Θερμές ευχές

Θερμές ευχές σε όλους για υγεία και ευτυχία.
Θερμές ευχές για ένα ήρεμο, τακτικό και δημιουργικό νέο έτος.


Υ.Γ.
Με μπόνους για τον τακτικό αναγνώστη: Χρόνια πολλά Νίκο μου! :)

Για το άσυλο, την ενοχική δημοκρατία κ.α. σχόλια

Στην προσπάθεια να κλείσω αυτόν τον κύκλο αναρτήσεων για τον εμφύλιο πόλεμο που ξεκίνησε, τα παρακάτω λόγια:

Θεωρώ ότι: η αξιοπρεπής συν-ύπαρξη των πολιτών, είναι αυτό που προκαλεί την δημοκρατία.

Η δημοκρατία δίνει στον πολίτη το αγαθό της ελευθερίας και κατά συνέπεια, της έκφρασης του λόγου-του. Ο λόγος-του, είναι δικός-του λόγος και βγαίνει από το στόμα-του, το πρόσωπό-του.

Πριν τον Δεκέμβριο του 2008 και όταν τα σχολεία-πανεπιστήμια λειτουργούσαν, η «δημοκρατική έκφραση» σε ελεύθερους χώρους-ασύλου, διατυπώνονταν με βίαιες συμπεριφορές (καταλήψεις-συγκρούσεις κ.α.) και με την διαλεκτική του όχλου, η οποία έλεγε ότι: αυτοί που είναι δυνατότεροι, θα επιβάλλουν την άποψή τους με «δημοκρατικές προφάσεις».

Έτσι ο μαθητής-φοιτητής, νέος-πολίτης, φόραγε την κουκούλα του όχλου και διατύπωνε στον χώρο: έλλειμμα δημοκρατίας.

Υποκρινόμασταν και συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε ότι αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα υπήρχε/υπάρχει μόνο στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.

• Αλλά και στην ευρύτερη κοινωνική-δημοκρατική-τους έκφρασή, οι πολίτες θα ξανα-ψηφίσουν τους ίδιους καρεκλο-κύριους (που τους καταγγέλλουν και δεν τους θέλουνε), φορώντας ως κουκούλα την ψήφο τους, αφού «βολεύονται», διατυπώνοντας: έλλειμμα δημοκρατίας.


• Αλλά και στον ιστοχώρο, οι πολίτες θα εξακολουθήσουν να συν-υπάρχουν χωρίς πρόσωπο, φορώντας ως κουκούλα την οθόνη του υπολογιστή τους διατυπώνοντας: έλλειμμα δημοκρατίας.


• Και... και... και...

Έτσι διατυπώνεται συλλογικά το δημοκρατικό έλλειμμα. Και θεωρώ εξέλιξη και αυτών των εκφράσεων, τα πρόσφατα γεγονότα.

Όμως αν η πολιτεία, είναι το οργανικό μέρος για την αξιοπρεπή συν-ύπαρξη των πολιτών, την ελευθερία και την ειρήνη, δεν την νιώθω βιώσιμη, ούτε με την βία, αλλά ούτε με την υποκρισία που κρύβεται πίσω απ’ την κάθε κουκούλα.

Γιατί υπάρχει ένα όριο αρρώστιας, επάνω από το οποίο, ο οργανισμός μένει ανάπηρος, ενώ υπάρχει και ένα άλλο όριο, επάνω από το οποίο πεθαίνει.

Δυστυχώς όμως, βλέπω ότι είμαστε όλοι συμμέτοχοι στην διαπραγμάτευση των ορίων αυτών και με βαθιά θλίψη, νιώθω πως, ολοένα και περισσότερο, παραιτούμαστε ακόμα-και από την διαπραγμάτευση αυτή.


Υ.Γ.1
Βλ. σχετικό άρθρο στην Καθημερινή της 28.12.08: Δείκτες εμπιστοσύνης των Ελλήνων στους θεσμούς της χώρας

Υ.Γ.2
Βλ. σχετικό άρθρο στην Ελευθεροτυπία της 28.12.08: Παιχνίδια με το άσυλο

Υ.Γ.3
Βλ.σχετικό άρθρο στο ΒΗΜΑ της 21.12.08: Η κρίση διχάζει τους Έλληνες

Υ.Γ.4
Βλ. σχετική επιφυλλίδα του Καθ. Θ.Τάσιου στο ΒΗΜΑ της 28.12.08: Τί μας δίδαξε η αναταραχή;

Υ.Γ.5
Βλ. σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή της 28.12.08: Η «εξέγερση» και το αίτημα

Υ.Γ.6
Βλ. σχετικές αναρτήσεις του ιστολογίου: Για το Δίχτι την εκπαίδευση κ.α. αμαρτίες

Για τα όρια της "πολιτιστικής επανάστασης"

Εξαιρετικά εύστοχο κείμενο, που δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ την 24.12.08, των: Απόστολου Δοξιάδη, Τάκη Θεοδωρόπουλου, Πέτρου Μάρκαρη με τίτλο: Πού μπαίνει το όριο στην κωμικοτραγική «πολιτιστική επανάσταση» των απολίτιστων;

Οι σύνδεσμοι και τα bold δικά μου.

