Το Σχολείο στο παγκόσμιο χωριό

Η κίνηση, η μετακίνηση και η επιτάχυνση των διαδικασιών, της ανταλλαγής και της ώσμωσης της παγκόσμιας κουλτούρας, έχει επικρατήσει να έχει δίαυλο το Σχολείο.

Έτσι, Έλληνες φοιτητές παν έξω, για ένα εξάμηνο, για να εκπαιδευτούν εκεί και αντίστοιχα οι άλλοι έρχονται εδώ. Κάτι τέτοιο, είναι το πρόγραμμα ERASMUS.

Αλλά αναρωτιέμαι ποια είναι η εικόνα του Σχολείου μας στο παγκόσμιο χωριό της εκπαίδευσης όταν: ένας φοιτητής, έρχεται από την «Γουαδελούπη» για να εκπαιδευτεί, «εκπαιδεύεται» στις καταλήψεις μας, και γυρνάει στο δικό του Σχολείο.

Εκεί, δικοί του δάσκαλοι, θα αξιολογήσουν το τι έμαθε εδώ και θα τους πει το πως εδώ εκπαιδευόμαστε. Και το παιδί θα μεγαλώσει, θα γίνει δάσκαλος κι αυτός και θα θυμάται.

Τα δικά μας Σχολεία όμως έχουν αρνηθεί την αξιολόγηση. Στα δικά μας Σχολεία, στα οποία «εμείς-ξέρουμε» λέμε πως: έχουμε την ωριμότητα να «εκπαιδεύουμε» χωρίς τον «μπαμπούλα» της αξιολόγησης πάνω απ’ το κεφάλι μας.

Έτσι, η αξιολόγηση που «δεν-γουστάρουμε» θα βρει, δικούς της δρόμους, άλλους κανόνες για την ισοπέδωση του άμοιρου Δημόσιου Σχολείου μας.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικά κείμενα του ιστολογίου: Για το Δίχτι την εκπαίδευση κ.α. αμαρτίες