Αφού η κάθε συλλογικότητα που διαφωνεί με το κράτος κάνει πόλεμο (μπάχαλα-μπλόκα-καταλήψεις κ.α.) κάποια στιγμή, αυτοί που θα εκλεγούν, θα νομιμοποιηθούν με δημοκρατικές προφάσεις (και όχι μόνο) να συγκρουστούν και όχι να παροχο-λέγουν (εαν δεν έχει διαλυθεί το κράτος μέχρι τότε).
Όμως εάν η αξιοπρεπής συν-ύπαρξη των πολιτών είναι αυτό που προκαλεί την δημοκρατία και αφού αξιοπρέπεια στην συν-ύπαρξη σήμερα δεν υπάρχει, αυτό που ακυρώνεται είναι η ίδια η δημοκρατία.
Έτσι έχουμε τις παρακάτω επιλογές:
1. Nα πειθαρχήσουμε στην δημοκρατία, να συμμετέχουμε, να της δώσουμε τις επιλογές της και να επιλέξουμε να συν-υπάρχουμε ειρηνικά και αξιοπρεπώς σε αυτήν
2. Nα στερηθούμε τις ελευθερίες μας και να επιστρέψουμε σε άλλου τύπου εφιαλτικές κοινωνίες.
Έγραφε σήμερα ένας τοίχος:
ΒΑΡΚΙΖΑ ΤΕΛΟΣ. ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ
Υ.Γ.
Σήμερα θυμήθηκα τον παππού που πολέμησε στην Αλβανία. Έφαγε δυό-τρεις σφαίρες και πήρε δυο-τρία παράσημα. Ήταν στρατιωτικός και του λέγανε να πάει σπίτι του (θα ‘φευγε τότε με δόξες και τιμές) αλλά αυτός πήγαινε ξανά στον πόλεμο-και πάλι.
Τελείωσε ο πόλεμος και άρχισε ο εμφύλιος.
Αλλά τους είπε: Έχω γρίπη δεν μπορω να πολεμήσω, εννοώντας ότι δεν πολεμάω Έλληνες (και τον διώξανε απ' τον στρατό με φάπες).
Ούτε και γω πολεμάω Έλληνες, αλλά αυτό σήμερα δεν είναι αυτονόητο.
Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009
Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009
Για την ύπαιθρο και τα όπλα
Λένε τώρα:
Θα δώσουμε λεφτά, θα αγοράσουμε φρεγάτες για να υπάρχουμε ως πολίτες σε ότι σημαίνει η δημοκρατία μας.
Λένε πάλι:
Θα αφήνουμε τους μεσάζοντες να λυμαίνονται την αγροτική αγορά, να βγάζουν πολλά λεφτά (οι λίγοι εις βάρος των πολλών) και να αγοράζουν τα πορτοκάλια 5 λεπτά το κιλό για να τα πουλάν στην πόλη με 1 ευρώ το κιλό. Και θα αφήσουμε τους αγρότες μέχρι να εξαγριωθούν, μέχρι να κάνουν το κράτος λαμπόγυαλο και να σκορπίσουν και άλλα λεφτά στον δρόμο. Τότε θα τους δώσουμε κι άλλα-επιπλέον λεφτά για να πάνε σπίτι τους.
Αλλά αυτό που νιώθω είναι πως, με τα λεφτά που σκορπιούνται, εμείς (της πόλης) σε λίγο δεν θα 'χουμε φαί. Και φαντάσου, τον κόσμο της πόλης, να φεύγει απ' την πόλη και να πάει να κάνει πλιάτσικο στα χωράφια και τις στάνες για να φάει!
Υπάρχει όμως πάντα το σουρεαλιστικό ενδεχόμενο, να χαρίσουν στους αγρότες, ως "αποζημίωση" τις πανάκριβες φρεγάτες που θα πάρουνε, για να φυλάν' τον κάμπο απ' το απελπισμένο πλήθος.
