Βέβαιο είναι πως ο «κρατισμός» παραπαίει, ως προς το παραγόμενο έργο του, ενώ αναπαράγει ταχύτατα και διογκώνει την αν-αποτελεσματικότητά του και τις λοβιτούρες του.
Σε παλαιότερες αναρτήσεις (Ο κρατισμός που θέλουμε να προσπεράσουμε, Για την πολιτική κ.α. αηδίες) προσπάθησα να δείξω αυτή την απαξίωση.
Αλλά πως, αυτή η απαξίωση, επηρεάζει την οικονομία?
Χωρίς καμία ειδική γνώση επάνω σε αυτό, νομίζω πως, σε κάθε περίπτωση, η οικονομία απαιτεί δημιουργικές παρεμβάσεις στον χώρο για να αναπτυχθεί.
Πρέπει λοιπόν το κάθε ανθρωπάκι να εργάζεται, να βελτιώνει το επίπεδο ζωής του (και των άλλων γύρω του) και να είναι δημιουργικό.
Για να το κάνει αυτό όμως, πρέπει να νιώθει ότι είναι σε έναν ασφαλή και δίκαιο χώρο.
Άρα πρέπει:
- Να εκπαιδευτεί για να δουλέψει
- Αν δουλεύει να έχει ασφάλεια (υγεία)
- Αν δουλέψει πολύ να πάρει σύνταξη
- Αν είναι καλό -να είναι καλά- στον μικρό-κοσμο που θα δημιουργήσει και να πληρώνεται έτσι ώστε να ζει με αξιοπρέπεια
- Τέλος πρέπει οι «κακοί» να τιμωρούνται για να νιώθει ότι, αφοί είναι «καλό», δεν πληρώνει τα «κερατιάτικα» των άλλων (και δεν του κλέβουν την δουλειά του)
Αντ' αυτού:
- Δεν εκπαιδεύεται για να δουλέψει
- Αν δουλεύει καλύπτεται από κάποιο ασαφές σύστημα υγείας
- Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πάρει σύνταξη
- Οι τεμπέληδες αναπαύονται ενώ αυτό, μπορεί να βρεθεί υπόλογο και χωρίς δουλειά, ανά πάσα στιγμή
- Παράλληλα, βλέπει τους «κακούς» να κυκλοφορούν ατιμώρητοι και τελικά να πληρώνει για τους καλύψει!
Επειδή λοιπόν δεν ζει σε ασφαλή και δίκαιο χώρο, αναζητά την «δικαιοσύνη» σε έναν «άλλο χώρο»: στην αγορά.
Γι αυτό:
- Στέλνει το παιδί του στα ιδιωτικά σχολεία
- Κάνει ιδιωτική ασφάλιση για την υγεία
- Κάνει ιδιωτική ασφάλιση για την σύνταξη
- Περιμένει να του «χαρίσουνε» λεφτά οι τράπεζες ή «να κλέψει» (όχι να κερδίσει) όσα μπορεί
- Γίνεται ασύδοτο γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη και κάπως και αυτό θα κουκουλώσει τις λαμογιές του
Μόνο που αυτή η αγορά είναι ανήθικη αφού σε έναν θεό ορκίζεται: στο χρήμα.
Τι περιμένουμε λοιπόν από το ανθρωπάκι αυτό, όταν βλέπει να καταρρέουν τα τελευταία προπύργια «δικαιοσύνης» που αναζητούσε αφού: έχει μια αδιέξοδη εκπαίδευση, τα λεφτά για την ασφάλισή του χάνονται, τα λεφτά για την σύνταξή του χάνονται,τα «χαρίσματα» τελειώνουνε και δεν έχει «να κλέψει» από πουθενά?
Ας μην εκπλαγεί κανείς αν προκληθούν ασύδοτες-άγριες κοινωνικές συγκρούσεις. Και εικάζω την αγριότητα γιατί θα είναι άμορφες, μιας και δεν έχει διατυπωθεί ο τρόπος με τον οποίο θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από το δέντρο των προβλημάτων αυτής της αγοράς (τι κι αν έχει κάπως-διατυπωθεί, ακούγεται άκομψα-ρετρό και δυστυχώς δεν πείθει).
Έτσι όμως εκφράζεται η ουσιαστική διαφορά μεταξύ του άγριου καπιταλισμού που (αυτές τις μέρες) κλονίζεται και ενός κοινωνικού κράτους, που, κι αν είναι σάπια τα φρούτα του, οφείλει κανείς να αναγνωρίζει την ηθική διάσταση με την οποία αυτά υπάρχουν.
Και πράγματι, το κράτος αποτελεί ένα άλλο δέντρο των προβλημάτων. Το οποίο οφείλει να διδαχθεί να είναι περισσότερο «καθαρό» και αποτελεσματικό.
Ας αποφασίσουμε λοιπόν να κόψουμε τα σάπια κλαδιά του και να το μπολιάσουμε να βγάλει λουλούδια έτσι ώστε να φιλοξενήσει μια καλή αγορά σε έναν ασφαλή και δίκαιο χώρο.
Για να τολμήσει να θέλει (όχι γιατί πρέπει) το κάθε ανθρωπάκι να δημιουργήσει μέσα σε αυτόν.
Υ.Γ. 1
Γιατί, μου φαίνεται ότι, η ουσία της πολιτικής επιλογής και της οικονομικής ανάπτυξης, δεν είναι τίποτε άλλο από την όποια ηθική υπάρχει-μέσα τους.
Μόνο που την ηθική την θυμούνται όταν οι επιλογές, τους «βρίζουνε», με τις «βρισιές» που λέγανε.
Υ.Γ. 2
Βλ. σχετικό άρθρο από τον Old Boy: 28 δις μετά
Υ.Γ. 4
Βλ. παλαιότερες αναρτήσεις: Σ(τ)ενα(γμ)-ριακό δάνειο και Ανα-δημοσιεύσεις
