Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Για την πόλη που με φτύνει

Κάθε πρωί, πάω στην δουλειά μου στο κέντρο της Αθήνας.

Και απολαμβάνω μια Αθήνα-όχι τόσο άδεια όσο την περιμέναμε.

Αλλά η πόλη με φτύνει.

Όχι πολύ, μάλλον λίγο. Όσο η "υγροποίηση" της ανάσας και των αναπνοών που "φτύνεται" από τις εξωτερικές μονάδες των κλιματιστικών.

Τόσο-όσο όμως, που σιχαίνομαι.


Στην πλατεία Κάνιγγος-φτύνει πολύ!

Και ποιά θα ήταν η αντίστασή μου σε αυτό?

Να κυκλοφορώ με ομπρέλα καλοκαιριάτικα, ή να βρω τους υπαίτιους του φτυσίματος για να τους φτύσω-λίγο και 'γω?

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Για μια "άλλη" μπάλα

Δεν παίζω, ούτε βλέπω μπάλα.

Κάπως όμως, μου ήρθε μια σκέψη για την μπάλα.

Σκέφτομαι ότι το όραμα του ποδοσφαιριστή είναι να βάλει γκολ.

Και σκέφτομαι την φάση, εκεί που σουτάρει και βλέπει την μπάλα να πάει στα δίχτυα, ο εαυτός του να διχάζεται και ο άλλος του εαυτός να του κάνει ένα σκληρό μαρκάρισμα, κλαδεύοντας τα πόδια του.

Τότε, με μια θεαματική βουτιά, μπερδεύοντας σώματα και πόδια (δικά του όλα) να μπουρδουκλώνεται σε μιαν εξαιρετικής χάρης κίνηση, που να τον οδηγεί με το κεφάλι στο γκαζόν.

Και στην πορεία της σύγκρουσης να βρίσκεται -λέει- στο γήπεδο ένα «Κάποιου Άλλου Πρόβλημα» με την μορφή μιας μέγγενης. (ΚΑΠ: το είχε περιγράψει εξαιρετικά ο Υπέροχος Douglas Adams -καλή του ώρα εκεί που είναι).

Στοχαστικά αδύνατο, ας πούμε όμως ότι, στην πορεία της βολής του σώματος, σφηνώνει το κεφάλι του στην μέγγενη, ενώ μια γάτα, γυρίζει γελώντας και γρυλίζοντας, την μανέλα της δεξιόστροφα.

Αν θυμηθεί τότε το γκολ, έχω την βεβαιότητα ότι θα στεναχωρηθεί λίγο.

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Για την ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας

Μόλις άκουσα στην τηλεόραση την ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια

Και χειροκρότησα!!!

Με την προσήκουσα Τιμή, αξιότιμε και αγαπητέ Πρόεδρε!


Υ.Γ.
Και ενώ λέει ο Πρόεδρος: "ο πολίτης έχει την ευθύνη να απαιτεί καθημερινά, από αυτούς που τον αντιπροσωπεύουν, ήθος και παραδειγματική συμπεριφορά" την ίδια ώρα προβάλλονται μορφές που θέλοντας να κάνουν μπαμ (!) ακυρώνουν ασεβώς και με τον πλάγιο-τρόπο τους, την ουσία.

Κατάπτυστοι είμαστε...

Για την εξομολόγηση στο Internet (Δίχτι )

Σε πολλές περιπτώσεις, έχω συναντήσει μια αρνητική στάση σχετικά με την «προβολή» στο Internet (Δίχτι).

Σχετικά με αυτό, έχω διακρίνει ότι υπάρχουν δύο βασικές αντιλήψεις:
  1. Η «όχι-Δίχτι». Αντίληψη που λέει (σαν τους παλιούς μαστόρους) ότι έχω την γνώση-μυστικό, είναι δική-Μου και δεν την δίνω γιατί από εκεί αντλώ την εξουσία μου.
  2. Η «Δίχτι». Αντίληψη που λέει ότι προβάλλω το όποιο-έργο μου και το διαχειρίζομαι.

Σχεδιάζοντας σχεδόν οκτώ χρόνια ιστοσελίδες για να ενημερώνω και να τεκμηριώνω ένα βιογραφικό που έχω κρεμασμένο και την ασχολία μου με την γλυπτική (που έχει μια-κάποια-πορεία) έχω παρατηρήσει ότι: λόγω της έκθεσης στο internet, αυτά που προβάλλονται έχουν μια στοιχειώδη τάξη.

Παράλληλα, «εξαναγκάζομαι» να δημιουργώ διάφορες μορφές ιστοσελίδων. Στόχος των ιστοσελίδων είναι: η προβολή (και κυρίως η πληροφορία) να είναι εύχρηστη–πρώτα για ‘μένα (και ενδεχομένως και για κάποιους άλλους).

Σε αυτό με «υποχρεώνει» η ίδια η «έκθεση», η σκέψη ότι κάποιος θα με αξιολογήσει, κάποιος μπορεί να τα δει.

Και νιώθω να γίνομαι καλύτερος.

Γιατί ότι δεν εκτίθεται (σύμφωνα με την εμπειρία μου) είτε χάνεται ή είναι άτακτο ή θα το φτιάξουμε αργότερα (δηλαδή ποτέ).

