Για την «ιντερνετ-ική» δημοκρατία κ.α. σχόλια

Πρόσφατα, άκουσα την άποψη ότι σε λίγο θα οδηγηθούμε σε έναν κόσμο στον οποίο κάθε απόφαση θα είναι απόλυτα συλλογική και δημοκρατική. Αυτό θα γίνεται σε σχετικές ιστοσελίδες, όπου όλοι εμείς θα μπαίνουμε και θα κάνουμε τα σχετικά «κλικ» για να συμμετέχουμε σε κάθε πολιτική επιλογή.

Η εξαιρετική επιμονή στα φόρουμ, τα ιστολόγια, τις on-line ψηφοφορίες, σε συνδυασμό με την δυναμική -που είναι περισσότερο από προφανές- την οποία έχει το ίντερνετ, με κάνει να το φαντάζομαι αυτό ως κάτι εξαιρετικά εφικτό.

Έτσι, κάποιοι το εισηγούνται με τις πρακτικές τους-άλλοι το καλλιεργούνε.

Και θα μπορούσε να δει κανείς το ίντερνετ ως μια νέα «αγορά», ίσως με νέους νόμους-άλλους κανόνες.

Πρέπει να αποδεχθούμε όμως, ότι η σκέψη αυτή οφείλεται στην ανικανότητα της «δημοκρατίας» μας να αναδείξει Ανθρώπους «οδηγούς» ή -καλύτερα ίσως- «εμπνευστές».

Απουσία Ανθρώπων, η ιντερνετ-ική δημοκρατία γίνεται -αυτονόητα σχεδόν- εξαιρετικά πειστική.

Και τι καλύτερο από μια ουσιαστική δημοκρατία! (?)

Κάτι όμως με φοβίζει.

Γιατί «θέλω»(?)-«πρέπει»(?) να αποφασίζω εγώ για το οτιδήποτε?

Γιατί για να αποφασίζω πρέπει να γνωρίζω και το μόνο που ξέρω είναι ότι διαβάζω στα πεταχτά στα ιστολόγια και τις εφημερίδες. Ο ρόλος μου, ανθρωπάκος και ‘γω, διεκδικώ το «ευ ζην» με την εργασία μου, την γλυπτική μου και τους ανθρώπους γύρω μου, στον περιορισμένο μου χώρο και χρόνο.

Θεωρώ τον εαυτό μου επί μέρους ώριμο, να φέρω άποψη και να την εκθέτω: ως πολίτης. Από το βήμα που μου δίνεται και που αυτό διεκδικώ: την εργασία μου, την γλυπτική μου, το ιστολόγιό μου.

Γιατί έτσι νιώθω καλύτερα. Ως πολίτης.

Σε ζητήματα όμως, στα οποία έχω επιφανειακή άποψη, δεν τα έχω μελετήσει και δεν τα ξέρω (ίσως γιατί δεν είναι ο ρόλος μου για να τα γνωρίζω, απλά δεν μου λένε ή απλά βαριέμαι να διαβάζω), γιατί να πρέπει να αποφασίζω?

Και αν «αποφασίσω» (συμμετέχω στην απόφαση) και ‘γω, μήπως έτσι γίνω συμμέτοχος νομιμοποιώντας απλά τις μύχιες επιλογές κάποιων άλλων?

Γιατί από την μια μεριά υπάρχει το «Θεϊκό» Δίκαιο των «Αρχόντων-Δημοσιογράφων» που δεν είναι τίποτε άλλο από την εξουσία της διαμόρφωσης και από την άλλη η καθολική ψηφοφορία, που δεν είναι παρά ένστικτο των διαμορφούμενων μαζών και κατευθυνόμενη κοινή διάνοια.

Αλλά ένα έθνος δεν είναι αριθμός αξιών ή άθροισμα αριθμών, χωρίς διάκριση. Είναι ζωντανό ον αποτελούμενο από όργανα.

Και η ιστορία του δεν γράφεται για έναν λαό που πίσω από ένα εκατομμύρια τερματικά, έκανε πέντε εκατομμύρια κλικ.

Η ιστορία οφείλει να πιστώσει κάποιους για τις επιλογές τους. Γιατί η χρέωση της επιλογής απαιτεί ένα ελάχιστο συναίσθημα ευθύνης (όχι ότι σήμερα υπάρχει αλλά θα έπρεπε) και πίσω από το «ανώνυμα»-«επώνυμο» κλικ, χάνεται ο καταμερισμός της ευθύνης.

Γι αυτό, όσο δεν αναδεικνύονται υπεύθυνοι εκπρόσωποι-ουσίας, όλων των οργάνων του σώματος και δεν παρακάθονται μαζί για να διαμορφώσουν την δική τους ιστορία, οι κοινωνίες θα κυβερνιούνται από ένστικτο, πάθη και δύναμη και δεν θα υπάρξει ποτέ Κοινωνικός Ναός.


Υ.Γ.
Αφιερωμένο στους Μελέτη Μελετόπουλο, Νίκο Ράπτη και Γιάννη Σακιώτη, με τις θερμές ευχές μου για ένα καλό ξεκίνημα της κινήσεώς τους μιας και -κατά την ταπεινή μου γνώμη- είναι Άνθρωποι, άξιοι και επιλέξιμοι και εύχομαι να χρεωθούν Καλά και Αγαθά Έργα της μελλοντικής ιστορίας του τόπου-μας.