Ενάντια σε αυτούς που "...μετατρέπουν την ζωή μου σε ένα παραμύθι που το αφηγείται ένας ηλίθιος".
βλ.: Taibo II P.-I., Η σκιά της σκιάς, μτφ. Κική Καψαμπέλη, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1996
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
Ηθικο-λόγιο
...και αναρωτιέμαι, με ποιο σκεπτικό η «συντηρητική» παράταξη του τόπου θα ηθικο-λογεί και θα επιδιώκει την ποινικοποίηση...
Και με τί στόχους?
Bλ. σχετικούς συνδέσμους:
9.84
Καθημερινή
Old Boy
Και με τί στόχους?
Bλ. σχετικούς συνδέσμους:
9.84
Καθημερινή
Old Boy
Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008
Για τα "Παιχνίδια" (η συνέχεια)
Στην προσπάθεια να εντοπίσουμε τους κανόνες και το παιχνίδι για τα "Παιχνίδια", ο φίλος-σκακιστής Ελυσσαίος Βλάχος με κατεύθυνε στην παρακάτω μελέτη:
Yalom M., Η γέννηση της βασίλισσας του σκακιού, μτφ. Εύη Κλαδούχου, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2008.
και τους συνδέσμους σχετικά με το ενδιαφέρον παιχνίδι Σενέτ (ένα παιχνίδι από την Αρχαία Αίγυπτο):
http://skakistasholeia.blogspot.com/2008/09/blog-post_6765.html
Υ.Γ. 1
Βλ. http://en.wikipedia.org/wiki/Senet
Υ.Γ.2
Συνεχίζεται.•.
Yalom M., Η γέννηση της βασίλισσας του σκακιού, μτφ. Εύη Κλαδούχου, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2008.
και τους συνδέσμους σχετικά με το ενδιαφέρον παιχνίδι Σενέτ (ένα παιχνίδι από την Αρχαία Αίγυπτο):
http://skakistasholeia.blogspot.com/2008/09/blog-post_6765.html
Υ.Γ. 1
Βλ. http://en.wikipedia.org/wiki/Senet
Υ.Γ.2
Συνεχίζεται.•.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ: ΤΡΕΙΣ ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΑΣΤΟΡΕΣ. Του Κωστάκη Ανάν
«Μια φορά και έναν καιρό, ήταν τρεις ινδιάνοι άστορες, που ήταν φίλοι καρδιακοί και όλη μέρα τους έβλεπες μαζί να τριγυρνάνε εδώ και εκεί. Ένα πρωί, οι τρεις φίλοι περπατούσαν στο δάσος και σιγοσφύριζαν έναν παλιό σκοπό, όταν ξαφνικά, σε ένα ξέφωτο, βρήκαν μια παλιά, παρατημένη άλφα-βήτα. Την κοίταξαν από ‘δω, την κοίταξαν από ‘κει, στο τέλος κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και δεν χρειάστηκε να πουν λέξη.
Ο πρώτος πήρε ένα «κ» και από τότε ζει στις λίμνες και στα δάση και έχει μεγάλη φουντωτή ουρά.
Ο δεύτερος πήρε ένα «μ» και από τότε επισκευάζει τα υδραυλικά και τοποθετεί κλιματιστικά στα σπίτια του κοσμάκη.
Ο τρίτος ο καλύτερος ήταν και ο πιο άπληστος. Πήρε ένα «γ», ένα «ξ», ένα «λ» και όσα φωνήεντα χωρούσαν στις τσέπες του και έφυγε βιαστικά.
Για μέρες προσπαθούσε να γίνει και αυτός κάτι, σαν τους δύο φίλους του, αλλά μάταια. Σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει χώρος για ξελογάστορες.»
Απόσπασμα από το υπέροχο βιβλίο του Κωστάκη Ανάν, Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον), εκδ. Βαβέλ, Αθήνα 2008
Ο πρώτος πήρε ένα «κ» και από τότε ζει στις λίμνες και στα δάση και έχει μεγάλη φουντωτή ουρά.
Ο δεύτερος πήρε ένα «μ» και από τότε επισκευάζει τα υδραυλικά και τοποθετεί κλιματιστικά στα σπίτια του κοσμάκη.
Ο τρίτος ο καλύτερος ήταν και ο πιο άπληστος. Πήρε ένα «γ», ένα «ξ», ένα «λ» και όσα φωνήεντα χωρούσαν στις τσέπες του και έφυγε βιαστικά.
Για μέρες προσπαθούσε να γίνει και αυτός κάτι, σαν τους δύο φίλους του, αλλά μάταια. Σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει χώρος για ξελογάστορες.»
Απόσπασμα από το υπέροχο βιβλίο του Κωστάκη Ανάν, Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον), εκδ. Βαβέλ, Αθήνα 2008
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
Ο κρατισμός που θέλουμε να προσπεράσουμε.
Ο κρατισμός που θέλουμε να προσπεράσουμε, νιώθω ότι θα δώσει την εξής εικόνα σε λίγα χρόνια:
Έχω την βεβαιότητα ότι η ευέλικτη αγορά θα υποσκελίσει το "αρτηριοσκληρωτικό"-"αντιπαραγωγικό" και "ακριβό" δημόσιο που θα υποκύψει αύτανδρο.
Αν όμως οι εργολάβοι, πάρουν τα λεφτά και πάν' στην Ελβετία, πρέπει κάποιοι να φροντίσουν να υπάρχει και να πληρώσουνε, τον εργολάβο που θα μας θάψει.
Υ.Γ.
Βλ. παλαιότερη ανάρτηση: Για την πολιτική και άλλες αηδίες
- Εργολάβοι θα πολεμάνε
- Εργολάβοι θα μας φυλάνε
- Εργολάβοι θα μας ταΐζουν
- Εργολάβοι θα μας ενημερώνουν
- Εργολάβοι θα σβήνουν τις φωτιές μας
- Εργολάβοι θα μας πηγαίνουν και θα μας φέρνουν
- Εργολάβοι θα μας δίνουν φως-νερό-τηλέφωνο
- Εργολάβοι θα μας εκπαιδεύουν
- Εργολάβοι θα μας κάνουν καλά στο εργολαβικό σύστημα υγείας
- Εργολάβοι θα μας δώσουν σύνταξη
Έχω την βεβαιότητα ότι η ευέλικτη αγορά θα υποσκελίσει το "αρτηριοσκληρωτικό"-"αντιπαραγωγικό" και "ακριβό" δημόσιο που θα υποκύψει αύτανδρο.
Αν όμως οι εργολάβοι, πάρουν τα λεφτά και πάν' στην Ελβετία, πρέπει κάποιοι να φροντίσουν να υπάρχει και να πληρώσουνε, τον εργολάβο που θα μας θάψει.
Υ.Γ.
Βλ. παλαιότερη ανάρτηση: Για την πολιτική και άλλες αηδίες
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
Για τα πράγματα
Ο σχεδιασμός πραγμάτων, αποτελεί μια σπουδαία ασχολία της σύγχρονης σκέψης.
Διαβάζοντας (εκ της όψεώς τους) τα κριτήρια για τον σχεδιασμό των πραγμάτων που κυκλοφορούν, γενικά είναι:
Κάθε πράγμα είναι σπουδαίο γιατί θα ζήσει με τον κάτοχό του.
Άρα, (το ίδιο το πράγμα-δηλαδή ο σχεδιαστής του), οφείλει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις σύμφωνα με τις οποίες, το πράγμα:
Στα καινούργια αυτοκίνητα, ποτέ τίποτα δεν χαλάει αλλά πάντα κάτι κάνει τίκι-τίκι-τίκι.
Αντίθετα, τα παλιά αυτοκίνητα φτιάχνονται. Αν κάποια στιγμή, κάτι κάνει τίκι-τίκι, θα το φτιάξουμε. Και φτιάχνεται.
Έτσι, τα παλιά αυτοκίνητα δεν γίνονται εύκολα σκουπίδια γιατί τα βοηθάει ο ίδιος ο σχεδιασμός τους. Αν θα το πετάξεις, θα το επιλέξεις. Αντίθετα, τα "καινούργια" αυτοκίνητα σε "οδηγούν" για να τα πετάξεις αφού κάθε "καινούργιο" πράγμα έχει ημερομηνία λήξεως -για να- το πετάξουμε (και να αγοράσουμε καινούργιο).
Για 8 χρόνια κυκλοφόρησα το Willys Μ151 (βλ. σχετικό τεύχος) και οι λόγοι που το έδωσα ήταν γιατί "έτρωγε" αμείλικτα και είχα κουραστεί.
Αλλά μήπως αντί να "μασκαρεύουμε" και να "εκσυγχρονίσουμε" αυτό το υπέροχο αυτοκίνητο, το μόνο που θέλει είναι έναν καλό-απλό κινητήρα που να καίει λίγα καύσιμα (και ενδεχομένως λίγο καλύτερο σχεδιασμό στην μετάδοση της κίνησης)?
Διαβάζοντας (εκ της όψεώς τους) τα κριτήρια για τον σχεδιασμό των πραγμάτων που κυκλοφορούν, γενικά είναι:
- να έχουν λόγο να καταναλώνονται δηλαδή να είναι στη "μόδα" (τον σωστό τρόπο με τον οποίο γίνονται -τώρα- τα πράγματα)
- να κάνουν κάτι που τα παλαιότερα-αντίστοιχα πράγματα δεν το κάνανε
- να είναι ελκυστικά
- ευπαρουσίαστα
- ενδεχομένως "σέξι"
- Καλό θα ήταν να είναι πολύ-πολύ φτηνά, ή πολύ-πολύ ακριβά
- Βέβαιο είναι ότι πρέπει -κάπως- να τεκμηριώνουν την ύπαρξή τους επειδή "θα τα πουλήσουμε"
Κάθε πράγμα είναι σπουδαίο γιατί θα ζήσει με τον κάτοχό του.
Άρα, (το ίδιο το πράγμα-δηλαδή ο σχεδιαστής του), οφείλει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις σύμφωνα με τις οποίες, το πράγμα:
- να είναι όμορφο
- να αντέχει στο χρόνο
- να είναι απλό και εύχρηστο
- να είναι φιλικό προς το περιβάλλον κατά την κατασκευή του και τον κύκλο ζωής του
- να μπορεί να συντηρηθεί με ευχέρεια
Και αν τα κάνει όλα αυτά, δεν θα γίνει εύκολα σκουπίδι.
Μόνο που, όχι μόνο η διαχείριση των απορριμμάτων, αλλά η οικονομία στην σκέψη, την ζωή και της ουσιαστικές επιθυμίες είναι ζητούμενο. Όχι?
Αυτοκίνητα
Στα καινούργια αυτοκίνητα, ποτέ τίποτα δεν χαλάει αλλά πάντα κάτι κάνει τίκι-τίκι-τίκι.
Αντίθετα, τα παλιά αυτοκίνητα φτιάχνονται. Αν κάποια στιγμή, κάτι κάνει τίκι-τίκι, θα το φτιάξουμε. Και φτιάχνεται.
Έτσι, τα παλιά αυτοκίνητα δεν γίνονται εύκολα σκουπίδια γιατί τα βοηθάει ο ίδιος ο σχεδιασμός τους. Αν θα το πετάξεις, θα το επιλέξεις. Αντίθετα, τα "καινούργια" αυτοκίνητα σε "οδηγούν" για να τα πετάξεις αφού κάθε "καινούργιο" πράγμα έχει ημερομηνία λήξεως -για να- το πετάξουμε (και να αγοράσουμε καινούργιο).
Για 8 χρόνια κυκλοφόρησα το Willys Μ151 (βλ. σχετικό τεύχος) και οι λόγοι που το έδωσα ήταν γιατί "έτρωγε" αμείλικτα και είχα κουραστεί.
Αλλά μήπως αντί να "μασκαρεύουμε" και να "εκσυγχρονίσουμε" αυτό το υπέροχο αυτοκίνητο, το μόνο που θέλει είναι έναν καλό-απλό κινητήρα που να καίει λίγα καύσιμα (και ενδεχομένως λίγο καλύτερο σχεδιασμό στην μετάδοση της κίνησης)?
Ηλεκτρονικά
Μας έχουν φέρει δώρο ένα ραδιόφωνο Tivoli. Υπέροχο!
Έχει τρία κουμπιά. On-off, ένταση ήχου και επιλογή σταθμού.
Έχουμε και ένα στερεοφωνικό.
Αν όμως θελήσω να ανοίξω το στερεοφωνικό, το πιθανότερο είναι ότι θα δω τηλεόραση γιατί πάντα μπερδεύω το ποιο τηλεκοντρόλ πάει-που.
Αν παρ-ελπίδα καταφέρω και το ανοίξω θα δυσκολευτώ πολύ να βρω ποιο κουμπί, από τα -ένα σορό- κουμπιά ρυθμίζει την ένταση του ήχου και ποιό άλλο επιλέγει τους σταθμούς.
Και είμαι βέβαιος πως το Tivoli δεν θα πεταχτεί ποτέ. Όχι μόνο γιατί μας το έκανε δώρο αγαπημένος φίλος, αλλά γιατί αυτή είναι η φύση του σχεδιασμού του.