"Τα γεγονότα των δύο τελευταίων εβδομάδων μάς έχουν προβληματίσει βαθιά. Κρατικοί λειτουργοί και αντιπολιτευόμενοι πολιτικοί μοιάζουν ανίκανοι να αντιδράσουν στην έμπρακτη αμφισβήτηση βασικών θεσμών και κανόνων της δημοκρατίας, από ομάδες ανθρώπων οι οποίοι, με αφετηρία ένα τραγικό γεγονός, επιτίθενται με τυφλή βία στα δικαιώματα των πολιτών και στις αρχές της κοινής μας ζωής. Την κοινοτοπία των κούφιων συνθημάτων και της ξύλινης γλώσσας τών εκ του ασφαλούς αντιεξουσιαστών, ανταγωνίζεται σε υπερβολή μονάχα η προτροπή κάποιων ενοχικών μεσηλίκων να «αφουγκραστούμε τα μηνύματα» της ανομίας, τα οποία τάχα περιέχουν περισπούδαστες και τολμηρές απόψεις για τα προβλήματα του τόπου, την οποία εμείς, οι αμέτοχοι στο «κίνημα», δεν αντιλαμβανόμαστε.

Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά. Θέλουμε όμως σήμερα να σχολιάσουμε ειδικότερα τη βίαιη διακοπή της πρεμιέρας της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και άλλες αντίστοιχες αυτοαποκαλούμενες «παρεμβάσεις», που την ακολούθησαν, με αποτέλεσμα τη ματαίωση πολλών θεατρικών παραστάσεων. Με μια έννοια, τα γεγονότα αυτά υστερούν σε σημασία των όσων προηγήθηκαν, δεν είναι παρά η φαρσική εκδοχή των κατά πολύ τραγικότερων καταστροφών, σε σπίτια, σχολεία, πανεπιστήμια, γραφεία και μαγαζιά Ελλήνων πολιτών. Από μια άλλη όμως άποψη είναι αποκαλυπτικά, καθώς αναδεικνύουν μια βασική διάσταση του τι συμβαίνει αυτό τον καιρό στην πατρίδα μας, αμφισβητώντας ανενδοίαστα την ουσία της ίδιας της δημοκρατίας, με την επίθεση στην καρδιά της, που είναι η ελευθερία της σκέψης, του λόγου και της έκφρασης, που αντιπροσωπεύει η τέχνη.

Αν εμείς οι άνθρωποί της ανεχόμαστε αγόγγυστα την κάθε ομάδα «επαναστατημένων» νεαρών να μαγαρίζει ανενόχλητη την Ακρόπολη ή να διακόπτει μια θεατρική παράσταση βρίζοντας το κοινό και γράφοντας με σπρέι στο καινούργιο, καθαρό φουαγιέ του Εθνικού το ναζιστικής υφής σύνθημα «σκατά στους κουλτουριάρηδες» (!) τι μας λέει ότι δεν θα δούμε μεθαύριο τους ίδιους ή άλλους να καίνε βιβλία ή να επιχειρούν να ορίσουν το τι θα λέμε και τι θα σκεφτόμαστε; Πού μπαίνει το όριο σε αυτή την κωμικοτραγική «πολιτιστική επανάσταση» των απολίτιστων; (Παρεμπιπτόντως, τους οργισμένους νεαρούς τούς προσέβαλλαν αποκλειστικά οι θεατρικές παραστάσεις ποιότητας, που παίζονται στα αφύλακτα, ταλαίπωρα θέατρά μας. Ούτε στα μπουζουκτσήδικα με τους μπράβους τους προσπάθησαν να «παρέμβουν» ούτε στα ποδοσφαιρικά ματς, προφανώς επειδή αυτά είναι υπεράνω κάθε υποψίας «κουλτούρας»).