Ας γίνει όμως συνείδηση, ότι η πολιτική πρόταση όσων συγκρούονται με τέτοιες και αντίστοιχες εμφύλιο-πολεμικές πρακτικές αλλά και όσων σκορπιούνται και παροχο-λέγουν, δεν διατυπώνεται ως λόγος (και φυσικά ούτε ως λύση).
Είναι απλά και μόνο ένα πλήκτρο: Delete, αφού χωρίς πολιτική, όραμα και ελπίδα, διαγράφουν την ίδια η ύπαρξη αυτής της δημοκρατίας.
Θα δώσουμε λεφτά, θα αγοράσουμε φρεγάτες για να υπάρχουμε ως πολίτες σε ότι σημαίνει η δημοκρατία μας.
Λένε πάλι:
Θα αφήνουμε τους μεσάζοντες να λυμαίνονται την αγροτική αγορά, να βγάζουν πολλά λεφτά (οι λίγοι εις βάρος των πολλών) και να αγοράζουν τα πορτοκάλια 5 λεπτά το κιλό για να τα πουλάν στην πόλη με 1 ευρώ το κιλό. Και θα αφήσουμε τους αγρότες μέχρι να εξαγριωθούν, μέχρι να κάνουν το κράτος λαμπόγυαλο και να σκορπίσουν και άλλα λεφτά στον δρόμο. Τότε θα τους δώσουμε κι άλλα-επιπλέον λεφτά για να πάνε σπίτι τους.
Αλλά αυτό που νιώθω είναι πως, με τα λεφτά που σκορπιούνται, εμείς (της πόλης) σε λίγο δεν θα 'χουμε φαί. Και φαντάσου, τον κόσμο της πόλης, να φεύγει απ' την πόλη και να πάει να κάνει πλιάτσικο στα χωράφια και τις στάνες για να φάει!
Υπάρχει όμως πάντα το σουρεαλιστικό ενδεχόμενο, να χαρίσουν στους αγρότες, ως "αποζημίωση" τις πανάκριβες φρεγάτες που θα πάρουνε, για να φυλάν' τον κάμπο απ' το απελπισμένο πλήθος.
Ας γίνει όμως συνείδηση, ότι η πολιτική πρόταση όσων συγκρούονται με τέτοιες και αντίστοιχες εμφύλιο-πολεμικές πρακτικές αλλά και όσων σκορπιούνται και παροχο-λέγουν, δεν διατυπώνεται ως λόγος (και φυσικά ούτε ως λύση).
Είναι απλά και μόνο ένα πλήκτρο: Delete, αφού χωρίς πολιτική, όραμα και ελπίδα, διαγράφουν την ίδια η ύπαρξη αυτής της δημοκρατίας.
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
Για το Δίχτι (η συνέχεια)
Το Δίχτυ ως παγίδα, είναι η ελπίδα για τον ψαρά και όχι για το ψάρι.
Το Δίχτι, η δικτύωση σε κάθε μορφής πύκνωση του πολιτισμού σήμερα (internet ή πόλη), διατυπώνει την παγίδα, αλλά και την ελπίδα, για το ψάρι.
Γι αυτό:: δεν-είναι-Δίχτυ, αλλά στο Δίχτι.
Υ.Γ.1
Βλ. σχετική ιστοσελίδα της έκθεσης γλυπτικής, φωτογραφίας και παιχνιδιών για το Δίχτι που θα γίνει τον Μάρτιο του 2009 στο Gallery Cafe: http://www.in-the-net.gr/
Υ.Γ. 2
Βλ. προηγούμενη σχετική ανάρτηση: Για το Δίχτι
Το Δίχτι, η δικτύωση σε κάθε μορφής πύκνωση του πολιτισμού σήμερα (internet ή πόλη), διατυπώνει την παγίδα, αλλά και την ελπίδα, για το ψάρι.
Γι αυτό:: δεν-είναι-Δίχτυ, αλλά στο Δίχτι.
Υ.Γ.1
Βλ. σχετική ιστοσελίδα της έκθεσης γλυπτικής, φωτογραφίας και παιχνιδιών για το Δίχτι που θα γίνει τον Μάρτιο του 2009 στο Gallery Cafe: http://www.in-the-net.gr/
Υ.Γ. 2
Βλ. προηγούμενη σχετική ανάρτηση: Για το Δίχτι
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009
Για την δημοκρατία
Στις μέρες που ζούμε σήμερα, τρεις είναι οι δρόμοι που διακρίνω ότι μπορεί να πάρει κανείς:
1. Να θυμώνει και: να ανα-παράγει φασιστευομένες μεθόδους/πρακτικές και να συγκρούεται βίαια ή να υπο-σκάπτει την πολιτεία, φορώντας την-όποια μάσκα του.
Γρονθοκοπώντας ή απο-σταθεροποιώντας την πολιτεία, έτσι εισηγείται τον πόλεμο.
(διαφωνώ και καταγγέλλω)
2. Να κάθεται στο καφενείο, το ιστολόγιό (την ευρύτερη στήλη που του ανήκει στον δημόσιο διάλογο) και: να μηρυκάζει την απαξίωση της δημόσιας ζωής.
Σηκώνοντας ψηλά τα χέρια, έτσι εισηγείται την ανα-παραγωγή της κατάντιας.
(και πάλι διαφωνώ)
3. Να εκτίθεται αξιοπρεπώς και απενοχοποιημένα, (χωρίς γραμμάτια και συναλλαγματικές) στα πλαίσια της δημοκρατίας-μας, διατυπώνοντας το όραμά-του, προσφέροντας αυτό που του αναλογεί, στην συλλογική σκέψη και δράση της πολιτείας-μας.
Με Κέντρο και Στόχο τον Άνθρωπο και μ’ άλλους Ανθρώπους μαζί:
1. Να θυμώνει και: να ανα-παράγει φασιστευομένες μεθόδους/πρακτικές και να συγκρούεται βίαια ή να υπο-σκάπτει την πολιτεία, φορώντας την-όποια μάσκα του.
Γρονθοκοπώντας ή απο-σταθεροποιώντας την πολιτεία, έτσι εισηγείται τον πόλεμο.
(διαφωνώ και καταγγέλλω)
2. Να κάθεται στο καφενείο, το ιστολόγιό (την ευρύτερη στήλη που του ανήκει στον δημόσιο διάλογο) και: να μηρυκάζει την απαξίωση της δημόσιας ζωής.
Σηκώνοντας ψηλά τα χέρια, έτσι εισηγείται την ανα-παραγωγή της κατάντιας.
(και πάλι διαφωνώ)
3. Να εκτίθεται αξιοπρεπώς και απενοχοποιημένα, (χωρίς γραμμάτια και συναλλαγματικές) στα πλαίσια της δημοκρατίας-μας, διατυπώνοντας το όραμά-του, προσφέροντας αυτό που του αναλογεί, στην συλλογική σκέψη και δράση της πολιτείας-μας.
Με Κέντρο και Στόχο τον Άνθρωπο και μ’ άλλους Ανθρώπους μαζί:
Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009
Το Σχολείο στο παγκόσμιο χωριό
Η κίνηση, η μετακίνηση και η επιτάχυνση των διαδικασιών, της ανταλλαγής και της ώσμωσης της παγκόσμιας κουλτούρας, έχει επικρατήσει να έχει δίαυλο το Σχολείο.
Έτσι, Έλληνες φοιτητές παν έξω, για ένα εξάμηνο, για να εκπαιδευτούν εκεί και αντίστοιχα οι άλλοι έρχονται εδώ. Κάτι τέτοιο, είναι το πρόγραμμα ERASMUS.
