Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Για την αστική ζούγκλα και πάλι

Και κει που έγραφα την προηγούμενη ανάρτηση με τα αποσιωπητικά για τη βία στο διάλειμμα της επίβλεψης κλαδεμάτων και κοπής ατάκτων δέντρων στο Ιστορικό Συγκρότημα του Ε.Μ.Π. στην Πατησίων, ομάδα φοιτητών με εγκάλεσε για να μου διατυπώσει (με εξαιρετικά βίαιη διαλεκτική-και πάλι) την αντίθεσή της σε αυτό το έργο.

Έτσι, για άλλη μια φορά μεταξύ άλλων: με απείλησαν με ευκρίνεια (γράψανε και συνθήματα σχετικά), διατύπωσαν την θεωρία πως όλα αυτά γίνονται στην βάση μιας συνωμοσίας και αναρωτήθηκαν γιατί αυτά να γίνονται το Σάββατο και γιατί εγώ ως δημόσιος υπάλληλος δουλεύω Σάββατο.

Και κανείς από αυτούς δεν θυμήθηκε πως εργασίες ασφαλτοκοπής, εκσκαφής, διαμόρφωσης με κηπευτικό χώμα και φύτευσης μεγάλων νέων δέντρων (μεγαλύτερων των 5 μέτρων) στο προαύλιο του πίσω-χώρου γίνανε πάλι Σάββατο (συγκεκριμένα πριν δύο Σαββατοκύριακα), δεν σκέφτηκε πως το Σχολείο πρέπει να είναι καθαρό και εύτακτο όταν λειτουργεί και πως μπορεί και να υπάρχει ένας δημόσιος λειτουργός που να αγαπάει αυτό το Σχολείο και να το υπηρετεί και Σάββατα (χωρίς υπερωρίες) για να εισπράττει απειλές και "μούτζες".

Μα τις βαρέθηκα.

Γιατί αν συζητάμε για την τρομοκρατία και καταγγέλλουμε την βία στην πολιτεία, δόκιμο είναι να βλέπουμε το πως ο Λόγος και η διαλεκτική του έχει εκφυλιστεί στην καθημερινή μας συν-ύπαρξη, εκεί που εκπαιδεύεται ο νέος πολίτης (στο Σχολείο) υπό την σκέπη του πανεπιστημιακού ασύλου.

Εκεί που για να υπάρξω πρέπει να είμαι "χαριτωμένος", να 'μαι γλυκός μ' όλο το κόσμο, να υποκρίνομαι τον ευτυχή, να σκάω αλλού τις ευθύνες που μου αναλογούν και να υπάρχω αρμονικά (άτακτος και γω) στην αταξία-σε απραξία.

Σε προηγούμενη σχετική ανάρτηση με θέμα την αστική ζούγκλα είχα γράψει:

Εγώ, ως μηχανικός που είναι υπεύθυνος για τον χώρο έχω μια συγκεκριμένη αντίληψη για την λειτουργία του. Και η δική μου αντίληψη λέει πως το Σχολείο δεν είναι ζωολογικός κήπος (προσθέτω: ούτε ζούγκλα). Για μένα, αυτό είναι αυτονόητο και δεν το διαπραγματεύομαι.

Αν αυτό συγκρούεται με την αντίληψη που έχουν οι χρήστες για τους χώρους, νομίζω ότι καλό και δημοκρατικό είναι: οι χρήστες να αναλάβουν επώνυμα την ευθύνη των θέσεών τους και να πουν "ο μηχανικός αυτός δεν-μας-κάνει γιατί δεν αγαπάει τις γάτες, (σήμερα κόβει τα δέντρα) δεν κάνει σωστά την δουλειά του, και... και .... και να φύγει".

Αλλά δεν γίνεται έτσι. Έτσι θα λειτουργούσε η δημοκρατία, μα σήμερα υπάρχει η αστική ζούγκλα η οποία, εφευρίσκοντας τον-όποιον εχθρό αυτο-πυρπολεί την αξιοπρέπεια της ύπαρξης.

Και μετά τον κλεφτο-πόλεμο ο πόλεμος...

Επειδή τα σκασίματα της πόλης -κάπου πατάν- και ο Λόγος (ιδιαίτερα από σημαίνοντες-μα κι ασήμαντους πολιτικούς) "εκπαιδεύει" ας αξιολογήσουμε σιωπηλά, φωνακλάδικες κουβέντες που ακούσαμε πριν μια-δυό βδομάδες και στοχοποιούσαν τις αστυνομικές στολές.

