Μετά από καιρό, όταν τα ξανα-κοιτάζω, μου αρέσουν πολύ αυτές οι αφιερώσεις γιατί είναι άλλο ένα στοιχείο επιλεκτικής-μου μνήμης.
Το παιχνίδι? Πού?
Διαβάζοντας και ξανα-διαβάζοντας το παιχνίδι, ερμηνεύοντας πρόχειρα την σκέψη μου (γιατί το έκανα εγώ αυτό), έβλεπα ότι, μέσα το παιχνίδι, απεικόνισα συμβολικά συμπεριφορές, διαφόρων ανθρώπων που ήταν γύρω μου και ορισμένες αξίες που μου μετάδωσαν.
Οι ορισμένες αυτές αξίες διαφοροποιούσαν στην πράξη μιαν απαρχαιωμένη αντίληψη του κόσμου, που ακόμα επικρατεί.
Το να γεννάς ποικιλία ιδεών, να τις στέλνεις στον κόσμο, να τις κάνεις (εσύ ή οι άλλοι) έργα και να καταφέρνεις τελικά να αναγεννηθείς μέσα από αυτό, ήταν κάτι που το έμαθα.
Οι κανόνες, ποιός κινείται που, τι σημαίνει, γιατί χάνει όποιος χάνει και "πόσο" χάνει, ήταν η δικιά μου εμπειρία, η οποία (στο παιχνίδι) αντικατοπτρίζει-συμβολικά στα μάτια μου, το παιχνίδι που παίζουμε στην ίδια την ζωή.
Το διατύπωσα περιληπτικά και αυτό που βγήκε ήταν κάτι αρκετά δύσχρηστο και όχι τόσο χρήσιμο για το ίδιο το παιχνίδι (βλ. σχετικό τεύχος http://www.g-fivos.gr/toy/game.pdf ) αφού το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί διαβάζοντας την συνοπτική του περιγραφή.
Όπως και να 'χει όμως και επειδή, το παιχνίδι αυτό, το θεωρώ ίσως το σημαντικότερο από τα -μέχρι τώρα- έργα μου, το αφιέρωσα: σε όσους με ‘μαθαν να παίζω βιωματικά το Παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο, εκφράζοντας την αγάπη για την δημιουργία των ιδεών-έργων, τον αγώνα της συν-ύπαρξης με τους άλλους και την αναγέννησή μας μέσα απ' αυτό.
Για τον Θ.
και τα παιδιά του