Υπάρχει όμως ο αντί-λογος που λέει ότι δεν θέλω να είμαι φανφαρόνος του εαυτού μου. Θέλω να είμαι σεμνός λιτός και απέριττος.

Αυτό μου φαίνεται λίγο άκαιρο.

Μια ευπρεπής ιστοσελίδα δεν νομίζω ότι ενοχλεί κανέναν. Αν θέλει κάποιος την επισκέπτεται, αν πάλι δεν θέλει, όχι.

Είναι ο χώρος που έχω την δυνατότητα να δημιουργώ στα πλαίσια της νέας Ανθρωπικής γεωμετρίας που διαμορφώνεται (βλ. σχετικό κείμενο του ιστολογίου).

Και επειδή δεν παρεμβαίνει κανένα φίλτρο αυτών των εξαιρετικών (!) σχέσεων εξάρτησης οι οποίες διακατέχουν την προβολή και την ενημέρωση, νομίζω ότι αξιολογείται κατ’ ουσία Δημοκρατικά.

Μπορεί κάποιος να αξιολογεί ότι λέω βλακείες στο Δίχτι και μπορεί πάλι το έργο που προβάλλω από τις ιστοσελίδες μου να είναι παντελώς αδιάφορο.

Αυτή όμως είναι η μικρή (σημαντική ή ασήμαντη, καλή ή κακή) προσφορά που μπορώ εγώ (και οι περισσότεροι νομίζω-εξαιρουμένης μιας μικρής ελίτ) να έχω στην Συλλογική Σκέψη.

Όμοια με το ιστολόγιο.

Τους τρεις τελευταίους μήνες που ασχολούμαι με το ιστολόγιο, έχω παρατηρήσει ότι: ενώ τα κείμενα μπορεί να μην είναι αξιολογημένα από τρίτους, μπορεί να μην είναι τόσο «καλογραμμένα» ή «κομψά», παρ’ όλα αυτά, εμένα με βοηθάνε ιδιαίτερα στην διαμόρφωση της σκέψης μου.

Παράλληλα, μπορεί να δώσουν και κάποιο ερέθισμα και σε κάποιον άλλο.

Έτσι, ανακαλώ προηγούμενες σκέψεις, τις συνδέω με άλλες και άλλων-σκέψεις, προσπαθώ να τις βελτιστοποιήσω και τελικά βλέπω να χτίσω έναν λογισμό ο οποίος, δεν έχω γνώση που θα με βγάλει, αλλά κάπου με πάει την βόλτα του.

Είχα διαβάσει πως τα ιστολόγια αναπαύουν.

Και είναι λογικό αυτό.

Έχοντας ελαχιστοποιήσει την θρησκευτική λειτουργία, στα πλαίσια της σύγχρονης κουλτούρας μας και επειδή η ψυχανάλυση είναι πολύ ακριβή και όχι πάντα επιλέξιμη, ο άνθρωπος πρέπει κάπου να τα πει, κάπου να εξομολογηθεί.

Γι αυτό o server της Παναγίας της Τήνου κατακλύζεται από e-mails με παρακλήσεις πιστών.

Αλλά γι αυτό κατακλύζονται και τα ιστολόγια από αναρτήσεις.

Που μας πάν’ την βόλτα τους.



Υ.Γ.

Και επειδή η μορφή του κόσμου αλλάζει (και το internet-Δίχτι παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό) μου προκαλεί εξαιρετικό ενδιαφέρον το ποια αντίληψη θα επικρατήσει τελικά.

Όχι-Δίχτι ή Δίχτι ?

Πιστεύω ότι: για την ώρα, επικρατεί η πρώτη, αλλά εγώ είμαι με την δεύτερη η οποία νιώθω πως δημιουργεί και θα δημιουργήσει εξαιρετικές ανατροπές!

Κυριακή 20 Ιουλίου 2008

Αδέλφια αντισταθείτε

Το έργο του κάθε ανθρώπου στα πλαίσια της κοινωνικής δομής διαμορφώνεται σύμφωνα με τις εμπειρίες του και τις προοπτικές που του ανοίγονται.

Σε έναν αφιλόξενο χώρο όμως, στον οποίο φοβόμαστε μήπως βρεθούμε υπόλογοι, ακόμα και όταν ακολουθούμε ταπεινά και υπάκουα τους «κανόνες» (βλ σχετικά δημοσιεύματα για τα προαναγγελλόμενα πρόστιμα για την κατάθεση του Ε9) οι επιλογές μας συρικνώνονται στο «επαναστατικό» μήνυμα της διαφήμισης των καταστημάτων παιχνιδιών JUMBO.

«Αδέλφια αντισταθείτε…
…και πλάτσα-και πλούτσα,
βάλε τα μπρατσάκια σου και πάμε για την Λούτσα»

Έτσι εν τέλει, οι οδηγίες χρήσεως της ζωής διαμορφώνονται στο ότι: «Θέλω να είμαι αδρανής και αθέατος-να μην χρωστάω. Να χαθώ και να περάσω μια ήσυχη ζωή καλά».


