Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Ήρεμα-χαλαρά...

... ότι-και να 'ρθει, θα ρθει για όλους.

Αυτό είναι το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο πρέπει να μείνουμε θεατές της θλιβερής πραγματικότητας.

Πόσοι-"όλοι" θα συμπεριλαμβάνονται στην πραγματικότητα αυτή?

Γιατί αν "όλοι" είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι διαφέρει με το αν "όλοι" είναι όλοι οι Έλληνες (εκτός-μερικών-μερικών) και τροποποιείται διακριτά με το αν "όλοι" είναι όόόλη η Ευρώπη.

Αλλά δεν έχουμε ιδέα τι θα συμβεί την κάθε μέρα που μας ξημερώνει.

Φυσικά και δεν θα οφείλαμε να το γνωρίζουμε σε ατομικό επίπεδο. Στοιχειώδη-όμως ερωτηματικά πολιτικής επιβίωσης, θα 'πρεπε να διατυπώσουν κάποιο "συλλογικό όραμα".

Δηλαδή, τι να γίνω άμα μεγαλώσω?
  • Να γίνω εκπαιδευτής ελεφάντων για την μεταφορά ξυλείας?
  • Να γίνω επιχειρηματίας: θα μου επιδοτήσουν ένα μαγαζί για να πουλάω φύκια? (τις μεταξωτές κορδέλες ας τις πουλάει άλλος)
Κάθε "σύστημα" οφείλει να εμπεριέχει ένα "όραμα". Αλλά το μόνο "όραμα" στο δικό μας σύστημα είναι οι υποσχέσεις.

Αυτό δηλαδή που ξεκίνησε να λέει το "παλαιό ΠΑΣΟΚ" και συνέχισε να το επαναλαμβάνει ολόκληρη η μεταπολίτευση "ΘΑ-ΘΑ-ΘΑ" είναι η μονόδρομη οδηγία για την "ανάπτυξή"-μας.

Δηλαδή  υποσχόμαστε-ατομικά στις τράπεζες πως "ΘΑ-σας ξεπληρώσουμε τα δάνεια" και υποσχόμαστε συλλογικά ως κράτος "ΘΑ-σας ξεπληρώσουμε τα χρέη".

Όταν όμως αποκαλυφθεί η αφερεγγυότητά μας, τα δράματα του τύπου "μου παίρνουν το σπίτι"  που γίνονται αντιληπτά σε ατομικό επίπεδο, πως θα εκφραστούν σε συλλογικό και σε τί κλίμακα (?) (κοινωνικής ομάδας-κράτους ή τελικά όλης της Ευρώπης).

Είναι βέβαιο πως το σύστημα "χαλαρώνει" και παίρνει τα "γκα-φρα" εκεί που νομίζει πως υπάρχουν, μα-κάτι-νιώθω-πως-πάει-λάθος.