Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Μαζί θα την κάνουμε

Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων σας ενημερώνω ότι, απ' ότι φαίνεται (για την ώρα), δεν είμαι σ' αυτή τη φουρνιά.

Ούτως η άλλως όμως, φημολογείται ότι θα καταργηθούν όλες οι Τεχνικές Υπηρεσίες, ως εκ τούτου, σίγουρα-σύντομα θα γίνω κι εγώ "διαθέσιμος" με το πάτημα ενός κουμπιού.

Πάντως, τ' ότι τώρα δεν είμαι ακόμα "διαθέσιμος" δεν με κάνει να νιώθω χαρούμενος.

Νιώθω ένα χρέος απέναντι σ' αυτούς που τραβούν αυτό το κουπί.

Θα 'θελα να γράψω κάτι σχετικό, αλλά τα 'χει γράψει όλα ο Αντρέας Ευστρατιάδης στο μπλόγκ της Ιτιάς, σ' ένα κείμενο που με εκφράζει:

FAQs για το κλειστό Πολυτεχνείο...


Βλ. επίσης σχετικά ένα κείμενο που ψάρεψα απ' το δίχτι: Πείραμα αριθμός 399

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Η απειλή

Για κάποιο λόγο, μου φαίνεται ότι η "απειλή", είναι το μέλλον (σημειώνω εδώ ότι η προχθεσινή ανάρτηση έγινε περίπου στις 22:01, δηλαδή πριν την δολοφονία του Παύλου Φίσσα). 

Το 'χα γράψει πολλές φορές παλαιότερα εδώ: ενάντια σε κάθε βία!!!

Η βία αυτή καθ' αυτή είναι αυτό που απειλεί τον-όποιο πολιτισμό μας

Υπάρχει διάχυτη, πουλάν όλοι (όσο μπορούν) και αυτή πουλάει

Και δεν υπάρχει "καλή"-"κακή"

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Λυπάμαι παιδιά, δεν συμμετέχω-εγώ σε αυτό το δράμα.

Εσείς που παρακολουθείτε αυτό το ιστολόγιο θα αναρωτιέστε: μα καλά πως-και δεν γράφεις τώρα? Κι αφού δεν γράφεις, τι κάνεις?

Λογικά αναρωτιέται κανείς μιας και:
  • τώρα, παίζει να χάσω τη δουλειά μου αφού είμαι υποψήφιος για "διαθεσιμότητα" μαζί με (σχεδόν) τους μισούς υπαλλήλους του Ε.Μ.Πολυτεχνείου στο οποίο εργάζομαι.
  • τώρα, που γίνονται πολιτικές διεργασίες, βράζει το καζάνι, μιλάνε όλοι, εγώ γιατί το βούλωσα και δεν συμμετέχω?
Δεν κρύβω ότι κι εγώ αναρωτιέμαι: μα-τι-κάνω? 

Κατ' αρχήν έχω ένα πανικό. Το να παίζει να χάσεις τη δουλειά σου και το να μη πας το πρωί για δουλειά δεν είναι εύκολο πράγμα. Γι αυτόν τον πανικό όμως, μ' έχει προετοιμάσει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα και είναι μάλλον δύσκολο να της ξεφύγω... 

Την παλεύω όμως. Πάω κάθε πρωί στο εργαστήριό μου και ασχολούμαι με τη γλυπτική μου. Έτσι-κάπως τον διαχειρίζομαι.

Γιατί το κάνω εγώ αυτό και γιατί δεν κάνω την επανάστασή μου με τους άλλους?

Λυπάμαι, μα δεν εμπιστεύομαι αυτές τις "επαναστατικές' διαδικασίες. 

Έχω την βεβαιότητα ότι: 
  • ο μικροαστισμός πεθαίνει τελευταίος
  • δεν υπάρχουν σύντροφοι και θυμάμαι καλά ότι όταν μου σκάσανε εμένα τα δύσκολα μ' είχαν όλοι ξεχασμένο (βλ. σχετικά και το τέλοςη άλλη όψημα συνεχίζεται).
  • οι κατ' ευφημισμό πολιτικές διεργασίεςείναι κυριότατα εμφυλιοπολεμικές.
Θυμάμαι και τους παππούδες μου.
  • Ο ένας στρατιωτικός, πήγε στο μέτωπο το 1940 να πολεμήσει, έτρωγε μια σφαίρα, του την βγάζαν και πάλι πίσω, μετά κι άλλη κι άλλη. Τρεις έφαγε, πήρε τρία παράσημα, αλλά όταν άρχισε ο εμφύλιος είπε: δεν πολεμάω έχω γρίπη. 
  • Ο άλλος μου 'λεγε πως όταν ήταν παιδί γύρω στο 1920 είχε δει δυο αδέλφια να μαχαιρώνονται μπροστά του, γιατί ο ένας ήταν βασιλικός και ο άλλος Βενιζελικός. Και από τότε (μου 'λεγε ο παππούς) είμαι μόνο Παναθηναϊκός. 
Εγώ ρε παιδιά, Δόξα τω Θεό είμαι καλά, Παναθηναϊκός δεν είμαι και δεν συμμετέχω-εγώ σε αυτό το δράμα. 