Αν η συν-ύπαρξη περνάει μέσα απ' την βία (λεκτική ή/και οπλική) και η αναζήτηση του στόχου βρίσκεται στο σώμα του συν-ανθρώπου μου, εγώ την αρνούμαι και θέλω να πάρω τα βουνά.

Αν όμως ο στόχος της αξιοπρεπούς συν-ύπαρξης, βρει την έκφρασή του σε μια αγαπημένη πολιτεία, θα μπορούσε να μορφοποιηθεί το σημείο καμπής για την-όποια ανάταση της.

Τελικό ζητούμενο όμως θα ήταν: η συνείδηση του κάθε πολίτη να λειτουργήσει αυτοβούλως, χωρίς τα ενοχικά συμπλέγματα που κάναν το "θυμικό του Έλληνα" να είναι η φωνή του (καθ' όλα χαρισματικού μα αναρμόδιου) Λάκη Λαζόπουλου στην τηλεόραση τις Τρίτες.

Ενάντια σε κάθε βία... (με τ' αποσιωπητικά για την συνέχεια)


Υ.Γ.
Βλ. σχετικό άρθρο από ΤΑ ΝΕΑ στις 31.10.2009

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Για τον κλεφτο-πόλεμο στην "πολιτική"

Αν η κατάσταση είν' τόσο κρίσιμη, όσο μας την λένε και αφού όλοι "κόπτονται" για το καλό του τόπου, ποιό είν' το όφελος του κλεφτο-πόλεμου στο πεδίο της πολιτείας?

Οφείλει κάποια στιγμή να διαπιστωθεί και να χρεωθεί, η ενέργεια και το χρήμα που σπαταλάμε για την στοιχειώδη αξιοπρέπεια για την συν-ύπαρξη των ανθρώπων σε κάποιους που: δεν-την-θέλουνε.

Μα τι σημαίνει πως ζω σ' αυτόν τον τόπο? Μήπως πως οφείλω τελικά να τον αγαπήσω?

Απλό ακούγεται-μα πόσο απλό μπορεί να είναι?

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Για την οικονομία και πάλι

Άλυτο φαίνεται (και-πάλι!) το πρόβλημα της οικονομίας.

Διαβάζω πως το ΑΕΠ (μα-τι-αυτό-σημαίνει?) κάτι-κάνει και τα ελλείμματα (από ποιανού το πορτοφόλι?) κάναν άλλα, και-και-και.

Μα για να πει κανείς πως "στρώνει" την οικονομία, πρέπει να παράξει κάποιο "προϊόν" για να πουλήσει, δηλαδή: να γεννήσει πλούτο.

Και επειδή η πολιτικοί δεν (θα έπρεπε να) κάνουν μπίζνες (ακόμα και αν είναι νόμιμον και ηθικόν) χρέος τους είναι να οραματιστούν αυτό το "προϊόν" και "να πασάρουν" τ' όραμα στον κόσμο.

Aναρωτιέμαι πάλι, γιατί όλοι-πάντα μιλάν για την οικονομία, την ανάπτυξη κ.α. συναφή θέματα, κατά-κανόνα-με ακαταλαβίστικους όρους, χωρίς να πουν μια απλή πλατφόρμα πάνω στην οποία θα πατήσει ο πολίτης για να παράξει πλούτο?

Εδώ αξίζει να επισημάνει κανείς πως η μόνη δυνατότητα "παραγωγής πλούτου" σήμερα (που εκφράζεται απ' το συλλογικό όραμα) γίνεται μέσα στο Δημόσιο Φορέα που όλοι εκεί θέλουμε να δουλέψουμε, για να πάρουμε ένα μισθό: τύπου αργομισθίας, χωρίς τίποτα να παράγουμε.

Αντί λοιπόν να σκεφτούμε πως θα παράγουμε πλούτο (και μέσα στο Δημόσιο Φορέα, για το κοινό -και όχι για ιδίων- όφελος), αφουγκραζόμαστε την πολιτική ως κάτι νούμερα-ελλείμματος που πάνε κι έρχονται ψηφίζοντας τον βέλτιστο διαχειριστή τους.

