Και τα διεκδίκησε μέσω του δικού μου mail γι αυτό το σχολιάζω.
Κατ’ αρχήν έγγραφα που κοινοποιούνται οφείλουν να έχουν μια συγκεκριμένη μορφή, έτσι ώστε να είναι «προς κοινοποίηση». Μου φαίνεται άκομψο να γράφω «τί χαμπάρια ρε...» και αυτό να κοινοποιείται.
Έχω κοινοποιήσει-δημοσιεύσει, μέρος της προσωπικής μου αλληλογραφίας, όταν θεωρούσα ότι αυτή είχε κάποιο ενδιαφέρον για κάποιους (κυρίως για εμένα και τον Γιάννη), χωρίς όμως να εκθέσω πρόσωπα που αναφέρονται σε αυτήν. Τα συγκεκριμένα μέρη, τα είχα αντιληφθεί και τα βλέπω ως «ποιητική έκφραση».
(βλ.: Γραπτά μηνύματα, «Ποιητική συλλογή» που γράφτηκε μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο τον καιρό που ανεβοκατεβαίναμε στο Λαύριο)
Πλην όμως, το να προσπαθήσει κανείς να διεκδικήσει, να διατάξει ή να προκαλέσει και να μεταθέσει την ευθύνη με την προσωπική του αλληλογραφία (λόγια άλλων), κατ’ εμέ αναδεικνύει αστάθειά-του.
Και πιστεύω ότι εκεί οφείλεται και η προσωπολατρία στον καταμερισμό των ευθυνών.
Γιατί η μετάθεση (βάζω κάποιον άλλον να τα γράφει για μένα, βάζω κάποιον άλλον να δίνει διαταγές αντί για μένα) σημαίνει αγωνία της παραίτησης από τις ευθύνες της κάθε πράξης.
Γι αυτό και θεωρώ αν-ακόλουθη την χρέωση κάθε «κακώς-γενόμενου» συμβάντος στον πρωθυπουργό (όπως συμβαίνει τον τελευταίο μήνα ) αλλά και γενικότερα στον-όποιο «πρωθυπουργό».
Υπόλογοι είμαστε όλοι μας που, στον μικρό-κοσμό μας, οφείλουμε να χρεωνόμαστε τις πράξεις, τις επιλογές, τις θέσεις και τα λάθη μας.
Συνακόλουθα, πρόσωπα ασταθή, οφείλουμε να τα αντιλαμβανόμαστε ως προσωπεία, μιας και, διακρίνοντας ακαθόριστες σκέψεις πίσω από την προσπίπτουσα εικόνα-τους σε μας, οφείλουμε να προφυλαχθούμε.
Δυστυχώς είναι πολλά τα παραδείγματα τα οποία βλέπω-έχω δει και ζω.
Και δεν μπορώ να πω ότι δεν με στεναχωρεί αυτή η εικόνα.
Υ.Γ.
Βλ. επόμενη ανάρτηση: Για τα προσωπεία
