Για την συναισθηματική ωριμότητα της εξουσίας

Η ασχολία της έκφρασης των πυκνώσεων του πολιτισμού (δηλαδή η ενασχόληση με την πολιτική) στα πλαίσια της δημοκρατικής λειτουργίας απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, μεγάλη ευθύνη και ιδιαίτερες δεξιότητες.

Κυρίως όμως δουλειά.

Και γιατί να μπει κάποιος σε τόσο κόπο και σε αυτή την διαδικασία?

Ένας οδηγός ταξί, μου έλεγε προχθές το πόσο του αρέσουν οι κ.κ. Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι γιατί αυτοί είναι όμορφοι, γοητευτικοί, έχουν ωραίες γυναίκες, φαίνεται να είναι εξαιρετικά ικανοποιημένοι σεξουαλικά και φαντάζονταν ότι κάνουνε "καλά" πράγματα στους λαούς, τους αφού εκτιμούσε ότι κάνουν "τα καλύτερα" για τις γυναίκες τους.

Και με προβλημάτισε.

Αναρωτήθηκα μετά: ποιος εκτίθεται και γιατί?

Γιατί κάποιος συμμετέχει σε συλλογικές διαδικασίες, γιατί προσπαθεί για το "Κοινό Καλό" και γιατί δεν διοχετεύει αυτή του την ενέργεια για ίδιον όφελος και για το "Δικό του Καλό"?
Γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι "αυτοί ξέρουν" και πρέπει αυτό που πιστεύουν να είναι "το σωστό" και να το επιβάλλουν και στους υπόλοιπους?

Γιατί τελικά υπάρχει αυτό το σκληρό παιχνίδι της συγκέντρωσης εξουσίας?

Μήπως τελικά το κάνουν για να ανακαλέσουν αρχετυπικά συναισθήματα που επιβεβαιώνουν περισσότερο την αναγνώριση της ίδιας τους της Ατομικότητας? Ή μήπως τελικά η αναγνώριση αυτή συνδέεται και με την σεξουαλικότητά τους?

Στα πλαίσια αυτά, αναρωτήθηκα αν είναι ζητούμενο το ποιοι είναι τελικά αυτοί που επιλέγονται για να εκφράσουν σύνολα. Και πως τελικά επιλέγονται και με τι κριτήρια?

Η νεώτερη ιστορία, έχει δείξει ότι είναι επιλέξιμα πρόσωπα που έχουν ιδιαίτερη "γοητεία" και προβάλλουν μια έντονη σεξουαλικότητα. Και πάντα θυμάμαι τον Μεγάλο Γητευτή Ανδρέα Παπανδρέου όταν το σκέφτομαι αυτό.

Και αυτό γιατί μάλλον προσωποποιούν την σκέψη του οδηγού ταξί που θέλει τον πολιτικό που τον εκφράζει να κάνει αυτό που θα ήθελε ο ίδιος αλλά ενδεχομένως δεν μπορεί (να είναι όμορφος, γοητευτικός, να περικλείεται από όμορφες γυναίκες κ.λπ.).

Αναρωτιέμαι όμως αν μπορούσε να υπάρξει ένα τρανταχτό κριτήριο για την βαθύτερη διερεύνηση των ανθρωπικών χαρακτηριστικών των προσώπων που διεκδικούν την εξουσία.

Η διερεύνηση των προθέσεων (γιατί την θέλουνε), η διερεύνηση των ικανοτήτων (τι έχουνε κάνει και τι μπορούνε να κάνουνε) και τελικά η διερεύνηση της συναισθηματικής τους ωριμότητας είναι κριτίρια που φαντάζομαι πως θα έπρεπε να αξιολογηθούν.

Γιατί -τελικά- μήπως είναι ανώριμοι γι αυτό το έργο? Και που βρίσκεται το Εγώ τους ?

Μήπως οι καλές προθέσεις που αφήνουν να φαίνονται, υποκρύπτουν σκοτεινά και Τεράστια Εγώ?

Αλλά όποιος προτίθεται να υπηρετήσει το σύνολο, οφείλει να υπηρετεί αυτό καθ' αυτό το σύνολο και όχι το Εγώ του.

Επειδή όμως, ο παράπλευρος στόχος της εξουσίας είναι το σύνολο και ο κύριος στόχος της είναι η ματαιοδοξία, αυτό που θα έπρεπε να είναι καλές προθέσεις συγκρούεται με σκοτεινές και μακιαβελικές ίντριγκες σε άνιση μάχη.

Και αυτό γιατί, κρίνοντας από την Πολιτεία των "συνήθη" Μεγάλων Εγώ, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι Μεγάλες Ερωτήσεις που τα απασχολούν είναι: θα γράψω Εγώ ιστορία?/ θα δώσουν το όνομά μου σε ένα κτήριο?/ θα πάρω Εγώ παράσημο?/ θα υπάρξει τιμητικό άγημα στην ταφή μου?/ θα είμαι Εγώ και Μόνον?.

(Σ.τ.Ι. Και αυτές οι αναζητήσεις είναι η "καλή" περίπτωση. Όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία, πολλές φορές επισημαίνουν: Εγώ θα πάρω τα γκα-φρά!)

Φοβάμαι λοιπόν, μήπως τελικά η ίδια η δομή και η μορφή της εξουσίας κατευθύνει την αναπαραγωγή ενός συστήματος από Ανθρωπάκια με Μεγάλα Εγώ και δυστυχώς για όλους, μαγικές ιδιότητες που σαγηνεύουν, με κύριο στόχο την πλήρωση του Εγώ τους και μόνον.

Και θα ήταν Άσκηση Καλή να προσπαθήσουμε -πίσω απ' τις εικόνες- να ερμηνεύουμε προθέσεις, δράσεις και κυρίως την συναισθηματική ωριμότητα, που μας σερβίρεται από τους υπηρέτες αυτών των Μεγάλων Εγώ.

Γιατί μόνο έτσι, απομακρυσμένοι από τις Μαγικές Επιρροές του θυμικού της εξουσίας, πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε την ωριμότητα της επιλογής.


Υ.Γ. 1
Όπως και να 'χει όμως, με ηρεμεί που την δικαιοσύνη την αποδίδουν οι φίλοι και η Ιστορία.

Και φαντάζομαι την Ιστορία, ως πρώτη "αβεβαιότητα" των Μεγάλων Εγώ (αυτά -το ξέρουν- δεν έχουν φίλους).

Και μου φαίνεται ότι αποδίδεται δίκαια, αφού Αυτή καταγράφεται στο Συλλογικό Ασυνείδητο και γράφεται πολύ αργότερα και από το ανώνυμο πλήθος, που θα όφειλαν, αυτά τα Μεγάλα Εγώ, να υπηρετούν.