Αντίθετα, έχω την βεβαιότητα ότι, κάποια στιγμή, το στερεοφωνικό θα το "αλλάξουμε" δηλαδή θα πεταχτεί.
Γιατί αυτό που θέλω από το αυτοκίνητο και το στερεοφωνικό είναι να κάνουν την δουλειά για την οποία είναι φτιαγμένα. Απλά και όμορφα.
Ποσώς με ενδιαφέρει αν θα πατήσω ένα κουμπί να σηκωθεί το παράθυρο μόνο του. Με ενδιαφέρει όμως να μην χαλάσει, αν χαλάσει να το επισκευάσω, να είναι απλό εύχρηστο και λειτουργικό. Να ζήσω μαζί του.
Τόσο δύσκολα είναι αυτά?
Υ.Γ.
Εξαιρετικά βιβλία, σχετικά με το θέμα, που αξίζει να διαβάσει κανείς:
Perec G., Σκέψη/Ταξινόμηση, μτφ. Λίζυ Τσιριμώκου, Εκδ. Άγρα, Αθήνα 2005
Perec G., Τα πράγματα, μτφ. Δέσποινα Ψάλλη, εκδ. Χατζηνικολή, Αθήνα 1987
Ο Perec για την μόδα (αποσπάσματα)
«… Μόδα: τμήμα ευμετάβολο και ιδιόρρυθμο των ηθών, το οποίο ασκεί την εξουσία του στα κοσμήματα, στα ρούχα, στην επίπλωση, στην εμφάνιση κ.λ.π. Η σημασία της λέξης είναι κατά κυριολεξίαν ο τρόπος, δηλαδή ο τρόπος που είναι ο κατεξοχήν καλός και δεν πρέπει να εκλογικεύεται περεταίρω. Παρά ταύτα, η μόδα, φευγαλέα συνήθεια, πηγάζει από τις εμπνεύσεις ενός γούστου, συχνά φαύλου, που επιζητά να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία και να ποικίλει τις απολαύσεις των ισχυρών, των πλούσιων και των αργόσχολων · άγνωστη σχεδόν στις κατώτερες τάξεις, τροφοδοτεί παρά ταύτα πλήθος ακαταπόνητων εργατών.»
«… Όμως, με κίνδυνο να κατηγορηθώ για αριστοκρατισμό, επιμένω και αναρωτιέμαι γιατί τόσοι και τόσοι επιδεικνύουν με περηφάνια τσάντες που φέρνουν το μονόγραμμα του κατασκευαστή τους. Να αποδίδουμε σημασία στο μαρκάρισμα των αρχικών μας πάνω στα αντικείμενα που τα αγαπάμε ιδιαιτέρως (πουκάμισα, βαλίτσες, πετσετοθήκες, κ.λ.π.), γιατί όχι, αλλά τα αρχικά του προμηθευτή; Πραγματικά αυτό είναι κάτι που με υπερβαίνει.»
«… Η μόδα μιλά για καπρίτσιο, αυθορμητισμό, φαντασία, έμπνευση και επιπολαιότητα. Αλλά αυτά είναι ψεύδη: η μόδα είναι εξ ολοκλήρου με την μεριά της βίας · βία της συμβατικότητας, της ένταξης σε μοντέλα, βία της κοινωνικής συναίνεσης και της περιφρόνησης που υποκρύπτει.»
«… Όλα τα φαινόμενα της μόδας συγκλίνουν προς μια στοιχειώδη διαπίστωση: η μόδα δεν παράγει μήτε αντικείμενα μήτε γεγονότα, αλλά απλώς και μόνο σημεία: σημεία αναφοράς με τα οποία συνδέεται μια συλλογικότητα. Το μόνο ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: γιατί χρειαζόμαστε αυτά τα σημεία; Ή αν θέλετε, δεν μπορούμε να τα αναζητήσουμε αλλού;»
(βλ. Perec G., Σκέψη/Ταξινόμηση, μτφ. Λίζυ Τσιριμώκου, Εκδ. Άγρα, Αθήνα 2005)
«… Όμως, με κίνδυνο να κατηγορηθώ για αριστοκρατισμό, επιμένω και αναρωτιέμαι γιατί τόσοι και τόσοι επιδεικνύουν με περηφάνια τσάντες που φέρνουν το μονόγραμμα του κατασκευαστή τους. Να αποδίδουμε σημασία στο μαρκάρισμα των αρχικών μας πάνω στα αντικείμενα που τα αγαπάμε ιδιαιτέρως (πουκάμισα, βαλίτσες, πετσετοθήκες, κ.λ.π.), γιατί όχι, αλλά τα αρχικά του προμηθευτή; Πραγματικά αυτό είναι κάτι που με υπερβαίνει.»
«… Η μόδα μιλά για καπρίτσιο, αυθορμητισμό, φαντασία, έμπνευση και επιπολαιότητα. Αλλά αυτά είναι ψεύδη: η μόδα είναι εξ ολοκλήρου με την μεριά της βίας · βία της συμβατικότητας, της ένταξης σε μοντέλα, βία της κοινωνικής συναίνεσης και της περιφρόνησης που υποκρύπτει.»
«… Όλα τα φαινόμενα της μόδας συγκλίνουν προς μια στοιχειώδη διαπίστωση: η μόδα δεν παράγει μήτε αντικείμενα μήτε γεγονότα, αλλά απλώς και μόνο σημεία: σημεία αναφοράς με τα οποία συνδέεται μια συλλογικότητα. Το μόνο ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: γιατί χρειαζόμαστε αυτά τα σημεία; Ή αν θέλετε, δεν μπορούμε να τα αναζητήσουμε αλλού;»
(βλ. Perec G., Σκέψη/Ταξινόμηση, μτφ. Λίζυ Τσιριμώκου, Εκδ. Άγρα, Αθήνα 2005)
O Perec για τα πράγματα
"Αμέτρητα είναι τα ευεργετήματα που μας έφερε ο πολιτισμός, ανυπολόγιστο το παραγωγικό δυναμικό του πλούτου όλων των τάξεων, που προέρχεται από τις εφευρέσεις και τις ανακαλύψεις της επιστήμης.
Ασύλληπτες οι θαυμάσιες δημιουργίες του ανθρώπινου γένους, προκειμένου να κάνει τον άνθρωπο πιο ευτυχισμένο, πιο ελεύθερο και πιο τέλειο.
Δίχως ταίρι οι κρυστάλλινες και γόνιμες πηγές της νέας ζωής που παραμένει ακόμα κλειστή για τα διψασμένα χείλη των ανθρώπων που ακολουθούν με τα αρπακτικά και κτηνώδη έργα τους. "
Μάλκομ ΛΟΟΥΡΥ
"Και ακόμη πιο ύστερα, βρίσκονταν αυτοί οι ίδιοι σ' αυτόν το μικρό γκρίζο δρόμο, περιστοιχισμένο από πλατάνια. Ήταν αυτοί η μικρή τρεμουλιαστή τελίτσα πάνω στο μακρύ, μαύρο δρόμο. Ήταν σαν ένα μικρό νησάκι πενίας πάνω στη μεγάλη θάλασσα της αφθονίας. Κοίταζαν γύρω τους, τους μεγάλους κίτρινους αγρούς, με τους μικρούς κόκκινους λεκέδες απ' τις παπαρούνες. Ένιωθαν συντετριμμένοι. "
Από το βιβλίο του George Perec "ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ"
Perec G., Τα πράγματα, μτφ. Δέσποινα Ψάλλη, εκδ. Χατζηνικολή, Αθήνα 1987
Ασύλληπτες οι θαυμάσιες δημιουργίες του ανθρώπινου γένους, προκειμένου να κάνει τον άνθρωπο πιο ευτυχισμένο, πιο ελεύθερο και πιο τέλειο.
Δίχως ταίρι οι κρυστάλλινες και γόνιμες πηγές της νέας ζωής που παραμένει ακόμα κλειστή για τα διψασμένα χείλη των ανθρώπων που ακολουθούν με τα αρπακτικά και κτηνώδη έργα τους. "
Μάλκομ ΛΟΟΥΡΥ
"Και ακόμη πιο ύστερα, βρίσκονταν αυτοί οι ίδιοι σ' αυτόν το μικρό γκρίζο δρόμο, περιστοιχισμένο από πλατάνια. Ήταν αυτοί η μικρή τρεμουλιαστή τελίτσα πάνω στο μακρύ, μαύρο δρόμο. Ήταν σαν ένα μικρό νησάκι πενίας πάνω στη μεγάλη θάλασσα της αφθονίας. Κοίταζαν γύρω τους, τους μεγάλους κίτρινους αγρούς, με τους μικρούς κόκκινους λεκέδες απ' τις παπαρούνες. Ένιωθαν συντετριμμένοι. "
George Perec
Από το βιβλίο του George Perec "ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ"
Perec G., Τα πράγματα, μτφ. Δέσποινα Ψάλλη, εκδ. Χατζηνικολή, Αθήνα 1987
Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008
Αποτυχημένα αφεντικά
Ανάλογα με την θέση του, ο κάθε άνθρωπος, διεκδικεί το «ευ ζην» (με τα χρήματά του) στα μέτρα του.
Γενικά, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων.
Αυτοί που συγκεντρώνουν - κυκλοφορούν το χρήμα και έχουν την ευχέρεια (και το ταλέντο) να «παίξουν» μ' αυτό. Αυτοί είναι τα αφεντικά.
Υπάρχουν και οι άλλοι που δουλεύουν για ένα μεροκάματο (που μπορεί να είναι 50-500-5000 ευρώ). Δεν έχει σημασία το ποσό. Αυτοί που δουλεύουν για ένα μεροκάματο είναι οι εργάτες.
Ως εργάτης θεωρώ ότι τα αφεντικά είναι χρήσιμα. Πρέπει να τιμάμε το μεροκάματο που δουλεύουμε γι αυτά, διαφορετικά δεν θα το είχαμε. Και αν δεν μας αρέσει, αν είμαστε «μάγκες», ας γίνουμε εμείς αφεντικά.
Αλλά αυτό θέλει ταλέντο και ιδιαίτερες δεξιότητες. Γι αυτό τελικά αγωνιζόμαστε για το μεροκάματο.
Η μικρή μου εμπειρία, μου έχει δείξει ότι δύο είναι τα είδη των αφεντικών που πρέπει να αποφεύγονται.
Οι φίλοι
Ο φίλος-αφεντικό, έχει την αίσθηση ότι δουλεύεις γι αυτόν επειδή είσαστε φίλοι. Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις την μέρα σου, την βρίσκεις με την δουλειά και επειδή είσαστε φίλοι θα δουλέψεις όσο χρειαστεί.
Παράλληλα θα σου δώσει λεφτά όποτε θέλει, γιατί -αφού είσαστε φίλοι- είναι παράλογο να του ζητήσεις λεφτά (που ποτέ δεν έχει γι αυτό και πάει φτηνά ταξίδια στο εξωτερικό, κυκλοφορεί με φτηνά ταξί και τρώει σε φτηνά κυριλέ εστιατόρια). Κακόμοιρο αφεντικό…
Παράλληλα, επειδή είσαστε φίλοι πάλι, εσύ τα βλέπεις όλα αυτά και στεναχωριέσαι που ο φίλος σου σε έχει γραμμένο στα π-άρια του.
Τελικά, έχω καταλήξει ότι για να δουλέψεις με αφεντικό-φίλο σου, πρέπει:
Γενικά, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων.
Αυτοί που συγκεντρώνουν - κυκλοφορούν το χρήμα και έχουν την ευχέρεια (και το ταλέντο) να «παίξουν» μ' αυτό. Αυτοί είναι τα αφεντικά.
Υπάρχουν και οι άλλοι που δουλεύουν για ένα μεροκάματο (που μπορεί να είναι 50-500-5000 ευρώ). Δεν έχει σημασία το ποσό. Αυτοί που δουλεύουν για ένα μεροκάματο είναι οι εργάτες.
Ως εργάτης θεωρώ ότι τα αφεντικά είναι χρήσιμα. Πρέπει να τιμάμε το μεροκάματο που δουλεύουμε γι αυτά, διαφορετικά δεν θα το είχαμε. Και αν δεν μας αρέσει, αν είμαστε «μάγκες», ας γίνουμε εμείς αφεντικά.
Αλλά αυτό θέλει ταλέντο και ιδιαίτερες δεξιότητες. Γι αυτό τελικά αγωνιζόμαστε για το μεροκάματο.
Η μικρή μου εμπειρία, μου έχει δείξει ότι δύο είναι τα είδη των αφεντικών που πρέπει να αποφεύγονται.
Οι φίλοι
Ο φίλος-αφεντικό, έχει την αίσθηση ότι δουλεύεις γι αυτόν επειδή είσαστε φίλοι. Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις την μέρα σου, την βρίσκεις με την δουλειά και επειδή είσαστε φίλοι θα δουλέψεις όσο χρειαστεί.
Παράλληλα θα σου δώσει λεφτά όποτε θέλει, γιατί -αφού είσαστε φίλοι- είναι παράλογο να του ζητήσεις λεφτά (που ποτέ δεν έχει γι αυτό και πάει φτηνά ταξίδια στο εξωτερικό, κυκλοφορεί με φτηνά ταξί και τρώει σε φτηνά κυριλέ εστιατόρια). Κακόμοιρο αφεντικό…
Παράλληλα, επειδή είσαστε φίλοι πάλι, εσύ τα βλέπεις όλα αυτά και στεναχωριέσαι που ο φίλος σου σε έχει γραμμένο στα π-άρια του.
