Για τo παιχνίδι (σε συνέχεια της περιγραφής 3)

Σε συνέχεια της περιγραφής του παιχνιδιού υπ' αριθμ. 3, σχετικά με την πυραμίδα και προσπαθώντας να ερμηνεύσω τις διαφορετικές αφετηρίες, την θέση του κόσμου στην οποία γεννιόμαστε και τις ανομοιόμορφες δυνατότητες στον χώρο που καθορίζονται από την τύχη της γέννησης, μου έλυσε το πρόβλημα της περιγραφής ένα εξαίρετο απόσπασμα από το υπέροχο βιβλίο του Κωστάκη Ανάν, Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον), εκδ. Βαβέλ, Αθήνα 2008.

«Αν είχατε την τύχη να γεννηθείτε στα δυτικά αυτού του πλανήτη, έχετε μια βασική υποχρέωση, που γίνεται άγχος και καταλήγει εμμονή: να έχετε στυλ. Αντίθετα, σε κάθε άλλη περιοχή του κόσμου, θα πρέπει να είστε ικανοποιημένοι αν φτάσετε τα σαράντα πριν πεθάνετε από πείνα, δίψα, μολυσματικές ασθένειες, ανθρώπινη βλακεία ή βιομηχανικά απόβλητα. Για να το θέσουμε διαφορετικά, υπάρχει το Κάιρο που είναι τίγκα στη βρόμα κι στο ποντίκι και ένα σωρό άνθρωποι συνωστίζονται στους δρόμους για να απολαύσουν την μπόχα, και υπάρχει κι ο μάνατζερ που θέλει τον αέρα του λίβινγκ ρούμ του να έχει «κάτι από Κάιρο» και πληρώνει γαμώ τα φράγκα στο διακοσμητή του για να του βάλει υφάσματα και χαλιά κι εκείνη την π... στην μέση στο σαλόνι, που υποτίθεται ότι θυμίζει ναργιλέ, αλλά είναι modern art και τώρα που το βλέπω, μάλλον μπιτόνι βενζίνης με μαγουλάδες μου θυμίζει. Αυτός είναι ο κόσμος μας.»