Σήμερα πήγα στην δουλειά μου (στο Πολυτεχνείο) και είδα ότι κάποιος ευφυολόγος έγραψε σε: ένα ντουβάρι «Η δουλειά δεν είναι ντροπή, είναι μαλακία».
Αν το πρόβλημα των νέων είναι ότι παίρνουν 700 ευρώ και δεν μπορούν να διασκεδάσουν όσο θέλουν (αντί να βγαίνουν στα μπαρ πίνουν σπίτι τους) χωρίς να έχουν την αντίληψη της εργασίας στο Σχολειό τους, ακυρώνοντας παράλληλα κάθε εργασία στον χώρο, αναρωτιέμαι: τί κάνω εγώ εδώ πέρα?
Ακόμα και ο κακομοίρης ο Λαφαργκ, δεν νομίζω ότι διατύπωνε αυτές τις ιδέες. Έλεγε ότι πρέπει να εργαζόμαστε. Τρεις ώρες ο κάθε ένας άλλά πρέπει. Αν και πρέπει πάλι να έχουμε υπ' όψη μας ότι οι σκέψεις του βρίσκονταν στα πλαίσια μιας άλλης εποχής (1880) μολονότι είναι πάντα γοητευτικές.
Και υποστηρίζω τον νεκρό χρόνο (βλ. σχετικό κείμενο) αλλά σέβομαι ιδιαίτερα την εργασία των άλλων και αγαπάω την δουλειά μου.
Και αν το γράφω αυτό, είναι γιατί φοβάμαι οτι το πρόβλημα στην εκπαίδευση βρίσκεται στην διαλεκτική των ντουβαριών και την τεμπελιά.
Τα υπόλοιπα (νομοσχέδια, αναθεωρήσεις κ.λ.π.) τα νιώθω ως απλές αφορμές για την διεκδίκηση ενός διεστραμμένου δικαιώματος (?) άρνησης στην δημιουργία.
Σχετική βιβλιογραφία
ΛΑΦΑΡΓΚ, Πωλ, Το δικαίωμα στην τεμπελιά, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1981
Σταχυολογημένα αποσπάσματα από το παραπάνω βιβλίο (βλ. σχετικό σύνδεσμο)
