Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Παίζοντας το παιχνίδι

Αν βαρεθήκατε το σκάκι (όπως εγώ), για να παίξετε εύκολα το παιχνίδι διαβάστε την συνοπτική περιγραφή του και στην συνέχεια:

Ο κόσμος του παιχνιδιού
Μπορείτε να τυπώσετε τον κόσμο του παιχνιδιού πατώντας τους συνδέσμους:

ή να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του παιχνιδιού για περισσότερες επιλογές.

Κόψτε τα χαρτιά στους οδηγούς, έτσι ώστε να έχετε σε χαρτί: το τετράγωνο που είναι σχεδιασμένο, το οποίο περιέχει τον κόσμο του παιχνιδιού (οκτάγωνο).

Anubis και η Bastet
Πάρτε τους βασιλείς και τις βασίλισσες από ένα σκάκι. Αυτοί θα είναι ο Anubis και η Bastet σας.

Πυραμίδες
Τα πούλια της ντάμας μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πυραμίδες (αν και εγώ θα προτιμούσα -κωνικά κομμένους- φελλούς από κρασί).

Ζάρι
Ένα ζάρι, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ζάρι.

Συνοπτική περιγραφή του παιχνιδιού

Επειδή η προηγούμενη περιγραφή του παιχνιδιού ήταν πράγματι λίγο δυσκολο-νόητη, πάμε πάλι:

Υπάρχει ο κόσμος (το οκτάγωνο). Στον αρχικό σχεδιασμό με τον αριθμό 3, το οκτάγωνο περιέχει 20 χώρους και 5 τόπους.

Ο κόσμος. Το οκτάγωνο

Χώροι

Οι τόποι των ιδεών που θα γίνουν έργα είναι 4. Το κέντρο είναι ο άλλος τόπος.

Τόποι των ιδεών

Τόπος του κέντρου

Υπάρχουν ιδέες (βότσαλα) έξω από τον κόσμο (οκτάγωνο). Στόχος είναι να γεννηθούν ιδέες, δηλαδή να μπουν στον κόσμο (οκτάγωνο) να τοποθετηθούν τους τόπους των ιδεών και να γίνουν έργα για τον κάθε παίχτη.

Κάθε παίχτης παίζει με τον Anubis την Bastet τις πυραμίδες και το ζάρι.

  • Ο Anubis κινείται στους χώρους, σαν τον βασιλιά στο σκάκι και δεν σκοτώνεται

  • Η Bastet κινείται στους χώρους, σαν την βασίλισσα στο σκάκι αλλά σκοτώνεται

  • Οι πυραμίδες, μόλις τοποθετηθούν, παραμένουν ακίνητες

Και ο Anubis και η Bastet, έχουν την δυνατότητα της υλοποίησης των έργων, δηλαδή μπορούν να πάνε στους τόπους των ιδεών και να κάνουν την ιδέα-έργο. Για να πάει ο Anubis και η Bastet στους τόπους των ιδεών πρέπει να υπάρχει ιδέα εκεί για να γίνει έργο.

O Anubis και η Bastet δεν μπορούν να κινηθούν επάνω από άλλο Anubis και Bastet σε οποιαδήποτε κίνηση ούτε με την βοήθεια της τύχης.

Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, κάθε κίνηση (ώρα) του ο παίχτης μπορεί:

  • Να μετακινήσει τον Anubis και την Bastet του ή να τοποθετήσει μια πυραμίδα

  • Να ρίξει ζάρι (και να κάνει αυτό που λέει το ζάρι ή να μην το κάνει)

  • Να μην κάνει τίποτα

Ο Anubis

  • Δεν επιτρέπεται η τοποθέτησή του στον τόπο του κέντρου. Δεν γεννάει ιδέες

  • Δεν μπορεί να περάσει μέσα (πάνω) από τις πυραμίδες

  • Δεν σκοτώνεται

Η Bastet

  • Όταν η Bastet πάει στο κέντρο τότε:
  • Μπορεί να γεννήσει μια ιδέα (βότσαλο) στον κόσμο (οκτάγωνο), σε όποιον
    ελεύθερο τόπο θέλει από τους τόπους των ιδεών

  • (?) Μπορεί να καταστρέψει μια ιδέα (βότσαλο) που μπορεί να υπάρχει σε τόπο των ιδεών και να την βγάλει έξω από τον κόσμο (οκτάγωνο)

  • Αν καταστρέψει, ο παίχτης μένει ακίνητος για δύο ώρες (κινήσεις) του Anubis,
    της Bastet ή του ζαριού του άλλου παίχτη. Αν γεννήσει παίζει την επόμενη ώρα
    (κίνησή του)

  • Όταν η Bastet είναι στο κέντρο και γεννήσει ή καταστρέψει, στην επόμενη ώρα
    (κίνησή της) πρέπει να μετακινηθεί από αυτό χωρίς την επιλογή του ζαριού
    • Μια Bastet μπορεί να σκοτωθεί από τον άλλο Anubis ή την άλλη Bastet
    • Στο κέντρο και στους τόπους των ιδεών, η Bastet δεν σκοτώνεται

    • Αν σκοτωθεί η Bastet, ο παίχτης που την σκότωσε, θα παραμείνει ακίνητος για τις τρεις επόμενες ώρες (κινήσεις) και ο Anubis (που θα έχει χάσει την Bastet του) θα έχει την ευελιξία να κινηθεί τρεις θέσεις (ή να ρίξει ο παίχτης τρεις φορές ζάρι)
    • Η Bastet μπορεί να αναγεννηθεί

    • αν σε μια ώρα (κίνηση) ο παίχτης φέρει στο ζάρι τον αριθμό 1. Τότε η Bastet θα αναγεννηθεί από όποια πυραμίδα επιλέξει στο χώρο ή από κάποιο περιβάλλοντα τόπο ιδεών (χωρίς ιδέα). Αν αναγεννηθεί από πυραμίδα, η
      πυραμίδα θα πάει στον παίχτη που αναγέννησε την Bastet του
    • αν ο παίχτης έχει τέσσερα έργα τα οποία επιστρέψει και γίνουν ιδέες στους τόπους των ιδεών. Αυτό προϋποθέτει ότι οι τόποι θα είναι ελεύθεροι και θα μπορούν να τοποθετηθούν ιδέες σε αυτούς. Τότε η Bastet θα αναγεννηθεί από το κέντρο (που πρέπει και αυτό να είναι ελεύθερο).
    • Η Bastet μπορεί να προσπαθήσει να περάσει μέσα (επάνω) από μία πυραμίδα που θσ είναι δίπλα της. Αυτό θα το κάνει αν φέρει στο ζάρι τους αριθμούς 3 ή 6

    Πυραμίδα

    • Κάθε παίχτης ξεκινάει με 2, 4, 5 πυραμίδες στα χέρια του (καθορίζεται απ’ το ζάρι)

    • Μόλις τοποθετηθεί μια πυραμίδα στον χώρο, ο παίχτης δεν έχει καμία κυριότητα επάνω σε αυτή

    • Όταν γεννιέται ο Anubis και η Bastet από μια πυραμίδα, η πυραμίδα πηγαίνει στον παίχτη που τους γέννησε μέσα από αυτή

    • Όταν τοποθετηθεί η πυραμίδα στο χώρο, μένει αμετακίνητη και αποτελεί εμπόδιο στην ώρα (κίνηση) κάθε Anubis και κάθε Bastet

    • Δεν τοποθετείται πυραμίδα στον τόπο του κέντρου

    Πρώτες ώρες (κινήσεις) του παιχνιδιού

    • Κάθε παίχτης, τοποθετεί τουλάχιστον δύο πυραμίδες του στον χώρο (όπως θέλει)
    • Μέσα από τις πυραμίδες που τοποθετούνται, γεννιούνται ο Anubis, η Bastet και (αν προκύψει) ανα-γεννιέται η Bastet στην πορεία του παιχνιδιού

    Όταν τελειώσουν τα βότσαλα, τελειώνει το παιχνίδι.

    • Αν το παιχνίδι λήξει με τον παίχτη χωρίς Bastet, και τα λιγότερα έργα τότε ο παίχτης χάνει το παιχνίδι τρεις φορές. Αν έχει τα περισσότερα έργα χάνει το παιχνίδι δύο φορές

    • Αν το παιχνίδι λήξει με τον παίχτη χωρίς Bastet και χωρίς κανένα έργο, τότε χάνει το παιχνίδι επτά φορές

    • Αυτός που έχει τα περισσότερα έργα και την Bastet στον κόσμο (οκτάγωνο), κερδίζει το παιχνίδι μία φορά

    Για την δράση των αισθημάτων

    Υπάρχουν εξαιρετικά πολλοί τρόποι για να πειθαρχήσει κανείς. Δύο όμως είναι τα βασικά αισθήματα που σε οδηγούν σε αυτό.

    Η αγάπη και ο φόβος.

    Χρηστικά και με πολυποίκιλτη ουσία και τα δύο αναλώνονται για να μπορέσουμε να ευδοκιμήσουμε σε μια παράλληλη σύμπραξη για κάθε ζωή.

    Έτσι:
    Αγαπάω την εργασία μου και
    Φοβάμαι να μείνω άνεργος
    Γι αυτό δουλεύω

    Αγαπάω τους φίλους μου και
    Φοβάμαι να είμαι μόνος μου
    Γι αυτό σωπαίνω

    Εν τέλει και επειδή ο φόβος αλλά και η αγάπη συμπράττουν εύκολα με τον εκβιασμό, ίσως τελικά, σε κάθε στιγμή της ζωής μας, θεμελιώνουμε τις συλλογικές μας δράσεις σε ένα άτυπο καθεστώς τρομοκρατίας.

    Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

    Σχόλια για το παιχνίδι.

    Σχολιάζοντας το παιχνίδι και στην προσπάθεια να βρεθεί το όνομα, υπήρξαν οι παρακάτω προτάσεις:

    • ΤΟΠΑΙΣΚΟ
    • ΚΙ-ΣΚΑ
    • ΑΝΤΙ-ΣΚΑΚΙ
    • Γένεσις: Το παιχνίδι του ανθρώπου στον κόσμο (της Άννας)
    Η τελευταία μου άρεσε πολύ.

    Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

    Για την αντίληψη των ανθρώπων

    Έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν οι εξής βασικές αντιλήψεις στις οποίες θεμελιώνεται (και το λέω πολύ σοβαρά αυτό) η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου:

    • Η αντίληψη κατά την οποία ο άνθρωπος: έχει μια λύση για κάθε πρόβλημα
    • Η αντίληψη κατά την οποία ο άνθρωπος: έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση

    και η καλύτερη (!):

    • ...

    Υ.Γ. 1
    Βλ. επόμενη ανάρτηση: Για τα προβλήματα

    Υ.Γ. 2
    Βλ. παλαιότερη ανάρτηση Νέα σημεία στίξης για την ερμηνεία του ρόλου των αποσιωπητικών στην σκέψη

    Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

    Για τα Αγγλικά

    Από παιδί μου λέγανε ότι: για να «κάνεις κάτι» και να πετύχεις τους «στόχους» σου, πρέπει να ξέρεις Αγγλικά.

    Αλλά τα Αγγλικά τα σιχαινόμουνα. Με τα Ιταλικά τα πήγα καλύτερα. Αλλά με τα Αγγλικά…βίασα την ψυχή μου για να μάθω ότι έμαθα.

    Από παιδί αναρωτιόμουν πάλι: γιατί να ξέρω Αγγλικά? Θα γίνω καλύτερος άνθρωπος μ' αυτά? (βλ. Υ.Γ.)

    Προχθές, πάλι αυτό άκουσα: Δεν ξέρεις Αγγλικά=βλάκα.

