Για την καμπάνα της κλίμακας

Λένε τώρα: θα πληρώσουμε καμπάνα 1,3 δισ. για µαύρες επιδοτήσεις (βλ. σχετικό δημοσίευμα από ΤΑ ΝΕΑ).

Η απορία μου είναι: θα τα πληρώσουμε-γιατί? τα 'χουμε?

Νομίζω πως (εμάς-τον κόσμο) δεν μας απασχολεί για το πως θα πληρωθούν αυτά τα λεφτά. Εκ πρώτης όψεως, ακούγοντάς το, χθες το πρωί, σκέφτηκα πως: αυτά τα λεφτά, τα έχει "Κάποιος", θα τα δώσει "Κάπου-Πίσω", επειδή "Κάποιοι-Κακοί", τα 'δωσαν "Κάπου-Αλλού", που "ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ".

Δεν έπρεπε? Αντιγράφω από το σχετικό άρθρο: "όπως αποκαλύφθηκε, η κυβέρνηση Καραµανλή υπό την προεκλογική πίεση των αγροτών, της Πελοποννήσου κυρίως, αλλά και της Εύβοιας των οποίων οι σοδειές είχαν καταστραφεί από τις πυρκαγιές του 2007 προχώρησε στην καταβολή ενισχύσεων ύψους 270 εκατοµµυρίων – επιπλέον εκείνων που είχε εγκρίνει η Κοµισιόν “ (Σ.Τ.Ι.: τι λέμε τώρα -!- είχαν καεί ανθρώποι-περιουσίες και αποδίδεται η ενίσχυση σε"προεκλογικές πιέσεις" -?- δηλαδή αν δεν είχαμε εκλογές, σύμφωνα με το δημοσίευμα και τις "επιταγές" της Ε.Ε., έπρεπε να θάψουμε και-τους-ζωντανούς, στις στάχτες?).

Υπάρχει όμως το ερώτημα: γιατί αυτά δεν αφορούν τον κόσμο (?) όπως δεν τον αφορά το ότι σε λίγο θα υπάρχουν 1.000.000 (!) άνεργοι?

"Δεν υπάρχει τίποτε το απάνθρωπο στην πόλη, εκτός απ’ τους ανθρώπους της" έλεγε ο Perec.

Αυτή όμως η απάνθρωπη συμπεριφορά των ανθρώπων προκύπτει από την ίδια την ύπαρξη της πόλης-πολιτείας, με τον τρόπο που υφίσταται σήμερα και αυτό γιατί τα όριά της, είναι κατ’ ουσία απροσδιόριστα.

Έτσι γνωρίζω τι σημαίνει 1.000 € και πως κάνω κουμάντο ένα μαγαζί που τζιράρει π.χ. 10-20.000 άντε και 100.000 € αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει ένα "μαγαζί" που (απ' τη μια μέρα στην άλλη) "τρώει καμπάνα" του 1.000.000.000 €. Και γνωρίζω τι σημαίνει η φρίκη του Γιάννη, του Γιώργου και του Θανάση που είναι άνεργοι ενώ δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αντιλαμβάνομαι την φρίκη 1.000.000 ανέργων.

Εδώ προκύπτει η ανάγκη του καθορισμού της κλίμακας. Γιατί όταν διαχειρίζεται κανείς α-πρόσωπα την πολιτεία, όταν οι επιλογές του δεν αφορούν ανθρώπους αλλά στατιστικές μελέτες, σκοντάφτει σε μια από-προσωποποίηση των προβλημάτων.

Αλλά άμα ο Άνθρωπος, δεν βρίσκεται στο πρόβλημα, βρίσκεται μια -κατά συνθήκη- απάνθρωπη λύση.

Γι αυτό και η κλίμακα της ανάπτυξης, είναι εξαιρετικά σπουδαία και κριτήριο της πολιτείας θα 'πρεπε να είναι ο καθ-ορισμός-της με το ανθρωπικό, το οικονομικό, το οικολογικό αλλά και το πολιτισμικό της αποτύπωμα.

Έτσι, μολονότι εκφράζω τις ενστάσεις μου για την χωρική-κατανομή του "Καλλικράτη", τολμώ να πω ότι σαν "σκέψη", δεν με βρίσκει αντίθετο.

Γιατί έχω την αίσθηση πως η ανα-διαπραγμάτευση της κλίμακας-διαχείρισης του αντικειμένου (πολιτείας) μπορεί να οδηγήσει, στη συμμετοχή και τη κατανόηση του προβλήματος από τους πολίτες και τη (κατ' ουσία) συνενοχή στο μέτωπο της λήψης αποφάσεων.

Ίσως, μ' αυτό τον τρόπο, η κλίμακα θα μπορούσε ν' αποτελέσει μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, επανα-τοποθετώντας τον Άνθρωπο μέσ' το Παιχνίδι.

Κάτι που σήμερα απλά δεν συμβαίνει και όλα παν' με "τον αυτόματο" προς χάρη της τηλε-θέασης και της τηλε-ζωής.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικά παλαιότερη ενότητα: Για την πολιτεία ένα πείραμα κ.α. σχετικές αναρτήσεις