Και μετά τον κλεφτο-πόλεμο ο πόλεμος...

Επειδή τα σκασίματα της πόλης -κάπου πατάν- και ο Λόγος (ιδιαίτερα από σημαίνοντες-μα κι ασήμαντους πολιτικούς) "εκπαιδεύει" ας αξιολογήσουμε σιωπηλά, φωνακλάδικες κουβέντες που ακούσαμε πριν μια-δυό βδομάδες και στοχοποιούσαν τις αστυνομικές στολές.

Αν η συν-ύπαρξη περνάει μέσα απ' την βία (λεκτική ή/και οπλική) και η αναζήτηση του στόχου βρίσκεται στο σώμα του συν-ανθρώπου μου, εγώ την αρνούμαι και θέλω να πάρω τα βουνά.

Αν όμως ο στόχος της αξιοπρεπούς συν-ύπαρξης, βρει την έκφρασή του σε μια αγαπημένη πολιτεία, θα μπορούσε να μορφοποιηθεί το σημείο καμπής για την-όποια ανάταση της.

Τελικό ζητούμενο όμως θα ήταν: η συνείδηση του κάθε πολίτη να λειτουργήσει αυτοβούλως, χωρίς τα ενοχικά συμπλέγματα που κάναν το "θυμικό του Έλληνα" να είναι η φωνή του (καθ' όλα χαρισματικού μα αναρμόδιου) Λάκη Λαζόπουλου στην τηλεόραση τις Τρίτες.

Ενάντια σε κάθε βία... (με τ' αποσιωπητικά για την συνέχεια)


Υ.Γ.
Βλ. σχετικό άρθρο από ΤΑ ΝΕΑ στις 31.10.2009