Υ.Γ.
Και ενώ γελάω πολύ με αυτή τη διαφήμιση, μου φέρνει θλίψη. Ειδικά μετά τα τόσα ανατρεπτικά-βαρύγδουπα λόγια που έχω ακούσει με τον ήχο του Low Bap και της φωνής που τα λέει.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

Σχεδιασμός νέων χρηστικών αντικειμένων

Στα πλαίσια του σχεδιασμού νέων χρηστικών αντικειμένων επεξεργάζομαι το θέμα "παράδοξα παραμορφωμένα, θλιβόμενα και εφελκυόμενα στερεά".

Στην προσπάθεια όμως της διαμόρφωσης και επειδή έτυχε να μην έχω κερί, πηλό ή γύψο για να φτιάξω τα κατάλληλα προπλάσματα, βρήκα στο Ξυλουργείο κομμένα κομμάτια από ελιές.

Και ενώ προσπαθούσα να διαμορφώσω τις μορφές που ήθελα με σφυρί, ζγρόμπια, σκαρπέλο και γυαλόχαρτα, παρατήρησα ότι, η ίδια η ελιά καθοδηγούσε με την μορφή της τον σχεδιασμό των αντικειμένων.

Έτσι, ο σχεδιασμός των παράδοξων παραμορφωμένων, θλιβόμενων και εφελκυόμενων στερεών αναβλήθηκε και προέκυψαν οι "χρηστικά διαμορφωμένες, μορφές της Φύσης".

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

Χαίρε δημοκρατικό πνεύμα αθάνατο!



Σιωπηλά διαβάζω, πίσω από αυτές τις γραμμές, ότι τώρα δεν προκάμουμε γιατί κάμουμε μπάνια.

Και όταν λέω ότι το πρόβλημα στην εκπαίδευση είναι κυρίως μια "τεμπέλικη αντίληψη", είμαι λάθος?


Βλ. σχετικό κείμενο του ιστολογίου: Για το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Για τα ιστολόγια

Έχω διαβάσει πολλές αναρτήσεις, διαφόρων ιστολογίων, που αναρωτιούνται γιατί blog-άρουμε, ιστο-λογούμε και σε πολλές περιπτώσεις ιστο-φλυαρούμε.

Η δικιά μου θέση, είναι πως:

Τι κι αν δεν είμαι λόγιος-θα γίνω ιστολόγιος.·.

Και όταν μεγαλώσω θα γίνω ιστο-λογιότατος και θα ιππεύσω τον κάλαμο του ιστο-λογιοτατισμού.


Υ.Γ.1
Βλ. σχετικό κείμενο: Ανθρωπική γεωμετρία και ιστοχώρος (Δίχτι)

Υ,Γ.2
Βλ. σχετικό κείμενο: Για την εξομολόγηση στο Internet (Δίχτι)

Υ.Γ.3
Βλ. σχετικό κείμενο: Για την ιτερνετ-ική δημοκρατία κ.α. σχόλια

Υ.Γ.4
Βλ. σχετικό κείμενο για τις "απειλές αποκεφαλισμού" του κ. A. Παπαδόπουλου

Υ.Γ.5
Βλ. σχετικό κείμενο: Για την ορθογραφία σε αυτό το ιστο-λόγιο

Υ.Γ. 6
Βλ. έκθεση γλυπτικής-φωτογραφίας και παιχνιδιών για το Δίχτι

Υ.Γ. 7
Απ' το Σχολείο της Πορνείας

Υ.Γ. 8
Ο Douglas Adams για την επιστήμη

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Για το κλείσιμο της έκθεσης "φίλοι που θα 'θελα να τα 'πινα μαζί"

Πολλοί φίλοι ήρθανε στην έκθεση "φίλοι που θα 'θελα να τα 'πινα μαζί".

Και πολύ μου άρεσε.

Τελικά ήταν μια έκθεση που πραγματικά απόλαυσα.

Για αυτούς που δεν ήρθανε, έφτιαξα μια σχετική ιστοσελίδα που παρουσιάζει μια άποψη της έκθεσης (περπατήστε το ποντίκι πάνω στην εικόνα και πατήστε τους σχετικούς συνδέσμους).

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Για το ιερό πρόβατο της εκπαίδευσης

Πρόσφατα διάβασα δύο εξαιρετικά κείμενα του αγαπητού Καθ. κ. Τάσιου στο Βήμα που περιγράφουν αποκαλυπτικά την κατάσταση των Πανεπιστημίων σήμερα:
Η ασυλία του ασύλου 1
Η ασυλία του ασύλου 2

Σε συνέχεια αυτών των κειμένων θα ήθελα να σχολιάσω την παράγραφο Δράσεις και αντιδράσεις στο κείμενο Η ασυλία του ασύλου 2.

Εξ αυτού ορμώμενος και ενώ θεωρώ ότι είναι απαραίτητοι νέοι μηχανισμοί για την Καλή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος (βλ. σχετική ανάρτηση το Σχολείο σήμερα, η βολική συντήρηση μιας, κοινά παραδεκτής, άβολης κατάστασης), θεωρώ παράλληλα ότι οι διατυπώσεις ενδεχόμενων μηχανισμών, δεν πρόκειται θα αποφέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα, αλλά νέες "πολεμικές" συγκρούσεις τις οποίες απεύχομαι.

Κάπως-σχετικά με αυτό, και επειδή στα παραπάνω άρθρα αναφέρεται η απώλεια του διδακτικού χρόνου θα πω λίγα λόγια για το ποιος είναι ο χρόνος αυτός. Στα πλαίσια του διδακτικού χρόνου, θέλω να παρατηρήσω ότι, μερικοί από εμάς είχαμε την πολυτέλεια να εκπαιδευτούμε δίπλα σε Καλούς Δασκάλους. Αλλά νομίζω πως η πλειοψηφία των φοιτητών εκπαιδεύονται σε ένα το σύστημα απρόσωπο. Από δασκάλους που γενικά δεν-είναι-εκεί. Έτσι τα παιδιά δεν μαθαίνουν στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια, αλλά "αλλού". Και γι αυτό το "αλλού" φταίει τελικά η αδιαφορία Κακών Δασκάλων (ας το πούμε και αυτό) βλ. σχετικό κείμενο του Μελέτη Μελετόπουλου: Το επάγγελμα των αρίστων.

Ως γνήσιο τέκνο της παρα-πολιτικής-φοιτητο-κουλτούρας, θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που είχα πάει να διδάξω στο αμφιθέατρο, περίμενα (σύμφωνα με τα προηγούμενα βιώματά μου) να ακούσω: "κάτσε κάτω ρε καραγκιόζη". Και αντ' αυτού είχα ένα τσούρμο παιδιά, σιωπηλά και υπάκουα, να μου λένε με τα μάτια: "πείτε μας".

Συγκινούμαι ακόμα όταν το θυμάμαι, γιατί αυτή ήταν η μεγαλύτερη ευθύνη που έχω νιώσει μέχρι σήμερα. Αλλά φοβάμαι πως αυτή η ευθύνη δεν είναι αναγνώσιμη από το σύνολο των, καθ' όλα τα λοιπά, άξιων δασκάλων.

Γιατί αν έχεις ένα αμφιθέατρο με 100 παιδιά και κάνεις μάθημα στις 8:45 και είναι εκεί, αντί να κοιμούνται (που νομιμοποιούνται να το κάνουν σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούν και τις δυνατότητες που τους δίνει το εκπαιδευτικό σύστημα) και πολλά από αυτά έχουν ξυπνήσει από τις 6:00 για να πάρουν τρένα, λεωφορεία για να φτάσουν να σε ακούσουν και τους λες αρλούμπες, δεν είναι παράλογο να σχολάσουν και να γράψουν στον τοίχο: ΑΕΚΑΡΑ ΜΟΥ. Ενώ σκέψου τι θα νιώουν αν δεν είσαι εκεί.

Με περιβαλλοντικούς όρους όμως, έχει παρατηρηθεί ότι η κοινωνία αναπτύσσει κριτική αντίληψη (και οικολογική προδιάθεση) επάνω στα προϊόντα που της "σερβίρονται" και τα καταναλώνει, όταν έρχεται αντιμέτωπη με τα σκουπίδια που η ίδια παράγει.

Και έχω την βεβαιότητα, πως: όταν διδαχθούν (ναι διδαχθούν !) τα ίδια τα παιδιά να διεκδικούν μια Καλή εκπαίδευση για να μην αποτελούν τα ίδια, "σκουπίδια" ενός κακού συστήματος, τότε και μόνο τότε θα υπάρξει ουσιαστικά η αναγέννηση των πανεπιστημίων.

Γιατί όπως πολύ σωστά είχε πει παλαιότερα αγαπητός φίλος: Ο φοιτητής είναι το ιερό πρόβατο της εκπαίδευσης: Αν ζητήσει να μάθει θα του μάθουμε, αν ζητήσει να κάνει πάρτυ, θα κάνει πάρτυ, αν ζητήσει να κοιμάται θα κοιμάται.

Όμως για να υπάρξει αυτή η αναγέννηση στα Δημόσια Πανεπιστήμια και για να μην χρειαστεί να περιμένουμε απροσδιόριστα πολλά έτη για να συντελεστεί αυτή η ωρίμανση των φοιτητών, θεωρώ ότι είναι απαραίτητη η δημιουργία των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων.

Γιατί μόνο μέσα από την λειτουργία της ανταγωνιστικότητας με έναν άλλο Πόλο, υπάρχει η δυνατότητα μιας ενδεχόμενης κάθαρσης των δημοσίων πανεπιστημίων. Και αυτή η κάθαρση θα προκληθεί από τις αντι-δράσεις σε μιαν άλλη, καλώς ή κακώς διατυπωμένη-αλλά υπαρκτή, αντί-πρόταση.

Γιατί τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα διατυπώσουν την άλλη-πρόταση, η οποία θα οφείλει να αξιολογηθεί και τελικά να επί-δράσει στα πολυπαθή Σχολεία μας που με την σειρά τους θα οφείλουν να δημιουργήσουν νέους μηχανισμούς, να αναγεννηθούν (θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο) και επί τέλους να αξιολογηθούν.

Άλλως, πάλι καλά θα περνάμε στην βολική συντήρηση μιας, κοινά παραδεκτής, άβολης κατάστασης.


Σχετικά κείμενα του ιστολογίου:
Το Σχολείο σήμερα. Η βολική συντήρηση μιας, κοινά παραδεκτής, άβολης κατάστασης
Για το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Η Ελλάδα σήμερα

Σήμερα το πρωί τρακάρανε τον ραδιοφωνικό παραγωγό κ. Χρίστο Μιχαηλίδη (το είπε ο ίδιος στην εκπομπή του).