Χωρίς να ονειρευόμαστε την πολιτική που θα μας ξεχρεώσει, συμπεριλαμβάνουμε στους καθημερινούς μας εφιάλτες (τις έκτακτες εισφορές, τους φόρους, την ασφάλεια, το αφεντικό, τον προϊστάμενο, το οτιδήποτε) και κάτι έννοιες σαν το ΑΕΠ και το έλλειμμά του, που πάνε στο Ecofin να γίνουν όνειρα.


Υ.Γ.1
Και η καταληκτική ευκαιρία. Το τελευταίο-χαμένο ΕΣΠΑ που το μόνο που κάνει είναι τον πλούσιο δυνατότερο και την τράπεζα πλουσιότερη.

Υ.Γ.2
Βλ. παλαιότερες σχετικές αναρτήσεις: για την κατασκευή, την οικονομία και την αρχιτεκτονική με τη γη, για τ' αδιέξοδα στην κατανάλωση, για το REBOOT στην κρίση, για την οικονομία

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Για την απ-ενοχοποίηση της στολής

Τώρα που ζω τη μόνιμη παρουσία αστυνομίας στα Εξάρχεια, θυμάμαι πως: δεκαπέντε χρόνια πριν, ήμουν εγώ αυτός που θα μάζευε με βεβαιότητα το κάθε μπλόκο.

Το 'ξερα-ίσως το 'νιωθα και το 'ξεραν πως θα το ξέρω.

Το 1993-94 θυμάμαι στο Λυκαβηττό, τον έντρομο αστυνομικό που άνοιγε το πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου και βλέποντας προπλάσματα (αγρι-ούτσικων) γλυπτών μου, με πέρασε για σατανιστή (!). Ήταν εκείνη την εποχή της-μόδας, μα του 'πα πως είμαι γλύπτης (δεν είναι αυτά τα κακά-μάγια) και με άφησε.

Τώρα δεν με σταματάει κανείς. Τώρα-ίσως μεγάλωσα λίγο, δεν φοράω πολύχρωμα ρούχα και με είμαι "όπως πρέπει".

Μα μου χει μείνει ο φόβος.

Σε κάθε περίπτωση όμως, τα φοβικά σύνδρομα δεν μου δημιουργήθηκαν απ' αυτούς με τις στολές και τα νούμερα στο μπράτσο, μα απ' τους άλλους, τους "κακομοίρηδες" που τους έκοβες "φρίκουλες" και "στην πέφτανε" με την ασφαλίτικη και σου 'λέγαν άγρια: τα στοιχεία σου.

Τότε λοιπόν, με χαρακτήριζαν στους "άλλους".

Τώρα, αλλά και τότε, αποδέχθηκα και αποδέχομαι την κάθε έντιμη σύγκρουση, την σύγκρουση με κώδικα συμπεριφοράς και ηθική.

Και είναι ηθικός κώδικας για μένα τ' ότι θα δω τον αστυνόμο με στολή κι όχι τον άλλο, τον "εναλλακτικό", με τα περίεργα ρούχα και τα περίεργα μαλλιά που μου "το παίζει φίλος". Συν-υπάρχω με τον αστυνόμο, όσο αυτός υπάρχει με αξιοπρέπεια μαζί-μου. Αρνούμαι όμως τον άλλο.

Γι αυτό λέω: Ενάντια στην κοινωνία των ρουφιάνων!

Καλή σου βάρδια φίλε αστυνόμε!

Καλέ-μου-κόσμε, ζητούμενο είναι η απο-ποινικοποίηση της επιλογής (βλ. παλαιότερο σχετικό κείμενο) και όχι η ενοχή της στολής.

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Για την τρέλα

Υπάρχει ως έκφραση: τί ωραίο που είναι "αυτό" - μια τρέλα.
Υπάρχει και η άλλη: τί μου είπες τώρα, τρελάθηκα.

Έχουν γραφτεί σπουδαία έργα για την τρέλα. Ένα πολύ καλό είναι "η ιστορία της τρέλας στην κλασική εποχή" του Μισέλ Φουκώ.

Αξίζει όμως ο διαχωρισμός της τρέλας απ' την "τρέλα".

"Νομιμοποιούμαστε" να "τρελαινόμαστε" όταν για κάποια λόγο το σύστημά-μας αρνείται να διαχειριστεί/επεξεργαστεί "κανονικά" τις πληροφορίες που δέχεται. Νομιμοποιούμαστε βέβαια, όταν αυτό το συνειδητοποιούμε.

Θα φανταζόμουν τις σκέψεις σαν υγρό που οφείλει να μπαίνει σ' ένα χωνί από το οποίο να ρέει κανονικά στο δοχείο της πολιτείας. Αν όμως το χωνί είναι πολύ μικρό θα ξεχειλίσει ή αν το δοχείο του χωνιού είναι πολύ μεγάλο, η μεγάλη πίεση μπορεί να δώσει μια χαοτική/τυρβώδη ροή.

Στα πλαίσια αυτά, τύχη αγαθή αποτελεί η διατήρηση της καλής λειτουργίας του.

Συμπληρωματικά, η πολιτεία-μας επιτρέπει την συν-ύπαρξη των ανθρώπων που μπορεί-να, αλλά μπορεί-και-να-μην, έχουν την ικανότητα της επεξεργασίας/διαχείρισης (να λειτουργούν με "χαλασμένα χωνιά").

Όπως και να 'χει η μορφή της τρέλας ή της "τρέλας" που προσωποποιείται και αποκαλύπτεται, αποτελεί μια τρομακτική εικόνα.

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα στην θέα ενός τρελού/"τρελού" και αναρωτιόμουν αν είναι αυτουνού το πρόβλημα ή απλά ζούμε σ' ένα απέραντο φρενοκομείο (διαφορετικά: σε ένα δοχείο που το υγρό-του, η συλλογική σκέψη, αναδεύεται βίαια).


Υ.Γ.
Μπορεί επίσης να φανταστεί κανείς την συλλογική σκέψη ως κρασί, σούπα ή φραπέ.
Εμένα μου μοιάζει με το τελευταίο.

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Για την αξιοκρατία

Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, φαίνεται σαν: η αξιοκρατία να εμφανίζεται στην Ελλάδα ως μια όμορφη-τριαντάχρονη (μεταπολίτευση) παρθένα που ανακαλύπτει -τί χαρά!- να κάνει έρωτα.

Και την ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια...

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Για την αποδοχή

Μεγάλη εντύπωση έχει κάνει η αποδοχή της νέας κυβέρνησης.

Δεν είναι προφανές πως αυτό θα γίνονταν.

Βέβαιο είναι πως αυτό που λείπει απ' την Ελλάδα είναι οι Καλοί Λειτουργοί της Πολιτείας.

Αφού οι περγαμηνές των στελεχών της νέας κυβέρνησης, πείσαν κατ' αρχήν πως είναι άξιοι και όχι χειροκροτητές-διαχειριστάκια της εξουσίας ή κλέφτες και πως καλώς τους προσέλαβε ο εργοδότης Λαός να εργαστούν γι αυτόν, θ' ακούσουν ζήτω.

Μα μήπως αλλάζουν τα κριτήρια του εργοδότη-Λαού και είναι αυτό πολύ σπουδαίο?

Για το δίκιο-Δίκαιο μετά

Και 'κει που θα 'λεγα πως όλοι το ξεχάσαν, με ανακούφισε η χθεσινή συνέντευξη του Γιώργου Παπακωσταντίνου στην Ελευθεροτυπία.


Υ.Γ.
Βλ. σχετική ανάρτηση (πριν τις εκλογές)

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Για τις προθέσεις και πάλι

Μεγάλη η φασαρία στο Δίχτι για τις θέσεις των γενικών γραμματέων (βλ. σχετικές αναρτήσεις απ' το ημερολόγιο ενός πατέρα , τον πιτσιρίκο κ.α.).

Όπως και να 'χει, άσκηση καλή μου φαίνεται αυτή που αφορά την ουσία της Δημοκρατίας.

Είναι προφανής η σημερινή-εξαιρετική πρωτοτυπία του Ελληνικού κράτους να εμφανίζεται να λειτουργεί (για πρώτη φορά-μάλλον) με διαφάνεια και αξιοκρατία, με στόχο να σταχυολογήσει άξιους και ικανούς ανθρώπους εκτός της τυπικής (κατά-κανόνα) κακής δομής.

