Για την απεργία και πάλι

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, μου λεγαν χθες πως: αυτά που γράφεις είναι βλακείες, η απεργία είναι μέσο πίεσης του εργαζόμενου στο αφεντικό.

Ποιά πίεση σε πιό αφεντικό?

Είδατε κάποιο "αφεντικό" να πιέστηκε?

Είδατε με τι ευκολία ψήφισαν όλοι μα όλοι οι βουλευτές του σοσια-ληστικού κόμματος το νέο ασφα-ληστικό νομοσχέδιο?

Το έργο που χρειάζεται να παραχθεί για να εξυπηρετηθεί το "αφεντικό" έχει παραχθεί (βλ. σχετικά παλαιότερη ανάρτηση: για την απεργία και την αρρώστια). Το επιπλέον έργο, αυτό που χρειάζεται για να εξυπηρετηθεί ο εργαζόμενος και ευρύτερα ο πολίτης δεν υπάρχει.

Έτσι, αντί του νέου Πολιτικού Λόγου που θα 'πρεπε να βγάλει τον κόσμο απ' τ' αδιέξοδά του, παράγεται ο χύδην πολιτικός λόγος από τα MEGA-κάναλα στις ειδήσεις των 20:00. Αυτό το έργο οφείλουμε να απ-αξιώσουμε αν θέλουμε να διατυπωθεί μια εναλλακτική πρόταση.

Μα πως αυτό θα απ-αξιωθεί?

Ο Πολιτικός Λόγος δεν είναι δυνατόν να διαμορφωθεί ούτε μέσα στα ιστο-λόγια ούτε στις διαδηλώσεις.

Ο λόγος εδώ (στα ιστολόγια) και ο λόγος εκεί (στις διαδηλώσεις) είναι διατυπωμένος ως μονό-λογος, μακρυά απ' το όποιο πρόβλημα, είτε χωρίς την όσμωση και την πύκνωση της συλλογικής σκέψης, είτε διατυπωμένος ως τσιτάτο ή σύνθημα.

Άρα αν η αναζήτηση είναι η διατύπωση του νέου πολιτικού λόγου, αυτός ο λόγος θα προκύψει μόνο με συλλογικό έργο, αν και μόνο αν, οι πολίτες αποφασίσουν να το παράγουν.

Και ο χώρος που αυτός διαμορφώνεται, ο χώρος που αυτός μας αφορά, είναι η εργασία και ότι αυτό συνεπάγεται (μισθό, ασφάλεια, χαρά και όραμα για την δημιουργία).

Γιατί στην εργασία-μου, αλλά και κάθε-μου στιγμή, είμαι (εγώ ο ίδιος) το αφεντικό του εαυτού μου και (με κάποιο τρόπο) πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες-μου για να διαφεντέψω το ίδιο-μου το μέλλον.