Πούλα-πούλα (3)

Σε συνέχεια παλαιότερων αναρτήσεων (πούλα-πούλα 1, πούλα-πούλα 2) έχει ενδιαφέρον να δούμε τι-και-πως πουλάμε.

Και εξηγούμαι:

Τώρα που η Κίνα έρχεται όλο και πιο κοντά κι ως φαίνεται οσονούπω μας αγοράζει, αναφέρω μερικά (πραγματικά) περιστατικά, προσέγγισης της Κίνας από ανθρώπους του περιβάλλοντός μου.

• Ο πρώτος

Έχοντας μια μικρο-βιοτεχνία που φτιαχνε "δικά-του" πράγματα και βλέποντας το τζίρο του να πάει κατά διαόλου, έκανε μια βόλτα στην Κίνα, είδε τι-συμβαίνει, τους έδωσε αυτά που 'φτιαχνε, τους είπε να του-τα φτιάξουνε, έδιωξε τον κόσμο που ΄χε κι αρχινά να κάνει εισαγωγή (τα πράγματά-του) σε πολύ φθηνότερες τιμές απ' ότι τα' φτιαχνε στην δική του βιοτεχνία.

Έτσι περιμένει: ρίχνοντας φθηνό προϊόν στην αγορά, να τζιράρει για "να-την-βγάλει".

Η απορία μου είναι η εξής: "Αυτοί" που θα-του-φτιάξουν τα "δικά-του" πράγματα, μόνο σ' αυτόν θα τα πουλήσουν, ή και στους πελάτες του?

• Ο δεύτερος

Όμοια με τον προηγούμενο, άλλος έφτιαχν' άλλα. Έβλεπε κι αυτός να πέφτει ο τζίρος του, μα έκανε υπομονή. Κάποια στιγμή, ήρθαν σ' αυτόν οι Κινέζοι και του ΄παν: δείξε μας πως-φτιάχνεις ότι-φτιάχνεις και θα σε πληρώσουμε (ένα τρελό deal) για να εκπαιδεύσεις μια "γραμμή παραγωγής μας" να τα φτιάχνει.

Η διαφωνία του ήταν η εξής: αν δείξω στον-όποιον "Άλλο" πως-φτιάχνω-αυτό-που-φτιάχνω, η βιοτεχνία-μου, ο κόσμος-που-χω, τι-θα-γίνει?

Κάποτε (μα-ίσως μέχρι χθες), η δική-μας χώρα γεννούσε ιδέες-διαδικασίες. Δεν έκανε μεγάλα έργα (δεν φτιάξαμε το Σινικό Τοίχος, ούτε μεγάλες βιομηχανίες), μικρά και κομψά έργα κάναμε (σαν τον Παρθενώνα, μικρές-ποιοτικές βιοτεχνίες) που δεν φαίνονται απ' το φεγγάρι ούτε συγκλονίζουν την παγκόσμια αγορά, μα δίνουν τροφή στη δεξαμενή της συλλογικής σκέψης και διατύπωσαν, στα πλαίσια της ύπαρξής τους, μια ποιοτική πρόταση και τελικά μια ποιότητα στην καθημερινότητά μας.

Έτσι το μόνο πλεονέκτημα που φαίνονταν να υπάρχει στην Ελλάδα είναι πως σκεφτόμαστε ελεύθερα, δουλεύουμε ποιοτικά (όταν-το-κάνουμε) και αν προσανατολιστούμε να επιβιώσουμε στην Κλίμακά-μας, ενδεχομένως θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε την ποιότητα της Ύπαρξής-μας μέσα από τη δουλειά μας, μα και τα προϊόντα μας.

• Σχετικά με την ποιότητα της ύπαρξης: αναρωτιέμαι πως θα "παντρέψει" κανείς τόσο διακριτά διαφορετικά "συστήματα" όπως της Κίνας (που αναφέρεται στον πολύ-μάζα λαό) και της Ελλάδας (που αναφέρεται σε αυτό το "κοινότυπο" για εμάς στόχο: τον άνθρωπο).
• Σχετικά με την ποιότητα και το κόστος: είναι γνωστό ότι το φιλικό προς το περιβάλλον καταναλωτικό προϊόν είναι-γενικά ακριβό προϊόν. Γιατί απλά: αν κάνει κανείς μια επένδυση π.χ. εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με καύση υδρογονανθράκων (που θα παράγει αέριους ρύπους) με έναν και μόνο στόχο "να βγάλει λεφτά" δεν θα βάλει φίλτρα στα φουγάρα γιατί θα τα πληρώσει (και θα χάσει λεφτά).

Έτσι, αν πουλήσουμε την ελευθερία της σκέψης και την Ποιότητα (που αυτή συνεπάγεται) μαζί με τη γη και το περιβάλλον, ιδού: πεδίο δόξης λαμπρόν για ν' ακυρώσουμε την ίδια μας την Ύπαρξη.

Και δυστυχώς, αν τα πουλήσουμε αυτά: το χάσαμε το μαγαζί.


Υ.Γ. 1
Σχετικά με την ανάπτυξη που μας ετοιμάζουν, έχω να παρατηρήσω ότι η μικρή μας Ελλαδίτσα είναι βέβαιο πως θα πνιγεί (όπως-τώρα η Ουγγαρία) σε ανάπτυξη-τύπου "Μεγάλης Κίνας" και άλλων "Μεγάλων".

Υ.Γ. 2
Στιγμιότυπα Γλυπτικής. Κάτι απ' την Ελλάδα που 'χασα σαν την Ψυχή και τα Χέρια