    Μπορώ να σκεφτώ διάφορους λόγους, γιατί υπάρχει αυτή η αντίληψη. Ο βασικότερος μου φαίνεται πως είναι: η υπόκλιση στην κυρίαρχη «κουλτούρα». Και επειδή αυτό συμβαίνει, εγώ λέω να σωπαίνω.

    Αφού η «επίσημη» γλώσσα είναι τ’ Αγγλικά θα μείνω στο «περιθώριο» λαλώντας συνωμοτικά την Ελληνική (ή τουλάχιστον ό,τι ξέρω απ’ την Ελληνική) γλώσσα.

    Και στόχος μου θα είναι να μιλάω με τα γλυπτά μου και τα παιχνίδια μου, στο κρυφό δικό-μου γλωσσικό ιδίωμα.

    Τσαμπουκαλεμένα κι όλας, επειδή μιλάω μια γλώσσα περισσότερη. Μια γλώσσα που, κάθε ένας που την μιλάει, την ανα-γεννά με τον τρόπο του (βλ. παλαιότερη ανάρτηση: Για την Τέχνη).


    Υ.Γ.
    Πάντα οφείλουμε να ρωτάμε: Γιατί το κάνω εγώ αυτό?

    Και ας είναι αποτέλεσμα επιλογής η γνώση, η μή-γνώση και η αντί-γνωση. Γιατί, αν πάρουμε κάτι, θα δώσουμε κάτι άλλο.

    Έτσι, με στεναχωρούν οι κοινωνίες που διαμορφώνονται από δίγλωσσα-τρίγλωσσα παιδιά που δεν έχουν την γνώση του παιχνιδιού, δεν έχουν την γνώση του Αστερίξ, δεν έχουν την δική τους κουλτούρα (αλλά έχουν Proficiency) και δεν χαζέψανε την θάλασσα.

    Αφού, όταν διδάσκεται η γνώση βιάζοντας την ψυχή του ανθρώπου, ξε-σκίζει ανώφελα την -όποια- δημιουργική του φύση.

    Ενώ μπορώ να φανταστώ μια κοινωνία ανθρώπων με φαντασία, όραμα και αγάπη για την δημιουργία.

    Για την ορθογραφία

    Ο υπέροχος Γιάννης Μποσταντζόγλου, διαβάζει κάθε πρωί αποσπάσματα απ' τα Παιδιά της Πιάτσας (!) του Νίκου Τσιφόρου στο 3ο πρόγραμμα.

    Και του πάει πολύ!

    Ακούγοντάς τον θυμήθηκα τον Μεγάλο (!) Μποστ και την ανορθόγραφα-πάντα, διατύπωση των σκέψεών του.

    Επειδή η ορθογραφία εκφράζει-κάτι, σας γνωρίζω ότι και εγώ είμαι ανορθόγραφος.

    Όμως θα ήθελα να είμαι ορθογράφος. Αλλά θυμάμαι πως, ως παιδί, αντιλαμβανόμουν ότι ο στόχος της γραφής είναι ο λόγος και ένιωθα τον λόγο να «ακούγεται».

    Μολονότι ο τρόπος της γραφής είναι ουσιαστικός (κάτι που πολύ αργότερα το κατάλαβα) δεν πειθάρχησα-τότε σε αυτόν, παρ' όλο που τώρα το παλεύω.

    Έτσι, με θλίψη μου σας γνωρίζω ότι, σε αυτό το ιστο-λόγιο πρόχειρων κειμένων και α/ταξινόμητης σκέψης θα έχετε την ευκαιρία να σταχυολογήσετε άκομψες εκφράσεις του γραπτού λόγου. Όμως θα πρότεινα να μην στέκεστε σε αυτά αλλά (άν σπαταλάτε τον χρόνο σας διαβάζοντας αυτό το ιστο-λόγιο) ακούστε το λόγο του και δείτε την -όποια- ουσία του.

    Αφού, ο «ιντερνετικός» λόγος είναι κάτι μεταξύ γραπτού και προφορικού λόγου και αφού, για να μήν κάνουμε λάθη πρέπει να μην κάνουμε τίποτα, εγώ τουλάχιστον, συμβιβάζομαι με αυτά.

    Ο Μπόστ έγραφε: «Και αφτό θα περάσει»!
    Και αφτό ήταν πάντα ένα ξεχωριστό αφτό που: και Αφτό θα περάσει!

    Πάντα τον θυμάμαι αυτόν τον Λόγο!


    Υ.Γ. 1
    Για τον κυρ’ Μέντη, με όλη μου την αγάπη

    Υ.Γ. 2
    Κουράγιο στην ανάγνωση και καλή ακρόαση

    Για την "διαλεκτική" στην πολιτική

    Όταν ήμουνα μικρός, σαν δεν μου κάναν τα χατίρια, χτύπαγα δυνατά τα χεράκια μου στο τραπέζι, πείσμωνα-έκλαιγα, κρατούσα την αναπνοή μου και απειλούσα πως θα πεθάνω.

    Μεγάλωσα πια και, σαν δεν μου κάνουν τα χατίρια, φωνάζω, κάνω διαδήλωση-απεργία-κατάληψη και απειλώ πως θα παραιτηθώ.

    Μπορεί, τότε και τώρα, να είχα-έχω δίκιο.

    Αλλά αφού δεν έχω καταφέρει να εξελίξω την πειθώ και την διαλεκτική μου, δεν ξεχνώ τον Φάουστ που έλεγε: σπούδασα θεολογία, νομική και ιατρική, αλί μου και φιλοσοφία, με κόπο και μ’ επιμονή, και να ‘μαι ‘δω με τόσα φώτα, εγώ μωρός όσο και πρώτα.

    Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

    Για το παιχνίδι (σε συνέχεια της περιγραφής 2)

    Σε συνέχεια της περιγραφής του παιχνιδιού υπ' αριθμ. 2 για το δίπολο στο παιχνίδι παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα:

    «Κάθε ανθρώπινο πλάσμα, καθώς φαίνεται, ήταν φτιαγμένο από αντίθετα, από μια διαίρεση. Άντρας ή γυναίκα, αλήτης ή ευυπόληπτος πολίτις, εραστής ή στοχαστής-καμιά αναπνοή κανείς δε θα μπορούσε να είναι άντρας και γυναίκα, ελεύθερος κι ωστόσο βολεμένος σε μια τακτική ζωή, γνωρίζοντας την παρόρμηση της ζωής και τη χαρά της νόησης. Πάντα το ένα πληρώνει για το άλλο μ’ όλο που το καθένα είναι εξίσου κάτι πολύτιμο και ουσιαστικό. Ίσως για τις γυναίκες να είναι ευκολότερο. Η φύση τις έχει φτιάξει έτσι, ώστε το πάθος τους ν’ απολήγει στον καρπό του, κι έτσι απ’ την ευτυχία τους γεννιέται ένα παιδί. Ο άντρας δεν γνωρίζει μια τόσο απλή καρποφορία αλλά αντίθετα, έναν αιώνιο πόθο που δεν καταπραΰνεται ποτέ.»

    Ε. Έσσε, Νάρκισσος και Χρυσόστομος, απόδοση στα ελληνικά Φώντας Κονδύλης, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999

    Για το παιχνίδι (σε συνέχεια της περιγραφής 1)

    Σε συνέχεια της περιγραφής του παιχνιδιού υπ' αριθμ. 1 για τις ιδέες-έργα στο παιχνίδι παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα:

    «… Μίλησες για «αρχετυπικά σχέδια», για εικόνες που δεν υπάρχουν παρά μόνο στην ψυχή του τεχνίτη, που όμως τις μετασχηματίζει σε ύλη, κάνοντάς τις ορατές. Οι εικόνες αυτές, πολύ προτού μπορέσει να τις δει ένας τέτοιος τεχνίτης και αποσπάσει την τυπική τους μορφή, υπάρχουν ήδη σαν σχήματα μέσα στην ψυχή του. Και το ίδιο τούτο «αρχετυπικό σχέδιο» -τούτο το σχήμα- είναι ακριβώς ό,τι ονομάζουν ιδέα οι παλαιοί φιλόσοφοι.»

    Ε. Έσσε, Νάρκισσος και Χρυσόστομος, απόδοση στα ελληνικά Φώντας Κονδύλης, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999

    Για την Γλυπτική (συνέχεια)

    Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης για την γλυπτική, δύο αποσπάσματα:

    «Τι σήμαινε για σένα (η ξυλογλυπτική)?
    Σήμαινε την κατάκτηση όλων όσων χάνονται. Είδα πως απ’ αυτή την δαιμονική αταξία και απ’ αυτό το χορό του θανάτου, κάτι μπορεί να μείνει και ν’ αναζωογονήσει τη ζωή μας: οι εικόνες που κουβαλάμε μέσα μας. Ωστόσο χάνονται κι αυτές στο τέλος. Θάβονται ή λιώνουν ή, πάλι, θρυμματίζονται. Και όμως, η ζωή τους έχει μεγαλύτερη διάρκεια απ’ οποιαδήποτε ανθρώπινη ζωή, κι έτσι, πίσω απ’ τη στιγμή που περνά, έχουμε σε εικόνες, έναν ήρεμο τόπο γεμάτο ιερούς βωμούς και πολύτιμα σχήματα. Εμένα μου φαινόταν όμορο και παρηγορητικό να τα επεξεργαστώ όλα αυτά, εφόσον έτσι ακινητούσα σχεδόν το χρόνο για πάντα.»

    «... στάθηκε μπροστά του (στο ξυλόγλυπτο) κοιτάζοντάς τον για μια ώρα και περισσότερο.
    Βαθιά χαρά πλημμύρισε την καρδιά του, η σπάνια απόλαυση μιας νέας, κυριαρχικής εμπειρίας, κάτι που θα μπορούσε ίσως να επαναληφθεί μόνο μια φορά στη ζωή του ή που δεν θα το ξαναγνώριζε ποτέ. Αυτό θα το δοκίμαζε ίσως ένας άντρας την ημέρα του γάμου του ή μια γυναίκα στην πρώτη της γέννα. Ένα έντονο δόσιμο, μια βαθιά σοβαρότητα, με το μυστικό κιόλας τρόμο της στιγμής όπου θα έπαιρνε τέλος μια τέτοια παράξενη ολοκλήρωση ευτυχίας, τότε που θα είχε πια βιωθεί και θα 'χε πάρει τη θέση της στο διατεταγμένο αυλάκι της καθημερινότητας.»

    Ε. Έσσε, Νάρκισος και Χρυσόστομος, απόδοση στα ελληνικά Φώντας Κονδύλης, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999

    Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

    Για την οικονομία

    Είναι πολλές οι φορές που αναζητάμε την «δικαιοσύνη» στην αγορά αφού απογοητεύεται κανείς συχνά-συχνότατα από άδικες λειτουργίες που υπάρχουν στο «κρατικό» σύστημα.

    Βέβαιο είναι πως ο «κρατισμός» παραπαίει, ως προς το παραγόμενο έργο του, ενώ αναπαράγει ταχύτατα και διογκώνει την αν-αποτελεσματικότητά του και τις λοβιτούρες του.

    Σε παλαιότερες αναρτήσεις (Ο κρατισμός που θέλουμε να προσπεράσουμε, Για την πολιτική κ.α. αηδίες) προσπάθησα να δείξω αυτή την απαξίωση.

    Αλλά πως, αυτή η απαξίωση, επηρεάζει την οικονομία?

    Χωρίς καμία ειδική γνώση επάνω σε αυτό, νομίζω πως, σε κάθε περίπτωση, η οικονομία απαιτεί δημιουργικές παρεμβάσεις στον χώρο για να αναπτυχθεί.

    Πρέπει λοιπόν το κάθε ανθρωπάκι να εργάζεται, να βελτιώνει το επίπεδο ζωής του (και των άλλων γύρω του) και να είναι δημιουργικό.

    Για να το κάνει αυτό όμως, πρέπει να νιώθει ότι είναι σε έναν ασφαλή και δίκαιο χώρο.

    Άρα πρέπει:

    • Να εκπαιδευτεί για να δουλέψει
    • Αν δουλεύει να έχει ασφάλεια (υγεία)
    • Αν δουλέψει πολύ να πάρει σύνταξη
    • Αν είναι καλό -να είναι καλά- στον μικρό-κοσμο που θα δημιουργήσει και να πληρώνεται έτσι ώστε να ζει με αξιοπρέπεια
    • Τέλος πρέπει οι «κακοί» να τιμωρούνται για να νιώθει ότι, αφοί είναι «καλό», δεν πληρώνει τα «κερατιάτικα» των άλλων (και δεν του κλέβουν την δουλειά του)

    Αντ' αυτού:

    • Δεν εκπαιδεύεται για να δουλέψει
    • Αν δουλεύει καλύπτεται από κάποιο ασαφές σύστημα υγείας
    • Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πάρει σύνταξη
    • Οι τεμπέληδες αναπαύονται ενώ αυτό, μπορεί να βρεθεί υπόλογο και χωρίς δουλειά, ανά πάσα στιγμή
    • Παράλληλα, βλέπει τους «κακούς» να κυκλοφορούν ατιμώρητοι και τελικά να πληρώνει για τους καλύψει!

    Επειδή λοιπόν δεν ζει σε ασφαλή και δίκαιο χώρο, αναζητά την «δικαιοσύνη» σε έναν «άλλο χώρο»: στην αγορά.

    Γι αυτό:

    • Στέλνει το παιδί του στα ιδιωτικά σχολεία
    • Κάνει ιδιωτική ασφάλιση για την υγεία
    • Κάνει ιδιωτική ασφάλιση για την σύνταξη
    • Περιμένει να του «χαρίσουνε» λεφτά οι τράπεζες ή «να κλέψει» (όχι να κερδίσει) όσα μπορεί
    • Γίνεται ασύδοτο γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη και κάπως και αυτό θα κουκουλώσει τις λαμογιές του

    Μόνο που αυτή η αγορά είναι ανήθικη αφού σε έναν θεό ορκίζεται: στο χρήμα.

    Τι περιμένουμε λοιπόν από το ανθρωπάκι αυτό, όταν βλέπει να καταρρέουν τα τελευταία προπύργια «δικαιοσύνης» που αναζητούσε αφού: έχει μια αδιέξοδη εκπαίδευση, τα λεφτά για την ασφάλισή του χάνονται, τα λεφτά για την σύνταξή του χάνονται,τα «χαρίσματα» τελειώνουνε και δεν έχει «να κλέψει» από πουθενά?

    Ας μην εκπλαγεί κανείς αν προκληθούν ασύδοτες-άγριες κοινωνικές συγκρούσεις. Και εικάζω την αγριότητα γιατί θα είναι άμορφες, μιας και δεν έχει διατυπωθεί ο τρόπος με τον οποίο θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από το δέντρο των προβλημάτων αυτής της αγοράς (τι κι αν έχει κάπως-διατυπωθεί, ακούγεται άκομψα-ρετρό και δυστυχώς δεν πείθει).

    Έτσι όμως εκφράζεται η ουσιαστική διαφορά μεταξύ του άγριου καπιταλισμού που (αυτές τις μέρες) κλονίζεται και ενός κοινωνικού κράτους, που, κι αν είναι σάπια τα φρούτα του, οφείλει κανείς να αναγνωρίζει την ηθική διάσταση με την οποία αυτά υπάρχουν.

    Και πράγματι, το κράτος αποτελεί ένα άλλο δέντρο των προβλημάτων. Το οποίο οφείλει να διδαχθεί να είναι περισσότερο «καθαρό» και αποτελεσματικό.

    Ας αποφασίσουμε λοιπόν να κόψουμε τα σάπια κλαδιά του και να το μπολιάσουμε να βγάλει λουλούδια έτσι ώστε να φιλοξενήσει μια καλή αγορά σε έναν ασφαλή και δίκαιο χώρο.

    Για να τολμήσει να θέλει (όχι γιατί πρέπει) το κάθε ανθρωπάκι να δημιουργήσει μέσα σε αυτόν.


    Υ.Γ. 1
    Γιατί, μου φαίνεται ότι, η ουσία της πολιτικής επιλογής και της οικονομικής ανάπτυξης, δεν είναι τίποτε άλλο από την όποια ηθική υπάρχει-μέσα τους.

    Μόνο που την ηθική την θυμούνται όταν οι επιλογές, τους «βρίζουνε», με τις «βρισιές» που λέγανε.

    Υ.Γ. 2
    Βλ. σχετικό άρθρο από τον Old Boy: 28 δις μετά

    Υ.Γ. 4
    Βλ. παλαιότερες αναρτήσεις: Σ(τ)ενα(γμ)-ριακό δάνειο και Ανα-δημοσιεύσεις

    Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

    Για την Γλυπτική

    Στην προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με "Το δέντρο των προβλημάτων" (δείτε την-πολύ μου άρεσε) αναφερόμενος στην ουσία, θυμήθηκα ένα κείμενο για την γλυπτική, που είχα γράψει παλαιότερα, και το αναδημοσιεύω.

    «Το προβάλλον λέγειν είναι ποίηση: λέει τον κόσμο και τη γη, λέει το χώρο διεξαγωγής της διαμάχης τους, μαζί και τον τόπο της εγγύτητας και της απόστασης των θεών.»
    Μ. Χαϊντεγγερ


    «Η ποίηση είναι απαραίτητη, μόνο ας ήξερα γιατί» αναφωνεί ο Κοκτώ. Τα ποιήματα δεν είναι πιο απαραίτητα από τα τεχνικά βιβλία. Όμως θα προτιμούσα να ζω χωρίς αεροπλάνα παρά χωρίς τριαντάφυλλα.

    Αναζητώντας την τέχνη και την μορφοποίηση των υλικών μέσα από την γλυπτική μπορούμε να σχολιάσουμε την διαδικασία παραγωγής και χρήσης τους, τον χρόνο ζωής τους, και πάρα πολλά άλλα θέματα. Όμως σκοντάφτουμε στο εξής ερώτημα. Πού μπορεί να βρίσκεται η ποιητική των υλικών που την αποτελούν;

    Ποίηση, γενικά είναι η παραγωγή έργου και μάλιστα η παραγωγή έργου με την πλήρη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων της ύλης που χρησιμοποιείται για την πραγμάτωσή του. Στην ευρύτατη αυτή σημασία του, ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως μεταφορικά για το χαρακτηρισμό κάθε έργου το οποίο εξ αιτίας της τέλειας κατασκευής του υπερβαίνει το χρηστικό σκοπό του και αποκτά, ως «ποίημα» στο είδος του, αξία επιτεύγματος καθαυτό.

    Σύμφωνα με το λεξικό του Τριανταφυλλίδη «ποίημα είναι ένα λογοτεχνικό έργο διατυπωμένο σε στοίχους» αλλά και «κάθε τι ωραίο από αισθητική άποψη». Μπορούμε να πούμε ότι σκοπός και στόχος του ποιήματος είναι η νοηματική αποκρυστάλλωση της βαθύτερης έννοιας (ή της ουσίας της έννοιας) που ο ποιητής πραγματεύεται διατηρώντας αισθητική αρτιότητα στο λόγο του (ή γενικότερα το έργο του). Εξάλλου κατά τον Αριστοτέλη η ποίηση εικάζει αυτό που θα μπορούσε ή θα έπρεπε να είχε συμβεί (το καθόλου) ενώ η ιστορία ενδιαφέρεται για το ό,τι συνέβη ή συμβαίνει (για το επιμέρους).

    «Η τέχνη ως εν-έργο-καθίδρυση [=ενεργοποίηση και σταθεροποίηση] της αλήθειας είναι ποίηση. Όχι μόνο η δημιουργία του έργου τέχνης είναι κάτι ποιητικό· εξίσου ποιητική, αλλά και κατά τον δικό της τρόπο, είναι και η αλήθευση του έργου τέχνης… Προέλευση ενός πράγματος είναι εκείνο απ’ όπου προέρχεται η ουσία του. Το ερώτημα που αναζητά την καταγωγή του έργου τέχνης ζητά την καταγωγή της ουσίας του.» [1]

    Αλλά πώς διερευνάται η καταγωγή της ουσίας του; Κατά την εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη «ουσία είναι η ύπαρξης κατ' αντίθεσιν με την γέννηση, το σταθερό των όντων κατ' αντίθεσιν προς τις μεταβαλλόμενες καταστάσεις και ιδιότητες» ενώ σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια του Πάπυρου «ουσία είναι το σταθερό που ενυπάρχει στα πράγματα, αυτό που αποτελεί την ταυτότητα ενός αντικειμένου προς εαυτό, παρά την πολλαπλότητα των μορφών του στο χρόνο και τις αλλαγές που επέρχονται σε αυτό». [2]

    Κατά την Πλατωνική φιλοσοφία και τον Αριστοτέλη ουσία είναι η αληθινή φύση κάποιου πράγματος, ο αληθινός ορισμός του, είναι ακόμη και η πραγματικότητα, το όντως είναι, σε αντίθεση με το μη-είναι. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά με φιλοσοφική σημασία από τον Πλάτωνα. Στην καθημερινή κοινή του χρήση σήμαινε τα υπάρχοντα, την περιουσία την οποία κατέχει κάποιος και η ουσία του διασφαλίζει την συντήρηση του. Κατ' αναλογία εισήγαγε ο Πλάτων τον όρο στο φιλοσοφικό στοχασμό για να δηλώσει ότι υπάρχει ένα σταθερό και αναλλοίωτο θεμέλιο της πραγματικότητας, κάτι που συντηρεί τα όντα και τους δίνει ύπαρξη. Ουσία λοιπόν σημαίνει την αληθινή φύση των πραγμάτων σε αντίθεση με τη φαινομενικότητά τους, το «όντως όν» σε αντίθεση με το «μη ον». Εδώ βέβαια όπως έχει αναφερθεί το μη όν που αναφέρει ο Πλάτων δε είναι το αντίθετο του όντος αλλά η θετική έννοια της διαφοράς γιατί διαφορετικά θα σήμαινε ότι τα είδωλα των ιδεών, των αρχών των όντων θα ήταν πραγματικά και θα αποκτούσαν σχετική ύπαρξη, πράγμα ασυμβίβαστο με την ίδια την φύση της απολυτότητας που διέπει τις ιδέες ως αρχές των όντων.

    Κατά το Δημόκριτο τα άτομα είναι μικρές ουσίες που ο Αριστοτέλης ονόμαζε φυσικές ουσίες.
    Στο νεώτερα φιλοσοφικά συστήματα η ουσία (substantia) είναι κυρίως ο σταθερός φορέας των εναλλασσόμενων ιδιοτήτων των όντων με διάφορες παραλλαγές στις λεπτομέρειες.
    Στον Καρτέσιο υπάρχουν δύο είδη ουσίας, αφενός η απόλυτος και αυτοτελής ουσία δηλαδή ο Θεός και αφετέρου η παραγωγός ουσία η οποία διαιρείται στην ουσία την κατέχουσα χώρο και στην νοούσα ουσία (δυϊσμός)

    Κατά το Σπινόζα μία μόνο άπειρη ουσία υπάρχει, την οποία μπορεί κανείς να ονομάσει Θεό ή Φύση. Κατά τον Κάντ ουσία είναι απλώς η έννοια, προϊόν της διάνοιας του ανθρώπου, η οποία είναι απαραίτητη για να κατανοήσει ο άνθρωπος τα όντα και δια της οποίας προσπαθεί αυτός να εκφράσει κάθε τι που βρίσκεται στο βάθος των φαινομένων και έχει σταθερή και πραγματική υπόσταση.

    Οι Αποκρυφιστές ονομάζουν ουσία την αρχική ύλη που βρίσκεται στη βάση κάθε υλικής εκδήλωσης ή υλικού όντος. Παραμένει μία, απαλλαγμένη της πολλαπλότητας των φαινομένων του υλικού κόσμου. Η ουσία είναι η ρίζα της υλικής φύσης και ταυτίζεται με το Μούλο Πρόκριτι δηλαδή την Παρθένα ύλη της Ινδικής απόκρυφης κοσμοθεωρίας και την πρώτη ύλη των Ερμητιστών του Μεσαίωνα. Η ουσία είναι διαχυμένη στο Σύμπαν αλλά είναι ασύλληπτη στις ανθρώπινες αισθήσεις.

    Τι σχέση μπορεί να έχει η προσπάθεια ερμηνείας των εννοιών αυτών; Και πώς συνδέεται το πλέξιμό τους; Αυτό οφείλεται στην προσπάθεια αντίληψης της φράσης του Χάιντεγγερ: «Η ουσία της τέχνης είναι η ποίηση. Αλλά η ουσία της ποίησης είναι η εγκαθίδρυση της αλήθειας».

    Εκτός αυτού, το πλέξιμο αυτών των εννοιών είναι και μία απόπειρα ερμηνείας του οδηγού της γλυπτικής δημιουργίας, ο οποίος συνοψίζεται στην ευχή: «αχ και να ‘τανε οι όγκοι ποίημα…»


    Υ.Γ. 1
    Αναφορές στο κείμενο:
    1. Χαϊντεγγερ Μ., Η προέλευση του έργου τέχνης, μτφ. Γ. Τζαβάρα, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1986
    2. Στεφάνου Ι., Η φυσιογνωμία ενός τόπου: ο χαρακτήρας της ελληνικής πόλης τον 21o αιώνα, εκδ. ΕΜΠ και ΥΠΕΧΩΔΕ, Αθήνα, 2001

    Υ.Γ. 2
    Σε συνέχεια, δύο αποσπάσματα από το έργο του Έρμαν Έσσε, Νάρκισσος και Χρυσόστομος

    Για το δέντρο των προβλημάτων

    Συχνά διαβάζω τρομερές (!) αναλύσεις και εξαίρετα (!) οράματα.

    Αναρωτιέμαι όμως: που είναι η ουσία?

    Γιατί αν κάποιος θέλει να μιλήσει για ένα "μεγάλο" θέμα (π.χ. αειφόρος ανάπτυξη) και ταλαιπωρεί το κεφάλι του επιλύοντας επί μέρους προβλήματα (άσχετο με το αν είναι "εγχώρια" ή "παγκόσμια"), μου φαίνεται εξαιρετικά ακαταλαβίστικη η προσπάθειά του να διατυπώνει -με βάση μια ανούσια διαλεκτική- ανακατωμένες ενδεχόμενες λύσεις τους.

    Αυτό γιατί, ο συνήθης τρόπος που προσεγγίζουμε τα προβλήματα είναι σαν την βροχή-ψιχάλα στο δέντρο.

    Έχουμε ένα δέντρο προβλήματα και "αυτοί-που-ξέρουν" (σαν μια βροχή-ψιχάλα, ανάλογα με το "πόσο-και-τι-ξέρουν") προσπαθούν να τα προσεγγίσουν.

    Θα βρέξει στα ακριανά φύλα, ίσως και τα λίγο πιο μέσα, μπορεί και κανένα κλαδί, πιθανών και λίγο τον κορμό του.

    Η εικόνα που έχω είναι ότι (συνολικά) το δέντρο θα έχει βραχεί ελάχιστα, ίσως να πέσει και κανένα φυλλαράκι απ' την ψιχάλα (που έτσι κι αλλιώς θα έπεφτε αφού ήταν σάπιο) (βλ. Υ.Γ.1).

    Αλλά θα ποτιστεί το χώμα γύρω απ' το δέντρο, αυτό θα μεγαλώσει, θα βγάλει άλλα φύλλα που θα είναι περισσότερα-καινούργια-νέα προβλήματα. Και πιό σύνθετα.

    Ενδεχόμενες δράσεις που μπορώ να σκεφτώ είναι οι εξής:
    • Αναμονή κάτω απ' το δέντρο για να καλυφθούμε από την βροχή-ψιχάλα (βλ. Υ.Γ.2)
    • Φυγή, μακριά απ' το δέντρο (ενδεχομένως τόσο-όσο, ώστε να μήν το βλέπουμε και να μήν μας φτάνει η βροχή-ψιχάλα)
    • Φτύσιμο του δέντρου (για να νιώθουμε ότι και μεις κάτι κάνουμε μαζί με την βροχή-ψιχάλα)
    • Εργασία κάτω απ' το δέντρο, μπας και το μπολιάσουμε και βγει κανένα λουλούδι
    • Άλλη εργασία: το κόβουμε σιγά-σιγά (αλλά μετά θα βρεχόμαστε) (βλ. Υ.Γ,3)
    • Άλλη εργασία: σιωπηλό σκάψιμο για να "αερίσουμε" τις ρίζες του και να ξεραθεί (πάλι όμως θα βρεχόμαστε) (βλ.Υ.Γ. 3)
    • Άλλη εργασια: ταρακούνημα του δέντρου μήπως ξεκολλήσει κανένα φύλλο (βλ. Υ.Γ. 3)
    • Προσευχή: για να ξεραθεί το δέντρο γρήγορα
    • Αναμονή της μπουλντόζας που θα ξεριζώσει το δέντρο


    Υ.Γ. 1
    Υπάρχει όμως πάντα η (μικρή) πιθανότητα, μια σπουδαία ιδέα να πέσει συγκεντρωμένη σαν χαλάζι σε κάποια φύλλα και να τα κάψει. Είναι μικρές οι πιθανότητες να ξεραθεί το δέντρο απ' αυτό. Μπορεί όμως να γίνει άσχημο και να ευαρεστηθεί κάποιος να το κόψει. Αλλά τότε θα έρθουν οι "οικολόγοι" (φύλακες του δέντρου των προβλημάτων) για να το σώσουν.

    Υ.Γ. 2
    Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι τα "μεγάλα" προβλήματα που υπάρχουν, εμείς τα δημιουργούμε, αφού όλους μας βολεύουν και μας καλύπτουν.

    Υ.Γ.3
    Η όποια εργασία, οφείλει να είναι εξαιρετικά σεμνή και ταπεινή, γιατί "θα μας την πέσουν" οι "οικολόγοι" (φύλακες του δέντρου των προβλημάτων).

    Υ.Γ. 4
    Και νιώθω μέρος του προβλήματος που περιγράφεται στην παραπάνω ανάρτηση.

    Δεν ξέρω γιατί, αλλά αρέσκομαι στο να συμμετέχω και 'γω σε αυτό το αν-ούσιο χάσιμο χρόνου, νιώθοντας πως κάτι-κάνω.

    Υ.Γ. 5
    Βλ. παλαιότερα κείμενα σχετικά με άλλο δέντρο: [1], [2]

    Ανα-δημοσιεύσεις


    Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
    Τραπεζίτες ανά τον κόσμο ενωθείτε για να υπερασπιστείτε τη λεία σας. Το σύστημα που σας παρήγαγε, σας καλλιέργησε και σας αγκάλιασε, σας χρειάζεται ακόμη απεγνωσμένα, κι όμως εσείς το χρειάζεστε. Ούτε εσείς ούτε το σύστημα μπορείτε τώρα ν' ακολουθήσετε το μονοπάτι των Bear Stearns και Lehman Brothers. Υπενθυμίζεται ότι η εμμονή σας στην τέχνη της κλοπής του δημόσιου χρήματος και του λαϊκού πλούτου αποπληρώθηκε. Πράγματι, εσείς οι τραπεζίτες πετύχατε εκεί που απέτυχαν ο Στάλιν και ο Τρότσκι. Αυτοί οι δύο ιστορικοί αναχρονισμοί πάλεψαν μέχρι θανάτου γύρω από το αν η «διαρκής επανάσταση» (επιλογή του Τρότσκι) ή «ο σοσιαλισμός σε μια χώρα» (του Στάλιν) θα έπρεπε να είναι ο στόχος των πρώτων δηλωμένων μαρξιστών. Οπως τώρα γνωρίζουμε, απέτυχαν και οι δύο, αλλά εσείς οι τραπεζίτες είχατε λαμπρή επιτυχία. Πετύχατε τον «σοσιαλισμό σε μια χώρα», στις Ηνωμένες Πολιτείες, και μια «διαρκή παγκόσμια αναταραχή» που είναι πολύ κοντά στη «διαρκή επανάσταση». (βλ. Ελευθεροτυπία 24.10.08)


    Υ.Γ.
    Η φωτογραφία στην αρχή της ανάρτησης: φώτο-προφίλ του ιστολογίου Sinistra Radicale

    Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

    Για τον παράδεισο που ξεπουλήθηκε

    Το να λατρεύει κάποιος τον Θεό είναι πράγματι μια εξαιρετικά υψηλή διαδικασία.

    Το να «αγοράζει» ένα οικόπεδο στον παράδεισο, κληροδοτώντας στην εκκλησία, την όποια εκκλησία, την κινητή ή ακίνητη περιουσία του είναι μια μάλλον απατηλή διαδικασία.

    Αλλά και να ‘ταν αληθινό, μου φαίνεται ότι ο παράδεισος δεν χωράει άλλους-ξεπουλήθηκε!

    Τον προλάβανε άλλοι.

    Και είναι αυτοί, οι άλλοι, που τελικά κληροδότησαν σε 'μάς ένα κολασμένο οικονομικό μόρφωμα.


    Υ.Γ.
    Ούπς!
    Μετά από αυτή την ανάρτηση δύσκολα θα γίνω υπουργός :-/

    Σχόλια για το παιχνίδι

    Παίζοντας το παιχνίδι με οκτώ ιδέες-έργα (βότσαλα) η αφετηρία επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα.

    Παίζοντας το παιχνίδι όμως με δεκάξι ιδέες-έργα (βότσαλα) ο συσχετισμός αυτός αλλοιώνεται.

    Κάπως έτσι δεν συμβαίνει και στην ίδια την ζωή?

    Η δυναμική η οποία αναπτύσσεται αν δεν εγκλωβιστούμε σε μία περιορισμένη ομάδα ιδεών-έργων, δεν μας δίνει την δυνατότητα να «ξεπεταχτούμε» δημιουργικά?

    Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον)

    Δεν είναι πολλές οι φορές που έχω στεναχωρηθεί που τελείωσα κάποιο βιβλίο.

    Εχθές συνέβη και σήμερα μου λείπει που δεν το διαβάζω.

    Γι αυτό συστήνω ανεπιφύλαχτα το υπέροχο βιβλίο του Κωστάκη Ανάν, Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον), εκδ. Βαβέλ, Αθήνα 2008.

    Πολύ αστείο, αλλά και ιδιαίτερα σοβαρό, με εξαίρετες σκέψεις.

    Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

    Το παιχνίδι του ανθρώπου στον κόσμο. Ιστοσελίδα, photo gallery

    Σε προηγούμενες αναρτήσεις περιέγραψα το παιχνίδι.

    Μπορείτε να επεσκέφθητε την σχετική ιστoσελίδα και να δείτε την σχετική photo gallery.

    Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

    Εικόνες απ' το παιχνίδι

    Σε προηγούμενες αναρτήσεις περιέγραψα το παιχνίδι.

    Στις παρακάτω εικόνες Anubis, Bastet, πυραμίδες και οι ιδέες-έργα στο χώρο-κόσμο του παιχνιδιού.

    Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

    Σ(τ)ενα(γμ)-ριακό δάνειο

    Δύο εβδομάδες ασχολιόμουνα με το παιχνίδι μου (στον κόσμο μου) και μόλις είδα ειδήσεις πάγωσα και αναρωτήθηκα:
    που πάει η οικονομία?

    Σκέφτομαι το εξής σενάριο:

    Ας πούμε ότι έχω πάρει δάνειο από την τράπεζα, για να πάρω σπίτι και έχω πέσει θύμα των «μικρών γραμμάτων» στο συμβόλαιο του δανείου.

    Τότε, πληρώνω τεράστιο ποσό για να εξοφλήσω τους τόκους του δανείου και να πληρώσω το δάνειο.

    Για διάφορους λόγους, η τράπεζα «πέφτει έξω» και χρεοκοπεί.

    Άμα χρεοκοπήσει η τράπεζα δεν θα υπάρχει κανείς για να μου ζητήσει τα λεφτά μου και θα έχω μείνει με το σπίτι!

    Αντί γι αυτό, μου ζητάνε να πληρώσω περισσότερους φόρους, για να μην κλείσει η τράπεζα και να συνεχίσει να μου ζητάει να πληρώνω τα υπέρογκα ποσά για να εξοφλήσω το δάνειο.

    Είναι μια πρόχειρη και μονομερής οπτική γωνία, αλλά δεν μου φαίνεται απίθανο σαν σενάριο.

    Επιλεγόμενα για το παιχνίδι

    Σε προηγούμενες αναρτήσεις περιέγραψα το παιχνίδι.

    Δεν πιστεύω ότι οι οδηγίες του παιχνιδιού θα μείνουν ως έχουν.

    Είναι βέβαιο ότι οι οδηγίες αυτές, μπορεί να ομαλοποιηθούν ή να εξελιχθούν, να φύγει ο παράγοντας της τύχης και το παιχνίδι να υποστεί άπειρες τροποποιήσεις με ενδεχόμενα καλύτερους συμβολισμούς.

    Όταν γίνει αυτό, θα αναφέρεται στους ανθρώπους που το παίζουν, στις συνθήκες που επικρατούν στην αντίληψη του ρόλου μας στον κόσμο και σε καλύτερη γνώση και χρήση των συμβόλων. Είναι μια προβλεπόμενη διαδικασία (βλ. Yalom 2008) και αν συμβεί, θα το θεωρήσω εξαιρετική επιτυχία γιατί το παιχνίδι θα αφορά τον κόσμο.

    Όπως και να’ χει όμως, μου άρεσε εξαιρετικά η διαδικασία της σύνθεσης και της επεξεργασίας του παιχνιδιού αυτού γιατί, έχω την αίσθηση-ελπίδα, ότι αναδεικνύει (εμπεριέχοντας) στοιχεία της φύσης του ανθρώπου στο πέρασμά του απ’ τον κόσμο.

    Αφορμή και κυρίαρχη αιτία της δημιουργίας αυτού του παιχνιδιού ήταν η γλυπτική. Τολμώ να πω ότι ενθουσιάστηκα να βλέπω τα γλυπτά να αναπτύσσονται με άλλους ρόλους, εξαιρετικά δυναμικούς, μέσα στα πλαίσια του παιχνιδιού. Ένιωσα τον Anubis και την Bastet ζωντανούς, ταυτίζοντας τον εαυτό μου και τους συμπαίχτες μου με αυτούς και τους ρόλους τους.

    Η διατύπωση της εξέλιξης της σκέψης μέσα απ' το ιστολόγιο ήταν μια εξαίρετη διαδικασία και μάλλον βοηθητική για την δημιουργία του παιχνιδιού. Επειδή όμως ήταν μάλλον κουραστική (γιατί τώρα διαβάζεται ανάποδα), εφεξής οι προηγούμενες αναρτήσεις θα μείνουν ως έχουν και το παιχνίδι (όπως θα το παίζω εγώ τουλάχιστον) θα περιγράφεται στο τεύχος που θα είναι διαθέσιμο από την διεύθυνση:

    Υ.Γ.
    Για την την ανάπτυξη του παιχνιδιού, οφείλω θερμές ευχαριστίες στην Ματίνα Κούγκια και την Έλενα Βαρδαξή, που παίξανε υπομονετικά μαζί μου τα πρώτα παιχνίδια και που διατύπωσαν σκέψεις -εξαιρετικά δημιουργικά- επάνω του.

    Αναφορές στο παιχνίδι

    Σε προηγούμενες αναρτήσεις, είχα περιγράψει το παιχνίδι.
    Σε αυτήν την ανάρτηση παραθέτω τις βιβλιογραφικές αναφορές που έχω κάνει κατά την περιγραφή του:

    Adams D., Γυρίστε το γαλαξία με ώτο-στοπ, εκδ. Ars Longa, Αθήνα 1987.

    Bilal Ε., Ισημερινό ψύχος, μτφ. Βιβή Φωτοπούλου, εκδ. Βαβέλ, Αθήνα 1993.

    Bulgakov M., Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα, μτφ. Νότα Κυρακοπούλου, εκδ., Γράμματα, Αθήνα 1991.

    Carroll L., Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, εικονογράφηση Anthony Browne, μτφ. Μαρία Παππά, εκδ. Παπαδόπουλος, 1997.

    Dreyfus H., On the Internet, εκδ. Routledge, New York 2001.

    Le Bon G., H ψυχολογία των μαζών, μτφ. Ι.Σ Χριστοδούλου, εκδ. Ζήτρος, Αθήνα 2004.

    Machiavelli, Η χειραγώγηση του όχλου-οι συνομωσίες, μτφ. Σπύρος Δενδρινός, εκδ. ΡΟΕΣ microMEGA, Αθήνα 2007

    Perec G., Χορείες χώρων, μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1976.

    Roudinesco E., Ζακ Λακάν σχεδίασμα μιας ζωής, ιστορία ενός συστήματος σκέψης, μτφ. Νίκος Ηλιάδης, εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2008.

    Shure Ε., Οι μεγάλοι μύστες, μτφ. Αλέξανδρος Ζαγκούρογλου, εκδ. Ατραπός-Περιβολάκι, Αθήνα 2003.

    Yalom M., Η γέννηση της βασίλισσας του σκακιού, μτφ. Εύη Κλαδούχου, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2008.

    Ανάν Κ., Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον), εκδ. Βαβέλ, Αθήνα 2008.

    Μακιαβέλι Ν., Ο Ηγεμόνας, μτφ. Διονύσης Βίτσος, εκδ. Περίπλους, Αθήνα 2003.

    Προκοπίου Γ., Σύμβολο και μορφή στο Παλαιοχριστιανικό Βαπτιστήριο, εκδ. Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 1985.

    Ράιχ Β., Άκου ανθρωπάκο, μτφ. Δημήτρη Παπαδημητρίου, εκδ. Αποσπερίτης, Αθήνα 1983.

    Για τις πληγές

    "Αν κάποιος σε πλήξει, δεν πρέπει να περιφέρεις την πληγή σου, γιατί θα σε φάει ζωντανό."

    Από την συνέντευξη της Τίπι Χέντρεν χθες στα ΝΕΑ που αναφέρεται στην Καμπάλα.

    Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

    Περιγραφή του παιχνιδιού 7. Ο χώρος-κόσμος

    Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8] περιγράφω το παιχνίδι.

    Πως αρχίζει ο χώρος? Λέει ο Perec: «Έτσι αρχίζει ο χώρος: μόνο με λέξεις, με σημεία χαραγμένα στη λευκή σελίδα. Περιγράφω τον χώρο: τον ονοματίζω, τον χαράζω, όπως εκείνοι οι παλιοί χαρτογράφοι που γέμιζαν τις ακτές με ονόματα λιμένων, με ονόματα ακρωτηρίων, με ονόματα όρμων, ώσπου, στο τέλος, η ξηρά να χωρίζεται απ’ τη θάλασσα μόνο με μια συνεχή λωρίδα κειμένου. Άραγε το άλεφ, αυτός ο μπορχικός τόπος όπου είναι ταυτόχρονα ορατός ολόκληρος ο κόσμος, τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από ένα αλφάβητο;»...

    ...«Στην αρχή βέβαια, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα: υπάρχει το τίποτα, το αψηλάφητο, το σχεδόν άυλο: υπάρχει έκταση, υπάρχει εκτός το εκτός ημών, το εντός του οποίου μετατοπιζόμαστε, το περιβάλλον, ο γύρω χώρος»

    Θα ΄θελα να φαντάζομαι τον χώρο που παίζεται το παιχνίδι σαν μια τρύπα στον κόσμο, μέσα από την οποία ζωντανεύουν οι μορφές του και παίρνουν μια άλλη διάσταση οι παίχτες του. Μια τρύπα, όπως αυτή που περιγράφεται από τον πολυ-αγαπημένο μου Dοuglas Adams:

    «… Αυτό έγινε γιατί η Λογική απουσίαζε εκείνη τη στιγμή.

    Μια τρύπα μόλις είχε εμφανιστεί στον Γαλαξία. Ήταν ακριβώς ένα τίποτα του δευτερολέπτου μακριά, ένα τίποτα του εκατοστού πλατιά και αρκετά εκατομμύρια έτη φωτός από άκρη σε άκρη.

    Το τίποτα του δευτερολέπτου κατά τη διάρκεια του οποίου υπήρξε η τρύπα ανακλάστηκε μπρος-πίσω στο χρόνο μ’ έναν πολύ απίθανο τρόπο. Κάπου στο πολύ μακρινό παρελθόν τραυμάτισε σοβαρά μια τυχαία ομάδα ατόμων που ταξίδευε στην κενή στειρότητα του Διαστήματος και τα έκανε να συνδεθούν με κάποιον ασυνήθιστα απίθανο τρόπο. Οι μορφές που σχηματίστηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο έμαθαν γρήγορα να αντιγράφουν τον εαυτό τους (αυτό ήταν το ασυνήθιστο μ’ αυτές τις μορφές) και συνέχισαν κάνοντας τα άνω-κάτω σ’ όποιον πλανήτη έπεφταν. Έτσι άρχισε η ζωή στο Σύμπαν.»

    ... και μορφο-ποιείται μέσα από το σχήμα του χώρου-Κόσμου (και της τρύπας). Ο Προκοπίου αναφέρει:

    «Στον αρχαίο ανατολικό και μεσογειακό κόσμο, το οκτώ ως αριθμός και ως σχήμα είναι το σύμβολο των στηριγμάτων της γής στα μυθικά της πέρατα. Στο ρόλο αυτό εναλλάσσεται με το τέσσερα. Συνεπώς, το οκτώ είναι ο αριθμός της κοσμικής ισορροπίας, ο αριθμός των 4 κυρίων και 4 δευτερεουσών κατευθύνσεων του ορίζοντα. Είναι ο αριθμός των ακτίνων του τροχού των Κελτών και του τροχού του νόμου των Βουδδιστών. Είναι ο αριθμός των μεγάλων συμβόλων της Άπω-ανατολικής Μυστικής Παράδοσης: των πετάλων του Λωτού, των κιόνων του Μινγ-Τανγκ, του κινέζικου «οίκου του ημερολογίου», των τριγραμμάτων του Ι-Τσίνγκ και των μονοπατιών της διδασκαλίας του Βούδδα. Το οκτάγωνο παίρνει κατόπιν τη σημασία του μεσολαβητή μεταξύ του τετραγώνου και του κύκλου, του Ουρανού και της γης. Σχετίζεται έτσι με τον ενδιάμεσο κόσμο, τη γέφυρα, την μετάβαση από το φθαρτό στο αιώνιο, και συνεπάγεται την αναγέννηση.»

    Εικόνα: Ο χώρος-κόσμος

    Η μορφή. αλλά και η λειτουργία του χώρου, απαιτεί ένα κέντρο και ο χώρος δια-χωρίζεται πλαισιωτά για την δημιουργία του.

    Τα πλαίσια καθορίζουνε μικρότερους χώρους. Το πέρασμα από τον ένα χώρο στον άλλο, στα όρια του περιγράμματος του κέντρου, χωρίς να σκοντάψουμε στις πυραμίδες, είναι οι ώρες (η όλη κίνηση) του παιχνιδιού. Ο Perec αναφέρει: «Ζωή είναι το να περνάς από τον ένα χώρο στον άλλον, προσπαθώντας (όσο μπορείς) να μην σκοντάψεις».

    Το κέντρο αυτό, μπορεί να συντεθεί από 20 κάθετα και παράλληλα διατεταγμένους χώρους, έτσι ώστε να το αναπτύσσουν ευρύτερα στον χώρο-κόσμο του παιχνιδιού.

    Εικόνα: Ο χώρος-κόσμος του παιχνιδιού. Με Χ επισημαίνεται το κέντρο


    Κατ' οικονομία, αφετηρία του σχεδιασμού έγινε ο σχεδιασμός του κέντρου με τον αριθμό τρία, μολονότι φαντάζομαι το παιχνίδι να λειτουργεί και με μεγαλύτερους αριθμούς χώρων για περισσότερους παίχτες.

    Εντός του χώρου, υπάρχουν στα περιθώριά του, περιβάλλοντες τόποι.

    Εικόνα: Ο χώρος-κόσμος του παιχνιδιού. Με κύκλους επισημαίνονται οι θέσεις των περιβαλλόντων τόπων


    Στους τόπους αυτούς γεννιούνται ιδέες και μπορεί, μέσα σε αυτά, να αναγεννηθεί η Bastet όταν δεν υπάρχει ιδέα εκεί. Ο Anubis και η Bastet μπορούν να παραμείνουν στον περιβάλλοντα τόπο όσες ώρες (κινήσεις) θέλουν. Μπορούν να φτάσουν εκεί μόνο υλοποιώντας μια ιδέα, όχι χωρίς αυτήν. Όταν η Bastet βρίσκεται στην θέση αυτή, δεν σκοτώνεται.


    Υ.Γ. 1
    Βλ. σχετικές αναφορές

    Υ.Γ. 2
    Στις παρακάτω εικόνες. Ενδεχόμενες μορφές του χώρου-κόσμου. Σχεδιασμός του κέντρου με βάση τον αριθμό πέντε για περισσότερους από δύο παίχτες.

    Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

    Για τo παιχνίδι (σε συνέχεια της περιγραφής 3)

    Σε συνέχεια της περιγραφής του παιχνιδιού υπ' αριθμ. 3, σχετικά με την πυραμίδα και προσπαθώντας να ερμηνεύσω τις διαφορετικές αφετηρίες, την θέση του κόσμου στην οποία γεννιόμαστε και τις ανομοιόμορφες δυνατότητες στον χώρο που καθορίζονται από την τύχη της γέννησης, μου έλυσε το πρόβλημα της περιγραφής ένα εξαίρετο απόσπασμα από το υπέροχο βιβλίο του Κωστάκη Ανάν, Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον), εκδ. Βαβέλ, Αθήνα 2008.

    «Αν είχατε την τύχη να γεννηθείτε στα δυτικά αυτού του πλανήτη, έχετε μια βασική υποχρέωση, που γίνεται άγχος και καταλήγει εμμονή: να έχετε στυλ. Αντίθετα, σε κάθε άλλη περιοχή του κόσμου, θα πρέπει να είστε ικανοποιημένοι αν φτάσετε τα σαράντα πριν πεθάνετε από πείνα, δίψα, μολυσματικές ασθένειες, ανθρώπινη βλακεία ή βιομηχανικά απόβλητα. Για να το θέσουμε διαφορετικά, υπάρχει το Κάιρο που είναι τίγκα στη βρόμα κι στο ποντίκι και ένα σωρό άνθρωποι συνωστίζονται στους δρόμους για να απολαύσουν την μπόχα, και υπάρχει κι ο μάνατζερ που θέλει τον αέρα του λίβινγκ ρούμ του να έχει «κάτι από Κάιρο» και πληρώνει γαμώ τα φράγκα στο διακοσμητή του για να του βάλει υφάσματα και χαλιά κι εκείνη την π... στην μέση στο σαλόνι, που υποτίθεται ότι θυμίζει ναργιλέ, αλλά είναι modern art και τώρα που το βλέπω, μάλλον μπιτόνι βενζίνης με μαγουλάδες μου θυμίζει. Αυτός είναι ο κόσμος μας.»

    Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

    Το Παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο

    Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων:

    "Παιχνίδια"
    Για τα "Παιχνίδια" (η συνέχεια)
    Περιγραφή του παιχνιδιού 1. Ιδέες-έργα
    Περιγραφή του παιχνιδιού 2. Το δίπολο
    Περιγραφή του παιχνιδιού 3. Η πυραμίδα
    Περιγραφή του παιχνιδιού 4. Το κέντρο
    Περιγραφή του παιχνιδιού 5. Η τύχη
    Περιγραφή του παιχνιδιού 6. Αρχή και τέλος
    Περιγραφή του παιχνιδιού 7. Ο χώρος-κόσμος
    Αναφορές
    Επιλεγόμενα για το παιχνίδι

    Οι προηγούμενες αναρτήσεις αφορούν την περιγραφή του παιχνιδιού και αφού την έχω σχεδόν ολοκληρώσει (μολονότι φαντάζομαι ότι θα υποστεί ανανεώσεις) σκέφτομαι να το ονοματίσω.

    Προσπαθούσα να βρω διάφορα λογοπαίγνια σχτικά με αυτό. Τελικά όμως, αντιλήφθηκα ότι η προσπάθεια που έκανα ήταν, το παιχνίδι αυτό, να μοιάζει (όσο μπορούσα να φανταστώ) με την Φύση του Ανθρώπου και το πέρασμά του απ' τον Κόσμο.

    Έτσι, λέω να το ονομάσω: Το Παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο.

    Εξαιρετικής πρωτοτυπίας τίτλος (αστεία το λέω) αλλά μου αρέσει.

    Αναλυτικό τεύχος στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι αναρτήσεις της περιγραφής του παιχνιδού και οι ενδεχόμενες ανανεώσεις τους, είναι διαθέσιμο από την διεύθυνση:


    Υ.Γ. 1
    Βλ. σχετική ιστoσελίδα και σχετική photo gallery.

    Υ.Γ. 2
    Σχόλια που ακολουθούν: [1], [2], [3], [4], [5], [6]



    Υ.Γ. 3
    Οι πρώτες φωτογραφίες του παιχνιδιού



    Υ.Γ. 4
    Χύτευση με την μέθοδο του χαμένου κεριού, πατίνα: Μάνος Βαρδαξής, Βαγγέλης Τάσσης

    Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

    Περιγραφή του παιχνιδιού 6. Αρχή και τέλος

    Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7] περιγράφω το παιχνίδι.

    Το παιχνίδι ξεκινάει με μια χούφτα (όσο μικρή και όσο μεγάλη βότσαλα) που βρίσκονται συγκεντρωμένα έξω από το χώρο. Τα βότσαλα περιμένουν να γίνουν από ιδέες-έργα.

    Τα βότσαλα γίνονται ιδέες και τοποθετούνται σε όποια από τις θέσεις τους, όταν μια Bastet πάει στο κέντρο και γεννάει.

    Ο Anubis ή η Bastet κερδίζουν τα βότσαλα όταν φτάνουν σε αυτά.

    Όταν τελειώσουν τα βότσαλα, τελειώνει το παιχνίδι και αυτός που έχει τα περισσότερα κερδίζει.

    Εάν μια Bastet σκοτωθεί τότε ο Anubis της είναι ανίσχυρος-ξεχνιέται.

    Η δύναμη των νεκρών είναι η θύμηση και η ανα-γέννηση μέσα από τα έργα της ζωής.

    1. Αν η Bastet δεν καταφέρει να ξεπεράσει με την βοήθεια των έργων ή της τύχης αυτό το εμπόδιο και το παιχνίδι λήξει με τον παίχτη χωρίς Bastet, τότε ο παίχτης χάνει το παιχνίδι τρεις φορές. Αν τύχη να έχει τα περισσότερα έργα χάνει το παιχνίδι δύο φορές.
    2. Αν η Bastet δεν καταφέρει να ξεπεράσει με την βοήθεια των έργων ή της τύχης αυτό το εμπόδιο και το παιχνίδι λήξει με τον παίχτη χωρίς Bastet και χωρίς κανένα έργο, τότε χάνει το παιχνίδι επτά φορές.

    Αυτός που έχει τα περισσότερα έργα και την Bastet στον χώρο-κόσμο, κερδίζει το παιχνίδι μία φορά.
    Το παιχνίδι ξεκινάει με μια χούφτα (όσο μικρή και όσο μεγάλη βότσαλα) που βρίσκονται συγκεντρωμένα έξω από το χώρο. Τα βότσαλα περιμένουν να γίνουν από ιδέες-έργα.

    Τα βότσαλα γίνονται ιδέες και τοποθετούνται σε όποια από τις θέσεις τους, όταν μια Bastet πάει στο κέντρο και γεννάει.

    Ο Anubis ή η Bastet κερδίζουν τα βότσαλα όταν φτάνουν σε αυτά.

    Όταν τελειώσουν τα βότσαλα, τελειώνει το παιχνίδι και αυτός που έχει τα περισσότερα κερδίζει.

    Εάν μια Bastet σκοτωθεί τότε ο Anubis της είναι ανίσχυρος-ξεχνιέται.

    Η δύναμη των νεκρών είναι η θύμηση και η ανα-γέννηση μέσα από τα έργα της ζωής.

    1. Αν η Bastet δεν καταφέρει να ξεπεράσει με την βοήθεια των έργων ή της τύχης αυτό το εμπόδιο και το παιχνίδι λήξει με τον παίχτη χωρίς Bastet, τότε ο παίχτης χάνει το παιχνίδι τρεις φορές. Αν τύχη να έχει τα περισσότερα έργα χάνει το παιχνίδι δύο φορές.
    2. Αν η Bastet δεν καταφέρει να ξεπεράσει με την βοήθεια των έργων ή της τύχης αυτό το εμπόδιο και το παιχνίδι λήξει με τον παίχτη χωρίς Bastet και χωρίς κανένα έργο, τότε χάνει το παιχνίδι επτά φορές.

    Αυτός που έχει τα περισσότερα έργα και την Bastet στον χώρο-κόσμο, κερδίζει το παιχνίδι μία φορά.


    Υ.Γ.
    Απομένει ο χώρος. Την Δευτέρα η συνέχεια

    Περιγραφή του παιχνιδιού 5. Η τύχη

    Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, [1], [2], [3], [4], [5], [6] περιγράφω το παιχνίδι.

    Η τύχη είναι στοιχείο της ζωής.

    Γι αυτό πρέπει να υπάρχει στο παιχνίδι.

    Βέβαιο είναι ότι, το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί και χωρίς αυτόν τον παράγοντα με μια ενδεχόμενη ομαλοποίηση των σχέσεων που περιγράφονται. Η εισαγωγή όμως της τύχης στο παιχνίδι, αφορά την λειτουργία της ίδιας της ζωής.

    Η τύχη περιγράφεται σαν ζάρι.

    Έτσι:

    Κάθε ριξιά με ζάρι, αντιπροσωπεύει μια ώρα (κίνηση) των παιχτών μαζί με την σχετική εντολή που θα δώσει το ζάρι. Αν η εντολή είναι μη αποδεκτή, ο παίχτης μένει στάσιμος.

