Ας μου επιτραπεί η «κατηγοριοποίηση» ανθρώπων (για τις ανάγκες του κειμένου και μόνον) σε έξυπνους, βλάκες, εύστροφους και αργόστροφους. Νομίζω ότι μπορούμε γενικά να παρατηρήσουμε έξυπνους αργόστροφους, έξυπνους εύστροφους, βλάκες αργόστροφους και βλάκες εύστροφους (αυτοί είναι οι χειρότεροι).
Δεν ξέρω αν είμαι έξυπνος ή βλάκας. Ξέρω όμως ότι είμαι μάλλον αργόστροφος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σκέφτομαι, αλλά ξέρω ότι: για να σκεφτώ καλά χρειάζομαι τουλάχιστον ένα βράδυ.
Η σκέψη, η κάθε σκέψη μου, μορφοποιείται καλύτερα το βράδυ. Το φως αποκαλύπτει τον κόσμο και με αποσπά με διάφορα ερεθίσματα παίζοντας διαλυτικό ρόλο στην «συγκέντρωση». Και χρειάζομαι απαραίτητα χρόνο για την επεξεργασία. Αυτό παθαίνω και θαυμάζω τους εύστροφους ανθρώπους (ακόμα και τους βλάκες-εύστροφους).
Άμα λοιπόν είμαι λίγο «χαλαρός», παρατηρώ σε μένα αυτά τα τόσο ενοχλητικά εεε…. με εξαιρετικά ενοχλητικές παύσεις … συνοδευόμενες από απλανές βλέμμα.
Το ίδιο, έχω παρατηρήσει ότι το παθαίνω και στον γραπτό λόγο.
Πολλές φορές βλέπω κείμενά μου να κόβονται από τρεις τελείες. Συνέχεια, τρεις τελείες, αποσιωπούν, σκοτώνουν τον λόγο. Το παρατηρώ συχνότατα στα e-mail. Τα επεξεργάζομαι αργότερα και τις σβήνω -αλλά πάλι- κάτι λείπει.
Τολμώ να πω ότι αυτές οι τρεις τελείες δεν με καλύπτουν. Νιώθω την σκέψη μου και τον λόγο μου να κάνουν διαλείψεις αλλά όχι γιατί πεθαίνουν, αλλά μάλλον γιατί κάπου αλλού θέλουν να πάνε. Τα νιώθω συχνά να θέλουν να «την κάνουν» σε κάποιο άλλο ερέθισμα. Και απασχολώντας την τρέχουσα «μνήμη», εμποδίζεται η ροή της σκέψης.
Στα πλαίσια αυτά ας μου επιτραπεί να τολμήσω να προτείνω ένα νέο σημείο στίξης. Αντί λοιπόν για τα αποσιωπητικά (…), θα ήθελα να εισηγηθώ τα «αποφωνητικά» (.·.) τελεία-άνω τελεία-τελεία.
Μου φαίνεται ότι τα «αποφωνητικά», μπορούν να συμβολίσουν καλύτερα μια φωνή που δεν μπορεί να βγει. Μια φωνή που μπορεί να υπάρχει, χωρίς να διατυπώνεται. Μια φωνή που πιθανών να αξίζει να εννοείται με αυτόν τον τρόπο.
Τα «αποφωνητικά» εμφανίζονται σαν μια πρόταση που δεν ακούγεται. Η πρόταση αυτή ήταν αρκετή για να παίξει έναν χωρικό ρόλο στον από-συντονισμό της σκέψης.
Αυτό που με γοήτευσε στην ιδέα των «αποφωνητικών» είναι ότι πιάνουν χώρο στο επίπεδο δημιουργώντας ένα τρίγωνο. Έτσι έχουν μια δυναμική η οποία είναι ικανή να διαλύσει την προηγούμενη ροή του λόγου
Σε αντίθεση με τα αποσιωπητικά που σχηματοποιούν μια οριζόντια-νεκρική μορφή σκέψης.
Υ.Γ. 1
Μια σκέψη έκανα Δημήτρη μου.·.
Με όλο το θάρρος :-)
Υ.Γ. 2
Διαπραγματεύομαι τον όρο «αποφωνητικά».
Δεν μου ακούγεται ιδιαίτερα εύηχος.
Υ.Γ. 3
Μου αρέσει η σκέψη του ονόματος «συμφορητικά» που δηλώνει την συμφόρηση στην σκέψη και τον λόγο.
Σχετική "βιβλιογραφία": Γραπτά μηνύματα, «Ποιητική συλλογή» που γράφτηκε μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο τον καιρό που ανεβοκατεβαίναμε στο Λαύριο.
Σχετική αναφορά σε "σημεία στίξης" που χρησιμοποιούμε βρίσκεται στις σελίδες 66 έως 70.