Τελικά, έχω καταλήξει ότι για να δουλέψεις με αφεντικό-φίλο σου, πρέπει:
- Να μην έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις
- Να μην έχεις γυναίκα, γκόμενα ή σχέση
- Να έχεις αρκετά λεφτά από την άλλη σου δουλειά, για να μπορείς να ζεις
- Να έχεις άφθονο χρόνο να σπαταλήσεις
- Να φοβάσαι ότι μετά από λίγο καιρό, αυτός ο άνθρωπος δεν θα είναι φίλος
Τα «αριστερά» αφεντικά
Αυτός που έχει κάνει «θητεία» στην «αριστερά», έχει «δουλέψει» «τσάμπα» για να σώσει τον Κόσμο. Ποτέ του δεν έχει δουλέψει ουσιαστικά (κάποιο σχήμα, καμία αφισοκόλληση, καμιά συνέλευση) και πάντα είχε να την βγάλει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο). Έτσι δεν γνωρίζει τι σημαίνει δουλειά και μεροκάματο (μολονότι θεωρητικά έχει αγωνιστεί πολύ γι αυτά).
Κάποια στιγμή αποφασίζει ότι θέλει να βγάλει λεφτά για να σώσει τον εαυτό του.
Στην διαδικασία αυτή μπερδεύει τον Κόσμο με τον εαυτό του και θεωρεί αυτονόητο ότι εσύ (αριστερών πεποιθήσεων) οφείλεις να «αγωνιστείς» τσάμπα (τα λεφτά δεν έχουν σημασία στον αγώνα) για να σώσεις ένα μέρος του Κόσμου δηλαδή τον ίδιο.
Πολύ περιεκτικότερα το είχα διαβάσει σε έναν τοίχο παλαιότερα: «Το αριστερό μου αφεντικό - πατίνι μ’ έχει κάνει - κι όλο μου λέει πως γι αυτό - φταίν’ οι αμερικάνοι».
Υ.Γ
Υποθέτω ότι θα υπάρχουν και άλλα είδη αφεντικών που πρέπει να αποφεύγονται. Για την ώρα επεξεργάζομαι τσεκαρισμένες αποτυχίες.
Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008
Για τα συμβάντα στην Μονή Βατοπαιδίου
Πολλά θλιβερά συμβάντα ακούγονται για την Μονή Βατοπαιδίου.
Βλέποντας τα γεγονότα, θυμάμαι το τι σημαίνει Μοναστήρι.
Έχοντας την πολυτέλεια να περάσω ένα μικρό διάστημα σε μια Μονή του Αγίου Όρους, έζησα -στα μέτρα μου- την Μοναστική καθημερινότητα. Και είδα ότι τα μοναστήρια στηρίζουν την δομή της ύπαρξής τους σε σκληρούς κώδικες, αυστηρή καθημερινότητα και εξαιρετική αισθητική.
Στον βαθμό που μπόρεσα να παρακολουθήσω, έζησα εκεί μια εξαιρετικά υψηλή θρησκευτική εμπειρία και υπέροχο χρόνο. Χωρίς να έχω αντίστοιχες εμπειρίες, τολμώ να πω ότι η θρησκευτική εμπειρία ήταν μια εξαίρετη μορφή γνώσης που διαμορφώνει συμπεριφορές και συνειδήσεις, ενώ αμβλύνει την αντίληψη. Παράλληλα αποκαλύπτει ανεξερεύνητους χώρους του Είναι. Υπέροχα ήταν.
Και δεν αναφέρομαι σε θεο-σοφικά ζητήματα. Είμαι εξαιρετικά αν-αρμόδιος για να αναφερθώ σε αυτά.
Εξ’ άλλου θεωρώ τον εαυτό μου Χριστιανό Ορθόδοξο μόνον επειδή σε αυτό το πολιτισμικά-θρησκευτικό πλαίσιο μεγάλωσα, σε αυτό βαφτίστηκα και σε αυτό παντρεύτηκα.
Το πνεύμα του τόπου όμως, θεωρώ ότι διατηρεί τις ευλογίες κάθε Θεού που λατρεύτηκε στο τόπο αυτό.
Γι αυτό και δεν γνώρισα μυστήρια όπως η εξομολόγηση και η μετάληψη, μολονότι θαύμασα την λειτουργία τους. Αυτό γιατί μου φαίνεται σχεδόν αυθάδεια να πιστεύω ότι μόνο το δικό-μου Σύστημα-Δίαυλος που διδάχθηκα είναι αυτό και μόνον. Και θεωρώ ότι, η αναζήτηση αυτή, οφείλει να γίνεται μέσα μου και όχι στα πλαίσια του -οπίου- συστήματος.
Στο Άγιο Όρος, το σύστημα αυτό, βρίσκει μια ακραία και ενδεχομένως γοητευτική έκφραση. Και -κατάλαβα ότι- κυριότατη ουσία του συστήματος αυτού είναι η Υπακοή (βλ. σχετικό άρθρο στο Βήμα).
Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό. Κάθε μηχανισμός (μηχανή, ίδρυμα, οργανισμός, κόμμα, εταιρία, στρατός) απαιτεί από τα μέρη του υπακοή για να λειτουργήσει.
Όμοια και αυτός.
Χωρίς όμως -πιστεύω- να είναι ο ρόλος του, η επέκταση του συστήματος «υπακοής» στους «κοσμικούς».
Έτσι η –με την εξουσία του Θεού- συγχώρεση, απαγόρευση, ευλογία και εντολή, δίνει στον μηχανισμό αυτό αφοπλιστικές δυνατότητες και απίστευτη κοσμική-οικονομική (και όχι πνευματική) δύναμη.
«┼ Γνώτε έθνη καί ηττάσθε, ότι μεθ' ημών ο Θεός».
Με την διαλεκτική αυτή αλλοιώνεται (σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη) η θρησκευτική εμπειρία. Και από Υπέροχη Ώρα γίνεται εξαιρετικά δελεαστικός μηχανισμός εξουσίας για όλους τους θιασώτες της.
Άρα, μέχρι οι ηδονιστές της εξουσίας να καταφέρουν να ανακαλύψουν και αυτοί -ανυπάκουα- το Θεό τους, είναι βέβαιο ότι θα προκύπτουν γεγονότα που θα φαίνονται ή δεν θα φαίνονται, όπως αυτά που βλέπουμε σήμερα και έχουμε ξανα-δει πολλές φορές και στο παρελθόν (βλ. σχετικό άρθρο στα ΝΕΑ).
