Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης, επειδή γυρίσαμε από τις διακοπές και ξανα-ανοίξαμε διάβασα το εξής:
"Το καφενείο ήταν το τέλος του πολιτισμού· ένα πάντα αιώνιο και ανανεούμενο τέλος – γιατί εκεί οι άνθρωποι γερνούσαν συζητώντας, ισοφάριζαν δηλαδή την φθορά με τα λόγια τους. Όσο έσβηναν οι ίδιοι φούντωναν οι φωνές τους. "
Βακαλόπουλος Χ., Νέες Αθηναϊκές ιστορίες, εκδ. Εστία, Αθήνα 1989