Γενικά, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων.
Αυτοί που συγκεντρώνουν - κυκλοφορούν το χρήμα και έχουν την ευχέρεια (και το ταλέντο) να «παίξουν» μ' αυτό. Αυτοί είναι τα αφεντικά.
Υπάρχουν και οι άλλοι που δουλεύουν για ένα μεροκάματο (που μπορεί να είναι 50-500-5000 ευρώ). Δεν έχει σημασία το ποσό. Αυτοί που δουλεύουν για ένα μεροκάματο είναι οι εργάτες.
Ως εργάτης θεωρώ ότι τα αφεντικά είναι χρήσιμα. Πρέπει να τιμάμε το μεροκάματο που δουλεύουμε γι αυτά, διαφορετικά δεν θα το είχαμε. Και αν δεν μας αρέσει, αν είμαστε «μάγκες», ας γίνουμε εμείς αφεντικά.
Αλλά αυτό θέλει ταλέντο και ιδιαίτερες δεξιότητες. Γι αυτό τελικά αγωνιζόμαστε για το μεροκάματο.
Η μικρή μου εμπειρία, μου έχει δείξει ότι δύο είναι τα είδη των αφεντικών που πρέπει να αποφεύγονται.
Οι φίλοι
Ο φίλος-αφεντικό, έχει την αίσθηση ότι δουλεύεις γι αυτόν επειδή είσαστε φίλοι. Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις την μέρα σου, την βρίσκεις με την δουλειά και επειδή είσαστε φίλοι θα δουλέψεις όσο χρειαστεί.
Παράλληλα θα σου δώσει λεφτά όποτε θέλει, γιατί -αφού είσαστε φίλοι- είναι παράλογο να του ζητήσεις λεφτά (που ποτέ δεν έχει γι αυτό και πάει φτηνά ταξίδια στο εξωτερικό, κυκλοφορεί με φτηνά ταξί και τρώει σε φτηνά κυριλέ εστιατόρια). Κακόμοιρο αφεντικό…
Παράλληλα, επειδή είσαστε φίλοι πάλι, εσύ τα βλέπεις όλα αυτά και στεναχωριέσαι που ο φίλος σου σε έχει γραμμένο στα π-άρια του.
Τελικά, έχω καταλήξει ότι για να δουλέψεις με αφεντικό-φίλο σου, πρέπει:
- Να μην έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις
- Να μην έχεις γυναίκα, γκόμενα ή σχέση
- Να έχεις αρκετά λεφτά από την άλλη σου δουλειά, για να μπορείς να ζεις
- Να έχεις άφθονο χρόνο να σπαταλήσεις
- Να φοβάσαι ότι μετά από λίγο καιρό, αυτός ο άνθρωπος δεν θα είναι φίλος
Τα «αριστερά» αφεντικά
Αυτός που έχει κάνει «θητεία» στην «αριστερά», έχει «δουλέψει» «τσάμπα» για να σώσει τον Κόσμο. Ποτέ του δεν έχει δουλέψει ουσιαστικά (κάποιο σχήμα, καμία αφισοκόλληση, καμιά συνέλευση) και πάντα είχε να την βγάλει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο). Έτσι δεν γνωρίζει τι σημαίνει δουλειά και μεροκάματο (μολονότι θεωρητικά έχει αγωνιστεί πολύ γι αυτά).
Κάποια στιγμή αποφασίζει ότι θέλει να βγάλει λεφτά για να σώσει τον εαυτό του.
Στην διαδικασία αυτή μπερδεύει τον Κόσμο με τον εαυτό του και θεωρεί αυτονόητο ότι εσύ (αριστερών πεποιθήσεων) οφείλεις να «αγωνιστείς» τσάμπα (τα λεφτά δεν έχουν σημασία στον αγώνα) για να σώσεις ένα μέρος του Κόσμου δηλαδή τον ίδιο.
Πολύ περιεκτικότερα το είχα διαβάσει σε έναν τοίχο παλαιότερα: «Το αριστερό μου αφεντικό - πατίνι μ’ έχει κάνει - κι όλο μου λέει πως γι αυτό - φταίν’ οι αμερικάνοι».
Υ.Γ
Υποθέτω ότι θα υπάρχουν και άλλα είδη αφεντικών που πρέπει να αποφεύγονται. Για την ώρα επεξεργάζομαι τσεκαρισμένες αποτυχίες.
