Requiem για τρία τρυπανάκια, δύο βίδες και μια πρόκα

Στα πλαίσια της μετακόμισης, και ενώ έχουμε μετακομίσει τα περισσότερα εργαλεία στο νέο μας σπίτι, βρήκαμε πεταμένα στο μπαλκόνι τρία τρυπανάκια, δύο βίδες και μία πρόκα.

Σκεφτήκαμε να τα πετάξουμε, αλλά ποτέ δεν μου πάει να πετάω κάτι με ελαφριά συνείδηση. Ιδιαίτερα τα εργαλεία με τα οποία δουλεύω, με τα οποία σχετίζομαι και τελικά προσωποποιώ.

Την λίμα μου για τα μέταλλα την έχω από τότε που ενηλικιώθηκα, ενώ έναν ματρακά χειροποίητο, που μου είχε φτιάξει ο μαστρο-Στέφανος πριν είκοσι χρόνια, τον θεωρώ τόσο σημαντικό, που η θέση του είναι στην βιβλιοθήκη μου. Δίπλα στα πιο αγαπημένα μου βιβλία.

Βέβαια, ένα εργαλείο οφείλει και πρέπει να δουλεύεται, αλλά δεν έχω ακόμα αξιωθεί να σκαλίσω μάρμαρο (δουλειά για την οποία είναι κατάλληλος αυτός ο ματρακάς).

Ο Adorno έλεγε ότι «η μεταφυσική διαλεκτική είναι η διαλεκτική των ηλιθίων». Στα πλαίσια αυτά, μάλλον είμαι ηλίθιος, αλλά η προσωποποίηση «άψυχων» δημιουργημάτων με γοητεύει πάραυτα.

Αν τελικά πετάξουμε αυτά τα τρία τρυπανάκια, τις δύο βίδες και την πρόκα, σκέφτηκα να τους αφιερώσω-τιμητικά τουλάχιστον-αυτή την ανάρτηση.