Για τον εμφύλιο

Αφού η κάθε συλλογικότητα που διαφωνεί με το κράτος κάνει πόλεμο (μπάχαλα-μπλόκα-καταλήψεις κ.α.) κάποια στιγμή, αυτοί που θα εκλεγούν, θα νομιμοποιηθούν με δημοκρατικές προφάσεις (και όχι μόνο) να συγκρουστούν και όχι να παροχο-λέγουν (εαν δεν έχει διαλυθεί το κράτος μέχρι τότε).

Όμως εάν η αξιοπρεπής συν-ύπαρξη των πολιτών είναι αυτό που προκαλεί την δημοκρατία και αφού αξιοπρέπεια στην συν-ύπαρξη σήμερα δεν υπάρχει, αυτό που ακυρώνεται είναι η ίδια η δημοκρατία.

Έτσι έχουμε τις παρακάτω επιλογές:
1. Nα πειθαρχήσουμε στην δημοκρατία, να συμμετέχουμε, να της δώσουμε τις επιλογές της και να επιλέξουμε να συν-υπάρχουμε ειρηνικά και αξιοπρεπώς σε αυτήν
2. Nα στερηθούμε τις ελευθερίες μας και να επιστρέψουμε σε άλλου τύπου εφιαλτικές κοινωνίες.

Έγραφε σήμερα ένας τοίχος:
ΒΑΡΚΙΖΑ ΤΕΛΟΣ. ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ


Υ.Γ.
Σήμερα θυμήθηκα τον παππού που πολέμησε στην Αλβανία. Έφαγε δυό-τρεις σφαίρες και πήρε δυο-τρία παράσημα. Ήταν στρατιωτικός και του λέγανε να πάει σπίτι του (θα ‘φευγε τότε με δόξες και τιμές) αλλά αυτός πήγαινε ξανά στον πόλεμο-και πάλι.

Τελείωσε ο πόλεμος και άρχισε ο εμφύλιος.
Αλλά τους είπε: Έχω γρίπη δεν μπορω να πολεμήσω, εννοώντας ότι δεν πολεμάω Έλληνες (και τον διώξανε απ' τον στρατό με φάπες).

Ούτε και γω πολεμάω Έλληνες, αλλά αυτό σήμερα δεν είναι αυτονόητο.