    Στην αρχή του παιχνιδιού οι παίχτες ρίχνουν το ζάρι, έτσι ώστε να προσδιοριστεί πόσες πυραμίδες θα έχουν στο χέρι τους.

    Αποδεκτά νούμερα είναι το 2 έως το 5.

    Η Bastet μπορεί να προσπαθήσει να περάσει μέσα από μία πυραμίδα. Αυτό θα το κάνει αν φέρει στο ζάρι τους αριθμούς 3 ή 6.

    Η Bastet μπορεί να προσπαθήσει να αναγεννηθεί μέσα σε μια ώρα (κίνηση). Αυτό θα το κάνει αν φέρει στο ζάρι τον αριθμό 1 και θα αναγεννηθεί από όποια πυραμίδα επιλέξει στο χώρο ή από κάποιο περιβάλλοντα τόπο (χωρίς ιδέα). Η πυραμίδα θα πάει στον παίχτη που αναγέννησε την Bastet του.


    Υ.Γ. 1
    Οι αριθμοί για τις υπερβατικές κινήσεις της Bastet είναι πρώτες σκέψεις.
    Σε ένα επόμενο στάδιο θα κοιτάξω μήπως τους ταυτοποιήσω καλύτερα.

    Υ.Γ. 2
    Σε λίγο η συνέχεια

    Περιγραφή του παιχνιδιού 4. Το κέντρο

    Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, [1], [2], [3], [4], [5] περιγράφω το παιχνίδι.

    Γενικά για το κέντρο

    Το κέντρο του χώρου είναι ιδιαίτερος τόπος.

    Με την τοποθέτηση μιας Bastet στο κέντρο γεννιούνται ή καταστρέφονται ιδέες.

    Στόχος του παιχνιδιού είναι η δημιουργία των ιδεών που μετατρέπονται σε έργα. Καλή ιδέα για τον έναν, δεν είναι απαραίτητα καλή ιδέα για τον άλλο. Με το σκεπτικό αυτό, έχουμε την τάση να καταστρέφουμε αντί να δημιουργούμε ιδέες που δεν μας φαίνονται καλές. Γι αυτό θεώρησα ότι έπρεπε να υπάρχει στο παιχνίδι και η επιλογή αυτή.

    Αρχικά σκεφτόμουνα ότι θα μπορούσαν να καταστρέφονται και τα έργα.

    Τελικά όμως όχι. Από ένα έργο πάντα-κάτι-μένει και αν το ολοκληρώσει κανείς είναι κτήμα του.

    Η επιλογή του αν η Bastet θα γεννήσει ιδέα ή θα καταστρέψει είναι του παίχτη που φέρνει την Bastet στο κέντρο.

    Αν καταστρέψει, ο παίχτης μένει ακίνητος για δύο ώρες (κινήσεις) του Anubis, της Bastet ή του ζαριού του άλλου παίχτη. Στόχος είναι η γέννηση και η ανα-γέννηση και όχι η καταστροφή.

    Αν γεννήσει παίζει την επόμενη ώρα (κίνησή του).

    Η φύση του ανθρώπου συν-υφαίνεται με τα εγωιστικά πιστεύω του και τη νίκη. Αυτά ορθώνονται αντιμέτωπα σε καλές και αγαθές προθέσεις και εκφράζονται με την καταστροφή.

    Άλλα στοιχεία για το κέντρο

    • Δεν επιτρέπεται το σκότωμα της Bastet όταν είναι στο κέντρο και γεννάει.
    • Όταν η Bastet είναι στο κέντρο και γεννήσει ή καταστρέψει, στην επόμενη ώρα (κίνησή της) πρέπει να μετακινηθεί από αυτό χωρίς την επιλογή του ζαριού.
    • Δεν επιτρέπεται η τοποθέτηση πυραμίδας στο κέντρο.
    • Δεν επιτρέπεται η τοποθέτηση του Anubis στο κέντρο.



    Υ.Γ.
    Σε λίγο η συνέχεια

    Περιγραφή του παιχνιδιού 3. Η πυραμίδα

    Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, [1], [2], [3], [4] περιγράφω το παιχνίδι.

    Η μορφή της πυραμίδας είναι τέτοια που συγκεντρώνει την δύναμη από την γή και την απο-καλύπτει στον χώρο.

    Κάθε παίχτης ξεκινάει με κάποιες πυραμίδες στα χέρια του.

    Το πόσες θα είναι αυτές, καθορίζεται από την τύχη.

    Διαφορετικές αφετηρίες, η θέση του κόσμου στην οποία γεννιόμαστε και οι ανομοιόμορφες δυνατότητες στον χώρο, καθορίζονται από την τύχη της γέννησης.

    Η πυραμίδα, όπως οι τάξεις, μπορεί να δώσει -κατ' αρχήν- δυνατότητες, ασφάλεια, δυνάμεις, κυρίως όμως δημιουργεί φράγματα.

    Με την πυραμίδα, συνδέεται και η εμφάνιση του Anubis και της Bastet.

    Οι πρώτες ώρες (κινήσεις) στο παιχνίδι είναι, κάθε παίχτης, να τοποθετήσει τουλάχιστον δύο πυραμίδες του στον χώρο (όπως θέλει).

    Μέσα από τις πυραμίδες που τοποθετούνται (αυτές που τοποθέτησε ο ίδιος ή ο άλλος παίχτης) γεννιούνται ο Anubis και η Bastet.

    Όταν τοποθετηθεί η πυραμίδα στο χώρο, μένει αμετακίνητη και αποτελεί εμπόδιο στην ώρα (κίνηση) κάθε Anubis και κάθε Bastet.

    Η Bastet μπορεί να αναγκαστεί να μείνει ακίνητη ή να επιλέξει να προσπαθήσει να αναγεννηθεί σε μια ώρα (κίνηση). Με την βοήθεια της τύχης μπορεί να αναγεννηθεί μέσα από μία πυραμίδα (όποια πυραμίδα στον χώρο θέλει) ή να την ξεπεράσει.


    Υ.Γ.
    Σε λίγο η συνέχεια

    Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

    Περιγραφή του παιχνιδιού 2. Το δίπολο

    Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, [1], [2], [3] περιγράφω το παιχνίδι.

    Κάθε άνθρωπος-παίχτης είναι μόνος του. Μόνος του γεννιέται, μόνος του πεθαίνει και μόνος του παίζει το παιχνίδι της ζωής. Υπάρχει ένα ενδεχόμενο, να παίξει κανείς το παιχνίδι συμπράττοντας με άλλον παίχτη (ή παίχτες). Κατ’ ουσία όμως παίζει μόνος, κατ’ εξαίρεση με το ιδανικό του ταίρι ή/και άλλους μαζί (Machiavelli 2007).

    Ο Anubis και η Bastet, υπάρχουν με τέτοιον τρόπο στον χώρο, που είναι ακάλυπτοι, εκτεθειμένοι στις προκλήσεις του χώρου τους.

    Θα ήθελα να ταυτίζεται ο παίχτης και να μπαίνει ζωντανά στο παιχνίδι του (βλ. σχετικές εικόνες από το σκάκι στα έργα: Bulgakov 1991, Carroll 1997). Και οι μορφές του Anubis και της Bastet, με παρασέρνουν.

    Κάθε παίχτης παίζει με το δίπολό του-δύο πιόνια, τον Anubis (αρσενικό) και την Bastet (θυλικό) που συμβολίζουν τις παρακάτω κυρίαρχες ουσίες:

    Το αρσενικό και το θηλυκό που εμπεριέχεται σε κάθε παίχτη (βλ. Roudinesco 2008).

    Το φύλο του παίχτη εκδηλώνεται ως η επικρατούσα άποψη του αρσενικού ή του θηλυκού. Όμως και τα δύο εμπεριέχονται σε αυτόν.

    Ο Anubis είναι ο προστάτης των νεκρών και αφορά τους νεκρούς, με τους οποίους παίζουμε το παιχνίδι της ζωής μας. Οι καταβολές, οι επιρροές, οι πρόγονοι, η πολιτισμική μας ταυτότητα, όλα αυτά αφορούν τους νεκρούς μας.

    • Ο Anubis, ως προστάτης των νεκρών, έχει μια στατική θέση στον χώρο και ως αρσενικό, δεν γεννάει. Κινείται ελεύθερα, προς κάθε κατεύθυνση, μια θέση στην ώρα του.
    • Δεν μπορεί να περάσει μέσα από τις πυραμίδες.
    • Δεν σκοτώνεται


    Η Bastet, ως ηλιακή και πολεμική μορφή, είναι η ευελιξία στις ώρες (κινήσεις) του παίχτη για την γέννηση και τον ολοκλήρωση των έργων του. Είναι δημιουργική, μπορεί ενδεχομένως να υπερπηδήσει εμπόδια με την βοήθεια της τύχης, αλλά είναι αναλώσιμη μορφή.

    Η Bastet κινείται σαν την βασίλισσα του σκακιού (όπως έχει επικρατήσει να κινείται αυτή σήμερα).

    Δεν είναι επιλέξιμο, αλλά η φύση οδηγεί σε συγκρούσεις. Έτσι μια Bastet μπορεί να σκοτωθεί από τον άλλο Anubis ή την άλλη Bastet.

    Επειδή όμως ακριβώς δεν είναι επιλέξιμο, αν σκοτωθεί η Bastet, ο παίχτης που την σκότωσε, θα παραμείνει ακίνητος για τις τρεις επόμενες ώρες (κινήσεις) και ο Anubis (που θα έχει χάσει την Bastet του) θα έχει την ευελιξία να κινηθεί τρεις θέσεις.

    Είναι βέβαιο (?) ότι οι νεκροί δεν αλλάζουν κατάσταση. Θέλω να πιστεύω όμως ότι, ενώ παίζουν στατικά μες το παιχνίδι, σε στιγμές αδυναμίας αφυπνίζονται και διαδραματίζουν έναν περισσότερο δυναμικό ρόλο.

    Στην συνέχεια, η Bastet μπορεί να αναγεννηθεί αν ο παίχτης έχει τέσσερα έργα τα οποία θα επιστρέψουν και γίνουν ιδέες στους περιβάλλοντες τόπους. Αυτό προϋποθέτει ότι οι τόποι θα είναι ελεύθεροι και θα μπορούν να τοποθετηθούν οι ιδέες σε αυτούς. Τότε η Bastet θα αναγεννηθεί από το κέντρο (που πρέπει και αυτό να είναι ελεύθερο).

    Επίσης, μπορεί να αναγεννηθεί και με την βοήθεια της τύχης, μέσα από όποια πυραμίδα επιλέξει (αν υπάρχουν πυραμίδες στο χώρο) ή από όποιο περιβάλλοντα τόπο επιθυμεί-χωρίς ιδέα.

    Αν η ανα-γέννησή της προκύψει μέσα από μια πυραμίδα, η πυραμίδα από την οποία αναγεννιέται θα πάει στον παίχτη που την αναγέννησε.

    Όταν η Bastet πάει στο κέντρο τότε γεννάει ιδέα, στον τόπο που θα επιλέξει.

    Στόχος είναι η ιδέα να γίνει έργο (δηλαδή να κερδηθεί από τον παίχτη).

    Όταν η Bastet είναι στο κέντρο και γεννάει, αναμένεται να πετάξει την ιδέα στην περιοχή που θα την φτάσει (ή θα την καλύψει) το αρσενικό.

    Θα μπορούσαμε να απαγορεύσουμε στον Anubis να μην υλοποιεί αυτός τις ιδέες και να τις κάνει έργα?

    Πιστεύω πως όχι για δύο λόγους.

