Για την τρέλα

Υπάρχει ως έκφραση: τί ωραίο που είναι "αυτό" - μια τρέλα.
Υπάρχει και η άλλη: τί μου είπες τώρα, τρελάθηκα.

Έχουν γραφτεί σπουδαία έργα για την τρέλα. Ένα πολύ καλό είναι "η ιστορία της τρέλας στην κλασική εποχή" του Μισέλ Φουκώ.

Αξίζει όμως ο διαχωρισμός της τρέλας απ' την "τρέλα".

"Νομιμοποιούμαστε" να "τρελαινόμαστε" όταν για κάποια λόγο το σύστημά-μας αρνείται να διαχειριστεί/επεξεργαστεί "κανονικά" τις πληροφορίες που δέχεται. Νομιμοποιούμαστε βέβαια, όταν αυτό το συνειδητοποιούμε.

Θα φανταζόμουν τις σκέψεις σαν υγρό που οφείλει να μπαίνει σ' ένα χωνί από το οποίο να ρέει κανονικά στο δοχείο της πολιτείας. Αν όμως το χωνί είναι πολύ μικρό θα ξεχειλίσει ή αν το δοχείο του χωνιού είναι πολύ μεγάλο, η μεγάλη πίεση μπορεί να δώσει μια χαοτική/τυρβώδη ροή.

Στα πλαίσια αυτά, τύχη αγαθή αποτελεί η διατήρηση της καλής λειτουργίας του.

Συμπληρωματικά, η πολιτεία-μας επιτρέπει την συν-ύπαρξη των ανθρώπων που μπορεί-να, αλλά μπορεί-και-να-μην, έχουν την ικανότητα της επεξεργασίας/διαχείρισης (να λειτουργούν με "χαλασμένα χωνιά").

Όπως και να 'χει η μορφή της τρέλας ή της "τρέλας" που προσωποποιείται και αποκαλύπτεται, αποτελεί μια τρομακτική εικόνα.

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα στην θέα ενός τρελού/"τρελού" και αναρωτιόμουν αν είναι αυτουνού το πρόβλημα ή απλά ζούμε σ' ένα απέραντο φρενοκομείο (διαφορετικά: σε ένα δοχείο που το υγρό-του, η συλλογική σκέψη, αναδεύεται βίαια).


Υ.Γ.
Μπορεί επίσης να φανταστεί κανείς την συλλογική σκέψη ως κρασί, σούπα ή φραπέ.
Εμένα μου μοιάζει με το τελευταίο.