Για τις αποδείξεις στο Δίχτι

Το "κοινωνικό κράτος" νομιμοποιεί την παραίτησή-μου απ’ το όποιο έργο. Και μου λέει πως θα με περιθάλψει αν καθίσω άπραγος σε κάποιο δημόσιο φορέα, ή σε κάποιο ταμείο ανεργίας.

Αλλά γιατί παράγω έργο?

Τα όρια της εργασίας, ο δικός-μου χρόνος και η ευτυχία στην ύπαρξη, μου φαίνεται πως συχνά-μπερδεύονται στην κανονικότητα της-όποιας ζωής.

Όχι επειδή: πρέπει να εργάζομαι για να βγάζω λεφτά, αφού δεν αγοράζω την ευτυχία μου με αυτά, αλλά επειδή: με την εργασία μου, βρίσκω μια ελπίδα του νοήματος της ύπαρξης στο Δίχτι-μου, ότι-είμαι-χρήσιμος-και-γω, στον κόσμο-μου (βλ. έκθεση γλυπτικής-φωτογραφίας και παιχνιδιών για το Δίχτι).

Ίσως-όμως, η εργασία που συχνά-γίνεται σκόρπισμα στο Δίχτι, να ‘ναι αυτό που: από ελπίδα της απόδειξης της ύπαρξης, του νιώθω πως κάτι-κάνω και έχει-νόημα-αυτό-που-κάνω, έχει ως αποτέλεσμα την ακύρωση της ίδιας της ζωής.

Αλλά γιατί θέλω την απόδειξη της χρησιμότητάς μου, σε μένα και στην πολιτεία μου, αν δεν έχω διάθεση ή χρόνο: κάπου να βρω την ευτυχία?

Και γιατί είναι "χρήσιμες" τελικά οι αποδείξεις αυτές?


Υ.Γ. 1
Βλ. σχετικά κείμενα: ΛΑΦΑΡΓΚ, Πωλ, Το δικαίωμα στην τεμπελιά, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1981

Υ.Γ. 2
Βλ. προηγούμενη ανάρτηση: Αυτο-κριτική