Ανεξάρτητα των αποτελεσμάτων (είμαι βέβαιος πως θα πάθουν πλάκα απ' το πόσοι άνεργοι με σπουδαία βιογραφικά "την κάθονται") και του ότι θα χρειαστεί να αξιολογήσουν τη μισή Ελλάδα, πολύ μου άρεσε.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικά προηγούμενη ανάρτηση

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Για τις προθέσεις (η συνέχεια)

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης με τίτλο "για τις προθέσεις", η παρατήρηση αγαπητού φίλου ήταν η εξής:

Αν θέλω να οδηγήσω αεροπλάνο και έχω τις καλύτερες προθέσεις για να το κάνω και μεταφέρω 350 επιβάτες, η (ας το πούμε κομψά) απερισκεψία μου και μόνο να το οδηγήσω (επειδή δεν είμαι πιλότος), δεν καταδικάζει το εγχείρημα (και μένα παρέα)?

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Για την κατασκευή, την οικονομία και την αρχιτεκτονική με τη γη

Αυτό που μου είναι αδύνατο να καταλάβω είναι το πως με-κάποιο μαγικό ραβδάκι, θα ανατραπεί η προοπτική της οικονομίας.

Βλέποντας τις αγωνίες και τα "κανόνια" που βαράν, φίλοι-συνάδελφοι στην κατασκευή, αναρωτιέμαι: με ποιόν τρόπο θα "γεννηθούν" λεφτά για να επανα-δραστηριοποιηθεί η αγορά?

Είμαι πεισμένος ότι αυτό δεν γίνεται. Το πολύ-πολύ να φουσκώσουν τον κόσμο με λίγα ακόμα δανειάκια, για να τον σηκώσουν κάπως, έτσι ώστε να κάνει δυνατότερο το ΜΠΑΜ όταν σκάσει.

Αντ' αυτού όμως: μήπως να βλέπαμε την αρχιτεκτονική με τη γή?

Είναι της φαντασίας μου ή με την ανασφάλεια και τα αδιέξοδα που έχει ο κόσμος, κανείς δεν θα "ρίξει λεφτά", να "ρίξει μπετά", για να φτιάξει σπίτι?

Και αν ο κόσμος δεν "ρίξει τα μπετά", δηλαδή δεν συμμετέχει στη βάση του μεγάλου μοχλού της Οικονομίας που είναι η Κατασκευή, πως η Οικονομία θα "κουνηθεί"?

Γι αυτό νομίζω χρειάζεται ένα κανονιστικό πλαίσια, τέτοιο ώστε να μπορεί να χτίσει ο κόσμος εύκολα, γρήγορα, οικο-λογικά και οικονομικά κατασκευές με γη.

Το ίδιο κανονιστικό πλαίσιο, θα μπορούσε να προδιαγράψει, οι κατασκευές αυτές να γίνονται παντού!

Αφού δηλαδή είναι πλήρως ανακυκλώσιμες και απόλυτα εναρμονισμένες με το περιβάλλον, μπορούν να αποτελέσουν την ουσιαστική αφετηρία για την ανάπτυξη σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο με στόχο τον φτωχό που έχει ένα στρεμματάκι στο δάσος και θέλει να κάνει εκεί ένα κέλυφος να μείνει και όχι τον πλούσιο που έχει τα (!) στρέμματα και θέλει να φτιάξει την (!) βίλα.

Και τα σκυροδεματάδικα τι θα κάνουν? Αυτά που μείναν δηλαδή, γιατί οι προηγούμενοι τα κλείσανε σχεδόν όλα.

Δύο επιλογές βλέπω γι αυτούς:
Η πρώτη είναι να πουλάν το σκυρόδεμα που ξέρουμε (για τους "πλούσιους", τις πολυκατοικίες και τα έργα υποδομής) και η δεύτερη να πουλάνε γεωκονιάματα (δηλαδή φτηνό γεωσ-κυρόδεμα χωρίς τσιμέντο).

Ούτως ή άλλος, αυτός που έχει τα λεφτά, αυτός που θέλει να χτίσει καθ' ύψος ή να φτιάξει μια γέφυρα, δεν θα την φτιάξει απ' τη γή.

Αλλά αυτός που δεν τα 'χει (και αυτός είναι το ζητούμενο) αν έχει την επιλογή, έχω την βεβαιότητα πως θα το κάνει!

