Για την φυσιογνωμία της πολιτικής εξουσίας

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και επειδή δεν βλέπω να καταλαγιάζει αυτό το θέμα (αν και νιώθω ότι καλοκαίρι είναι-θα ξεχαστεί όπως τόσα άλλα) λεω να γράψω λίγα πραγματάκια για την φυσιογνωμία της πολιτικής εξουσίας.

Σχετικές παρατηρήσεις έμπειρων φίλων μου, στα πλαίσια του φοιτητικού συνδικαλισμού, έλεγαν ότι ένας πολιτικός χώρος, ήταν ακμάζων πολιτικά, αν σε αυτόν ακούγονταν πρωτότυπα και αστεία συνθήματα και συμπεριλάμβανε όμορφες κοπέλες.

Οι υπόλοιποι χώροι, αποτιμούνταν ως αδιάφοροι και σχεδόν νεκροί.

Οπότε, η πρώτη αίσθηση της πολιτικής δράσης, είχε έντονα τα στοιχεία του «ζευγαρώματος» και του «για πλάκα».

Χωρικά όμως, παρατηρούσε κανείς, μια εξαιρετική υπακοή ανθρώπων σε προϊόντα υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών. Η υπακοή αυτή διαμόρφωνε την κουλτούρα των διαχειριστάκων της μελλοντικής εξουσίας.

Σχετικά με αυτό, έβλεπα εχθές αναλυτική κάλυψη από τα νέα του Mega της τελετής αποφοίτησης των μαθητών του Κολεγίου Αθηνών.

Και έβλεπα έναν, καθ’ όλα συμπαθή νεαρό, που έβγαζε έναν πολύ συγκινητικό και καθώς πρέπει λόγο, για τα χρόνια του στο Κολέγιο.

Και σκέφτηκα πόσα παλικαράκια πήραν απολυτήριο Λυκείου εχθές και καμία τελετή δεν έγινε, κανένα δεν έβγαλε λόγο και κανένα δεν το έδειξε η τηλεόραση.

Και σκέφτηκα: νάτος ο νεαρός που θα μας κυβερνήσει αύριο.

Και με θλίψη ξανα-είδα το πως αναπαράγεται το σύστημα.

Γιατί, αυτό που βλέπω, είναι υπάκουα ανθρωπάκια που εκπαιδεύονται από ένα σύστημα που -στιγμιαία πιστεύω, αυτή την περίοδο- αποκαλύπτει τα σάπια δόντια του.

Αλλά αναπαράγεται.

Γιατί όπως έγραφε σε έναν τοίχο: «το σύστημα διδασκαλίας, είναι η διδασκαλία του συστήματος».

Και η μικρή μου εμπειρία λεει ότι είναι ελάχιστες και λαμπρές-λαμπρότατες οι φωτεινές εξαιρέσεις των ανθρώπων που έχουν την ικανότητα να ξεφύγουν από αυτό, αλλά να συμμετέχουν μέσα του, με Καλές και Αγαθές προθέσεις.

Και αυτή είναι η απάντησή μου στο γιατί υποστηρίζω σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στις όποιες συλλογικές διαδικασίες και γιατί δεν μου αρέσουν τα συστήματα των πολιτικών σχηματισμών, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί και τελικά αναπαράγονται.

Γιατί μολονότι πολλές φορές διαφωνώ επί της ουσίας (βλ. σχετικά κείμενα: Για το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία, Για τις καταλήψεις , Το Σχολείο σήμερα, η βολική συντήρηση μιας κοινά παραδεκτής άβολης κατάστασης κ.α.) με τις επιλογές και τις πρακτικές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, θεωρώ ότι είναι έντιμη και αμφισβητεί κατ' ουσίαν τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς.

Δυστυχώς -κατ’ εμέ- είναι ανυπάκουη και σε ορισμένα καλώς, κατά την γνώμη μου, κείμενα, ακολουθώντας εξαιρετικά λάθος πρακτικές, αλλά τουλάχιστον αμφισβητεί την αναίδεια και την χυδαιότητα που -αυτές τις μέρες- έχουμε την πολυτέλεια να κρυφοκοιτάξουμε (βλ. σχετικά δημοσιεύματα [1], [2] και πάρα πολλά άλλα).

Και θωρώ ότι η εντιμότητα και η αμφισβήτηση είναι τα μεγαλύτερα πολιτικά προτερήματα που μπορεί να έχει κανείς σήμερα (βλ. σχετικό κείμενο για τις απειλές αποκεφαλισμού του κ. Α. Παπαδόπουλου).

Γιατί, αν έχει κανείς αυτά τα δύο στοιχεία μπορεί: να κοιμάται καλά, να μην αυτοκτονεί για τις επιλογές του, να σκέφτεται και να μιλάει.

Και όπως έχει δείξει η πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας μας, δεν είναι αυτονόητα αυτά τα πράγματα.