Για την μπάλα (Euro κ.α.)

Δεν βλέπω μπάλα.

Ίσως να χάνω κάτι.

Προφανώς οφείλεται στα παιδικά μου βιώματα, μιας και πάντα έβγαινα προ-τελευταίος στο τρέξιμο και ήμουν τελείως ανίκανος να «παίξω μπάλα».

Άρα έχω εξαιρετικά αρνητική προδιάθεση.

Είχα παρατηρήσει πάντως, το εξής στο προηγούμενο Euro.

Στον τελικό κοιμόμουνα και ξύπνησα από φωνές και ουρλιαχτά. Αναρωτήθηκα τι να «σκαει» (!) μέσα από τον κόσμο με αφορμή αυτό το κύπελλο...

Ξανακοιμήθηκα αλλά παρατήρησα ότι τις επόμενες μέρες είχε αλλάξει το «θυμικό» του κόσμου.

Πρώτη φορά ένοιωσα να περπατάω στον τόπο και ο Έλληνας να είναι υπερήφανος.

Θεωρώ ότι ήταν μεγάλη «τύχη» (?) που το γεγονός αυτό συσπείρωσε τους Έλληνες και στα πλαίσια αυτά κάναμε «καλούς» και «χωρίς απρόοπτα» Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αλλά εγώ δεν είμαι υπερήφανος γι το Euro 2004.

Ούτε για την Eurovision είμαι περήφανος.

Με «ψηλώνει» πάντως που αυτός ο τόπος έχει «βγάλει» τον Αυλωνίτη, τον Φωτόπουλο, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Τσιτσάνη και τόσους άλλους, πραγματικά Μεγάλους.

Θλίβομαι και αναρωτιέμαι όμως: γιατί να μην μπορούμε να βρούμε σήμερα, κάτι περισσότερο ουσιαστικό από την μπάλα και την Eurovision, που να είμαστε πραγματικά περήφανοι γι αυτό?