Βλέποντας τα γεγονότα, θυμάμαι το τι σημαίνει Μοναστήρι.
Έχοντας την πολυτέλεια να περάσω ένα μικρό διάστημα σε μια Μονή του Αγίου Όρους, έζησα -στα μέτρα μου- την Μοναστική καθημερινότητα. Και είδα ότι τα μοναστήρια στηρίζουν την δομή της ύπαρξής τους σε σκληρούς κώδικες, αυστηρή καθημερινότητα και εξαιρετική αισθητική.
Στον βαθμό που μπόρεσα να παρακολουθήσω, έζησα εκεί μια εξαιρετικά υψηλή θρησκευτική εμπειρία και υπέροχο χρόνο. Χωρίς να έχω αντίστοιχες εμπειρίες, τολμώ να πω ότι η θρησκευτική εμπειρία ήταν μια εξαίρετη μορφή γνώσης που διαμορφώνει συμπεριφορές και συνειδήσεις, ενώ αμβλύνει την αντίληψη. Παράλληλα αποκαλύπτει ανεξερεύνητους χώρους του Είναι. Υπέροχα ήταν.
Και δεν αναφέρομαι σε θεο-σοφικά ζητήματα. Είμαι εξαιρετικά αν-αρμόδιος για να αναφερθώ σε αυτά.
Εξ’ άλλου θεωρώ τον εαυτό μου Χριστιανό Ορθόδοξο μόνον επειδή σε αυτό το πολιτισμικά-θρησκευτικό πλαίσιο μεγάλωσα, σε αυτό βαφτίστηκα και σε αυτό παντρεύτηκα.
Το πνεύμα του τόπου όμως, θεωρώ ότι διατηρεί τις ευλογίες κάθε Θεού που λατρεύτηκε στο τόπο αυτό.
Γι αυτό και δεν γνώρισα μυστήρια όπως η εξομολόγηση και η μετάληψη, μολονότι θαύμασα την λειτουργία τους. Αυτό γιατί μου φαίνεται σχεδόν αυθάδεια να πιστεύω ότι μόνο το δικό-μου Σύστημα-Δίαυλος που διδάχθηκα είναι αυτό και μόνον. Και θεωρώ ότι, η αναζήτηση αυτή, οφείλει να γίνεται μέσα μου και όχι στα πλαίσια του -οπίου- συστήματος.
Στο Άγιο Όρος, το σύστημα αυτό, βρίσκει μια ακραία και ενδεχομένως γοητευτική έκφραση. Και -κατάλαβα ότι- κυριότατη ουσία του συστήματος αυτού είναι η Υπακοή (βλ. σχετικό άρθρο στο Βήμα).
Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό. Κάθε μηχανισμός (μηχανή, ίδρυμα, οργανισμός, κόμμα, εταιρία, στρατός) απαιτεί από τα μέρη του υπακοή για να λειτουργήσει.
Όμοια και αυτός.
Χωρίς όμως -πιστεύω- να είναι ο ρόλος του, η επέκταση του συστήματος «υπακοής» στους «κοσμικούς».
Έτσι η –με την εξουσία του Θεού- συγχώρεση, απαγόρευση, ευλογία και εντολή, δίνει στον μηχανισμό αυτό αφοπλιστικές δυνατότητες και απίστευτη κοσμική-οικονομική (και όχι πνευματική) δύναμη.
«┼ Γνώτε έθνη καί ηττάσθε, ότι μεθ' ημών ο Θεός».
Με την διαλεκτική αυτή αλλοιώνεται (σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη) η θρησκευτική εμπειρία. Και από Υπέροχη Ώρα γίνεται εξαιρετικά δελεαστικός μηχανισμός εξουσίας για όλους τους θιασώτες της.
Άρα, μέχρι οι ηδονιστές της εξουσίας να καταφέρουν να ανακαλύψουν και αυτοί -ανυπάκουα- το Θεό τους, είναι βέβαιο ότι θα προκύπτουν γεγονότα που θα φαίνονται ή δεν θα φαίνονται, όπως αυτά που βλέπουμε σήμερα και έχουμε ξανα-δει πολλές φορές και στο παρελθόν (βλ. σχετικό άρθρο στα ΝΕΑ).
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
Για τους Θείους
Πρώτη φορά άκουσα τον όρο «Θείος» όταν ήμουν στο στρατό.
Αναφέρονταν στον τότε, καλό και αγαπημένο, Διοικητή μας.
Έκτοτε τον χρησιμοποίησα συχνά για να αναφερθώ σε διάφορους ανθρώπους που με επηρέασαν και με επηρεάζουν με μιαν άτυπη «εξουσία» που ασκεί μια γοητεία πάνω μου.
Έτσι, υπάρχουν Θείοι (με τους οποίους έχω συγγενική σχέση) και Θείοι επί-των-τιμών (με τους οποίους δεν έχω συγγενική σχέση).
Αλλά τι ρόλο έχει ο Θείος?
Ο Θείος, απαλλαγμένος από τις ψυχαναγκαστικά-συμπλεγματικές σχέσεις που αναπτύσσονται σε παιδιά και γονείς, χρεώνεται τον ρόλο του αγαπημένου προτύπου που κατ’ ουσίαν συν-υπάρχει
Παράλληλα διατηρεί τον ρόλο ενός Προσώπου-Οδηγητή και Φύλακα.
Φυσικά αυτό συμβαίνει στον ανεξάρτητο-δικό του χρόνο. Και είναι πολλοί οι Θείοι που έχω κοντά και άλλοι που μου λείπουνε.
Προσωπικά χρεώνω πολλά καλά πράγματα που μου συνέβησαν στους Θείους μου (γι αυτό τους είχα αφιερώσει και την Δ.Δ. μου).
Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό την προηγούμενη εβδομάδα στην Μήλο.
Με τον αγαπημένο μου Θείο Γιάγκο στο "Kosta-Kosta".
Λεπτομέρεια στην παραπάνω φωτογραφία. Από πάνω, η Μελαναίγιδα (την οποία ήμουν πάντα εξαιρετικά περήφανος που είχαμε και στο N.Y.).
Αναφέρονταν στον τότε, καλό και αγαπημένο, Διοικητή μας.
Έκτοτε τον χρησιμοποίησα συχνά για να αναφερθώ σε διάφορους ανθρώπους που με επηρέασαν και με επηρεάζουν με μιαν άτυπη «εξουσία» που ασκεί μια γοητεία πάνω μου.
Έτσι, υπάρχουν Θείοι (με τους οποίους έχω συγγενική σχέση) και Θείοι επί-των-τιμών (με τους οποίους δεν έχω συγγενική σχέση).
Αλλά τι ρόλο έχει ο Θείος?
