Χθες διάβαζα για το τι συμβαίνει στα πανεπιστήμια. Εργάζομαι στο Ε.Μ.Π. αλλά ο ρόλος μου είναι εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας και ζω και γώ περιγραφικά -ευτυχώς από άλλους- αυτή την κατάσταση.
Επειδή στον ακαδημαϊκό χώρο υπάρχουν πολλοί Σοφοί που -αυτοί ξέρουν- (μικρής άλλά και μεγαλύτερης ηλικίας) ξαναγράφω κάτι που είχα γράψει στις αρχές Μαΐου και σε ανύποπτο χρόνο.
«…το πανεπιστήμιο είναι Σχολείο του Λόγου, των Καλών και των Βάρβαρων Τεχνών και Σπίτι όλων μας. Ιδιαίτερα αυτών που δεν έχουν την πολυτέλεια να λειτουργούν και να εκπαιδεύονται σε αυτά, ειδικά αυτών, που βλέπουν από μακριά την Γνώση, έξω από το Σχολείο, περιμένοντας μια καλύτερη ζωή μέσα από Αυτή.»
Κάνω τον εξής συλλογισμό: αφού μία εκλεγμένη κυβέρνηση, από την πλειοψηφία του λαού, ψηφίζει έναν νέο νόμο, πια είναι η "δημοκρατική φαντασίωση" με την οποία ασκείται βία για να μην εφαρμοστεί ο νόμος αυτός?
Ολόκληρο το σχετικό κείμενο βρίσκεται στον σύνδεσμο: Το Σχολείο σήμερα. Η «βολική συντήρηση» μιας κοινά παραδεκτής «άβολης κατάστασης»
Επισημαίνω ότι συμφωνώ -γενικά- με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (σχετικό κείμενο: Για το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία) και μου άρεσε πολύ η συνέντευξη της κ. Γιαννάκου στην ΝΕΤ την περασμένη Τρίτη γιατί έλεγε την αλήθεια και ας μήν ήταν ευχάριστη.
Σάββατο 31 Μαΐου 2008
Για τα πρόσφατα "μπάχαλα" στα Πανεπιστήμια
