλίζω. Και δεν τολμώ να πω πως ξέρω ούτε Ελληνική Γραμματική.

Αλλά ο στόμφος με τον οποίο το διάβασε, βέβαιος για την ορθότητα της διατύπωσης, με ξένισε.

Παρ’ όλα αυτά και χωρίς να είμαι φανατικός ακροατής, έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν άκουγε Τρίτο.

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

"Περιβαλλοντική Μυθολογία"

Από μικρός διάβαζα πολύ μυθολογία.

Θα έλεγα ότι μάλλον μεγάλωσα με αυτήν.

Μεγαλώνοντας και αναζητώντας λύση σε διάφορα προβλήματα ανακάλυψα ότι οι λύσεις είχαν ειπωθεί, ίσως με λίγο «θολά» νοήματα στην μυθολογία.

Ως παιδί, θυμάμαι πως, ο «καλός» Προμηθέας, που έκανε δώρο στους ανθρώπους την φωτιά, ήταν εξαιρετικά συμπαθής. Η γενναιοδωρία του, η εφευρετικότητά του και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του (Πολυμήχανος Προμηθέας) παρουσιάζονταν πολύ γοητευτικά στα σχετικά βιβλία.

Εξετάζοντας όμως τους μύθους με περιβαλλοντικούς όρους, η φωτιά, το «Δώρο του Προμηθέα» που αποτελεί την βάση του πολιτισμού μας, σηματοδοτεί και την αλλαγή τάξης του οικοσυστήματος.

Στα πλαίσια της ανισορροπίας που παρατηρείται στο περιβάλλον σήμερα, ο συμπαθής ημίθεος, που -ως παιδί- στενοχωριόμουν όταν διάβαζα ότι οι «σκληροί» Θεοί τον τιμώρησαν τόσο βίαια, δεν φαίνεται να είναι τόσο συμπαθητικός σήμερα.

Και σήμερα μου φαίνεται ότι οι Θεοί δεν είχαν άδικο.

Παράλληλα είναι σχεδόν προφανή τα διδάγματα του μύθου του Ίκαρου για την θέση του ανθρώπου έναντι της Φύσης. (βλ. σχετικό σύνδεσμο)

Εν κατακλείδι, αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να διδάσκουμε στα παιδιά, «Περιβαλλοντική Μυθολογία» μπας και με τον τρόπο αυτό δημιουργηθούν -άλλου τύπου- κοινωνικές συμπεριφορές και -άλλου τύπου- σχέσεις μεταξύ ανθρώπου και περιβάλλοντος σε ένα -όχι πολύ μακρινό- μέλλον?

Για να μπορέσουμε, με τους μύθους, να οραματιστούμε έναν καλύτερο κόσμο, ανεξάρτητο από τα παραμύθια που μας σερβίρονται.


Σχετικοί σύνδεσμοι:

Η ημέρα των «οικοχόνδριων». Επίκαιρο σχόλιο του Νίκου Δήμου

Άλλα κείμενα του ιστολογίου σχετικά με το περιβάλλον


Σχετικές εργασίες:

Chatzimpiros, P., G. Lagos, and G.-Fivos Sargentis, Man and City. Myth and vision, 10th International Conference on Environmental Science and Technology, Kos island, Department of Environmental Studies, University of the Aegean, 2007.

Σαργέντης, Γ.-Φοίβος, Μ. Κούγκια και Δ. Κοπανά, Τα στοιχεία που θάψαμε, όλη αυτή η Φύση μας, αλυχτά το αέναο κάλεσμά της, 1η Επιστημονική Διημερίδα με θέμα τον Κηφισό, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Αθήνα 2008

Ο πατέρας του Βασίλη

Μήνες με κυνήγαγε ο Βασίλης για να φτιάξω την προτομή του πατέρα του, όταν ο πατέρας του έφυγε.

Διάφορες υποχρεώσεις και άλλες προτεραιότητες με καθυστέρησαν λίγο, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα ολοκλήρωσα αυτό το έργο και έφτιαξα την προτομή της παρακάτω εικόνας (το ύψος μαζί με την βάση είναι περίπου 30 εκατοστά).

Όπως και να ‘χει, είναι συγκλονιστικό να σκάει κάποιος από τόση αγάπη και να θέλει, με κάθε τρόπο, να επανα-μορφοποιήσει την εικόνα του ανθρώπου που του λείπει τόσο.

Και από μένα-με αγάπη

Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Γιατί το κάνω εγώ αυτό?

Ασχολούμαι με την γλυπτική από μικρή ηλικία.

Από τα πρώτα μου έργα, είχα προσπαθήσει να φτιάξω προτομές και μορφές ανθρώπων που με είχαν εμπνεύσει, που κάτι μου είχαν πει.

Η πρώτη «πετυχημένη» (?) προτομή που έφτιαξα ήταν του Νικόλα Άσιμου, μόλις αυτός είχε φύγει. Με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα και με συγκινεί πολύ ακόμα όταν τον ακούω.

Έκτοτε έχω φτιάξει πολλές προτομές, ανδριάντες, άλλες μορφές.

Άλλες πετυχημένες, άλλες όχι.

Δεν τις δημιουργώ με την μεγαλύτερη ευχέρεια μιας και -ως αυτοδίδακτος- μαθαίνω από τα λάθη μου. Και κάνω λάθη πολύ συχνά (στην γλυπτική αλλά και στη ζωή και ας είχα εκεί πολλούς Δασκάλους).

Τα αγαπάω τα λάθη μου.

Όταν χτυπάς, έχει μια γλύκα η γεύση του αίματος γλύφοντας τις πληγές σου. Και αυτό ιδιαίτερα αν πέφτεις παίζοντας, αλλά ένα παιχνίδι δεν είναι η ζωή? (βλ. σχετική υποσημείωση στο τέλος του κειμένου)

Αυτό το χειμώνα έφτιαξα αρκετές προτομές μικρού μεγέθους.

Οι προτομές αυτές είναι εμπνευσμένες από αγαπημένα πρόσωπα που έχω ζήσει ή που έζησαν άλλοι.

Και αυτό που προσπαθώ να διατυπώσω αυτές τις μέρες είναι: γιατί το έκανα εγώ αυτό? (μου έλεγε η αγαπημένη μου Δασκάλα, πριν περίπου δέκα χρόνια, ότι πρέπει πάντα να ρωτάω και να την απαντάω αυτή την ερώτηση).

Είναι δύσκολο πράγμα το γλυπτό. Μορφοποιεί συναισθήματα και μένει ακέραιο στο χρόνο. Φτιάχνεις κάτι με αγάπη, αλλά οι ζωή ρέει άτακτα. Και οι σήμερα-μνήμες πολλές φορές αλλοιώνουν τα κάποτε-αισθήματα . Ιδιαίτερα όταν οι μορφές έχουν προσωποποιηθεί, ειδικά όταν μεταφέρεις προσωπικά βιώματα.

Δεν είναι πάντα ευχάριστο αυτό και είναι πολλά τα γλυπτά μου που σήμερα «τρώω στην μάπα». Και αυτό γιατί δεν σκίζεις τα ημερολόγιά σου, όσες βλακείες κι αν γράφουν μέσα.

Γι αυτό, αυτή η χειροτεχνική δραστηριότητα λειτουργεί ως άλλο «ιστολόγιο» προβολής συναισθημάτων. Χωρίς να μπορείς να το επεξεργαστείς.

Παράλληλα και με την διαδρομή αυτών των σκέψεων, πρόβαλλα ορισμένα πρόσωπα που θα ήθελα να έχω παρέα, όσο καιρό καθόμουν μόνος μου στην «αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο».

Είχα περάσει πολύ χρόνο εκεί, όπως περνάει πολύς κόσμος μόνος του ή με-άλλους-μόνος, μπροστά σε μία μπάρα (πόσο ωραία το είχε πει ο Αντρέας αυτό).

Και αυτό που ήθελα, στην ιδέα και μόνο, είναι να συνθέσω μία παρέα, μερικούς ανθρώπους, που θα ήθελα να έχω δίπλα μου-μόνος μου-στην μπάρα.

Έτσι μορφοποίησα ορισμένα πρόσωπα (μικρές προτομές) που σκέφτομαι ότι θα είχαν ενδιαφέρον στην περίπτωση που θα ήταν δίπλα μας, τον καιρό που τα πίναμε «μόνοι» μας (αλλά πάντα μαζί με τους αγαπημένους μου Αντρέα και Βασίλη).

Και έτσι διαμορφώνεται νοηματικά η πρώτη έκθεση γλυπτικής στην «αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο».



Υποσημείωση:
Επισημαίνω ότι ένας είναι ο βέβαιος τρόπος για να μην κάνεις λάθη. Να μην κάνεις τίποτα. Αλλά όποιος εργάζεται, δημιουργεί, ή απλά ζει, θα κάνει λάθη. Και είναι καλό να είναι συμφιλιωμένος με αυτά.


Σχετικοί σύνδεσμοι

Γ.-Φοίβος Σαργέντης Γλυπτική: http://www.itia.ntua.gr/~fivos/sculpt/

Γ.-Φοίβος Σαργέντης, Γ. Δρακόπουλος, Γραπτά Μηνύματα: http://www.itia.ntua.gr/~fivos/files/g_m/g_m.pdf