Η ευθύνη όμως δεν ανήκει μόνο στους αυτουργούς αλλά και στους καθ΄ ύλην αρμοδίους, όσους δηλαδή χρεώνονται με πρωταγωνιστικούς ρόλους στην πολιτιστική μας ζωή. Και βέβαια, μπορεί μερικοί από τους καλλιτέχνες που αποφάσισαν να υποκύψουν στη βία και να διακόψουν τις παραστάσεις τους, προδίδοντας το κοινό τους, να κινήθηκαν από τον φόβο του όχλου, οπότε, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούντες, υποκρίθηκαν ότι «συμπαρίστανται». Κι αυτό είναι εν μέρει κατανοητό- αλλά φτάνει, ώς εδώ. Ίσως κάποιοι άλλοι πάλι να συμφωνούν με τους βιαίως διακόψαντες. Δικαίωμά τους- στην ιδιωτική τους ζωή. Αλλά η τέχνη είναι λειτούργημα, που περιλαμβάνει στον κώδικα τιμής του την προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης.

Κι όμως, δεν ακούσαμε κανέναν από τους γενικώς και αορίστως περί δημοκρατίας κοπτόμενους σχετικούς επαγγελματικούς φορείς να διαμαρτύρεται για το αίσχος της βίας που συνιστούν οι «παρεμβάσεις». Και σε κάθε περίπτωση, καλλιτεχνικοί διευθυντές εθνικών σκηνών ή άλλοι, λιγότερο ή περισσότερο πλουσιοπάροχα επιχορηγούμενοι από τους φόρους μας, χορογράφοι, σκηνοθέτες και ηθοποιοί, ας θυμηθούν ότι είναι υπόλογοι και στους νόμους της τέχνης αλλά και του κοινωνικού μας συμβολαίου, που επιτάσσουν μεγαλύτερο σεβασμό στο κοινό αίσθημα, δηλαδή σε όσους, καλλιτέχνες ή μη, πιστεύουν στη δημοκρατία και τηρούν τους κανόνες της."


Υ.Γ.
Βλ. σχετικό κείμενο του ιστολογίου: Η θερμοδυναμική πολιτεία

Λέει χθες ο Δ.:

Δεν τους αντέχω άλλο!

Θα διαχωρίσω την θέση μου-κάνοντας τον τρελό.


Υ.Γ
Έτσι αναπαράγεται η ζούγκλα.

Έτσι επιβιώνουμε με προμαχώνα το θυμικό μας, επιβάλλοντας φασιστικά τις αντιλήψεις μας: χωρίς διαλεκτική-μόνο με τρόμο.

Έλεγε ο Hegel:

"Αμα ο Λόγος έχει φέρει τον άνθρωπο σε δύσκολη θέση, ο Λόγος και μόνον αυτός θα τον βγάλει από εκεί".

Θανατηφόροι...

Παρακάτω δύο τίτλοι από κεντρικά άρθρα στα ΝΕΑ της 20.12.08

Νέο κύμα επεισοδίων
Στυλιανίδης: «Να αφήσουμε τα παιδιά να εκδηλώσουν την οργή τους»

Αστυνομία με βαρέα όπλα καταστολής
«Χρυσή» ευκαιρία για εξοπλισμούς τα καθημερινά επεισόδια

Με το μικρό μου μυαλό, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι: ο κ. Υπουργός Παιδείας (!) νομιμοποιεί (μ' ένα βαρύ και μερακλίδικο ζεϊμπέκικο) την βία των παιδιών, ενώ το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, αγοράζει φέρετρα.


Υ.Γ.
Γιατί, όποιος τιμά την λαϊκή μας κουλτούρα, ξέρει πως: με το βαρύ ζεϊμπέκικο-χορεύεις με τον θάνατο.

Ένας εκπαιδευτικός κύκλος

Σε εκπαιδεύουνε:
Στην αν-αξιοπρέπεια.

Μαθαίνεις ότι:
Αν έχεις την στοιχειώδη αξιοπρέπεια, δεν είσαι επιλέξιμος.

Και λες:
Ας συγκρουστεί το σύστημα με τις επιλογές-του και ας δια-χωριστώ για να κερδίσω την αξιοπρέπεια της ύπαρξής-μου.


Υ.Γ.
Βλ. παλαιότερη ανάρτηση: Βίος και πολιτεία

Η θερμοδυναμική πολιτεία

Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, νομίζω πως -ειδικά σήμερα- έχουμε την πολυτέλεια να επανα-προσδιορίσουμε τα όρια της τάξης και της αταξίας και να διερευνήσουμε το τι σημαίνει ελευθερία και τι ελευθεριότητα.

Είναι καιρός να αντιληφθούμε την πολιτεία με θερμοδυναμικές έννοιες και να καταλάβουμε ότι το ζητούμενο δεν είναι η αναπαραγωγή ενός δέντρου των προβλημάτων, αλλά ο θεμελιώδης επανα-συντονισμός της ίδιας της πολιτείας για την παραγωγή του σπουδαίου έργου της αξιοπρεπούς συν-ύπαρξης των ανθρώπων.

Γιατί προσέξτε: Η εναλλακτική πρόταση που "διατυπώνεται", δεν είναι η αναρχία, είναι η ζούγκλα.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη: Η πολιτική της ανυπακοής

Λέει χθες ο Γ.Δ.:

Φτιάξτε Μάνες (!)... μετά Σχολεία

Υ.Γ.

Υπέροχη κουβέντα αυτή!

Λέει χθες η Μαίρη:

Ο κόσμος μας έχει χωριστεί σε αυτούς που πετάν πέτρες και σ' αυτούς που "τ' αρπάζουνε".

Για την Ελλάδα που φυλλορροεί

Αγαπάω την Ελλάδα.

Γι αυτό υπηρέτησα συνειδητά στον στρατό.

Στα πλαίσια της εξέλιξης της ιστορίας, θεωρούσα ότι ο τόπος που με μεγάλωσε, που με ανέθρεψε, που με παιδεύει και που με παίδεψε είναι κάτι που αγαπάω και θέλω να το υπερασπιστώ.

Για να το 'χουν και τα παιδιά μου.

Όμως:

• Σήμερα βλέπω τις κυρίαρχες υποδομές της πολιτείας, το μέλλον της, τα Σχολειά της, να γίνονται πετροπόλεμος.


• Σήμερα ξέρω πως δεν είμαι ασφαλής. Στον τόπο αυτό, δύσκολα θα γεράσω.

Η Ελλάδα, έχει αποδείξει, πως δεν είναι επαρκής για να μου προτείνει κάποιο όραμα ενώ ο εμφύλιος πόλεμος που ξεκίνησε θολώνει το-όποιο όραμα για την ίδια την ύπαρξη αυτού του τόπου.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικούς συνδέσμους για εκχώρηση στην Τουρκία, συγκυριαρχίας στο Αιγαίο: http://sakiotis.blogspot.com/2008/12/blog-post_13.html

Για το παιχνίδι. Ένας κύκλος

Στην προβολή, παρουσιάζεται ένας ενδεχόμενος κύκλος του παιχνιδιού, σύμφωνα με τους κανόνες του.

Περισσότερα για το παιχνίδι, μπορείτε να βρείτε στην ανάρτηση: ΓΕΝΕΣΙΣ. Το Παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο.


Υ.Γ.
Χύτευση με την μέθοδο του χαμένου κεριού, πατίνα: Μάνος Βαρδαξής, Βαγγέλης Τάσσης

Άγριο το αύριο

Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, ακούω παραλληλισμούς της εποχής-σήμερα με την περίοδο 1990-91.

Τότε, οι μαθητές έκαναν καταλήψεις ενάντια σε ένα νομοσχέδιο. Δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό το νομοσχέδιο.

Νομίζω όμως, πως οι καταστάσεις αυτές, διαμορφώνουν μια δικιά τους διαλεκτική και θύμηση.

Αναρωτιέμαι: τί λες να θυμούνται οι νέοι από τότε?

Εκτιμώ ότι η διαλεκτική και οι αντιλήψεις, εξελίσσονται όπως παρακάτω:

Τότε έως τον Δεκέμβριο του 2008 (χθες)

• Θέλω άλλο (ότι-να-ναι, δεν-ξέρω-τι, νομοσχέδιο για την παιδεία)-κατάληψη
• Δεν μου αρέσουν οι τυρόπιτες του κυλικείου-κατάληψη
• Δεν συμφωνώ με τα μαθηματικά που διδάσκει ο δάσκαλος-κατάληψη
• Δεν μου αρέσει να κάνω μάθημα-κατάληψη
• Ας κάνω λίγο πλάκα, ας εκτονώσω λίγο την νεότητά μου (με νομιμοποιεί το σύστημα για να το κάνω αυτό)-κατάληψη
• Ότι να-ναι-κατάληψη

Υπήρξαν κάποιοι που εκείνη την περίοδο και στην συνέχεια, εκπαίδευσαν πολιτικά τους μαθητές στις καταλήψεις και το εκμεταλλεύτηκαν.
Κανείς δεν το θυμάται

Υπήρξαν άλλοι που δώσανε τις αφορμές.
Κανείς δεν το θυμάται

Έτσι νομιμοποιείται, σε βάθος χρόνου, η βίαιη συμπεριφορά που εκφράζει η κατάληψη. Γιατί πολλές φορές η κατάληψη εμπεριέχει βία ενώ, ως απόφαση, είναι από μόνη της εξαιρετικά βίαιη.

Έτσι εκπαιδεύονται οι νέοι στην βία (βλ. Υ.Γ. 1).

Δεκέμβριος του 2008 (σήμερα)

• Διαπιστώνω πως η βία της κατάληψης, έχει εκφυλιστεί. Για να κάνω "κάτι", θα κάνω πόλεμο!

Σε συνέχεια της διαρκούς εκπαίδευσης στην βία της κατάληψης, σήμερα διατυπώθηκαν πάλι οι αφορμές και νομιμοποιούνται οι νέοι που κάνουν πόλεμο (εγώ-προσωπικά δεν τους νομιμοποιώ, αλλά τους δικαιολογώ)

Έτσι νομιμοποιείται, η εξέλιξη της βίαιης συμπεριφοράς.

Έτσι εκπαιδεύονται οι νέοι στον πόλεμο.

Μετά τον Δεκέμβριο του 2008 (αύριο)

Με τρόμο αντικρίζω το μέλλον (βλ. Υ.Γ. 2). Δεν ξέρω πως θα αντιλαμβάνονται οι νέοι αύριο τον κόσμο. Αλλά ξέρω πως:

Αυτοί που εκπαιδεύονται σήμερα στον πόλεμο, δεν θα κάτσουν σπίτι τους.
Η βία διατυπώθηκε ως λύση, νομιμοποιήθηκε και θα παραμείνει

Έτσι, ή θα υπάρχει εισαγγελέας στο μαιευτήριο και μόλις γεννιέται ένα παιδί θα του διαβάζει τα δικαιώματα του ή θα πρέπει να εκπαιδευτούν οι νέοι αλλιώς, σε ένα Καλό Σχολείο.

Μα ποιο Σχολείο?

Υ.Γ. 1
Και καταγγέλλω: αυτούς που δίνουν τις αφορμές και αυτούς που τις εκμεταλλεύονται

Υ.Γ. 2
Άγριο το αύριο

Υ.Γ. 2
Βλ. σχετικές αναρτήσεις: Για το Δίχτι την εκπαίδευση και άλλες αμαρτίες

Απ-αισιοδοξία

Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, δεν θα έλεγα ότι είμαι αισιόδοξος.

Αυτό που διαπιστώνω είναι πως : τα Σχολειά ήταν καμένα, αλλά τώρα κάηκαν εκ θεμελίων.

Και αν δεν μπει το παιδί στο Καλό Σχολειό, παιδί χωρίς παιδεία, πως θα διατυπώσει την άλλη άποψη?

Είναι μονόδρομος:

Σπάζοντας-καίγοντας και με τα κέρατά του (αφού ο νέος άνθρωπος-παιδί αυτή τη γ... παιδεία παντρεύεται)

Aλλά είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι, που τα Σχολειά μας ήταν-είναι και θα είναι κλειστά και που παρατηρούμε (σε βάθος χρόνου) να βιάζεται η παιδεία, στην οποία χτίζεται το γ... μέλλον αυτού του τόπου.

Για τον αυτόπτη μάρτυρα

Βγαίνουν πάλι στις κάμερες, οι μάρτυρες που τα 'δανε, περιγράφοντας, ξανά και ξανά, τις εικόνες που ήδη περιέγραψαν.

Παράλληλα, ο δικηγόρος ό Ό Ώ (!!!) Μαίτρ με το δικό του Δίκιο-Δίκαιο και άλλοι φίλοι του, έχουν αναλάβει την υπεράσπιση του αστυνομικού που πυροβόλησε.

Είναι προφανές ότι οι μάρτυρες που λένε και ξανα-λένε την ίδια ιστορία ενώ όλα αυτά τα ξανα-λόγια γράφονται από τις κάμερες, κάτι δεν θα πουν το ίδιο. Ανθρώπινο είναι, υπό την πίεση της έκθεσης και των πιεστικών (ενδεχομένως και παραπλανητικών) ερωτήσεων των δημοσιογράφων.

Τότε θα τους φάνε, τότε θα ακυρώσουν την ίδια τους την ύπαρξη.

Γιατί, ενώ θα μπορούσαν να τα πούνε μία φορά στις κάμερες, να ενημερώσουν τους συν-πολίτες τους για τα γεγονότα που είδανε, δίνουν (οι ίδιοι) τον ρόλο του ανακριτή στο κάθε μεγα-κανάλι ακυρώνοντας (αυτοί οι ίδιοι) την σπουδαία διαδικασία της απονομής δικαιοσύνης.

Και η μπάλα θα χαθεί, όταν γίνει απόπειρα να ξανα-κουκουλωθούν όλα αυτά από τον Μαιτρ και τους φίλους του.

Γιατί όσο δεν υπάρχει Δίκιο-Δίκαιο:

ΘΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΘΥΜΟΣ

Χύδην ανθρωπάκων πόλεις

Ξημερώνει.

Κάθομαι στο σπίτι και βλέπω την θάλασσα να κοκκινίζει.

Μου φαίνεται σαν να κοκκινίζει απ’ την ντροπή της, νιώθοντας την χυδαία πολιτεία που πλαισιώνει.

Και είναι τόσο ήρεμα εδώ-τώρα…

Με φόβο θα πάω στην πόλη αργότερα.

Σε ανάρτηση της 5 Αυγούστου 2008, αναφερόμενος στις πόλεις μας, τις είχα περι-γραψει ως:

Χύδην ανθρωπάκων πόλεις

Συνεπής έκφραση αυτής της διατύπωσης είναι αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, σε όλο του το μεγαλείο.

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, αρχίζω να νιώθω-λίγο ως Κασσάνδρα.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικό άρθρο του Καθ. Κ. Χατζημπρίου στην Ελευθεροτυπία της 24.12.08: Άκου τα παιδιά σου, Ανθρωπάκο

Θυμός!

Σταχυολογώντας κείμενα από το ιστολόγιο που διαβάζετε, θα διαπιστώσετε έναν θυμό.

Αλλά δεν είμαι ο μόνος που θυμώνει αφού, αυτές τις μέρες, εκφράζεται ένας συλλογικός/οργανικός θυμός απ’ τους ανθρώπους.

Θυμός για την πολιτεία. ΘΥΜΟΣ!

Δεν νομιμοποιώ τις βίαιες συμπεριφορές. Δεν είναι η φύση μου αυτή (μεγάλωσα κιόλας).

Δεν νομιμοποιώ την κοινωνική αναταραχή. Αγαπώ την πολιτεία, την πόλη και τους ανθρώπους της, με τους εκάστοτε (καλούς ή κακούς) ρόλους τους.

Διαπιστώνω όμως ότι ο θυμός των ανθρώπων δεν είναι παράλογος.

Γιατί, όταν πριν ένα χρόνο, το κράτος έλεγε ότι θα έβαζε φυλακή ορισμένους κύριους που "φάγανε" μερικά εκατομμύρια ευρώ, και τώρα τους καμαρώνουμε να λένε σαχλαμάρες σε μεταμεσονύχτιες τηλεοπτικές εκπομπές, εγώ-θυμώνω.

Γιατί, όταν βλέπω τον κάθε καρεκλο-κύριο που με το δικό του Δίκιο-Δίκαιο, ξεπουλάει τον παράδεισό του, τα λιμάνια-μου, τα αεροπλάνα-μου, τις παραλίες-μου, καίει την Ολυμπία-μου, καταχράται και σπαταλά τα λεφτουδάκια-μου, εγώ-θυμώνω.

Γιατί, όταν σκοτώνουν το παιδί, εγώ-θυμώνω.

και… και… και…

Χίλια γιατί μπορείς να πεις, χίλια γιατί να γράψεις…

Όταν δε, αυτοί απαλλάσσονται επειδή είναι καλά παιδιά και λίγο βλάκες-άρα δεν φταίγανε, εξαγριώνομαι!

Προβλεπόμενο ήταν λοιπόν, μεγάλη μάζα των ανθρώπων να θέλει να κάψει (εκτός εισαγωγικών) το σύστημα με το οποίο, ένα παρεάκι κάνει κουμάντο τις τύχες αυτής της πολιτείας!

Και, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι, στο πρόσωπο των πόλεων που κάηκαν, καιγόταν αυτό το παρεάκι, γιατί απέδειξε περίτρανα ότι δεν έχει (ούτε μπορεί) να διατυπώσει μια εναλλακτική πρόταση την οποία ο κόσμος θα πιστέψει, θα ατενίσει και θα χτίσει τα όνειρά του πάνω της.

Γιατί, το παρεάκι αυτό, δεν κρατάει ούτε τις προφάσεις της διαφοράς (ενώ η διαφθορά είναι το ίδιο). Έτσι, δεν υπάρχει επιλογή (!) και τα όνειρα που θα έπρεπε να κάνουμε για την πολιτεία, είναι και παραμένουν εφιάλτες.

Και κάθε βία, στο παρεάκι αυτό την χρεώνω, όχι στους θυμωμένους ανθρώπους. Γιατί, εκτιμώ ότι αν το παρεάκι αυτό, είχε εκπαιδεύσει σε ένα καλό Σχολείο αυτούς τους θυμωμένους ανθρώπους και τους έδινε την δύναμη της επιλογής, δεν θα βλέπαμε αυτές τις εικόνες.

Σε ανάρτηση της 25 Οκτωβρίου, για την οικονομία, είχα γράψει:

http://g-fivos.blogspot.com/2008/10/blog-post_25.html

"Ας μην εκπλαγεί κανείς αν προκληθούν ασύδοτες-άγριες κοινωνικές συγκρούσεις. Και εικάζω την αγριότητα γιατί θα είναι άμορφες, μιας και δεν έχει διατυπωθεί ο τρόπος με τον οποίο θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από το δέντρο των προβλημάτων αυτής της αγοράς (τι κι αν έχει κάπως-διατυπωθεί, ακούγεται άκομψα-ρετρό και δυστυχώς δεν πείθει)."

