Γιατί το κάνω εγώ αυτό?

Ασχολούμαι με την γλυπτική από μικρή ηλικία.

Από τα πρώτα μου έργα, είχα προσπαθήσει να φτιάξω προτομές και μορφές ανθρώπων που με είχαν εμπνεύσει, που κάτι μου είχαν πει.

Η πρώτη «πετυχημένη» (?) προτομή που έφτιαξα ήταν του Νικόλα Άσιμου, μόλις αυτός είχε φύγει. Με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα και με συγκινεί πολύ ακόμα όταν τον ακούω.

Έκτοτε έχω φτιάξει πολλές προτομές, ανδριάντες, άλλες μορφές.

Άλλες πετυχημένες, άλλες όχι.

Δεν τις δημιουργώ με την μεγαλύτερη ευχέρεια μιας και -ως αυτοδίδακτος- μαθαίνω από τα λάθη μου. Και κάνω λάθη πολύ συχνά (στην γλυπτική αλλά και στη ζωή και ας είχα εκεί πολλούς Δασκάλους).

Τα αγαπάω τα λάθη μου.

Όταν χτυπάς, έχει μια γλύκα η γεύση του αίματος γλύφοντας τις πληγές σου. Και αυτό ιδιαίτερα αν πέφτεις παίζοντας, αλλά ένα παιχνίδι δεν είναι η ζωή? (βλ. σχετική υποσημείωση στο τέλος του κειμένου)

Αυτό το χειμώνα έφτιαξα αρκετές προτομές μικρού μεγέθους.

Οι προτομές αυτές είναι εμπνευσμένες από αγαπημένα πρόσωπα που έχω ζήσει ή που έζησαν άλλοι.

Και αυτό που προσπαθώ να διατυπώσω αυτές τις μέρες είναι: γιατί το έκανα εγώ αυτό? (μου έλεγε η αγαπημένη μου Δασκάλα, πριν περίπου δέκα χρόνια, ότι πρέπει πάντα να ρωτάω και να την απαντάω αυτή την ερώτηση).

Είναι δύσκολο πράγμα το γλυπτό. Μορφοποιεί συναισθήματα και μένει ακέραιο στο χρόνο. Φτιάχνεις κάτι με αγάπη, αλλά οι ζωή ρέει άτακτα. Και οι σήμερα-μνήμες πολλές φορές αλλοιώνουν τα κάποτε-αισθήματα . Ιδιαίτερα όταν οι μορφές έχουν προσωποποιηθεί, ειδικά όταν μεταφέρεις προσωπικά βιώματα.

Δεν είναι πάντα ευχάριστο αυτό και είναι πολλά τα γλυπτά μου που σήμερα «τρώω στην μάπα». Και αυτό γιατί δεν σκίζεις τα ημερολόγιά σου, όσες βλακείες κι αν γράφουν μέσα.

Γι αυτό, αυτή η χειροτεχνική δραστηριότητα λειτουργεί ως άλλο «ιστολόγιο» προβολής συναισθημάτων. Χωρίς να μπορείς να το επεξεργαστείς.

Παράλληλα και με την διαδρομή αυτών των σκέψεων, πρόβαλλα ορισμένα πρόσωπα που θα ήθελα να έχω παρέα, όσο καιρό καθόμουν μόνος μου στην «αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο».

Είχα περάσει πολύ χρόνο εκεί, όπως περνάει πολύς κόσμος μόνος του ή με-άλλους-μόνος, μπροστά σε μία μπάρα (πόσο ωραία το είχε πει ο Αντρέας αυτό).

Και αυτό που ήθελα, στην ιδέα και μόνο, είναι να συνθέσω μία παρέα, μερικούς ανθρώπους, που θα ήθελα να έχω δίπλα μου-μόνος μου-στην μπάρα.

Έτσι μορφοποίησα ορισμένα πρόσωπα (μικρές προτομές) που σκέφτομαι ότι θα είχαν ενδιαφέρον στην περίπτωση που θα ήταν δίπλα μας, τον καιρό που τα πίναμε «μόνοι» μας (αλλά πάντα μαζί με τους αγαπημένους μου Αντρέα και Βασίλη).

Και έτσι διαμορφώνεται νοηματικά η πρώτη έκθεση γλυπτικής στην «αγαπημένη μπάρα στο Λαύριο».



Υποσημείωση:
Επισημαίνω ότι ένας είναι ο βέβαιος τρόπος για να μην κάνεις λάθη. Να μην κάνεις τίποτα. Αλλά όποιος εργάζεται, δημιουργεί, ή απλά ζει, θα κάνει λάθη. Και είναι καλό να είναι συμφιλιωμένος με αυτά.


Σχετικοί σύνδεσμοι

Γ.-Φοίβος Σαργέντης Γλυπτική: http://www.itia.ntua.gr/~fivos/sculpt/

Γ.-Φοίβος Σαργέντης, Γ. Δρακόπουλος, Γραπτά Μηνύματα: http://www.itia.ntua.gr/~fivos/files/g_m/g_m.pdf