Αλλά αναρωτιέμαι ποια είναι η εικόνα του Σχολείου μας στο παγκόσμιο χωριό της εκπαίδευσης όταν: ένας φοιτητής, έρχεται από την «Γουαδελούπη» για να εκπαιδευτεί, «εκπαιδεύεται» στις καταλήψεις μας, και γυρνάει στο δικό του Σχολείο.
Εκεί, δικοί του δάσκαλοι, θα αξιολογήσουν το τι έμαθε εδώ και θα τους πει το πως εδώ εκπαιδευόμαστε. Και το παιδί θα μεγαλώσει, θα γίνει δάσκαλος κι αυτός και θα θυμάται.
Τα δικά μας Σχολεία όμως έχουν αρνηθεί την αξιολόγηση. Στα δικά μας Σχολεία, στα οποία «εμείς-ξέρουμε» λέμε πως: έχουμε την ωριμότητα να «εκπαιδεύουμε» χωρίς τον «μπαμπούλα» της αξιολόγησης πάνω απ’ το κεφάλι μας.
Έτσι, η αξιολόγηση που «δεν-γουστάρουμε» θα βρει, δικούς της δρόμους, άλλους κανόνες για την ισοπέδωση του άμοιρου Δημόσιου Σχολείου μας.
Υ.Γ.
Βλ. σχετικά κείμενα του ιστολογίου: Για το Δίχτι την εκπαίδευση κ.α. αμαρτίες
Έτσι, Έλληνες φοιτητές παν έξω, για ένα εξάμηνο, για να εκπαιδευτούν εκεί και αντίστοιχα οι άλλοι έρχονται εδώ. Κάτι τέτοιο, είναι το πρόγραμμα ERASMUS.
Αλλά αναρωτιέμαι ποια είναι η εικόνα του Σχολείου μας στο παγκόσμιο χωριό της εκπαίδευσης όταν: ένας φοιτητής, έρχεται από την «Γουαδελούπη» για να εκπαιδευτεί, «εκπαιδεύεται» στις καταλήψεις μας, και γυρνάει στο δικό του Σχολείο.
Εκεί, δικοί του δάσκαλοι, θα αξιολογήσουν το τι έμαθε εδώ και θα τους πει το πως εδώ εκπαιδευόμαστε. Και το παιδί θα μεγαλώσει, θα γίνει δάσκαλος κι αυτός και θα θυμάται.
Τα δικά μας Σχολεία όμως έχουν αρνηθεί την αξιολόγηση. Στα δικά μας Σχολεία, στα οποία «εμείς-ξέρουμε» λέμε πως: έχουμε την ωριμότητα να «εκπαιδεύουμε» χωρίς τον «μπαμπούλα» της αξιολόγησης πάνω απ’ το κεφάλι μας.
Έτσι, η αξιολόγηση που «δεν-γουστάρουμε» θα βρει, δικούς της δρόμους, άλλους κανόνες για την ισοπέδωση του άμοιρου Δημόσιου Σχολείου μας.
Υ.Γ.
Βλ. σχετικά κείμενα του ιστολογίου: Για το Δίχτι την εκπαίδευση κ.α. αμαρτίες
Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009
Η κατάληψη απ' το TAXI
Σήμερα το πρωί στην Αθήνα.
Περίληψη συζητήσεως με νεαρό οδηγό TAXI.
-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!
-Έλα
(μπήκα)
-Τί κάνεις στο Πολυτεχνείο ρε φίλε?
-Υπάλληλος.
-Τελείωσαν οι καταλήψεις?
-Όχι.
-*%^**&$*^%&(&%$%">^@#$%
-Καλά, γιατί σιχτιρίζεις?
-Θα σου πω ρε φίλε. Είμαι 20 χρονών, δεν τα πήγαινα τα γράμματα και καβαλάω μέρα-νύχτα το ΤΑΧΙ.
