Η παγκόσμια κοινή γνώμη είναι συγκλονισμένη από τις εκρήξεις στο Παρίσι.
Μα τι σήμαιναν οι εκρήξεις στο Παρίσι?
Σήμαιναν ότι στην σημερινή μορφή του πολέμου, ο άμαχος πληθυσμός είναι στόχος και συμπεριλαμβάνεται στον αναλώσιμο.
Μήπως όμως αυτό γίνεται κι αλλού? Μήπως δηλαδή κάποιοι σήμερα κάνουν πόλεμο, σκοτώνοντας αμάχους, χωρίς καν να βρίσκονται εκεί?
Νταξ, είμαι ενάντια σε κάθε βία, καταγγέλλω την βία απ' όπου κι αν προέρχεται και εύχομαι ο φίλος μου ο Πέτρος που ζει στο Παρίσι να είναι καλά γιατί ανησυχώ.
Πλην όμως, δεν μπορώ να μην προβληματιστώ στο ότι, η βία που υπήρχε παλαιότερα, είχε-γενικά μια αρχή (μια "λογική", ένα θέατρο συγκρούσεων, μια "ηθική") και ένα τέλος. Τίποτα απ' αυτά δεν βλέπω σήμερα.
Παλαιότερα, στο παιχνίδι (βλ. Το παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο), είχα γράψει ότι επειδή αλλάζει η νέα ανθρωπική γεωμετρία (βλ. Ανθρωπική γεωμετρία και ιστοχώρος) πρέπει να μάθουμε να παίζουμε παιχνίδια με άλλη λογική απ' αυτή που έχει το σκάκι.
Παιχνίδια που δεν θα έχουν στόχο οι παίκτες να φάνε ο ένας τον άλλο, αλλά να συνυπάρχουν ο ένας με τον άλλο.
Εύχομαι πραγματικά ο κόσμος να καταλάβει ότι οι συγκρούσεις αυτές δεν βγάζουν πουθενά γιατί η πολυπλοκότητα του κόσμου μας, η κίνηση, η όσμωση και η ταχύτητα που έχει αποκτηθεί, δεν επιτρέπουν πια να έχουμε αυτές τις αντιλήψεις για να επιβιώσουμε.
Αλλά "... οι αναλύσεις γίνονται με το σκεπτικό ότι η λειτουργία του χώρου είναι τακτική με ποικίλες εξαρτήσεις, περιβαλλοντικά προβλήματα, οικονομικά κραχ που κάπως κάποτε και με κάποιον τρόπο ερμηνεύονται.
Όχι τώρα όμως."
Υ.Γ.
Βλ. σχετικά παλαιότερη ανάρτηση: Ανθρωπική γεωμετρία και ιστοχώρος (internet ή Διχτι)
Βλ. επίσης: Το παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο
Μα τι σήμαιναν οι εκρήξεις στο Παρίσι?
Σήμαιναν ότι στην σημερινή μορφή του πολέμου, ο άμαχος πληθυσμός είναι στόχος και συμπεριλαμβάνεται στον αναλώσιμο.
Μήπως όμως αυτό γίνεται κι αλλού? Μήπως δηλαδή κάποιοι σήμερα κάνουν πόλεμο, σκοτώνοντας αμάχους, χωρίς καν να βρίσκονται εκεί?
Νταξ, είμαι ενάντια σε κάθε βία, καταγγέλλω την βία απ' όπου κι αν προέρχεται και εύχομαι ο φίλος μου ο Πέτρος που ζει στο Παρίσι να είναι καλά γιατί ανησυχώ.
Πλην όμως, δεν μπορώ να μην προβληματιστώ στο ότι, η βία που υπήρχε παλαιότερα, είχε-γενικά μια αρχή (μια "λογική", ένα θέατρο συγκρούσεων, μια "ηθική") και ένα τέλος. Τίποτα απ' αυτά δεν βλέπω σήμερα.
Παλαιότερα, στο παιχνίδι (βλ. Το παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο), είχα γράψει ότι επειδή αλλάζει η νέα ανθρωπική γεωμετρία (βλ. Ανθρωπική γεωμετρία και ιστοχώρος) πρέπει να μάθουμε να παίζουμε παιχνίδια με άλλη λογική απ' αυτή που έχει το σκάκι.
Παιχνίδια που δεν θα έχουν στόχο οι παίκτες να φάνε ο ένας τον άλλο, αλλά να συνυπάρχουν ο ένας με τον άλλο.
Εύχομαι πραγματικά ο κόσμος να καταλάβει ότι οι συγκρούσεις αυτές δεν βγάζουν πουθενά γιατί η πολυπλοκότητα του κόσμου μας, η κίνηση, η όσμωση και η ταχύτητα που έχει αποκτηθεί, δεν επιτρέπουν πια να έχουμε αυτές τις αντιλήψεις για να επιβιώσουμε.
Αλλά "... οι αναλύσεις γίνονται με το σκεπτικό ότι η λειτουργία του χώρου είναι τακτική με ποικίλες εξαρτήσεις, περιβαλλοντικά προβλήματα, οικονομικά κραχ που κάπως κάποτε και με κάποιον τρόπο ερμηνεύονται.
Η μορφή αυτής της ανάλυσης (αλλά και της σύνθεσης) επιζεί με την βεβαιότητα ότι ο Μακιαβέλι είχε δίκιο-και κάποτε είχε.
Όχι τώρα όμως."
Βλ. σχετικά παλαιότερη ανάρτηση: Ανθρωπική γεωμετρία και ιστοχώρος (internet ή Διχτι)
Βλ. επίσης: Το παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο