Στις μέρες που ζούμε σήμερα, τρεις είναι οι δρόμοι που διακρίνω ότι μπορεί να πάρει κανείς:
1. Να θυμώνει και: να ανα-παράγει φασιστευομένες μεθόδους/πρακτικές και να συγκρούεται βίαια ή να υπο-σκάπτει την πολιτεία, φορώντας την-όποια μάσκα του.
Γρονθοκοπώντας ή απο-σταθεροποιώντας την πολιτεία, έτσι εισηγείται τον πόλεμο.
(διαφωνώ και καταγγέλλω)
2. Να κάθεται στο καφενείο, το ιστολόγιό (την ευρύτερη στήλη που του ανήκει στον δημόσιο διάλογο) και: να μηρυκάζει την απαξίωση της δημόσιας ζωής.
Σηκώνοντας ψηλά τα χέρια, έτσι εισηγείται την ανα-παραγωγή της κατάντιας.
(και πάλι διαφωνώ)
3. Να εκτίθεται αξιοπρεπώς και απενοχοποιημένα, (χωρίς γραμμάτια και συναλλαγματικές) στα πλαίσια της δημοκρατίας-μας, διατυπώνοντας το όραμά-του, προσφέροντας αυτό που του αναλογεί, στην συλλογική σκέψη και δράση της πολιτείας-μας.
Με Κέντρο και Στόχο τον Άνθρωπο και μ’ άλλους Ανθρώπους μαζί: