Για το ιερό πρόβατο της εκπαίδευσης

Πρόσφατα διάβασα δύο εξαιρετικά κείμενα του αγαπητού Καθ. κ. Τάσιου στο Βήμα που περιγράφουν αποκαλυπτικά την κατάσταση των Πανεπιστημίων σήμερα:
Η ασυλία του ασύλου 1
Η ασυλία του ασύλου 2

Σε συνέχεια αυτών των κειμένων θα ήθελα να σχολιάσω την παράγραφο Δράσεις και αντιδράσεις στο κείμενο Η ασυλία του ασύλου 2.

Εξ αυτού ορμώμενος και ενώ θεωρώ ότι είναι απαραίτητοι νέοι μηχανισμοί για την Καλή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος (βλ. σχετική ανάρτηση το Σχολείο σήμερα, η βολική συντήρηση μιας, κοινά παραδεκτής, άβολης κατάστασης), θεωρώ παράλληλα ότι οι διατυπώσεις ενδεχόμενων μηχανισμών, δεν πρόκειται θα αποφέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα, αλλά νέες "πολεμικές" συγκρούσεις τις οποίες απεύχομαι.

Κάπως-σχετικά με αυτό, και επειδή στα παραπάνω άρθρα αναφέρεται η απώλεια του διδακτικού χρόνου θα πω λίγα λόγια για το ποιος είναι ο χρόνος αυτός. Στα πλαίσια του διδακτικού χρόνου, θέλω να παρατηρήσω ότι, μερικοί από εμάς είχαμε την πολυτέλεια να εκπαιδευτούμε δίπλα σε Καλούς Δασκάλους. Αλλά νομίζω πως η πλειοψηφία των φοιτητών εκπαιδεύονται σε ένα το σύστημα απρόσωπο. Από δασκάλους που γενικά δεν-είναι-εκεί. Έτσι τα παιδιά δεν μαθαίνουν στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια, αλλά "αλλού". Και γι αυτό το "αλλού" φταίει τελικά η αδιαφορία Κακών Δασκάλων (ας το πούμε και αυτό) βλ. σχετικό κείμενο του Μελέτη Μελετόπουλου: Το επάγγελμα των αρίστων.

Ως γνήσιο τέκνο της παρα-πολιτικής-φοιτητο-κουλτούρας, θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που είχα πάει να διδάξω στο αμφιθέατρο, περίμενα (σύμφωνα με τα προηγούμενα βιώματά μου) να ακούσω: "κάτσε κάτω ρε καραγκιόζη". Και αντ' αυτού είχα ένα τσούρμο παιδιά, σιωπηλά και υπάκουα, να μου λένε με τα μάτια: "πείτε μας".

Συγκινούμαι ακόμα όταν το θυμάμαι, γιατί αυτή ήταν η μεγαλύτερη ευθύνη που έχω νιώσει μέχρι σήμερα. Αλλά φοβάμαι πως αυτή η ευθύνη δεν είναι αναγνώσιμη από το σύνολο των, καθ' όλα τα λοιπά, άξιων δασκάλων.

Γιατί αν έχεις ένα αμφιθέατρο με 100 παιδιά και κάνεις μάθημα στις 8:45 και είναι εκεί, αντί να κοιμούνται (που νομιμοποιούνται να το κάνουν σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούν και τις δυνατότητες που τους δίνει το εκπαιδευτικό σύστημα) και πολλά από αυτά έχουν ξυπνήσει από τις 6:00 για να πάρουν τρένα, λεωφορεία για να φτάσουν να σε ακούσουν και τους λες αρλούμπες, δεν είναι παράλογο να σχολάσουν και να γράψουν στον τοίχο: ΑΕΚΑΡΑ ΜΟΥ. Ενώ σκέψου τι θα νιώουν αν δεν είσαι εκεί.

Με περιβαλλοντικούς όρους όμως, έχει παρατηρηθεί ότι η κοινωνία αναπτύσσει κριτική αντίληψη (και οικολογική προδιάθεση) επάνω στα προϊόντα που της "σερβίρονται" και τα καταναλώνει, όταν έρχεται αντιμέτωπη με τα σκουπίδια που η ίδια παράγει.

Και έχω την βεβαιότητα, πως: όταν διδαχθούν (ναι διδαχθούν !) τα ίδια τα παιδιά να διεκδικούν μια Καλή εκπαίδευση για να μην αποτελούν τα ίδια, "σκουπίδια" ενός κακού συστήματος, τότε και μόνο τότε θα υπάρξει ουσιαστικά η αναγέννηση των πανεπιστημίων.

Γιατί όπως πολύ σωστά είχε πει παλαιότερα αγαπητός φίλος: Ο φοιτητής είναι το ιερό πρόβατο της εκπαίδευσης: Αν ζητήσει να μάθει θα του μάθουμε, αν ζητήσει να κάνει πάρτυ, θα κάνει πάρτυ, αν ζητήσει να κοιμάται θα κοιμάται.

Όμως για να υπάρξει αυτή η αναγέννηση στα Δημόσια Πανεπιστήμια και για να μην χρειαστεί να περιμένουμε απροσδιόριστα πολλά έτη για να συντελεστεί αυτή η ωρίμανση των φοιτητών, θεωρώ ότι είναι απαραίτητη η δημιουργία των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων.

Γιατί μόνο μέσα από την λειτουργία της ανταγωνιστικότητας με έναν άλλο Πόλο, υπάρχει η δυνατότητα μιας ενδεχόμενης κάθαρσης των δημοσίων πανεπιστημίων. Και αυτή η κάθαρση θα προκληθεί από τις αντι-δράσεις σε μιαν άλλη, καλώς ή κακώς διατυπωμένη-αλλά υπαρκτή, αντί-πρόταση.

Γιατί τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα διατυπώσουν την άλλη-πρόταση, η οποία θα οφείλει να αξιολογηθεί και τελικά να επί-δράσει στα πολυπαθή Σχολεία μας που με την σειρά τους θα οφείλουν να δημιουργήσουν νέους μηχανισμούς, να αναγεννηθούν (θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο) και επί τέλους να αξιολογηθούν.

Άλλως, πάλι καλά θα περνάμε στην βολική συντήρηση μιας, κοινά παραδεκτής, άβολης κατάστασης.


Σχετικά κείμενα του ιστολογίου:
Το Σχολείο σήμερα. Η βολική συντήρηση μιας, κοινά παραδεκτής, άβολης κατάστασης
Για το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία