Γ.-Φοίβος Σαργέντης, στο Δίχτι: Για την πολιτεία και πάλι

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Για την πολιτεία και πάλι

Αν η πόλη είναι το σύστημα το οποίο παράγει το έργο της αξιοπρεπούς συν-ύπαρξης, μπορούμε να διακρίνουμε στο σύστημα αυτό, εσωτερικά-αλληλεπιδρώντα συστήματα που έχουν την «χροιά» του ασύλου.

Όλα τα συστήματα πιέζονται, ή καλύτερα συν-πιέζονται με διάφορους μηχανισμούς ή περισσότερο αφαιρετικά, λόγω του Υψηλού Έργου το οποιο παράγουν, με στόχο αυτόν και μόνον: δηλαδή το έργο της αξιοπρεπούς συν-ύπαρξης.

Στην πόλη υπάρχουν διακριτοί μηχανισμοί συν-πίεσης, στους χώρους ασύλου όχι.

Με μία πρόχειρη θερμοδυναμική προσέγγιση, αντιλαμβάνεται κανείς πως πρώτα στο «ασυμπίεστο» σύστημα που έχει την «χροιά» του ασύλου θα εκτονωθεί η όποια αταξία και θα ακυρωθεί το έργο της πόλης, δηλαδή το έργο της αξιοπρεπούς συν-ύπαρξης.

Συχνά διατυπώνεται η σκέψη πως: αυτό είναι το πρόβλημα-αλλά γιατί αυτό (το πρόβλημα) να υπάρχει?

Μια ενδεχόμενη διατύπωση είναι πως στο πίσω μέρος του μυαλού του συλλογικού ασυνείδητου, είναι καταγεγραμμένο πως ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος και -αν νομίζει πως είναι- κατ’ επίφαση «νομίζει».

Έτσι, οι δομές της πόλης ακυρώνονται για διαφόρους λόγους (βλ. σχετικές αναρτήσεις για το Δίχτι την Εκπαίδευση κ.α. αμαρτίες) και ο μηχανισμός στον οποίο θα συν-υπήρχαμε, έχει επικρατήσει να διατυπώνεται ως ένα σύστημα λαμόγιων, ρουφιάνων και χαφιέδων που απλά στερούν την-όποια ελευθερία και απ-αξιώνουν την-κάθε πρόταση.

Άρα η-όποια πρόταση, συγκρούεται με μια «κακή» και α-πρόσωπη δομή, συνεπώς είναι αν-ούσια.

Έτσι καλλιεργήθηκε η βία, ενάντια στην-όποια πρόταση.

Εύχομαι να κάνω-λάθος και θέλω να πιστεύω πως (με κάποιον τρόπο) ο Λόγος και η Δημοκρατία θα βρει την λύση.

Αλλά τα αδιέξοδα που διατυπώνονται με την καταρρέουσα δομή από πάνω, τα ίχνη της συγκροτημένης βίας (πόσο αυτά θα παραμείνουν ίχνη -?-) από κάτω και την μεγάλη μάζα στο κέντρο, που πίνοντας καφέδες συζητάει για την μπάλα, αν δεν φέρουν πόλεμο, σε τι δρόμους θα μας οδηγήσουν?