Έχω γράψει σε παλαιότερη ανάρτηση, πως μου αρέσουν πολύ οι εκπομπές του.

Στην εκπομπή του, ο κ. Μιχαηλίδης περιέγραφε ότι το τρακάρισμα, του το έκανε μια κυρία, η οποία μίλαγε στο κινητό με την Φιλιππινέζα για να ρωτήσει (την Φιλιππινέζα) αν έχει φάει το παιδί πρωινό. Και αφηρημένη τον τράκαρε.

Και συμπέρανε ο κ. Μιχαηλίδης ότι: αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα.

Επειδή με ενόχλησε λίγο, αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι ότι: ούτε εγώ, ούτε κανένας φίλος μου έχουμε Φιλιππινέζα και ότι, η μεγάλη μας ανησυχία είναι το πως, όταν κάνουμε παιδιά με τις Καλες μας, θα τα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα, καθώς και το ποιος θα φυλάει τα παιδιά.

Και, εγώ τουλάχιστον, αυτή την Ελλάδα ζω.

Υ.Γ.
Εξακολουθούν να μου αρέσουν πολύ οι εκπομπές και ο λόγος του κ. Μιχαηλίδη, αλλά με ξένισε η συγκεκριμένη παρατήρηση.

Για την φυσιογνωμία της πολιτικής εξουσίας

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και επειδή δεν βλέπω να καταλαγιάζει αυτό το θέμα (αν και νιώθω ότι καλοκαίρι είναι-θα ξεχαστεί όπως τόσα άλλα) λεω να γράψω λίγα πραγματάκια για την φυσιογνωμία της πολιτικής εξουσίας.

Σχετικές παρατηρήσεις έμπειρων φίλων μου, στα πλαίσια του φοιτητικού συνδικαλισμού, έλεγαν ότι ένας πολιτικός χώρος, ήταν ακμάζων πολιτικά, αν σε αυτόν ακούγονταν πρωτότυπα και αστεία συνθήματα και συμπεριλάμβανε όμορφες κοπέλες.

Οι υπόλοιποι χώροι, αποτιμούνταν ως αδιάφοροι και σχεδόν νεκροί.

Οπότε, η πρώτη αίσθηση της πολιτικής δράσης, είχε έντονα τα στοιχεία του «ζευγαρώματος» και του «για πλάκα».

Χωρικά όμως, παρατηρούσε κανείς, μια εξαιρετική υπακοή ανθρώπων σε προϊόντα υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών. Η υπακοή αυτή διαμόρφωνε την κουλτούρα των διαχειριστάκων της μελλοντικής εξουσίας.

Σχετικά με αυτό, έβλεπα εχθές αναλυτική κάλυψη από τα νέα του Mega της τελετής αποφοίτησης των μαθητών του Κολεγίου Αθηνών.

Και έβλεπα έναν, καθ’ όλα συμπαθή νεαρό, που έβγαζε έναν πολύ συγκινητικό και καθώς πρέπει λόγο, για τα χρόνια του στο Κολέγιο.

Και σκέφτηκα πόσα παλικαράκια πήραν απολυτήριο Λυκείου εχθές και καμία τελετή δεν έγινε, κανένα δεν έβγαλε λόγο και κανένα δεν το έδειξε η τηλεόραση.

Και σκέφτηκα: νάτος ο νεαρός που θα μας κυβερνήσει αύριο.

Και με θλίψη ξανα-είδα το πως αναπαράγεται το σύστημα.

Γιατί, αυτό που βλέπω, είναι υπάκουα ανθρωπάκια που εκπαιδεύονται από ένα σύστημα που -στιγμιαία πιστεύω, αυτή την περίοδο- αποκαλύπτει τα σάπια δόντια του.

Αλλά αναπαράγεται.

Γιατί όπως έγραφε σε έναν τοίχο: «το σύστημα διδασκαλίας, είναι η διδασκαλία του συστήματος».

Και η μικρή μου εμπειρία λεει ότι είναι ελάχιστες και λαμπρές-λαμπρότατες οι φωτεινές εξαιρέσεις των ανθρώπων που έχουν την ικανότητα να ξεφύγουν από αυτό, αλλά να συμμετέχουν μέσα του, με Καλές και Αγαθές προθέσεις.

Και αυτή είναι η απάντησή μου στο γιατί υποστηρίζω σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στις όποιες συλλογικές διαδικασίες και γιατί δεν μου αρέσουν τα συστήματα των πολιτικών σχηματισμών, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί και τελικά αναπαράγονται.

Γιατί μολονότι πολλές φορές διαφωνώ επί της ουσίας (βλ. σχετικά κείμενα: Για το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία, Για τις καταλήψεις , Το Σχολείο σήμερα, η βολική συντήρηση μιας κοινά παραδεκτής άβολης κατάστασης κ.α.) με τις επιλογές και τις πρακτικές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, θεωρώ ότι είναι έντιμη και αμφισβητεί κατ' ουσίαν τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς.

