Για το φοβικό σύνδρομα στο Δίχτι

Υπάρχω στο Δίχτι, την παγίδα/ελπίδα της πόλης (βλ. έκθεση γλυπτικής-φωτογραφίας και παιχνιδιών για το Δίχτι).

Υπάρχω αβέβαιος στην συνθήκη στην οποία μου λένε: να φοβάσαι! για την την δουλειά, την σύνταξη, την ύπαρξη και την συν-ύπαρξη (βλ. ειδήσεις κάθε βράδυ).

Δε φάιναλ θολούθιον (η τελική λήθη), είναι η επιφύλαξη πως: κάποια στιγμή, θα καλλιεργήσω ραπανάκια στο χωριό και θα-την-κάνω (βλ. εξαιρετικό βιβλίο του Κωστάκη Ανάν, Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον), εκδ. Βαβέλ, Αθήνα 2008).

Αλλά πρέπει να ξεπληρώσω δανεικά (βλ. σχετικό άρθρο του Θάνου Παπαδόπουλου στα ΝΕΑ της 11.02.09) άρα πρέπει να υπάρχω στο Δίχτι που πολύ-φοβάμαι πως θα φτάνει ως εκεί.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (τί καλά που τα θυμόμαστε χωρίς κανείς να τα χρεώνεται... βλ. σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη για τον Εθνικό μας Πλούτο) μου δείχνουν ότι ένα πράγμα μου μένει:

Να παραδώσω την όποια πολιτική μου πρόταση σε έναν ευαίσθητο (sic) τραπεζίτη, εκλιπαρώντας τον να πάρει τον όποιο "πλούτο" (αλλά και τ' άχρηστα μαζί) μπας και καταφέρει να κάνει αυτός τα κουμάντα του για μένα και να με ξεχρεώσει.

Και η Ολυμπιακή είναι μόνο η αρχή!

Γιατί νιώθω πως σε λίγο, όλη η Ελλάδα θα βγει σε πλειστηριασμό (οι εφορείες, το περιβάλλον, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα λοιπά "αγαθά" της).

- Φοβόμαστε κύριοι, το "πουλάμε"! ένα μαγαζάκι είναι, ποιος θα το πάρει να το δουλέψει?

Οι κομψότατοι καρεκλο-κύριοι που σκοτώνουν κόσμο?


Υ.Γ.
Βλ. παλαιότερη σχετική ανάρτηση: ο κ. Βγενόπουλος στον ΑΝΤ1