Έτσι, για άλλη μια φορά μεταξύ άλλων: με απείλησαν με ευκρίνεια (γράψανε και συνθήματα σχετικά), διατύπωσαν την θεωρία πως όλα αυτά γίνονται στην βάση μιας συνωμοσίας και αναρωτήθηκαν γιατί αυτά να γίνονται το Σάββατο και γιατί εγώ ως δημόσιος υπάλληλος δουλεύω Σάββατο.
Και κανείς από αυτούς δεν θυμήθηκε πως εργασίες ασφαλτοκοπής, εκσκαφής, διαμόρφωσης με κηπευτικό χώμα και φύτευσης μεγάλων νέων δέντρων (μεγαλύτερων των 5 μέτρων) στο προαύλιο του πίσω-χώρου γίνανε πάλι Σάββατο (συγκεκριμένα πριν δύο Σαββατοκύριακα), δεν σκέφτηκε πως το Σχολείο πρέπει να είναι καθαρό και εύτακτο όταν λειτουργεί και πως μπορεί και να υπάρχει ένας δημόσιος λειτουργός που να αγαπάει αυτό το Σχολείο και να το υπηρετεί και Σάββατα (χωρίς υπερωρίες) για να εισπράττει απειλές και "μούτζες".
Μα τις βαρέθηκα.
Γιατί αν συζητάμε για την τρομοκρατία και καταγγέλλουμε την βία στην πολιτεία, δόκιμο είναι να βλέπουμε το πως ο Λόγος και η διαλεκτική του έχει εκφυλιστεί στην καθημερινή μας συν-ύπαρξη, εκεί που εκπαιδεύεται ο νέος πολίτης (στο Σχολείο) υπό την σκέπη του πανεπιστημιακού ασύλου.
Εκεί που για να υπάρξω πρέπει να είμαι "χαριτωμένος", να 'μαι γλυκός μ' όλο το κόσμο, να υποκρίνομαι τον ευτυχή, να σκάω αλλού τις ευθύνες που μου αναλογούν και να υπάρχω αρμονικά (άτακτος και γω) στην αταξία-σε απραξία.
Σε προηγούμενη σχετική ανάρτηση με θέμα την αστική ζούγκλα είχα γράψει:
Εγώ, ως μηχανικός που είναι υπεύθυνος για τον χώρο έχω μια συγκεκριμένη αντίληψη για την λειτουργία του. Και η δική μου αντίληψη λέει πως το Σχολείο δεν είναι ζωολογικός κήπος (προσθέτω: ούτε ζούγκλα). Για μένα, αυτό είναι αυτονόητο και δεν το διαπραγματεύομαι.
Αν αυτό συγκρούεται με την αντίληψη που έχουν οι χρήστες για τους χώρους, νομίζω ότι καλό και δημοκρατικό είναι: οι χρήστες να αναλάβουν επώνυμα την ευθύνη των θέσεών τους και να πουν "ο μηχανικός αυτός δεν-μας-κάνει γιατί δεν αγαπάει τις γάτες, (σήμερα κόβει τα δέντρα) δεν κάνει σωστά την δουλειά του, και... και .... και να φύγει".
Αλλά δεν γίνεται έτσι. Έτσι θα λειτουργούσε η δημοκρατία, μα σήμερα υπάρχει η αστική ζούγκλα η οποία, εφευρίσκοντας τον-όποιον εχθρό αυτο-πυρπολεί την αξιοπρέπεια της ύπαρξης.
Υ.Γ.
Βλ. παλαιότερες αναρτήσεις: Για τον χώρο φυλακή, Βόλτα και αλητεία αυτόνομη παιδεία, Για το πανεπιστημιακό άσυλο και το κτήριο Αβέρωφ, Για το άσυλο την ενοχική δημοκρατία κ.α. σχόλια, και την πρώτη ανάρτηση αυτού του ιστο-λογίου Το Σχολείο σήμερα. Η βολική συντήρηση μιας εξαιρετικά άβολης κατάστασης