Ο Θείος, απαλλαγμένος από τις ψυχαναγκαστικά-συμπλεγματικές σχέσεις που αναπτύσσονται σε παιδιά και γονείς, χρεώνεται τον ρόλο του αγαπημένου προτύπου που κατ’ ουσίαν συν-υπάρχει
Παράλληλα διατηρεί τον ρόλο ενός Προσώπου-Οδηγητή και Φύλακα.
Φυσικά αυτό συμβαίνει στον ανεξάρτητο-δικό του χρόνο. Και είναι πολλοί οι Θείοι που έχω κοντά και άλλοι που μου λείπουνε.
Προσωπικά χρεώνω πολλά καλά πράγματα που μου συνέβησαν στους Θείους μου (γι αυτό τους είχα αφιερώσει και την Δ.Δ. μου).
Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό την προηγούμενη εβδομάδα στην Μήλο.
Με τον αγαπημένο μου Θείο Γιάγκο στο "Kosta-Kosta".Λεπτομέρεια στην παραπάνω φωτογραφία. Από πάνω, η Μελαναίγιδα (την οποία ήμουν πάντα εξαιρετικά περήφανος που είχαμε και στο N.Y.).
Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008
Για την «ιντερνετ-ική» δημοκρατία κ.α. σχόλια
Πρόσφατα, άκουσα την άποψη ότι σε λίγο θα οδηγηθούμε σε έναν κόσμο στον οποίο κάθε απόφαση θα είναι απόλυτα συλλογική και δημοκρατική. Αυτό θα γίνεται σε σχετικές ιστοσελίδες, όπου όλοι εμείς θα μπαίνουμε και θα κάνουμε τα σχετικά «κλικ» για να συμμετέχουμε σε κάθε πολιτική επιλογή.
Η εξαιρετική επιμονή στα φόρουμ, τα ιστολόγια, τις on-line ψηφοφορίες, σε συνδυασμό με την δυναμική -που είναι περισσότερο από προφανές- την οποία έχει το ίντερνετ, με κάνει να το φαντάζομαι αυτό ως κάτι εξαιρετικά εφικτό.
Έτσι, κάποιοι το εισηγούνται με τις πρακτικές τους-άλλοι το καλλιεργούνε.
Και θα μπορούσε να δει κανείς το ίντερνετ ως μια νέα «αγορά», ίσως με νέους νόμους-άλλους κανόνες.
Πρέπει να αποδεχθούμε όμως, ότι η σκέψη αυτή οφείλεται στην ανικανότητα της «δημοκρατίας» μας να αναδείξει Ανθρώπους «οδηγούς» ή -καλύτερα ίσως- «εμπνευστές».
Απουσία Ανθρώπων, η ιντερνετ-ική δημοκρατία γίνεται -αυτονόητα σχεδόν- εξαιρετικά πειστική.
Και τι καλύτερο από μια ουσιαστική δημοκρατία! (?)
Κάτι όμως με φοβίζει.
Γιατί «θέλω»(?)-«πρέπει»(?) να αποφασίζω εγώ για το οτιδήποτε?
Γιατί για να αποφασίζω πρέπει να γνωρίζω και το μόνο που ξέρω είναι ότι διαβάζω στα πεταχτά στα ιστολόγια και τις εφημερίδες. Ο ρόλος μου, ανθρωπάκος και ‘γω, διεκδικώ το «ευ ζην» με την εργασία μου, την γλυπτική μου και τους ανθρώπους γύρω μου, στον περιορισμένο μου χώρο και χρόνο.
Θεωρώ τον εαυτό μου επί μέρους ώριμο, να φέρω άποψη και να την εκθέτω: ως πολίτης. Από το βήμα που μου δίνεται και που αυτό διεκδικώ: την εργασία μου, την γλυπτική μου, το ιστολόγιό μου.
Γιατί έτσι νιώθω καλύτερα. Ως πολίτης.
Σε ζητήματα όμως, στα οποία έχω επιφανειακή άποψη, δεν τα έχω μελετήσει και δεν τα ξέρω (ίσως γιατί δεν είναι ο ρόλος μου για να τα γνωρίζω, απλά δεν μου λένε ή απλά βαριέμαι να διαβάζω), γιατί να πρέπει να αποφασίζω?
Και αν «αποφασίσω» (συμμετέχω στην απόφαση) και ‘γω, μήπως έτσι γίνω συμμέτοχος νομιμοποιώντας απλά τις μύχιες επιλογές κάποιων άλλων?
Γιατί από την μια μεριά υπάρχει το «Θεϊκό» Δίκαιο των «Αρχόντων-Δημοσιογράφων» που δεν είναι τίποτε άλλο από την εξουσία της διαμόρφωσης και από την άλλη η καθολική ψηφοφορία, που δεν είναι παρά ένστικτο των διαμορφούμενων μαζών και κατευθυνόμενη κοινή διάνοια.
Αλλά ένα έθνος δεν είναι αριθμός αξιών ή άθροισμα αριθμών, χωρίς διάκριση. Είναι ζωντανό ον αποτελούμενο από όργανα.
Και η ιστορία του δεν γράφεται για έναν λαό που πίσω από ένα εκατομμύρια τερματικά, έκανε πέντε εκατομμύρια κλικ.
Η ιστορία οφείλει να πιστώσει κάποιους για τις επιλογές τους. Γιατί η χρέωση της επιλογής απαιτεί ένα ελάχιστο συναίσθημα ευθύνης (όχι ότι σήμερα υπάρχει αλλά θα έπρεπε) και πίσω από το «ανώνυμα»-«επώνυμο» κλικ, χάνεται ο καταμερισμός της ευθύνης.
Γι αυτό, όσο δεν αναδεικνύονται υπεύθυνοι εκπρόσωποι-ουσίας, όλων των οργάνων του σώματος και δεν παρακάθονται μαζί για να διαμορφώσουν την δική τους ιστορία, οι κοινωνίες θα κυβερνιούνται από ένστικτο, πάθη και δύναμη και δεν θα υπάρξει ποτέ Κοινωνικός Ναός.
Υ.Γ.
Αφιερωμένο στους Μελέτη Μελετόπουλο, Νίκο Ράπτη και Γιάννη Σακιώτη, με τις θερμές ευχές μου για ένα καλό ξεκίνημα της κινήσεώς τους μιας και -κατά την ταπεινή μου γνώμη- είναι Άνθρωποι, άξιοι και επιλέξιμοι και εύχομαι να χρεωθούν Καλά και Αγαθά Έργα της μελλοντικής ιστορίας του τόπου-μας.
Η εξαιρετική επιμονή στα φόρουμ, τα ιστολόγια, τις on-line ψηφοφορίες, σε συνδυασμό με την δυναμική -που είναι περισσότερο από προφανές- την οποία έχει το ίντερνετ, με κάνει να το φαντάζομαι αυτό ως κάτι εξαιρετικά εφικτό.
