Για τα Αγγλικά

Από παιδί μου λέγανε ότι: για να «κάνεις κάτι» και να πετύχεις τους «στόχους» σου, πρέπει να ξέρεις Αγγλικά.

Αλλά τα Αγγλικά τα σιχαινόμουνα. Με τα Ιταλικά τα πήγα καλύτερα. Αλλά με τα Αγγλικά…βίασα την ψυχή μου για να μάθω ότι έμαθα.

Από παιδί αναρωτιόμουν πάλι: γιατί να ξέρω Αγγλικά? Θα γίνω καλύτερος άνθρωπος μ' αυτά? (βλ. Υ.Γ.)

Προχθές, πάλι αυτό άκουσα: Δεν ξέρεις Αγγλικά=βλάκα.

Μπορώ να σκεφτώ διάφορους λόγους, γιατί υπάρχει αυτή η αντίληψη. Ο βασικότερος μου φαίνεται πως είναι: η υπόκλιση στην κυρίαρχη «κουλτούρα». Και επειδή αυτό συμβαίνει, εγώ λέω να σωπαίνω.

Αφού η «επίσημη» γλώσσα είναι τ’ Αγγλικά θα μείνω στο «περιθώριο» λαλώντας συνωμοτικά την Ελληνική (ή τουλάχιστον ό,τι ξέρω απ’ την Ελληνική) γλώσσα.

Και στόχος μου θα είναι να μιλάω με τα γλυπτά μου και τα παιχνίδια μου, στο κρυφό δικό-μου γλωσσικό ιδίωμα.

Τσαμπουκαλεμένα κι όλας, επειδή μιλάω μια γλώσσα περισσότερη. Μια γλώσσα που, κάθε ένας που την μιλάει, την ανα-γεννά με τον τρόπο του (βλ. παλαιότερη ανάρτηση: Για την Τέχνη).


Υ.Γ.
Πάντα οφείλουμε να ρωτάμε: Γιατί το κάνω εγώ αυτό?

Και ας είναι αποτέλεσμα επιλογής η γνώση, η μή-γνώση και η αντί-γνωση. Γιατί, αν πάρουμε κάτι, θα δώσουμε κάτι άλλο.

Έτσι, με στεναχωρούν οι κοινωνίες που διαμορφώνονται από δίγλωσσα-τρίγλωσσα παιδιά που δεν έχουν την γνώση του παιχνιδιού, δεν έχουν την γνώση του Αστερίξ, δεν έχουν την δική τους κουλτούρα (αλλά έχουν Proficiency) και δεν χαζέψανε την θάλασσα.

Αφού, όταν διδάσκεται η γνώση βιάζοντας την ψυχή του ανθρώπου, ξε-σκίζει ανώφελα την -όποια- δημιουργική του φύση.

Ενώ μπορώ να φανταστώ μια κοινωνία ανθρώπων με φαντασία, όραμα και αγάπη για την δημιουργία.