Έλεγε ο Νίκος το πρωί: Θα γίνουν όλα ΟΠΑ!

Υ.Γ. 1
Βλ. Για την πολιτεία. Ένα πείραμα, κ.α. σχετικές αναρτήσεις
στο οποίο διαπραγματεύομαι μια εναλλακτική λύση του αδιεξόδου που ζούμε σήμερα.

Ενάντια στις φούσκες και τα ψέματα που βαρέθηκα ν' ακούω.

Υ.Γ. 2
Βλ. προηγούμενη σχετική ανάρτηση:
Πενθώ...
Βλ. επόμενες σχετικές αναρτήσεις:
Χύδην ανθρωπάκων πόλεις
Για τον αυτόπτη μάρτυρα
Απ-αισιοδοξία
Άγριο το αύριο
Για την Ελλάδα που φυλλορροεί
Για το άσυλο, την ενοχική δημοκρατία κ.α. σχόλια
Ομοίως...
Τί σημαίνει σήμερα: δεξιά-αριστερά

Υ.Γ. 3
Άλλα σχόλια: [1], [2], [3], [4], [5], [6]

Υ.Γ. 4
Βλ. σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη: Τηλεοπτικόν αγρόν ηγόραζαν

Βλ. σχετικά άρθρα του Νίκου Δήμου:
Που με βία μετράει τη γή
Τα σταφύλια της οργής (η συνέχεια για την βία)

Πενθώ...

... για την Ελλάδα που σκοτώνει τα παιδιά της ...






Υ.Γ.
Και επειδή η συλλογική μνήμη του τόπου, λειτουργεί όπως του χρυσόψαρου, βλ. σχετική ανάρτηση στις 5 Αυγούστου του 2008: http://g-fivos.blogspot.com/2008/08/blog-post_3691.html

Ενημερωμένο τεύχος

Ημέρες χωρίς αναρτήσεις γιατί επικαιροποίησα το τεύχος της περιγραφής του παιχνιδιού: ΓΕΝΕΣΙΣ. Το Παιχνίδι του Ανρθώπου στον Κόσμο.

Το τεύχος, μπορείτε να το κατεβάσετε από τον σύνδεσμο: http://www.g-fivos.gr/games/genesis.pdf

Κείμενα του ιστολογίου σχετικά με τα παιχνίδια

ΓΕΝΕΣΙΣ. To Παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο

Στην προβολή, παρουσιάζεται ένας ενδεχόμενος κύκλος του παιχνιδιού, σύμφωνα με τους κανόνες του.

Εργαλεία


Άλλα σχόλια:
Για τα παιχνίδια: Αντι-Monopoly

Άλλη εκδοχή του παιχνιδιού

Σε προηγούμενες αναρτήσεις περιέγραψα το παιχνίδι: ΓΕΝΕΣΙΣ. Το Παιχνίδι του Ανθρώπου στον Κόσμο.

Άλλη εκδοχή του παιχνιδιού, λέει πως:

Το παιχνίδι ξεκινάει με μια χούφτα (όσο μικρή και όσο μεγάλη βότσαλα) που βρίσκονται συγκεντρωμένα έξω από τον κόσμο. Τα βότσαλα περιμένουν να γίνουν από ιδέες του κόσμου-έργα απ’ τον κάθε παίχτη …«γιατί η διάνοια είναι η δύναμη που εκφράζει τις ανεξάντλητες μορφές της δημιουργίας, που υπάρχουν σαν δυνατότητες στο νου του Δημιουργού» (Adams 1996).

Τα βότσαλα γίνονται ιδέες και τοποθετούνται στους τόπους των ιδεών, όταν μια Bastet πάει στο κέντρο και γεννάει.Ο Anubis ή η Bastet κερδίζουν τα βότσαλα όταν φτάνουν σε αυτά.

Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι: κάθε άνθρωπος σε κάθε φάση της ζωής του δημιουργεί κύκλους δραστηριοτήτων (ερωτικές σχέσεις, σχέσεις με άλλους, επαγγελματικές δραστηριότητες κ.α.). Η ίδια η ζωή είναι ένας μεγάλος τέτοιος κύκλος που περιέχει τους υπόλοιπους. Ομοίως, αρχινάμε ένα παιχνίδι.

Η πορεία της ζωής, περιλαμβάνει: διακοπή ερωτικών σχέσεων, τσακωμούς με φίλους, αλλαγές στην επαγγελματική μας δραστηριότητα κ.α. Είναι βέβαιο πως κάποτε θα τελειώσουμε κάθε κύκλο παιχνιδιού που έχουμε αρχίσει.