Έτσι, κάποιοι το εισηγούνται με τις πρακτικές τους-άλλοι το καλλιεργούνε.
Και θα μπορούσε να δει κανείς το ίντερνετ ως μια νέα «αγορά», ίσως με νέους νόμους-άλλους κανόνες.
Πρέπει να αποδεχθούμε όμως, ότι η σκέψη αυτή οφείλεται στην ανικανότητα της «δημοκρατίας» μας να αναδείξει Ανθρώπους «οδηγούς» ή -καλύτερα ίσως- «εμπνευστές».
Απουσία Ανθρώπων, η ιντερνετ-ική δημοκρατία γίνεται -αυτονόητα σχεδόν- εξαιρετικά πειστική.
Και τι καλύτερο από μια ουσιαστική δημοκρατία! (?)
Κάτι όμως με φοβίζει.
Γιατί «θέλω»(?)-«πρέπει»(?) να αποφασίζω εγώ για το οτιδήποτε?
Γιατί για να αποφασίζω πρέπει να γνωρίζω και το μόνο που ξέρω είναι ότι διαβάζω στα πεταχτά στα ιστολόγια και τις εφημερίδες. Ο ρόλος μου, ανθρωπάκος και ‘γω, διεκδικώ το «ευ ζην» με την εργασία μου, την γλυπτική μου και τους ανθρώπους γύρω μου, στον περιορισμένο μου χώρο και χρόνο.
Θεωρώ τον εαυτό μου επί μέρους ώριμο, να φέρω άποψη και να την εκθέτω: ως πολίτης. Από το βήμα που μου δίνεται και που αυτό διεκδικώ: την εργασία μου, την γλυπτική μου, το ιστολόγιό μου.
Γιατί έτσι νιώθω καλύτερα. Ως πολίτης.
Σε ζητήματα όμως, στα οποία έχω επιφανειακή άποψη, δεν τα έχω μελετήσει και δεν τα ξέρω (ίσως γιατί δεν είναι ο ρόλος μου για να τα γνωρίζω, απλά δεν μου λένε ή απλά βαριέμαι να διαβάζω), γιατί να πρέπει να αποφασίζω?
Και αν «αποφασίσω» (συμμετέχω στην απόφαση) και ‘γω, μήπως έτσι γίνω συμμέτοχος νομιμοποιώντας απλά τις μύχιες επιλογές κάποιων άλλων?
Γιατί από την μια μεριά υπάρχει το «Θεϊκό» Δίκαιο των «Αρχόντων-Δημοσιογράφων» που δεν είναι τίποτε άλλο από την εξουσία της διαμόρφωσης και από την άλλη η καθολική ψηφοφορία, που δεν είναι παρά ένστικτο των διαμορφούμενων μαζών και κατευθυνόμενη κοινή διάνοια.
Αλλά ένα έθνος δεν είναι αριθμός αξιών ή άθροισμα αριθμών, χωρίς διάκριση. Είναι ζωντανό ον αποτελούμενο από όργανα.
Και η ιστορία του δεν γράφεται για έναν λαό που πίσω από ένα εκατομμύρια τερματικά, έκανε πέντε εκατομμύρια κλικ.
Η ιστορία οφείλει να πιστώσει κάποιους για τις επιλογές τους. Γιατί η χρέωση της επιλογής απαιτεί ένα ελάχιστο συναίσθημα ευθύνης (όχι ότι σήμερα υπάρχει αλλά θα έπρεπε) και πίσω από το «ανώνυμα»-«επώνυμο» κλικ, χάνεται ο καταμερισμός της ευθύνης.
Γι αυτό, όσο δεν αναδεικνύονται υπεύθυνοι εκπρόσωποι-ουσίας, όλων των οργάνων του σώματος και δεν παρακάθονται μαζί για να διαμορφώσουν την δική τους ιστορία, οι κοινωνίες θα κυβερνιούνται από ένστικτο, πάθη και δύναμη και δεν θα υπάρξει ποτέ Κοινωνικός Ναός.
Υ.Γ.
Αφιερωμένο στους Μελέτη Μελετόπουλο, Νίκο Ράπτη και Γιάννη Σακιώτη, με τις θερμές ευχές μου για ένα καλό ξεκίνημα της κινήσεώς τους μιας και -κατά την ταπεινή μου γνώμη- είναι Άνθρωποι, άξιοι και επιλέξιμοι και εύχομαι να χρεωθούν Καλά και Αγαθά Έργα της μελλοντικής ιστορίας του τόπου-μας.
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
"Παιχνίδια"
Μου αρέσει να φαντάζομαι έναν κόσμο-όπως τον θέλω.
Αλλά αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι με τον κόσμο, μου αρέσει να φτιάχνω τα παιχνίδια του-παιχνίδια μου.
Και μιας και δεν μου αρέσει το σκάκι -το νιώθω να αναφέρεται σε μια περισσότερο οργανωμένη δομή κοινωνίας- προσπαθώ να σκεφτώ μιαν άλλη, όμοια συμβολική μορφή, αναπαράστασης της νέας κοινωνικής δομής.
Τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού προκύπτουν από το "Ισημερινό Ψύχος", αυτό το υπέροχο έργο του Enki Bilal.
Φτιάχνοντας τα στοιχεία του παιχνιδιού, "Anubis" και "Bastet" αρχίζουν να μορφοποιούνται σε αυτήν την νέα "σύγκρουση".
Υ.Γ.1
Βλ. σχετικό κείμενο: Ανθρωπική γεωμετρία και ιστοχώρος (Δίχτυ)
Υ.Γ.2
Συνεχίζεται.•.
Αλλά αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι με τον κόσμο, μου αρέσει να φτιάχνω τα παιχνίδια του-παιχνίδια μου.
Και μιας και δεν μου αρέσει το σκάκι -το νιώθω να αναφέρεται σε μια περισσότερο οργανωμένη δομή κοινωνίας- προσπαθώ να σκεφτώ μιαν άλλη, όμοια συμβολική μορφή, αναπαράστασης της νέας κοινωνικής δομής.
Τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού προκύπτουν από το "Ισημερινό Ψύχος", αυτό το υπέροχο έργο του Enki Bilal.
Φτιάχνοντας τα στοιχεία του παιχνιδιού, "Anubis" και "Bastet" αρχίζουν να μορφοποιούνται σε αυτήν την νέα "σύγκρουση". 
Υ.Γ.1
Βλ. σχετικό κείμενο: Ανθρωπική γεωμετρία και ιστοχώρος (Δίχτυ)
Υ.Γ.2
Συνεχίζεται.•.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
