Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Εθνική ταυτότητα :-/

Τί "μεγάλη τύχη" να κερδίζουμε στο Μουντιάλ, την ώρα που περνάν τα αγριότερα μέτρα για το μέλλον του τόπου-μας.

Όμοια "μεγάλη τύχη" είχαμε και όταν αυτό το διαλυμένο καθ' όλα κράτος, κέρδισε το Euro 2004 λίγο πριν οργανώσει (άλλη κρίσιμη-ιστορικά στιγμή) τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Πόσο "μεγαλο-τυχαίες" είναι όμως αυτές οι χρονικές στιγμές και αυτές οι επιτυχίες?

Γιατί ένας "χύμα" κόσμος σαν και τούτον, που του 'χουν ξεριζώσει την Ψυχή, το Όραμα και την Εθνική Συνείδηση, θα ήταν αδύνατο να συντονιστεί και τελικά να υποταχθεί στις "Μεγάλες Ιδέες" των Coco-λυμπιακών και του μανατζαρέων της κυβέρνησης που παίζουν-μπάλα με τα μεροκάματά-μας, εάν δεν είχαν επιτευχθεί αυτοί οι "Εθνικοί Στόχοι".

Εκτός όμως της διαπιστωμένης πλέον αθλιότητας, αναρωτιέμαι τι να νιώθουν σήμερα αυτοί που κυβερνάνε, που κατά κανόνα (και όχι κατ' εξαίρεση) δεν έχουν χαιρετήσει ποτέ μ' όπλο την Ελληνική Σημαία, ούτε έχουν κάνει ένα μεροκάματο.

Αυτό γιατί η δική-τους Ελλάδα είναι το γήπεδο, η μπίζνα τους, η μόνιμη αναβολή-καβάτζα-τους και η "Άλλη Χώρα" στην οποία ορκίστηκαν.

Θυμάμαι-τότε (στο ναυτικό) μια κρυφή αίσθηση συγκίνησης όταν σηκώναμε την σημαία και την χαιρετούσαμε με τα όπλα.

Πόσοι απ' αυτούς που-κάνουν-τα-κουμάντα είχαν νιώσει αυτή τη συγκίνηση και γιατί συστηματικά αυτό ξεφτιλίζεται και πρέπει να ντρέπομαι? Ήμουν "εθνικιστής" ή "φασίστας" που τίμησα τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν για να πάω στα Σχολειά που πήγα και να μιλώ τη γλώσσα που μιλάω?

Θυμάμαι-τότε (στo εργοτάξιo) μια κρυφή αίσθηση συγκίνησης για τ' ότι κατάφερνα, άλλη μια μέρα, να τιμήσω το μεροκάματό μου (βλ. σχετικές αναρτήσεις για το κτήριο Αβέρωφ, για τους μαστόρους του κτηρίου Αβέρωφ, για το Πανεπιστημιακό Άσυλο και το κτήριο Αβέρωφ, μια πολυτέλεια στην αναβράζουσα πόλη, Προμηθέας Πυρφόρος και επιφώνημα).

Πόσοι απ' αυτούς που-κάνουν-τα-κουμάντα έχουν ένα ένσημο, ένα μεροκάματο και γιατί είμαι "αποτυχημένος κοινωνικά" επειδή δεν-βγάζω-τζάμπα-φράγκα απ' τα "Κόλπα"? Ήμουν "χαζός" ή "βρομιάρης" που αντί να ντυθώ τα πτυχία μου, γύριζα σπίτι, με τις λάσπες απ' το έργο?

Κριτήριο σπουδαίο λοιπόν θα 'τανε αν αξιολογούσαμε τους ανθρώπους που-κάνουν-τα-κουμάντα με δύο απλά, μα μάλλον ουσιαστικά κριτήρια:
  • αν είστε άντρας: έχετε πάει στρατό? και σε ποια χώρα? (τίνος τα συμφέροντα-τελικά εξυπηρετείτε?)
  • έχετε κάνει κανένα μεροκάματο? 
Αν αυτά δεν τα 'χουν κάνει στην Ελλάδα και για την Ελλάδα, νομίζω πως θα πρέπει να τους δούμε απλά ως: ψυχρούς εκτελεστές αυτού του τόπου.