Η κατάληψη απ' το TAXI

Σήμερα το πρωί στην Αθήνα.
Περίληψη συζητήσεως με νεαρό οδηγό TAXI.

-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!

-Έλα

(μπήκα)

-Τί κάνεις στο Πολυτεχνείο ρε φίλε?

-Υπάλληλος.

-Τελείωσαν οι καταλήψεις?

-Όχι.

-*%^**&$*^%&(&%$%">^@#$%

-Καλά, γιατί σιχτιρίζεις?

-Θα σου πω ρε φίλε. Είμαι 20 χρονών, δεν τα πήγαινα τα γράμματα και καβαλάω μέρα-νύχτα το ΤΑΧΙ.

Θέλω και 'γω, έναν καλύτερο κόσμο ρε φίλε - αλλά ποιός θα τον φτιάξει? Εγώ?

Εγώ είμαι αγράμματος ρε φίλε, παλεύω για το μεροκάματό και πληρώνω τους φόρους μου να μάθουν πέντε παράδες αυτοί-που-ξέρουν (?), αυτοί-που-τους-διάλεξαν-να-μάθουν (!) για να μου τον φτιάξουν.

Και πως θα τον φτιάξουν ρε φίλε, τί θα μάθουν να φτιάχνουν στην κατάληψη?

Και που 'παν τα φράγκα μου ρε φίλε? Στις καταλήψεις?

Και γιατί εγώ βγάζω μ' ευθύνες, το μεροκάματό μου στο ΤΑΧΙ ρε φίλε και ο άλλος, ο συνομήλικός μου (που εγώ τον πληρώνω για να μάθει) κάνει κορδελάκια τις ευθύνες του?


Υ.Γ.
Δεν μπορούσα να πω τίποτα στο παλικάρι. Το είχα ξαναγράψει άλλωστε (βλ. σχετική ανάρτηση: Το Σχολείο σήμερα. Η "βολική" συντήρηση μιας κοινά παραδεκτής "άβολης" κατάστασης).

"... το πανεπιστήμιο είναι Σχολείο του Λόγου, των Καλών και των Βάρβαρων Τεχνών και Σπίτι όλων μας. Ιδιαίτερα αυτών που δεν έχουν την πολυτέλεια να λειτουργούν και να εκπαιδεύονται σε αυτά, ειδικά αυτών, που βλέπουν από μακριά την Γνώση, έξω από το Σχολείο, περιμένοντας μια καλύτερη ζωή μέσα από Αυτή. "