Δυστυχώς -κατ’ εμέ- είναι ανυπάκουη και σε ορισμένα καλώς, κατά την γνώμη μου, κείμενα, ακολουθώντας εξαιρετικά λάθος πρακτικές, αλλά τουλάχιστον αμφισβητεί την αναίδεια και την χυδαιότητα που -αυτές τις μέρες- έχουμε την πολυτέλεια να κρυφοκοιτάξουμε (βλ. σχετικά δημοσιεύματα [1], [2] και πάρα πολλά άλλα).

Και θωρώ ότι η εντιμότητα και η αμφισβήτηση είναι τα μεγαλύτερα πολιτικά προτερήματα που μπορεί να έχει κανείς σήμερα (βλ. σχετικό κείμενο για τις απειλές αποκεφαλισμού του κ. Α. Παπαδόπουλου).

Γιατί, αν έχει κανείς αυτά τα δύο στοιχεία μπορεί: να κοιμάται καλά, να μην αυτοκτονεί για τις επιλογές του, να σκέφτεται και να μιλάει.

Και όπως έχει δείξει η πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας μας, δεν είναι αυτονόητα αυτά τα πράγματα.

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Βίος και πολιτεία

Με εντυπωσιάζει το γιατί όλοι απορούν και εξίστανται για την κατάντια της εξουσίας στην χώρα μας (μίζες, διαπλοκή, ανικανότητα, αναποτελεσματικότητα, κ.α.).

Εμένα μου φαίνεται προφανές, γιατί ξέρετε πως ανέβηκε το σαλιγκάρι στον πύργο του Eiffel?

Έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά του.

Και αν δεν αλλάξει αυτή η διαδικασία ανέλιξης, δεν νομίζω πως θα δει προκοπή ο τόπος.

Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Για μια άλλη εκπαίδευση

Η εκπαίδευση στο Σχολείο έχει μια κανονικότητα. Και εκτός της κανονικότητάς της είναι μαζική και φωτεινή.
Γιατί το λέω αυτό:
Σε ανύποπτο χρόνο είχα συζητήσει με τον φίλο μου τον Φώτη για την δική του εκπαίδευση. Ο Φώτης είναι ταπετσέρης αυτοκινήτων και μάστορας καλός (βλ. την προσωπική του ιστοσελίδα).
Σε αντίθεση λοιπόν με την εκπαίδευση στο Σχολείο η εκπαίδευση των μαστόρων δεν έχει την ίδια κανονικότητα.
Τρία είναι τα βασικά σημεία της που προκύπτουν μέσα από σχετικές παροιμίες.
  • Αν δεν έχεις Γέρο, τον αγοράζεις (όπως έλεγε και ο μπάρμπα-Μήτσος)
  • Για να μάθεις, πρέπει να σε κλάσει ο μάστορας
  • Έμαθες και μαστορεύεις και γ____ τον μάστορά σου?
Στις παρακάτω παραγράφους αναλύονται οι παραπάνω παροιμίες
Αν δεν έχεις Γέρο, τον αγοράζεις
Για να μάθεις μια Τέχνη πρέπει να μαθητεύσεις.
Μπορεί να μαθητεύσει κανείς στον «Γέρο» του, στην οικογενειακή του επιχείρηση, αλλά μπορεί και να μην έχει αυτή την πολυτέλεια.
Έτσι λοιπόν θα επιλέξεις τον μάστορα που θα σου μάθει την Τέχνη του και θα σε εκπαιδεύσει.
Αλλά δεν θα σου μάθει τσάμπα. Θα σπαταλήσει ενέργεια, θα χρεωθεί και θα πληρώσει τα λάθη σου. Και πρέπει να τον αγοράσεις.
Και τον αγοράζεις, με τσάμπα εργασία, φτιάχνοντας καφέδες και κάνοντας πολύ βαρετές περιφερειακές δουλειές πειθαρχώντας σε αυτόν και βοηθώντας τον.
Για να μάθεις, πρέπει να σε κλάσει ο μάστορας
Η κουλτούρα των μαστόρων στηρίζεται στην ιδιαίτερη Γνώση τους και στα μυστικά της. Τα μυστικά για τους μαστόρους είναι ιδιαίτερα σημαντικά γιατί σε αυτά στηρίζεται η μοναδικότητα της Τέχνης τους και τελικά η ίδια η ατομικότητά τους, μιας και γι αυτούς, η δουλειά τους είναι μέρος της ζωής τους και διαμορφώνει τα προσωπικά στοιχεία του χαρακτήρα τους.
Η ιδιαιτερότητα των μυστικών τους επιβεβαιώνει ότι: «κάθε άνθρωπος δεν είναι απλώς ένα άτομο, αλλά κάτι το ανεπανάληπτο, το ιδιαίτερο πέρα για πέρα, το πάντοτε σπουδαίο και αξιοσημείωτο κέντρο όπου διασταυρώνονται τα φαινόμενα του κόσμου με έναν μοναδικό και ανεπανάληπτο χαρακτήρα».
Έχω καταλάβει ότι κάθε μάστορας, έχει (ή κάνει ότι έχει) ανακαλύψει κάτι καινούργιο. Κάτι που τον βοηθάει στην δουλειά του, κάτι που ομορφαίνει ή κάνει πιό ξεκούραστη την Τέχνη του, κάτι που αποτελεί το μυστικό του. Με την ανακάλυψή του, έχει συμβάλει με τον τρόπο του στην Τέχνη που υπηρετεί. Και μέσω αυτού ξεχωρίζει στα ίδια του τα μάτια αλλά και στα μάτια των άλλων.
Αυτό το κάτι όμως, το φυλάει για τον εαυτό του και τον διαχωρίζει από τους υπολοίπους. Είναι το κέντρο του και η ατομικότητά του.
Αυτό το κάτι δεν δημοσιεύεται (πόσο διαφορετική είναι αυτή η κουλτούρα σε σχέση με την κουλτούρα της επιστήμης και της επιθυμίας για διάχυση-δημοσίευση-αποκάλυψη).
Γι αυτό και όταν έστειλα ένα παλικαράκι, σε έναν αγαπημένο μου μάστορα, να του εξηγήσει μερικά πράγματα σχετικά με την Τέχνη του, για μια φοιτητική εργασία που έκανε, ο μάστορας με «ξεφώνησε».
Αλλά τον κατάλαβα. Τα μυστικά του ήταν μέρος της κουλτούρας του και η Γνώση του, η εξουσία του και το μεροκάματό του.
Επανερχόμενος λοιπόν στο σκεπτικό της παροιμίας, ο μαθητευόμενος πρέπει να μάθει την Γνώση και τα μυστικά του μάστορά του.
Και έλεγε ο Φώτης: όταν ο μάστορας δούλευε, δεν ήθελε να δει τις κινήσεις του (την Γνώση του-τα μυστικά του). Αλλά πήγαινε, πίσω απ’ την πλάτη του και προσπαθούσε να «πάρει μάτι». Και αν τον καταλάβαινε πίσω του, έκλανε για να φύγει.
Αλλά ποθούσε και διεκδικούσε την Γνώση, μέσα απ' τις βρωμερές μυρωδιές και την όποια ταλαιπωρία.
Έμαθες να μαστορεύεις και γ____ τον μάστορά σου?
Όταν ολοκληρωθεί αυτή η εκπαίδευση, συμβαίνει ο χωρισμός από τον μάστορα, η αμφισβήτηση και η ανα-δημιουργία.
Υπάρχει λοιπόν, στην διαλεκτική αυτή, η σχετική παροιμία . Η παροιμία διαπιστώνει πως, στη κατάσταση ολοκλήρωσης, προκύπτει μια συγκρουσιακή σχέση.
Η σύγκρουση αυτή, ολοκληρώνει την διαδικασία εκπαίδευσης.
Συμπερασματικά
Αυτή ήταν μιας άλλης μορφής εκπαίδευση, η οποία,, μέσα στην απλότητά της, είναι εξαιρετικά σκληρή, μεταδίδεται με την προσωπική επαφή και τον προφορικό λόγο και είναι αυστηρά «ελιτίστικη».
Η εκπαίδευση αυτή όμως, αναδεικνύει την εξαιρετική πολυτέλεια του Σχολείου.
Ενός Σχολείου που δεν είναι αυτονόητο για όλους, ενός Σχολείου στο οποίο η Γνώση δίδεται απλόχερα (είναι μαζική) και με σύστημα, χωρίς μυστικά (είναι φωτεινή).
Και η κρίση μου είναι ότι έχουμε ξεχάσει ποιά ήταν-είναι η μετάδοση της Γνώσης έξω απ' το Σχολείο. Τι κόπος (!) και τι διαδικασίες (!) χρειάζονταν για να την διεκδικήσει κανείς αυτήν.
Και τα γράφω αυτά, έτσι ώστε κάποτε να καταλάβουμε και να αξιολογήσουμε γιατί οφείλουμε Τιμές και Χάρες σε Καλούς Δασκάλους στα Σχολεία που δίνουν αγώνα για να διδάξουνε την Γνώση -χωρίς μυστικά- σ’ ένα σκασμό παιδιά, για να γίνει ο Κόσμος μας καλύτερος.

Λίγα λόγια για την αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο.

Δεν έχω γράψει, τι το τόσο εξαιρετικό έχει αυτή η μπάρα στο Λαύριο.

Είναι λοιπόν εξαιρετική διότι:

  • εκεί μπορείς να πιεις ένα καλό ποτό ή ένα εξαιρετικό κοκτέιλ με αξιοπρέπεια (σπανιότατο αυτό σήμερα, σύμφωνα με τις εμπειρίες μου).
  • εκεί μπορείς να ακούσεις εξαιρετική μουσική που θα βάζει ο Βασίλης.
  • εκεί μπορείς να μιλήσεις με τον Κυριάκο, τον Αντρέα και τον Βασίλη, αλλά μπορείς και να μην μιλήσεις.
  • εκεί, η επιφάνεια της μπάρας γίνεται σκακιέρα και τα σουπλεδάκι με τα ποτά τα πιόνια, που -με μυστικούς κανόνες- αναπτύσσονται γοητευτικά -πάντα με τάξη- σε ένα αέναο παιχνίδι κατά την διάρκεια κάθε νύχτας, dια χειρός Αντρέα Χαμπαίου.

Σχετικός σύνδεσμος: Έκθεση γλυπτικής "φίλοι που θά 'θελα να τα 'πινα μαζί"

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Λίγα λόγια για τα έργα της έκθεσης "φίλοι που θα 'θελα να τα 'πινα μαζί"

Τώρα που βλέπω-νιώθω «στημένη» την έκθεση, μου φαίνεται ότι πρέπει να γράψω γιατί επέλεξα να εμπνευστώ από τα πρόσωπα αυτά.

Δεν έχω λόγια, εκτός του ότι μου άρεσαν πολύ.

Οπότε σκέφτομαι να ξεκινήσω με αυτούς που δεν έφτιαξα (αλλά πολύ θα ήθελα να φτιάξω), δηλαδή:

  • μια ορχήστρα στην οποία θα παίζει ο Dizzy Gillespie
  • μια άλλη ορχήστρα που θα την διευθύνει ο Herbert von Karajan
  • πρόσωπα του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου (είχα φτιάξει ένα έργο που μου άρεσε εξαιρετικά με τον πρόσωπο της Λαμπέτη αλλά αστόχησε στην χύτευση του μετάλλου και καταστράφηκε)
  • Τον Νικόλα Άσιμο και τον «Θείο Νώντα»
  • μια ρεμπέτικη ορχήστρα που θα έχει στο μπουζούκι τον πολύ-αγαπημένο μου Βαγγέλη Κορακάκη
  • ρεμπέτες και λαϊκούς τραγουδιστές που δεν έζησα αλλά θα ήθελα να τους ζούσα όπως τον Τσιτσάνη, την Βέμπω, τον Σ. Διονυσίου, τον Σ. Καζαντζίδη κ.α.

Τα πρόσωπα που έφτιαξα ένιωθα απλά ότι τα θελα κοντά μου.

Όλα τα πρόσωπα λίγο-πολύ βγήκαν από μόνοι τους επειδή κάπως έτυχε.·.

Πιο συγκεκριμένα όμως:

Πρώτοι και καλύτεροι οι αγαπημένοι μου φίλοι (το εξαιρετικό θεατρικό δίδυμο) Γιάννης Δρακόπουλος και Ελυσσαίος Βλάχος που αναπαριστώνται αντίστοιχα με μικρούς ανδριάντες ως Ξανθίας και Έρως.

Για τα υπόλοιπα πρόσωπα:

  • Συνέβη, τον καιρό που δούλευα αυτή τη σειρά, να δω ένα ντοκυμαντέρ με την ζωή του Ηλία Πετρόπουλου, που αγαπούσα και αγαπάω ακόμα το έργο του, χωρίς να το έχω όμως ως πρόσφατη μνήμη. Το ντοκυμαντέρ αυτό ήταν αφορμή για να του φτιάξω μία μικρή προτομή του.
  • Συνέβη, τον καιρό που δούλευα αυτή τη σειρά, να δω στην τηλεόραση τον Σταμάτη Κραουνάκη στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου. Εκείνες τις μέρες άκουσα το εξαιρετικό κομμάτι «Χρόνια σαν τριαντάφυλλα» από την νέα του δουλειά «Πόσο σ’ αγαπώ» και θυμήθηκα όταν τον είχα δει ζωντανά με την Σπείρα-Σπείρα. Με είχε συγκλονίσει αυτή η παράσταση και η παρουσία του. Αυτά τα ερεθίσματα ήταν η αφορμή για να του φτιάξω μία μικρή προτομή του.

Ο Georges Perec ήταν-είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Και μου βγήκε αυθόρμητα ότι πολύ θα ήθελα να ήταν κοντά μου.

Όμως το ερέθισμα-αφετηρία για αυτή τη σειρά ήταν ο Gérard Depardieu στον ρόλο του Cyrano de Bergerac. Ο χαρακτήρας αυτός εμπεριέχει -για μένα- την ουσία της όλης σειράς που παρουσιάζεται και μία μεγάλη πηγή έμπνευσης για την ζωή.

Ο Sancho Panza και ο Don Quixote de la Mancha υπάρχουν ως αναφορές της ταινίας Cyrano de Bergerac και ως «αρχετυπικές» μορφές-σύμβολα.


Σχετικοί σύνδεσμοι

Tο κείμενο της πρόσκλησης:

Ο Κυριάκος Κατσουνάκης, ο Αντρέας Χαμπαίος και ο Βασίλης Ασημακόπουλος σας προσκαλούν στην παρουσίαση της έκθεσης γλυπτικής του Γ.-Φοίβου Σαργέντη με θέμα «Φίλοι που θα ‘θελα να τα ‘πινα μαζί» στο Surf Café την Παρασκευή 4.7.08 και ώρα 21:00

Διάρκεια έκθεσης. 04.07.08-13.07.08

Surf Café

Διεύθυνση: Κουντουριώτου 6 Λιμάνι Λαυρίου

Τηλέφωνο: 22920-26222







Σχετική "βιβλιογραφία": Γραπτά μηνύματα, «Ποιητική συλλογή» που γράφτηκε μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο τον καιρό που ανεβοκατεβαίναμε στο Λαύριο



Κάτι σαν δελτίο τύπου για την έκθεση

Γιατί το κάνω εγώ αυτό?

Για τους φίλους

Γ.-Φοίβος Σαργέντης Γλυπτική: http://www.itia.ntua.gr/~fivos/sculpt/