Και μην ξεχνάμε πως, αν το κάνει: και μηχανικό θα θέλει και χέρια θα χρειαστεί (αν και θα μπορεί να το φτιάξει και μόνος του-σπίτι "IKEA" δηλαδή) και όλα τα τυπικά μέρη για την κατασκευή μιας κατοικίας για να την μορφοποιήσει.

Με λιγότερα απ' τα μισά λεφτά, την χαρά της δημιουργίας, την δυνατότητα του να πάει κάπου-όπου αλλού στην περιφέρεια και να φτιάξει εκεί το αξιοπρεπές κέλυφός-του για να ζήσει.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικές εργασίες για την αρχιτεκτονική με την γη

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Για τις προθέσεις

"Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται".

Και ως φαίνεται πολλά θ' αρχίσουν να λεν για τον (για λίγο ακόμη πρωθυπουργό) Κώστα Καραμανλή.

Εγώ όμως κάποτε τον συμπαθούσα.

Εκτιμώ πως έκανε έργο και πως δεν ήταν αμέτοχος στα γεγονότα (όσο είχε ένα στοιχειώδη έλεγχο). Θεωρώ επίσης πως το προφίλ του ήταν περισσότερο προοδευτικό και αξιοπρεπές απ' ότι ήταν το ΠΑΣΟΚ το 2004.

Τον θεωρούσα άνθρωπο "καλών προθέσεων" (ακόμα και όταν έχασε την μπάλα).

Γιατί όμως την έχασε?

Φαίνεται πως το βαθύ κράτος του κόμματος, δημιουργεί δομές και αντανακλαστικά τα οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα διαχειριστεί κανείς (όσο καλές προθέσεις και να 'χει).

Φαίνεται επίσης πως η επιλογή συγκεκριμένων "χρυσών παιδιών" (γκόλντεν μπόϋσ ελληνιστί) που του χρεώθηκαν, διαμόρφωσαν την αντιπαθητική εικόνα-του, μιας και παρήγαγαν -κατά κανόνα- βρώμικο έργο.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την απαξιωτική φράση που είχα ακούσει απ' έναν τέτοιο, το 2004, μόλις είχε αναλάβει τα κουμάντα: "Εμείς δεν είμαστε Ζογμπάδες" (εννοώντας ότι εμείς είμαστε οι καλοί "τεχνοκράτες" που θα φέρουμε την Τάξη). Φέρανε βέβαια τάξη στις τσέπες τους αφού φεύγουν όλοι βαθύπλουτοι.

Κι έλεγα: έχει διαβάσει ποτέ αυτό το παλικάρι Καζαντζάκη για να ξέρει τι Ζορμπάς σημαίνει?

Μπορεί ν' άργησαν λίγο "οι Ζορμπάδες" αλλά φαίνεται να τους στείλαν-επιτέλους σπίτια τους.

Εδώ όμως είναι και το μεγάλο στοίχημα του ΓΑΠ. Γιατί έχει βρομίσει η αγορά από "χρυσά παιδιά" που θα 'ναι "αποτελεσματικά" και θα παράγουν "έργο".

Πολύς κόσμος βλέπει καλές προθέσεις και σ' αυτόν. Εξάλλου-αυτό πούλησε: την ελπίδα.

Υπάρχει όμως η κρίσιμη μάζα ανθρώπων σε αυτούς τους μηχανισμούς για να εργαστούν με γνώμονα το κοινό συμφέρον, την προσφορά στην πολιτεία και όχι στην τσέπη τους?

Υπάρχει άραγε η κρίσιμη μάζα ανθρώπων σ' αυτούς τους μηχανισμούς για να γίνει μια-κάποια ανατροπή?

Υπάρχουν άραγε εκεί Ζορμπάδες ?

Εγώ δεν είμαι αισιόδοξος.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικά επόμενη ανάρτηση: για τις προθέσεις (η συνέχεια)

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Προγνωστικά

Τι θα θελα να δω:
Αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, ισχυρό ΚΚΕ και τους Δημοκρατικούς στη Βουλή (βλ. σχετικά www.dimokratikoi.gr).
Αλλά φοβάμαι πως θα δω:
Ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό με τα γλυωδέστερα διαχειριστάκια της εξουσίας να κάνουν πάρτυ.

Θέλω όμως να υπενθυμίσω την πρόσφατη ανάρτηση σε αυτό το ιστο-λόγιο με τίτλο: "Για την Δημοκρατία" στις 23 Αυγούστου 2009 και ας είμαστε άξιοι των επιλογών μας:


Στις φλόγες που καίν' αυτόν τον τόπο
όρκο να δώσει-ιερό κάθε πολίτης
για την ανάσταση της Δημοκρατίας


Υ.Γ. 1
Βλ. σχετικά την θλιβερή δήλωση: Φταίνε τα πεύκα

Υ.Γ. 2

Υ.Γ. 3
Και αν λέω το ΠΑΣΟΚ, δεν το λέω γιατί το εμπιστεύομαι.
Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω το ΠΑΣΟΚ, τον ΓΑΠ όμως τον θέλω (γιατί κάτι μου λέει κατά την μετάφραση της Αγγλο-Σουηδικής σκέψης του στα "Ελληνικά" του-στην οποία, ελπίδα μου είναι, να μην χαθεί).

Για την "πράσινη ανάπτυξη" κ.α. μ___κίες

Υποψήφια ("πράσινου" κόμματος) χθες σε ραδιοφωνικό σταθμό:

Είπε περίπου τα εξής:
Να οργανώσουμε το κράτος και να εκπονήσουμε μελέτες σε βάθος με στόχο την "πράσινη ανάπτυξη".

Κατάλαβα όμως τα παρακάτω:
Να δώσουμε σε φίλους μας να εκπονήσουν "πράσινα" ερευνητικά προγράμματα τα οποία μετά θα τα αξιολογήσουμε για να πάρουμε-κάποτε αποφάσεις.

Μα ο χρόνος τρέχει και τα λεφτά τελειώσανε. Πως θα τονωθεί η οικονομία, μοιράζοντας λεφτά στους φίλους μας για να μελετάνε?

Θέλω την "πράσινη ανάπτυξη" μα όχι την intellectual λοβιτούρα που αρχινά να φεγγίζει!

Η γνώση και οι λύσεις υπάρχουν.

Η πολιτική, μας έχει αφήσει χρόνους πίσω.


Υ.Γ. 1
Και ένα μυστικό: Το κλίμα αλλάζει με τρόπους που δεν ξέρουμε και για λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Θα φτιάξουμε υπουργείο γι αυτό? (βλ. σχετικό κείμενο του ιστο-λογίου με θέμα: "Ο Πράσινος Παράδεισος που μας αξίζει").

Υ.Γ. 2
Βλ. άλλα κείμενα του ιστο-λογίου σχετικά με το περιβάλλον και σχετικό κείμενο του Ηλία Ευθυμιόπουλου στα ΝΕΑ της 2.10.09 με θέμα: "Το στοίχημα με την οικονομία".

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Για την μνήμη και την ψήφο

Η μνήμη... είναι το ημερολόγιο που όλοι κουβαλάμε μαζί μας. Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός.
Όσκαρ Ουάιλντ

Μνήμη τυχαίας προσπέλασης (RAM, Random access memory) είναι όρος που χρησιμοποιούμε για ηλεκτρονικές διατάξεις προσωρινής αποθήκευσης ψηφιακών δεδομένων (μνήμης υπολογιστή), οι οποίες επιτρέπουν πρόσβαση στα αποθηκευμένα δεδομένα στον ίδιο χρόνο οπουδήποτε και αν βρίσκονται αυτά, δηλαδή με «τυχαία πρόσβαση».

Σε αντιδιαστολή βρίσκονται συσκευές αποθήκευσης δεδομένων, όπως οι μαγνητικές ταινίες, οι μαγνητικοί δίσκοι («σκληροί» ή «εύκαμπτοι»), στα οποία η πρόσβαση στα δεδομένα μπορεί να γίνει μόνο με κάποιον προκαθορισμένο τρόπο, συνήθως σειριακά, λόγω του τρόπου κατασκευής τους. (βλ σχετικά el.wikipedia.org)

Αναρωτιέμαι λοιπόν, με πιά μνήμη θα ψηφίσει ο κόσμος μεθαύριο?


Υ.Γ.
Η μνήμη του ψαριού είναι 3 δευτερόλεπτα ενω η μνήμη της φώκιας είναι μεγαλύτερη από 10 χρόνια.

Για να δούμε και την δυναμική της μνήμης των ανθρώπων αυτού του τόπου.