Γιατί Έλληνες;

Αυτός που σήμερα: μένει στον τόπο που ονομάζεται Ελλάδα, έχει Ελληνική Παιδεία, μιλάει την Ελληνική γλώσσα όπως και οι παππούδες του που πολέμησαν πόλεμους-μεγάλους για να τα 'χει όλα αυτά, αυτοπροσδιορίζεται ευκολότερα ως Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός ή/και ΠΑΣΟΚος, ΝεοΔημοκράτης κ.λπ., απ' ότι "Έλληνας".

Δεν ασχολούμαι με την μπάλα, ούτε με τα κόμματα και αυτό  προκαλεί μια "δυσανεξία" στην κοινωνική-μου επικοινωνία.

Αλλά βλέπω πως επειδή κάποιοι αυτοπροσδιορίζονται ως "Έλληνες" επικρατεί το επιχείρημα (αυτό και μόνο): "αυτοί είναι ακραίοι και δεν-τους-θέλουμε" (βλ. σχετικά το χθεσινό άρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ για το Δίκτυο 21).

Δεν συμπαθώ τους Ελλην-άρες (βλ. σχετικά παλαιότερες αναρτήσεις: άλλα κατορθώματα του Ελλην-άρα, για τα νταϊλήκια και το παληκάρι που έφυγε,  η Ελλάδα σήμερα, για τα Αγγλικά, για τους Μεγάλους Έλληνες κ.α.) και θεωρώ πως την Ελλάδα σήμερα την περιγράφει καλύτερα απ' όλους ο Γ. Σουρρής σε σχετικά ποιήματά του το 18--.

Παράλληλα αντιλαμβάνομαι έως και χυδαία την (πολιτική) Ελληνο-μπίζνα μερικών "χαριτωμένων" Ελλην-αράδων που μου θυμίζει κάποιον, που 'λεγε-κάποτε να πάρουμε την Πόλη, μα που όταν ήρθε η ώρα να πάει στρατό, πήρε "Τρελό".

Σήμερα όμως που βλέπω να αφανίζεται αυτός ο Τόπος (μαζί και οι ανθρώποι του) απ' "εξωτερικούς" μα και  "εσωτερικούς" εχθρούς (βλ. σχετικά το άρθρο του Χρήστου Γιανναρά σήμερα στο http://citypress-gr.blogspot.com/), νιώθω να ξυπνούν κάτι-σαν εξαρτημένα  αντανακλαστικά, που με κάνουν να νοσταλγώ την Ελλάδα που χάνω (βλ. σχετικά επίκαιρο μα παλαιότερα ποίημα για το ασφαλιστικό που θα ψηφίσουν).

Γι αυτό και ανακαλώ μνήμες της Καλής-μου Ελλάδας, όχι-ελπίζω σαν Ελλην-άρας, ούτε ως το Ελλην-άκι που θέλουν να με κάνουν, μα -θέλω να πιστεύω- ως Έλληνας.

Αλλά ακόμα και αν -θέλουμε να πιστεύουμε ότι- είμαστε Έλληνες σήμερα, ένα είναι βέβαιο: δεν είμαστε συνέχεια αυτών που έφτιαξαν τον Παρθενώνα, αλλ' αυτών που σκότωσαν τον Καποδίστρια.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικές αναρτήσεις:
Το αυτονόητο που ντρεπόμαστε να πούμε
Προδοσία!
Εθνική Ταυτότητα :-/
Σαν παραμύθι του αύριο τα λόγια του Φώτη Κόντογλου