Για το ιστορικό τρίγωνο

Χθές πήγα πάλι στο ιστορικό τρίγωνο.

Ως ιστορικό τρίγωνο εννοείται η περιοχή της Αθήνας που περικλείεται από τις οδούς Ερμού, Αθηνάς και Σταδίου.

Περιπλανήθηκα πάλι ψάχνοντας για βρω να επισκευάσω κάτι.

Και γιατί να επισκευάσεις? Αφού θα πάρεις ένα καινούργιο με πολύ λίγα λεφτά.

Έχω την αίσθηση όμως ότι η σχέση με τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε, μπορεί να είναι μία σχέση αγάπης. Μπορεί να υπάρχει η ποιητική των υλικών κατά την οποία, ένα διαμορφωμένο αντικείμενο, φέρει άλλων μνήμες και Καλά Έργα. Όπως την αγάπη των ανθρώπων που το χρησιμοποίησαν, την αγάπη του μάστορα που το κατασκεύασε.

Αλλά δεν υπάρχουν πλέον μαστόροι στο ιστορικό τρίγωνο.

Η αναζήτηση ανθρώπων που μπορούν να μπουν στο μυαλό του μάστορα-δημιουργού και να επισκευάσουν το αντικείμενο σήμερα είναι μάταιη. Εννοείται ότι δεν υπάρχουν πλέον ούτε αυτοί που θα δημιουργήσουν.

Αντ’ αυτού, υπάρχουν πολλά κέντρα διασκέδασης και η δημιουργικότητά μας εκτονώνεται στο σερβίρισμα καφέδων.

Αντ’ αυτού προτιμάμε να χρησιμοποιούμε καινούργια αντικείμενα και να πετάμε τα παλιά.

Θυμάμαι το 1990 που εργαζόμουν στο ιστορικό τρίγωνο, που έφτιαχνα κοσμήματα και περιπλανιόμουν στα σοκάκια του. Κάθε πολυκατοικία ήταν και είναι διαμορφωμένη, με πολλά μικρά δωματιάκια. Σε κάθε δωματιάκι υπήρχε κάποιος που έκανε-κάτι.

Σήμερα, οι περισσότερες πολυκατοικίες είναι έρημες. Οι χώροι που ζούσαν είκοσι χρόνια πριν σήμερα είναι νεκροί.

Έχω την αίσθηση ότι, αν το 1990 κάποιος -που είχε βέβαια έναν σκασμό λεφτά- ήθελε να φτιάξει -τότε- ένα αυτοκίνητο (δικού του σχεδιασμού) κινούμενος μόνο μέσα στο ιστορικό τρίγωνο, θα το έφτιαχνε. Θα έβρισκε τον μηχανικό, τον τορναδόρο, τον ελασματοποιό, τον λαμαρινά, τον ξυλουργό, τον ταπετσέρη, τον ρολογά, τον λαστιχά και ότι άλλο ήθελε.

Σήμερα όμως, δεν μπορείς να επισκευάσεις τίποτε.

Και αυτό με θλίβει βαθύτατα.