Χύδην ανθρωπάκων πόλεις

Ξημερώνει.

Κάθομαι στο σπίτι και βλέπω την θάλασσα να κοκκινίζει.

Μου φαίνεται σαν να κοκκινίζει απ’ την ντροπή της, νιώθοντας την χυδαία πολιτεία που πλαισιώνει.

Και είναι τόσο ήρεμα εδώ-τώρα…

Με φόβο θα πάω στην πόλη αργότερα.

Σε ανάρτηση της 5 Αυγούστου 2008, αναφερόμενος στις πόλεις μας, τις είχα περι-γραψει ως:

Χύδην ανθρωπάκων πόλεις

Συνεπής έκφραση αυτής της διατύπωσης είναι αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, σε όλο του το μεγαλείο.

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, αρχίζω να νιώθω-λίγο ως Κασσάνδρα.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικό άρθρο του Καθ. Κ. Χατζημπρίου στην Ελευθεροτυπία της 24.12.08: Άκου τα παιδιά σου, Ανθρωπάκο