Θέλω και 'γω, έναν καλύτερο κόσμο ρε φίλε - αλλά ποιός θα τον φτιάξει? Εγώ?
Εγώ είμαι αγράμματος ρε φίλε, παλεύω για το μεροκάματό και πληρώνω τους φόρους μου να μάθουν πέντε παράδες αυτοί-που-ξέρουν (?), αυτοί-που-τους-διάλεξαν-να-μάθουν (!) για να μου τον φτιάξουν.
Και πως θα τον φτιάξουν ρε φίλε, τί θα μάθουν να φτιάχνουν στην κατάληψη?
Και που 'παν τα φράγκα μου ρε φίλε? Στις καταλήψεις?
Και γιατί εγώ βγάζω μ' ευθύνες, το μεροκάματό μου στο ΤΑΧΙ ρε φίλε και ο άλλος, ο συνομήλικός μου (που εγώ τον πληρώνω για να μάθει) κάνει κορδελάκια τις ευθύνες του?
Υ.Γ.
Δεν μπορούσα να πω τίποτα στο παλικάρι. Το είχα ξαναγράψει άλλωστε (βλ. σχετική ανάρτηση: Το Σχολείο σήμερα. Η "βολική" συντήρηση μιας κοινά παραδεκτής "άβολης" κατάστασης).
"... το πανεπιστήμιο είναι Σχολείο του Λόγου, των Καλών και των Βάρβαρων Τεχνών και Σπίτι όλων μας. Ιδιαίτερα αυτών που δεν έχουν την πολυτέλεια να λειτουργούν και να εκπαιδεύονται σε αυτά, ειδικά αυτών, που βλέπουν από μακριά την Γνώση, έξω από το Σχολείο, περιμένοντας μια καλύτερη ζωή μέσα από Αυτή. "
Περίληψη συζητήσεως με νεαρό οδηγό TAXI.
-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!
-Έλα
(μπήκα)
-Τί κάνεις στο Πολυτεχνείο ρε φίλε?
-Υπάλληλος.
-Τελείωσαν οι καταλήψεις?
-Όχι.
-*%^**&$*^%&(&%$%">^@#$%
-Καλά, γιατί σιχτιρίζεις?
-Θα σου πω ρε φίλε. Είμαι 20 χρονών, δεν τα πήγαινα τα γράμματα και καβαλάω μέρα-νύχτα το ΤΑΧΙ.
Θέλω και 'γω, έναν καλύτερο κόσμο ρε φίλε - αλλά ποιός θα τον φτιάξει? Εγώ?
Εγώ είμαι αγράμματος ρε φίλε, παλεύω για το μεροκάματό και πληρώνω τους φόρους μου να μάθουν πέντε παράδες αυτοί-που-ξέρουν (?), αυτοί-που-τους-διάλεξαν-να-μάθουν (!) για να μου τον φτιάξουν.
Και πως θα τον φτιάξουν ρε φίλε, τί θα μάθουν να φτιάχνουν στην κατάληψη?
Και που 'παν τα φράγκα μου ρε φίλε? Στις καταλήψεις?
Και γιατί εγώ βγάζω μ' ευθύνες, το μεροκάματό μου στο ΤΑΧΙ ρε φίλε και ο άλλος, ο συνομήλικός μου (που εγώ τον πληρώνω για να μάθει) κάνει κορδελάκια τις ευθύνες του?
Υ.Γ.
Δεν μπορούσα να πω τίποτα στο παλικάρι. Το είχα ξαναγράψει άλλωστε (βλ. σχετική ανάρτηση: Το Σχολείο σήμερα. Η "βολική" συντήρηση μιας κοινά παραδεκτής "άβολης" κατάστασης).
