Για την εξομολόγηση στο Internet (Δίχτι )

Σε πολλές περιπτώσεις, έχω συναντήσει μια αρνητική στάση σχετικά με την «προβολή» στο Internet (Δίχτι).

Σχετικά με αυτό, έχω διακρίνει ότι υπάρχουν δύο βασικές αντιλήψεις:

1. Η «όχι-Δίχτι». Αντίληψη που λέει (σαν τους παλιούς μαστόρους) ότι έχω την γνώση-μυστικό, είναι δική-Μου και δεν την δίνω γιατί από εκεί αντλώ την εξουσία μου.
   
2. Η «Δίχτι». Αντίληψη που λέει ότι προβάλλω το όποιο-έργο μου και το διαχειρίζομαι.

Σχεδιάζοντας σχεδόν οκτώ χρόνια ιστοσελίδες για να ενημερώνω και να τεκμηριώνω ένα βιογραφικό που έχω κρεμασμένο και την ασχολία μου με την γλυπτική (που έχει μια-κάποια-πορεία) έχω παρατηρήσει ότι: λόγω της έκθεσης στο internet, αυτά που προβάλλονται έχουν μια στοιχειώδη τάξη.

Παράλληλα, «εξαναγκάζομαι» να δημιουργώ διάφορες μορφές ιστοσελίδων. Στόχος των ιστοσελίδων είναι: η προβολή (και κυρίως η πληροφορία) να είναι εύχρηστη–πρώτα για ‘μένα (και ενδεχομένως και για κάποιους άλλους).

Σε αυτό με «υποχρεώνει» η ίδια η «έκθεση», η σκέψη ότι κάποιος θα με αξιολογήσει, κάποιος μπορεί να τα δει.

Και νιώθω να γίνομαι καλύτερος.

Γιατί ότι δεν εκτίθεται (σύμφωνα με την εμπειρία μου) είτε χάνεται ή είναι άτακτο ή θα το φτιάξουμε αργότερα (δηλαδή ποτέ).

Υπάρχει όμως ο αντί-λογος που λέει ότι δεν θέλω να είμαι φανφαρόνος του εαυτού μου. Θέλω να είμαι σεμνός λιτός και απέριττος.

Αυτό μου φαίνεται λίγο άκαιρο.

Μια ευπρεπής ιστοσελίδα δεν νομίζω ότι ενοχλεί κανέναν. Αν θέλει κάποιος την επισκέπτεται, αν πάλι δεν θέλει, όχι.

Είναι ο χώρος που έχω την δυνατότητα να δημιουργώ στα πλαίσια της νέας Ανθρωπικής γεωμετρίας που διαμορφώνεται (βλ. σχετικό κείμενο του ιστολογίου).

Και επειδή δεν παρεμβαίνει κανένα φίλτρο αυτών των εξαιρετικών (!) σχέσεων εξάρτησης οι οποίες διακατέχουν την προβολή και την ενημέρωση, νομίζω ότι αξιολογείται κατ’ ουσία Δημοκρατικά.

Μπορεί κάποιος να αξιολογεί ότι λέω βλακείες στο Δίχτι και μπορεί πάλι το έργο που προβάλλω από τις ιστοσελίδες μου να είναι παντελώς αδιάφορο.

Αυτή όμως είναι η μικρή (σημαντική ή ασήμαντη, καλή ή κακή) προσφορά που μπορώ εγώ (και οι περισσότεροι νομίζω-εξαιρουμένης μιας μικρής ελίτ) να έχω στην Συλλογική Σκέψη.

Όμοια με το ιστολόγιο.

Τους τρεις τελευταίους μήνες που ασχολούμαι με το ιστολόγιο, έχω παρατηρήσει ότι: ενώ τα κείμενα μπορεί να μην είναι αξιολογημένα από τρίτους, μπορεί να μην είναι τόσο «καλογραμμένα» ή «κομψά», παρ’ όλα αυτά, εμένα με βοηθάνε ιδιαίτερα στην διαμόρφωση της σκέψης μου.

Παράλληλα, μπορεί να δώσουν και κάποιο ερέθισμα και σε κάποιον άλλο.

Έτσι, ανακαλώ προηγούμενες σκέψεις, τις συνδέω με άλλες και άλλων-σκέψεις, προσπαθώ να τις βελτιστοποιήσω και τελικά βλέπω να χτίσω έναν λογισμό ο οποίος, δεν έχω γνώση που θα με βγάλει, αλλά κάπου με πάει την βόλτα του.

Είχα διαβάσει πως τα ιστολόγια αναπαύουν.

Και είναι λογικό αυτό.

Έχοντας ελαχιστοποιήσει την θρησκευτική λειτουργία, στα πλαίσια της σύγχρονης κουλτούρας μας και επειδή η ψυχανάλυση είναι πολύ ακριβή και όχι πάντα επιλέξιμη, ο άνθρωπος πρέπει κάπου να τα πει, κάπου να εξομολογηθεί.

Γι αυτό o server της Παναγίας της Τήνου κατακλύζεται από e-mails με παρακλήσεις πιστών.

Αλλά γι αυτό κατακλύζονται και τα ιστολόγια από αναρτήσεις.

Που μας πάν’ την βόλτα τους.

Υ.Γ.

Και επειδή η μορφή του κόσμου αλλάζει (και το internet-Δίχτι παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό) μου προκαλεί εξαιρετικό ενδιαφέρον το ποια αντίληψη θα επικρατήσει τελικά.

Όχι-Δίχτι ή Δίχτι ?

Πιστεύω ότι: για την ώρα, επικρατεί η πρώτη, αλλά εγώ είμαι με την δεύτερη η οποία νιώθω πως δημιουργεί και θα δημιουργήσει εξαιρετικές ανατροπές!