    • Αν δούμε τον Anubis ως αρσενικό, η φύση του αρσενικού είναι να κυνηγάει και να προσπαθεί να ολοκληρώσει τις ιδέες. μετατρέποντάς τες σε έργα.
    • Αν δούμε τον Anubis με τα υπόλοιπα συμβολικά στοιχεία που περιγράψαμε (καταβολές, επιρροές, πρόγονοι, πολιτισμική ταυτότητα) πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι και αυτά παίζουν τον ρόλο τους στα έργα μας (κερδίζοντας ή χάνοντας) . Βέβαιο είναι ότι χαρακτηρίζουν τις ιδέες μας, στο παιχνίδι της ζωής. Πολλές φορές, ο χαρακτηρισμός αυτός-και-μόνο, τις κερδίζει.


    Άρα και τα ο Anubis και η Bastet, οφείλουν να έχουν την δυνατότητα της δημιουργίας-υλοποίησης των έργων.

    Τέλος, κανένα από τα δύο πιόνια δεν μπορεί να κινηθεί επάνω από το άλλο σε οποιαδήποτε κίνηση.


    Υ.Γ. 1
    Στην συνέχεια θα εξηγήσω τους ρόλους του κέντρου και της πυραμίδας.

    Υ.Γ. 2
    Αύριο η συνέχεια

    Υ.Γ. 3
    Βλ. σχετικές αναφορές

    Περιγραφή του παιχνιδιού 1. Ιδέες-έργα

    Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, [1], [2], στις επόμενες αναρτήσεις θα περιγράψω το παιχνίδι.

    Τάση του ανθρώπου είναι η ομαδοποίηση-αγέλη (Le Bon 2004), ο συσχετισμός με άλλους ανθρώπους, η σύν-πράξη. Στα πλαίσια αυτά απαιτείται η παρουσία μιας ιεραρχικής δομής, ο συντονισμός με σύστημα-συστήματα (Μακιαβέλι 2003). Έτσι αναπτύχθηκε το σκάκι.

    Σήμερα δεν υπάρχει μονοσήμαντα αυτή η ανάγκη. Οι ταχύτητες και η δικτύωση είναι τέτοια, που ο κόσμος γυρίζει σαν ρουλέτα και αυτόνομες μονάδες έχουνε την δυνατότητα να προβληθούν και να παράγουν έργο απρόβλεπτα-απρόσμενα γρήγορα και πολύ ουσιαστικά.

    Η δυναμική του χώρου είναι πλέον εξαιρετικά ευμετάβλητη.

    Μπορεί να την κοιτάζεις από μια γέφυρα και να χαζεύεις την αφύσικη ταχύτητα των τετράτροχων στην άσφαλτο, αλλά μπορεί και να κρυφο-κοιτάζεις την μισό-κλειστη πόρτα του μπάνιου, μήπως κάποιος βγει χαρούμενα από αυτήν.

    Στόχος του παιχνιδιού είναι η γέννηση των ιδεών, η μεταφορά τους σε έργα, στη ζωή-παιχνίδι και η ανα-γέννηση των παιχτών μέσα απ’ αυτά (βλ. Shure 2003).

    Τα έργα προ-υπάρχουν σαν ιδέες στον χώρο (στα περιθώριά του-στον περιβάλλοντα τόπο). Στην κλίμακά μας, οφείλουμε να τα ανακαλύψουμε και να φτάσουμε σε αυτά κατ' ουσία γεννώντας την ιδέα τους και υλοποιώντας τα (βλ. Ράιχ 1983).

    Στόχος λοιπόν είναι τα έργα. Η μεταφορά των ιδεών σε έργα, (που συμβολίζονται με μικρά βότσαλα στο χώρο) και η επιτυχία στην ταχύτητα της γέννησης και της ολοκλήρωσής τους (τα πεπερασμένα όρια της ζωής) αναδεικνύει τον νικητή του παιχνιδιού.


    Υ.Γ, 1
    Αρχίζω να το παίζω.

    Δεν είναι βέβαιο ότι η περιγραφή θα παραμείνει ως έχει.

    Κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να την σταθεροποιήσω σε σχετικό τεύχος.

    Για την ώρα, όλες οι σχετικές αναρτήσεις θα υφίστανται συνεχείς ανανεώσεις.

    Όπως και να 'χει όμως, παίζοντας το παιχνίδι, υπάρχουν διάφορες αντιλήψεις επάνω σε αυτό και φαντάζομαι ότι η μορφή του μπορεί να είναι ευμετάβλητη-σαν το σκάκι (βλ. Yalom M., Η γέννηση της βασίλισσας του σκακιού, μτφ. Εύη Κλαδούχου, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2008).

    Υ.Γ. 2
    Αύριο η συνέχεια

    Υ,Γ.3
    Βλ. σχετικές αναφορές

    Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

    Για το κλόπυ-ράιτ

    Οι άνθρωποι που-κάτι-κάνουν, παγιδεύονται, σε μια εξαιρετικά σύνθετη διαδικασία, στην οποία, από την στιγμή της δημιουργίας κάθε έργου, μπαίνουν σε μια διαπραγμάτευση για την έκθεση-δημοσίευση-εκμετάλλευσή του.

    Είναι πολλές οι παράμετροι μιας τέτοιας διαπραγμάτευσης και δεν την «κάνεις εύκολα καλά».

    Και αυτό γιατί, όταν ολοκληρώνεις ένα έργο, είσαι εκεί και το υποστηρίζεις, διεκδικείς τα «πνευματικά του δικαιώματα», ή καλύτερα την γέννησή του, αφού το κάθε έργο είναι «παιδί» του δημιουργού του.

    Η ευτυχία του δημιουργού είναι το έργο αυτό να μεγαλώσει και να διαχυθεί, να δημιουργήσει την δική του πορεία. Έτσι, ζει και αυτός μέσα από αυτή.

    Γιατί το δεύτερο μισό της χαράς της δημιουργίας, είναι να την μοιράζεσαι.

    Αλλά αντί να την μοιράζεσαι σου την κλέβουν. Και είναι πολλές οι μορφές της κλοπής. Μου έχουν κλαπεί πολλά έργα, που δεν είμαι εγώ μέσα σε αυτά και νιώθω σαν να κλέβουνε κομμάτι του εαυτού μου.

    Όχι γιατί κάποιοι κερδίζουν εύσημα ή βγάζουν λεφτά εκμεταλλευόμενοι το έργο μου, αλλά γιατί δεν μοιράζομαι την χαρά της δημιουργίας μου, δεν είμαι εγώ στο δημιούργημά μου. Αναπαράγω απλά μια διαδικασία κατά την οποία κάποιοι άλλοι, κάτι-κάνουν.

    Επειδή όμως ο δημιουργός δεν έχει την δυνατότητα και την πολυτέλεια, να κυνηγάει τους κλέφτες του (που κατά κανόνα είναι δυνατότεροί του) η λύση που μπορώ να σκεφτώ είναι η εξής:

    Ο δημιουργός να χαρίζει το-όποιο έργο-του στο Δημόσιο ή σε Ιδρύματα έτσι ώστε ο κλέφτης να έχει να κάνει με κάποιον δυνατότερο από αυτόν. Και πρέπει να ελπίζει ότι αυτός που θα πάρει τα έργα του θα έχει την διάθεση, την δύναμη και τον μηχανισμό για να κυνηγήσει κάθε κλέφτη.

    Αλλά πάλι, είναι αυτός ο στόχος?

    Γιατί κάθε έργο που φεύγει και εκτίθεται, βρίσκει τον Καλό ή Κακό του δρόμο και ανεξάρτητα με τον κάθε κλεπτ-αποδοχο-διαχειριστάκο στον οποίο έχει καταλήξει και χρεώνεται εν-μέρη και στον δημιουργό του.

    Όμως η φύση του δημιουργού είναι η ίδια η δημιουργία, αφού: μπορεί κάποιος να του έκλεψε τα έργα του, θα φτιάξει όμως άλλα, πολύ καλύτερα, που θα τον προστατεύσουν και θα τα προστατεύσει.

    Το ότι οφείλει να προσπαθήσει, αυτά να μην μαγαριστούν και να 'χουν ομορφότερη στράτα είναι (για το τώρα του) μια-κάποια ανακούφιση.


    Υ.Γ.
    Άρθρα σχετικά με την πνευματική ιδιοκτησία μπορείτε να διαβάσετε στον ιστό-τοπο του Πάσχου Μανδραβέλη: http://www.medium.gr/

    Για την συντήρηση των κτηρίων

    - Το σπίτι είναι ‘σερνικό.
    - Τι εννοείς ρε Σάκη?
    - Πάντα ζητάει (και δεν γεννάει ποτέ).

    Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

    Πρόσωπα και προσωπεία

    Συνέβη εχθές, εξ αφορμής προωθημένου mail μου, όπου: αυτός που το προώθησε, δεν είχε την ευστάθεια να υποστηρίξει τον λόγο του και τα έργα του.

    Και τα διεκδίκησε μέσω του δικού μου mail γι αυτό το σχολιάζω.

    Κατ’ αρχήν έγγραφα που κοινοποιούνται οφείλουν να έχουν μια συγκεκριμένη μορφή, έτσι ώστε να είναι «προς κοινοποίηση». Μου φαίνεται άκομψο να γράφω «τί χαμπάρια ρε...» και αυτό να κοινοποιείται.

    Έχω κοινοποιήσει-δημοσιεύσει, μέρος της προσωπικής μου αλληλογραφίας, όταν θεωρούσα ότι αυτή είχε κάποιο ενδιαφέρον για κάποιους (κυρίως για εμένα και τον Γιάννη), χωρίς όμως να εκθέσω πρόσωπα που αναφέρονται σε αυτήν. Τα συγκεκριμένα μέρη, τα είχα αντιληφθεί και τα βλέπω ως «ποιητική έκφραση».



    (βλ.: Γραπτά μηνύματα, «Ποιητική συλλογή» που γράφτηκε μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο τον καιρό που ανεβοκατεβαίναμε στο Λαύριο)


    Πλην όμως, το να προσπαθήσει κανείς να διεκδικήσει, να διατάξει ή να προκαλέσει και να μεταθέσει την ευθύνη με την προσωπική του αλληλογραφία (λόγια άλλων), κατ’ εμέ αναδεικνύει αστάθειά-του.

    Και πιστεύω ότι εκεί οφείλεται και η προσωπολατρία στον καταμερισμό των ευθυνών.

    Γιατί η μετάθεση (βάζω κάποιον άλλον να τα γράφει για μένα, βάζω κάποιον άλλον να δίνει διαταγές αντί για μένα) σημαίνει αγωνία της παραίτησης από τις ευθύνες της κάθε πράξης.

    Γι αυτό και θεωρώ αν-ακόλουθη την χρέωση κάθε «κακώς-γενόμενου» συμβάντος στον πρωθυπουργό (όπως συμβαίνει τον τελευταίο μήνα ) αλλά και γενικότερα στον-όποιο «πρωθυπουργό».

    Υπόλογοι είμαστε όλοι μας που, στον μικρό-κοσμό μας, οφείλουμε να χρεωνόμαστε τις πράξεις, τις επιλογές, τις θέσεις και τα λάθη μας.

    Συνακόλουθα, πρόσωπα ασταθή, οφείλουμε να τα αντιλαμβανόμαστε ως προσωπεία, μιας και, διακρίνοντας ακαθόριστες σκέψεις πίσω από την προσπίπτουσα εικόνα-τους σε μας, οφείλουμε να προφυλαχθούμε.

    Δυστυχώς είναι πολλά τα παραδείγματα τα οποία βλέπω-έχω δει και ζω.

    Και δεν μπορώ να πω ότι δεν με στεναχωρεί αυτή η εικόνα.


    Υ.Γ.
    Βλ. επόμενη ανάρτηση: Για τα προσωπεία