"... το πανεπιστήμιο είναι Σχολείο του Λόγου, των Καλών και των Βάρβαρων Τεχνών και Σπίτι όλων μας. Ιδιαίτερα αυτών που δεν έχουν την πολυτέλεια να λειτουργούν και να εκπαιδεύονται σε αυτά, ειδικά αυτών, που βλέπουν από μακριά την Γνώση, έξω από το Σχολείο, περιμένοντας μια καλύτερη ζωή μέσα από Αυτή. "
Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009
Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009
Ομοίως...
Τίποτα δεν αλλάζει: βλ. παλαιότερη ανάρτηση.
Τα ίδια λόγια με πριν, για τον αστυνόμο που τραυματίστηκε βαρύτατα και ένας -ακόμα μεγαλύτερος- φόβος για την πολιτεία, στην οποία ακυρώνεται η ίδια η ύπαρξη (και φυσικά η συν-ύπαρξη).
Ενάντια σε κάθε βία!
Υ.Γ. 1
Βλ. σχετικό άρθρο από τον Old Boy
Υ.Γ. 2
Βλ. πρόσφατη σχετική ανάρτηση
Τα ίδια λόγια με πριν, για τον αστυνόμο που τραυματίστηκε βαρύτατα και ένας -ακόμα μεγαλύτερος- φόβος για την πολιτεία, στην οποία ακυρώνεται η ίδια η ύπαρξη (και φυσικά η συν-ύπαρξη).
Ενάντια σε κάθε βία!
Υ.Γ. 1
Βλ. σχετικό άρθρο από τον Old Boy
Υ.Γ. 2
Βλ. πρόσφατη σχετική ανάρτηση
Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009
Για το Δίχτι
Στο Δίχτι, την δικτύωση σε κάθε μορφής πύκνωση του πολιτισμού σήμερα (internet ή πόλη) η φύση του ανθρώπου παγιδεύεται αλλά και ελπίζει σε νέες-παράδοξες φόρμες.
Η αλόγιστη παραγωγή-χρήση της τεχνολογίας με στόχο την κατανάλωση και την δημιουργία χρήματος, η μοναξιά και η υποκρισία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της παγίδας αυτής.
Στα πλαίσια αυτά, η επιτάχυνση της κίνησης και οι αφύσικες δυνάμεις αυτής της πύκνωσης, εντείνουν το κάθε συναίσθημα σε απάνθρωπη κλίμακα.
Κατά την επεξεργασία των μορφών της δικτύωσης, διατυπώνονται τα αδιέξοδα που φαντάζουν κυρίαρχα όπως:
Το παιχνίδι αυτό, συγκρούεται με την πολεμική που διατυπώνει το σκάκι και στόχος του είναι να εκφράσει μια αειφορική αντίληψη για τον κόσμο με ελπίδα (και όχι παγίδα) την δικτύωση.
Στο παιχνίδι αυτό, η ιεραρχία είναι: μη υπάρχουσα (όπως η δικτύωση την αποδομεί).
Στο παιχνίδι αυτό, οι παίχτες συν-υπάρχουν αξιοπρεπώς και εξ-ίσου: Ανθρώπων Φύσεις.
Στόχος του παιχνιδιού είναι η γέννηση και η αναγέννηση των παιχτών μέσα από το παιχνίδι και όχι η σύγκρουση/επικράτηση των παιχτών μέσω της καταστροφής των άλλων.
Έτσι δημιουργούνται οι εικαστικές μορφές που θα παρουσιαστούν τον Μάρτιο του 2009 στο Gallery Cafe, στην έκθεση γλυπτικής-φωτογραφίας και παιχνιδιών για το Δίχτι και εκφράζονται με τις παγίδες, τα αδιέξοδα και τις ελπίδες του.
Υ.Γ. 1
Βλ. επόμενη ανάρτηση: Για το Δίχτι (η συνέχεια)
Υ.Γ. 2
Βλ. πρώτη ανάρτηση της έκθεσης γλυπτικής φωτογαφίας και παιχνιδιών για το Δίχτι
Η αλόγιστη παραγωγή-χρήση της τεχνολογίας με στόχο την κατανάλωση και την δημιουργία χρήματος, η μοναξιά και η υποκρισία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της παγίδας αυτής.
Στα πλαίσια αυτά, η επιτάχυνση της κίνησης και οι αφύσικες δυνάμεις αυτής της πύκνωσης, εντείνουν το κάθε συναίσθημα σε απάνθρωπη κλίμακα.
Κατά την επεξεργασία των μορφών της δικτύωσης, διατυπώνονται τα αδιέξοδα που φαντάζουν κυρίαρχα όπως:
- Η εξω-φρενική ζωή που μεταλλάσσει τον άνθρωπο σε Ίκαρο και την πτώση που αυτός σημαίνει
- Η ανούσια συν-ύπαρξη σύμφωνα με την οποία, ο κάθε άνθρωπος, φοράει την μάσκα-κουκούλα του, προϊόν της υποκρισίας του κόσμου μας, μέσα από την οποία απορρέει η απαξίωση της όποιας πρότασης, αλλά και η μοναξιά μας
Το παιχνίδι αυτό, συγκρούεται με την πολεμική που διατυπώνει το σκάκι και στόχος του είναι να εκφράσει μια αειφορική αντίληψη για τον κόσμο με ελπίδα (και όχι παγίδα) την δικτύωση.
Στο παιχνίδι αυτό, η ιεραρχία είναι: μη υπάρχουσα (όπως η δικτύωση την αποδομεί).
Στο παιχνίδι αυτό, οι παίχτες συν-υπάρχουν αξιοπρεπώς και εξ-ίσου: Ανθρώπων Φύσεις.
Στόχος του παιχνιδιού είναι η γέννηση και η αναγέννηση των παιχτών μέσα από το παιχνίδι και όχι η σύγκρουση/επικράτηση των παιχτών μέσω της καταστροφής των άλλων.
Έτσι δημιουργούνται οι εικαστικές μορφές που θα παρουσιαστούν τον Μάρτιο του 2009 στο Gallery Cafe, στην έκθεση γλυπτικής-φωτογραφίας και παιχνιδιών για το Δίχτι και εκφράζονται με τις παγίδες, τα αδιέξοδα και τις ελπίδες του.
Υ.Γ. 1
Βλ. επόμενη ανάρτηση: Για το Δίχτι (η συνέχεια)
Υ.Γ. 2
Βλ. πρώτη ανάρτηση της έκθεσης γλυπτικής φωτογαφίας και παιχνιδιών για το Δίχτι
Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009
Στο Δίχτι
Έκθεση:
Γλυπτικής-Φωτογραφίας και Παιχνιδιών για το Δίχτι
Γ.-Φοίβος Σαργέντης, Ματίνα Κούγκια
Γ.-Φοίβος Σαργέντης, Ματίνα Κούγκια
Μάρτιος 2009
Ιστοσελίδα της έκθεσης: http://www.in-the-net.gr/
Υ.Γ. 1
Σχετικές εργασίες:
ΓΕΝΕΣΙΣ. Το Παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο
Πόλη και Άνθρωπος. Όραμα και Μύθος
Τα στοιχεία που θάψαμε, όλη αυτή η Φύση μας, αλυχτά το αέναο κάλεσμά της
Υ.Γ. 2
Σχετικά κείμενα:
Για το Δίχτι
Ανθρωπική γεωμετρία και ιστοχώρος (internet ή Δίχτι)
Για το άσυλο, την ενοχική δημοκρατία κ.α. σχόλια
Πρόσωπα και προσωπεία
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009
Καλημέρα
Όμορφη μέρα.
Μπορεί άραγε το φως της, να ξεπλύνει την θολούρα?
Θερμές ευχές για ημέρες καλές και χρόνια πολλά!
Μπορεί άραγε το φως της, να ξεπλύνει την θολούρα?
Θερμές ευχές για ημέρες καλές και χρόνια πολλά!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