Γι αυτό και θα διαλύσει.

Αγαπημένε μου Δημήτρη,

Με ρωτάς να σου πω τι γίνεται στο Πολυτεχνείο που δουλεύω.

Λοιπόν, μάλλον γίνεται της μουρλής, αλλά εγώ δεν την παλεύω...

Το μεγαλύτερο μέρος του Αυγούστου δούλευα, έτσι την άκουγα τη φάση από κοντά. Στην αρχή θα βάζανε το 1/3 των υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα, μετά τους μισούς, μετά κι άλλους. Τελικά το κλείσαμε το μαγαζί και περιμένουμε...

Αλλά δεν θα σου πω για το Πολυτεχνείο ρε Δημήτρη. Θα σου πω για το πως τη νιώθω εγώ τη φάση.

Όταν ξεκίνησε αυτός ο χαβαλές με τα μνημόνια, κατάλαβα ότι θα καιγόμασταν όταν κάηκαν οι φορτηγατζήδες (βλ παλαιότερη σχετική ανάρτηση). Τότε τους υποστήριζα, όταν όλοι οι άλλοι τους λέγανε "αλήτες". Μετά "αλήτες" έγιναν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, μετά αυτοί της ΕΡΤ, τώρα εμείς κι έρχονται κι οι άλλοι.

Δεν την παλεύουμε ρε Δημήτρη. Ζούμε σε μια ενοχική κοινωνία που κανένας δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα δίκια του γιατί με την χυδαία πολιτεία του και την άθλια καθημερινότητά του, ξέρει πως τα 'χει χάσει.

Θυμήθηκα πάλι και τη παλαιότερη, δική μου κατάσταση, το πως παραλίγο πάλι να χάσω πάλι τη δουλειά μου πριν από μερικά χρόνια (βλ. σχετικές αναρτήσεις και το τέλος, η άλλη όψη, μα συνεχίζεται). Στις είχα δείξει αν θυμάσαι...

Σ' εκείνη τη κατάσταση ήμουν μόνος και δεν την ξεχνάω αυτή τη μοναξιά! Απ' όλους φίλους, συλλογικότητες, συλλόγους και συντρόφους, μόνο δύο άνθρωποι μου συμπαραστάθηκαν στα ξεκούδουνα. Και είναι το χειρότερο να σε παν μόνο κι άκλαφτο στο απόσπασμα...

Σήμερα-πάλι μόνος κι άκλαφτος νιώθω, μα μου μοιάζει να τα 'χω ξαναζήσει όλα τούτα.

Έλεγα ένας τύπος τις προάλλες: "εμείς πριν το μνημόνιο ήμασταν πλούσιοι και είχαμε ευημερία".

Παπάρια.

Εγώ πριν το μνημόνιο ήμουν σε κατάθλιψη, βλέποντας μια σάπια κοινωνία και ένα χυδαίο περίγυρο.

Σήμερα, κάτι άλλο, ο πανικός για την επιβίωση είναι που με τρελαίνει.

Ίσως είναι κι αυτή η απελπισία ότι: "τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει" που με πνίγει.

Δεν ελπίζω ρε γμτ. Ακόμα και στα πλαίσια μιας-όποιας ανατροπής, μια κοινωνία χωρίς μια "ΗΘΙΚΗ" (βάλτης ότι πρόθεμα θέλεις "επαναστατική", "κομουνιστική", "χριστιανική" κ.λ.π.) νιώθω πως στερείται κανόνες λειτουργίας.

Γι αυτό και θα διαλύσει.

Με την ευχή να φτιάξει κάτι-κάποιος απ' τα συντρίμμια λοιπόν,

Σε φιλώ,
Με αγάπη,
Φοίβος