Σε πολλές αναρτήσεις, έχω αναφερθεί στην συν-ύπαρξη και το πως την νιώθω αδιέξοδη σήμερα (βλ.: Για το Δίχτι, την εκπαίδευση κ.α. αμαρτίες).
Πηγαίνοντας παρα-κάτω, μου άρεσε πολύ η σκέψη του Συντονισμού της Ύπαρξης, με όραμα την κατάργηση αυτών των αδιεξόδων.
Και όπως έλεγε χθες ο Β.Α.:
Πιστεύω σε έναν Λαό, Πατέρα-Παντοκράτορα.
Γιατί έχει διατυπωθεί μια "μεθοδολογία" για να κουνηθούν τα βουνά, αλλά μήπως οφείλουμε να διατυπώσουμε, να πιστέψουμε και να συν-πράξουμε και με καμιάν-άλλη?
Υ.Γ.