Κάθε τέτοια περίοδο, συμβαίνει ένας μικρός ή μεγάλος θάνατος, ανάλογα με την σπουδαιότητα του συμβάντος.

Εάν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τους όρους (τις ιδέες-έργα και την κατάλληλη θέση μας στο χώρο) που θα μας επιτρέψουν να θάψουμε το δίπολό-μας με αξιοπρέπεια σε κάθε κλείσιμο του κύκλου, αξιοποιώντας όσο περισσότερες δυνατότητες (δικές-μας/του κόσμου-μας) μπορούμε, θα έλεγα: αυτό είναι το ζητούμενο και από εκεί αναγεννιόμαστε.

Εκφράζοντας τις παραπάνω σκέψεις στο παιχνίδι:

• Anubis και Bastet, τοποθετούνται στους τόπους των ιδεών.
  
• Κάθε παίχτης ξεκινάει με 2, 4, 5 πυραμίδες στα χέρια του (καθορίζεται απ’ το ζάρι)
  
• Κάθε παίχτης, τοποθετεί δύο πυραμίδες του στους χώρους του κόσμου (όπως θέλει)
  
• Μέσα από τις πυραμίδες που τοποθετούνται στους χώρους, γεννιούνται ο Anubis, η Bastet και (αν προκύψει στην πορεία του παιχνιδιού) ανα-γεννιέται η Bastet
  
• Anubis και Bastet κινούνται στον κόσμο για να δημιουργήσουν ιδέες/βότσαλα που θα έρθουν στα χέρια των παιχτών ως έργα/βότσαλαΚάθε παίχτης ξεκινάει με 2, 4, 5 πυραμίδες στα χέρια του (καθορίζεται απ’ το ζάρι)
  
• Όταν τελειώσουν οι ιδέες βότσαλα έξω απ’ τον κόσμο, Anubis και Bastet επιλέγουν έναν τόπο ιδεών για να θαφτούν. Τότε, Anubis και Bastet, πάνε στους τόπους των ιδεών χωρίς να υπάρχει ιδέα/βότσαλο εκεί
  
• Μόλις θαφτούν στους τόπους των ιδεών, ο παίχτης πρέπει να καλύψει τους έξι χώρους που αγγίζουν τους τόπος των δύο τάφων, του Anubis και της Bastet του
  
• Μόλις τοποθετηθούν Anubis και Bastet ενός παίχτη στις θέσεις του τάφου τους, ο άλλος παίχτης, σε κάθε ώρα/κίνησή του, τοποθετεί ένα έργο/βότσαλο σε όποιο χώρο του κόσμου θέλει.
  

Χώροι που πρέπει να καλυφθούν για το χτίσιμο ενός τάφου, στην κάτω αριστερή γωνία του κόσμου

• Η κάλυψη των χώρων του τάφου γίνεται με ενδεχόμενη υπάρχουσα κάλυψη του χώρου από πυραμίδες και σε επόμενες κινήσεις, τοποθέτηση άλλων πυραμίδων και έργων/βότσαλων που έχει κάθε παίχτης στα χέρια του. Στην φάση αυτή, οι πυραμίδες και τα έργα/βότσαλα, τοποθετούνται στους χώρους των τάφων (όχι τους υπόλοιπους χώρους)
  
• Τα έργα/βότσαλα που τοποθετούνται στους χώρους, υπάρχουν όπως οι πυραμίδες στους χώρους (αλλά δεν αναγεννιέται η Bastet μέσα από αυτά)
  
• Όταν ο παίχτης ολοκληρώσει το χτίσιμο των τάφων, τελειώσουν οι πυραμίδες του και τα έργα/βότσαλά του, δεν έχει/μπορεί να τοποθετήσει άλλα έργα/βότσαλα σε χώρους του κόσμου για να κινηθεί, εγκλωβιστεί (δεν έχει επιλογές κινήσεων), τελειώνει το παιχνίδι για αυτόν
  
• Αυτός που θα ολοκληρώσει τους τάφους του Anubis και της Bastet του και θα έχει τα περισσότερα έργα/βότσαλα στο χέρι του στο τέλος του παιχνιδιού, αναγεννιέται μέσα απ’ το παιχνίδι και κερδίζει το παιχνίδι
  
• Αυτός που θα ολοκληρώσει τους τάφους του Anubis και της Bastet του, αναγεννιέται μέσα απ’ το παιχνίδι (δεν κερδίζει, ούτε χάνει)
  
• Αν το παιχνίδι λήξει με τον παίχτη χωρίς να έχει ολοκληρώσει τους τάφους του Anubis και της Bastet του, τότε χάνει το παιχνίδι
  
• Αν το παιχνίδι λήξει με τον παίχτη χωρίς Bastet στον κόσμο, τότε χάνει το παιχνίδι επτά φορές