Όταν ήμουνα μικρός, σαν δεν μου κάναν τα χατίρια, χτύπαγα δυνατά τα χεράκια μου στο τραπέζι, πείσμωνα-έκλαιγα, κρατούσα την αναπνοή μου και απειλούσα πως θα πεθάνω.
Μεγάλωσα πια και, σαν δεν μου κάνουν τα χατίρια, φωνάζω, κάνω διαδήλωση-απεργία-κατάληψη και απειλώ πως θα παραιτηθώ.
Μπορεί, τότε και τώρα, να είχα-έχω δίκιο.
Αλλά αφού δεν έχω καταφέρει να εξελίξω την πειθώ και την διαλεκτική μου, δεν ξεχνώ τον Φάουστ που έλεγε: σπούδασα θεολογία, νομική και ιατρική, αλί μου και φιλοσοφία, με κόπο και μ’ επιμονή, και να ‘μαι ‘δω με τόσα φώτα, εγώ μωρός όσο και πρώτα.