Και-τώρα-τι?

Πρόσφατα είχα κάνει μιαν αναφορά στον "αυτοκτονικό επίλογο" του Καρυωτάκη και τις αναφορές που έχει στην Ελλάδα σήμερα (βλ. σχετική ανάρτηση).

"...πριν από 70 χρόνια κάποιοι και μόνο στην ιδέα της πραγματικής απώλειας εθνικής κυριαρχίας αντέδρασαν αρκετά διαφορετικά απ' ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί μας...Η Ταξιαρχία του Έβρου, αφοπλίζεται. Ο Διοικητής της, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, αυτοκτονεί....Ο Κορυζής επιστρέφοντας σπίτι του μη μπορώντας να αποδεχθεί ότι η χώρα του θα βρίσκεται σε λίγο υπό ξένη κυριαρχία, αυτοκτονεί...αυτοκτονεί επίσης και η Πηνελόπη Δέλτα την ώρα που οι Γερμανοί έμπαιναν στην Αθήνα...ο Ταγματάρχης πυροβολικού Νικόλαος Βερσής...αυτοκτονεί" (βλ. σχετικό άρθρο από το defence.net).

Πρόσφατα επίσης, είχα περιγράψει σε σχετική ανάρτηση τα "χαρακτηριστικά"  που θα 'θελα να 'χει, αυτός που θέλει να 'ναι "ηγέτης" [βλ. σχετικά δεν θα ψηφίσω για κλητήρα! (2)].

Τώρα-λοιπόν που οι "ηγέτες" μας, φαίνεται να-μας-την-κάνουν και δεν έχουν πλέον την "πολυτέλεια" να διατυπώνουν τις συνηθισμένες "λύσεις" (βλ. πρόσφατη σχετική ανάρτηση, σημερινό δημοσίευμα από ΤΑ ΝΕΑ) και τα "προγνωστικά" με βάση την κοινή-πολιτική-πρακτική πέφτουν έξω (βλ. πρόσφατη σχετική ανάρτηση) ο τόπος αρχίζει να θυμίζει τον πλανήτη του "Και-τώρα-τι" που περιέγραφε ο Douglas Adams στο: Γυρίστε τον Γαλαξία με Ωτοστόπ (πολύ όμορφο, αν δεν το έχετε διαβάσει να το διαβάσετε οπωσδήποτε).

Εκεί όμως ο Άρθουρ τα είχε βρει με το γέρο-Χάδαζο και-κάπως την βόλευε.

Εδώ με ποιόν θα "τα-βρούμε" (?) και-άραγε: "θα-την-βολέψουμε"?