Για την ύπαιθρο και τα όπλα

Λένε τώρα:
Θα δώσουμε λεφτά, θα αγοράσουμε φρεγάτες για να υπάρχουμε ως πολίτες σε ότι σημαίνει η δημοκρατία μας.

Λένε πάλι:
Θα αφήνουμε τους μεσάζοντες να λυμαίνονται την αγροτική αγορά, να βγάζουν πολλά λεφτά (οι λίγοι εις βάρος των πολλών) και να αγοράζουν τα πορτοκάλια 5 λεπτά το κιλό για να τα πουλάν στην πόλη με 1 ευρώ το κιλό. Και θα αφήσουμε τους αγρότες μέχρι να εξαγριωθούν, μέχρι να κάνουν το κράτος λαμπόγυαλο και να σκορπίσουν και άλλα λεφτά στον δρόμο. Τότε θα τους δώσουμε κι άλλα-επιπλέον λεφτά για να πάνε σπίτι τους.

Αλλά αυτό που νιώθω είναι πως, με τα λεφτά που σκορπιούνται, εμείς (της πόλης) σε λίγο δεν θα 'χουμε φαί. Και φαντάσου, τον κόσμο της πόλης, να φεύγει απ' την πόλη και να πάει να κάνει πλιάτσικο στα χωράφια και τις στάνες για να φάει!

Υπάρχει όμως πάντα το σουρεαλιστικό ενδεχόμενο, να χαρίσουν στους αγρότες, ως "αποζημίωση" τις πανάκριβες φρεγάτες που θα πάρουνε, για να φυλάν' τον κάμπο απ' το απελπισμένο πλήθος.

Ας γίνει όμως συνείδηση, ότι η πολιτική πρόταση όσων συγκρούονται με τέτοιες και αντίστοιχες εμφύλιο-πολεμικές πρακτικές αλλά και όσων σκορπιούνται και παροχο-λέγουν, δεν διατυπώνεται ως λόγος (και φυσικά ούτε ως λύση).

Είναι απλά και μόνο ένα πλήκτρο: Delete, αφού χωρίς πολιτική, όραμα και ελπίδα, διαγράφουν την ίδια η ύπαρξη αυτής της δημοκρατίας.